ျမန္မာျပည္တြင္ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္မ်ား ဖိႏွိပ္မွဳမ်ားခံစားေနရ

ျမန္မာျပည္တြင္ ခရစ္ယာန္သာသနာ လုပ္ငန္းလုပ္ေဆာင္ရာ၌ ျမန္မာစစ္အစိုးရမွ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ေဆာင္ခြင့္မေပးဘဲ သာသနာလုပ္ငန္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဖိႏွိပ္မႈမ်ားရွိေၾကာင္း ကရင္နီျပည္မွ သာသနာ ဆရာမ်ားက ေျပာသည္။
"ျမန္မာအစိုးရကေတာ့ ခရစ္ယာန္သာသနာကို လုပ္ဖို႔ အခြင့္အေရး မေပးပါဘူး၊ ဥပမာ သာသနာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေရးကိစၥေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကေလးေတြ မိဘမဲ့ကေလးေတြကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခ်င္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲတာေတြသူတို႔ အခြင့္အေရးမေပးဘူး၊ သူတို႔က လုပ္ပိုင္ခြင့္ မေပးဘူး၊ သူတို႔က ဒီလူမွဳ၀န္ထမ္း အဖြဲ႔ရွိတယ္ေပါ့ အဲဒီေအာက္ကေနပဲ လုပ္ကိုင္ရမယ္ဆိုၿပီး သူတို႔ အဲလိုေျပာတယ္၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လုပ္မယ္ဆိုရင္မရဘူး၊ ၀န္ထမ္းနဲ႔ဆက္သြယ္ရင္္လည္း ဒီလုပ္ငန္းလုပ္မယ္ဆိုရင္ ဘတ္ဂ်က္အရင္ျပရတယ္္" ဟု တနသၤာရီတိုင္းတြင္ သာသနာျပဳခဲ့သည့္ သာသနာဆရာေဒးဗစ္က ေျပာသည္။
တနသၤာရီတုိင္း၊ ဓႏုျဖဴၿမိဳ့တြင္ သာသနာျပဳခဲ့သည့္ ဆရာေဒးဗစ္သည္ ကရင္နီျပည္မွျဖစ္ၿပီး လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ့ ေဒါဥခူရပ္ကြက္ရွိ ဧ၀ံေဂလိအသင္းေတာ္တြင္ လုပ္ကိုင္ခဲ့စဥ္ ၄င္းတို႕ သာသနာလုပ္ငန္းအျဖစ္ ဖြင့္လွစ္ထားရွိသည့္ မိဘမဲ့ကေလး ေဘာ္ဒါေဆာင္ကိုလည္း ၿပီးခဲ့သည့္ ၂၀၀၆ခုႏွစ္က လံုး၀ဖ်က္ပစ္လိုက္ရသည္ဟု ဆိုသည္။
အဆိုပါေဘာ္ဒါေဆာင္တြင္ ရွားေတာခရိုင္အတြင္းရွိ ေတာင္ေပၚေတာစြန္ေတာင္ဖ်ားမွ လာေရာက္ေနထိုင္သည့္ ကေလးမ်ား အေနမ်ားၿပီး ၿမိဳ့ေပၚတြင္ ခက္ခက္ခဲခဲ လာေရာက္ေက်ာင္းတက္ၾကေၾကာင္း၊ အစိုးရမွ လာေရာက္၍ ကေလးမ်ားအား ရြာသို႔ျပန္ပို႔ခိုင္းၿပီး မပို႔ပါက ကေလးမ်ားအား ပရဟိတေက်ာင္းတြင္ ထားရွိမည္ဟု သူကယခုလိုေျပာျပသည္။
"အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးတာက အဲဒီရပ္ကြက္မွာ ဆူဆူညံညံမလုပ္ရဘူး၊ သေဘာက ကေလးေတြရွိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ကေလးေတြ သီခ်င္းေတြဘာေတြဆိုရင္ ဆူညံတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီရပ္ကြက္က သူေဌး ရပ္ကြက္ ျဖစ္တယ္၊ ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္ျဖစ္တယ္ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ဒီရပ္ကြက္မွာ ဘယ္သူက တရား၀င္ခြင့္ျပဳထားတာလည္းလို႔ ေျပာတယ္၊ ကေလးေတြကို သူတို႔ရြာျပန္ပို႔လိုက္ပါ။ မပို႔ရင္ ကေလးေတြအားလံုးကို သူတို႔ရဲ့ ပရဟိတေက်ာင္းထဲကို ထည့္မယ္လို႔ေျပာတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ကေလးေတြအားလံုးကို ေနရာေရြ႔ထားရတယ္" ဟု ေျပာသည္။
ျမန္မာစစ္အစိုးရက မိဘမဲ့ကေလးေဘာ္ဒါေဆာင္ ဖြင့္သည္သာမက အျခားသာသနာလုပ္ငန္းႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ ၃လ၊ ၆လ က်မ္းစာသင္တန္းမ်ား ဖြင့္ျခင္းကိုလည္း ပိတ္ပင္သည္ဟု ဆိုသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ ၂၀၀၇ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္၊ ေျမာက္ဥကၠလာပတြင္ က်မ္းစာသင္တန္းဖြင့္လွစ္ရာ သင္တန္းသူ/သား အေယာက္၄၀ အဖမ္းခံခဲ့ရၿပီး ၂ပတ္ ေထာင္ဒဏ္က်ခံခဲ့ရသည္ဟု ဆိုပါသည္။
အလားတူ ရွားေတာႏွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္ ဘုရားေက်ာင္းတြင္ သာသနာျပဳခဲ့သည့္ သင္းအုပ္ဆရာစတီဗင္ကလည္း စစ္တပ္မွ ဘုရားေက်ာင္းကို လာေရာက္ဖ်က္ဆီးခဲ့ၿပီး ၎အားလည္း ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ခဲ့သည္ဟု Christian Freedom International အဖြဲ႔အား ေျပာဆိုခဲ့ေၾကာင္း အဖြဲ႔၏ သတင္းစာမ်က္ႏွာတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။
"က်ေနာ္ပထမဆံုး သာသနာျပဳခဲ့တဲ့ ဘုရားေက်ာင္း ျဖစ္တဲ့ ရွားေတာႏွစ္ျခင္း ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းမွာ လူ ၂၅၀ ေက်ာ္ရွိတယ္ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာစစ္တပ္ေတြလာၿပီးတာ့ ဖ်က္ဆီးခဲ့တယ္၊ အဲတာ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္တုန္းကျဖစ္တာ စစ္တပ္ေတြက ရြာသားေတြရဲ့အိမ္ကို မီးရွဳိ့ဖ်က္ဆီးခဲ့တယ္၊ တုတ္ေတြ၊ ပုဆိန္ေတြနဲ့ လာၿပီးေတာ့ ဖ်က္ဆီးခဲ့တယ္၊ စစ္တပ္က က်ေနာ့္ကို သူတို႔စစ္တပ္ရံုးမွာ ေခၚသြားၿပီး ဖမ္းခ်ဳပ္ထားတယ္၊ သူတို႔က က်ေနာ့္ကို အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ေလးလေလာက္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္အျဖစ္ ထားထားတယ္၊ က်ေနာ့္မိသားစုေတြနဲ႔လည္း က်ေနာ္အဆက္ အသြယ္မရခဲ့ဘူး" ဟု ဆရာစတီဗင္က ေျပာသည္။
ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္မွဳမွ လြတ္ေျမာက္အၿပီး ဆရာစတီဗင္သည္ ေဒါတေလးရြာသို႔ ေျပာင္းေရြ႔သာသနာျပဳခဲ့ေၾကာင္း ထုိအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာစစ္တပ္မွ မည္သည့္အေၾကာင္းျပခ်က္မွမေပးဘဲ တရြာလံုးကို တပတ္အတြင္းေျပာင္းေရြ႔ခိုင္းၿပီး ဘုရားေက်ာင္းအား မီးရွိဳ့ခဲ့၍ ယခုတြင္ ထိုင္းႏိုင္ငံရွိ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားတြင္ ရြာသားမ်ား ေရာက္ရွိကုန္ၾကျခင္းျဖစ္သည္ဟု သူကေျပာသည္။ ဆရာစတီဗင္သည္လည္း သူ႔ဘ၀အတြက္ လံုၿခံဳမွဳမရွိေတာ့၍ တေနရာၿပီးတေနရာ ေျပာင္းေရြ႔ေနထုိင္ရသည္ဟု ေျပာသည္။
ခရစ္ယာန္သာသနာဆရာမ်ား ေျပာျပခ်က္အရ ျမန္မာစစ္ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းတြင္ အမ်ားအားျဖင့္ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္မ်ားမဟုတ္ၾကေၾကာင္း ၎တို႔က ခရစ္ယာန္ဘာသာအယူအဆမ်ားကို အေနာက္တိုင္း ယဥ္ေက်းမွဳ အယူအဆမ်ားသာျဖစ္သည္ဟု ျမင္ၾကေၾကာင္း၊ အဆိုပါ အယူအဆမ်ားေၾကာင့္ ျမန္မာ့ ရိုးရာယဥ္ေက်းမွဳကို ဖ်က္ဆီးသြားမည္ကို စိုးရိမ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရသည္။

"အဖိႏွိပ္ခံရတာကေတာ့ ျပည္နယ္နဲ႔တိုင္းအားလံုးပါပဲ က်ေနာ္တို႔ လုပ္ေဖာ္ေဆာင္ဖက္ ေတြအားလံုးလိုလိုက ျပည္နယ္အႏွံ႔မွာရွိတယ္၊ ဥပမာ က်ေနာ့္ လုပ္ေဖာ္ေဆာင္ဖက္ တေယာက္ဆိုရင္ ဒီမိုင္းခ်တ္ (က်ဳိင္းတံု)နားမွာ သူလည္းက်ေနာ့္လိုပဲ ကေလးလုပ္ငန္းလုပ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္သူလည္း အဲဒီလိုပဲ အစိုးရေတြက လာဖ်က္ခိုင္းတာပဲ ဆိုေတာ့ ေနရာအႏွံ႔မွာကေတာ့ အတူတူပါပဲ။ ဘုရားကလူေတြကို လြတ္လပ္စြာေရြးခ်ယ္ပိုင္ ခြင့္ေပးထားတယ္၊ ဘုရားကလူကို ေပးထားတဲ့ အခြင့္အေရးျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အဲ့ဒီအခြင့္အေရးေတြကို ျမန္မာႏုိင္ငံမွာရွိတဲ့ လူေတြကိုခံစားေစခ်င္တယ္ေပါ့၊ ခက္တာက လက္ရွိက်ေနာ္တို႔ အစိုးရက အဲဒါေတြကို နားမလည္ဘူးေလ၊ နားမလည္ပဲနဲ႔ သူတို႔နည္းနဲ႔ပဲ သူတို႔လုပ္ေနေတာ့ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူျဖစ္ရတာ ျဖစ္ရက်ဳိးမနပ္ဘူးေပါ့" ဟု သာသနာဆရာ ေဒးဗစ္က ေျပာပါသည္။

A Moment of Nothingness by Min Ko Naing
Posted by AdminE on August 24, 2008
Being a dragon - evolving from having been a snake,However there is no dragon crest to raise high.
Having imprinted configurations
On ones’ palms,
Yet there is no sign of luck to be proud of.
Everybody enters the race in the river
through their own preparation,
However, when one meets the waterfull unexpectedly,
Some ‘free-riders’ downstream scream in shock,
And some struggling upstream against the tide finally become helpless.
Numbers are increasing year after year,
However, there is no actual age to show people.
It could be still be called a life
Because we are still living and struggling,
However, there is no actual meaning to express.
Min Ko Naing (wrote in Sittwe Prison)- Smuggled out of jail by another political prisoner.Posted under Literature

လမ္းမေပၚက ဇရာအိုမ်ား

Monday, 17 November 2008 18:24

ေအာင္သက္၀ိုင္း

ရန္ကုန္ျမိဳ႕၏ တရုတ္တန္းဟု အမ်ားက သတ္မွတ္ ေခၚဆိုၾကသည့္ လသာျမိဳ႕နယ္ မဟာဗႏၶဳလ ကားလမ္းမၾကီး ေဘးတေလွ်ာက္တြင္ ညေနခင္းအခ်ိန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေၾကးအိုး ဆီခ်က္ ေခါက္ဆြဲဆိုင္မ်ား၊လမ္းေဘး မုန္႔ဆိုင္ မ်ား၊ အထည္ဆုိင္ေလးမ်ား၊ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာေစ်းသည္မ်ား၊ လာေရာက္စားေသာက္ၾကသူမ်ားႏွင့္ ေစ်း၀ယ္ သူ မ်ားျပည့္ႏွက္ေနသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ တေနရာတြင္ တ၀မ္းတခါးအတြက္ ေတာင္းရမ္း ေနရေသာ အဘိုးအို ႏွင့္ အဘြားအို (ဓာတ္ပံု - ေအာင္သက္ဝိုင္း)
ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနသည့္လူအုပ္ထဲတြင္ ေရႊေပါကၠံျမိဳ႕နယ္ ဆင္ဖုံေက်းရြာမွအသက္၇၈ ႏွစ္အရြယ္ ေဒၚအုန္းျမင့္ ဆိုသည့္အမယ္အိုၾကီး တဦးလည္းအပါအ၀င္ျဖစ္ျပီး သူမသည္ တုန္တုန္ယင္ယင္ႏွင့္ တလွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္လွမ္း ေနသည္။ အမယ္အိုသည္ညစ္ေထးစုတ္ျပတ္ေနသည့္ အ၀တ္အစားကို၀တ္ဆင္ထားျပီး ေသးေကြးၾကဳံလွီလွေသာသူမ၏ကုိယ္ခႏၶာမွာ လူအမ်ားၾကားတြင္ တေရြ႕ေရြ႕ ေရြ႕လ်ားေနသည္။ သူမ၏လက္တဘက္တြင္ကား ေသးငယ္ လွသည့္ ႏွီးဖာစုတ္ေလးတခုကို ကိုင္ရင္းႏႈတ္ကလည္း တစုံတခုကို တတြတ္တြတ္ရြတ္ဆိုလ်က္ရွိသည္။အမယ္အို၏ႏႈတ္ခမ္းဆီက တိုးတိုးသဲ့သဲ့ တုန္ရီစြာထြက္ေပၚလာသည့္အသံမွာ“သားေလးတို႔ သမီးေလးတို႔ရယ္ ထမင္းဖိုးေလး၊ ဟင္းဖိုးေလးမ်ား သနားပါ”ဆိုသည့္အသံပင္။ သူမ၏ ႏွီးဖာစုတ္ေလးထဲတြင္ ေဟာင္းႏြမ္း စုတ္ ျပတ္ေနသည့္ ၁၀ တန္၊၂၀ တန္ ႏွင့္ ၅၀ က်ပ္တန္ေငြအေၾကြ စကၠဴေလးမ်ားက ဖရိုဖရဲ။“အဘြားေနတဲ့အိမ္ကေလးက ေလေတြတုိက္တုန္းက ျပဳိသြားတယ္၊ အဘြားကတေကာင္ၾကြက္၊ အရင္တုန္း က ေစ်းေရာင္းတယ္၊ အသက္ၾကီးလာေတာ့ ေစ်းမေရာင္းႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ ေလတုိက္လို႔ျပဳိသြားတဲ့အိမ္က ျပန္မေဆာက္ ႏုိင္ေတာ့ သူမ်ားအိမ္မွာ ကပ္ေနရတယ္”ဟု အမယ္အိုကေလသံေအးေအးႏွင့္ရွင္းျပသည္။၂၀၀၈ ခုနစ္ေမလဆန္းပိုင္း ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္၀င္ေရာက္တုိက္ခတ္သည့္ နာဂစ္မုန္တုိင္းေၾကာင့္ေနအိမ္ပ်က္စီး သြားျပီး ကယ္ကူသူမဲ့မုန္တုိင္းသင့္ဒုကၡသည္တဦးျဖစ္ေနရေသာ ေဒၚအုန္းျမင့္မွာေဆြမ်ဳိးအေထာက္အပံ့မရွိ ခိုကိုးရာမဲ့ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနရသည့္ သက္ၾကီးရြယ္အို အမယ္အိုၾကီးတဦး ဆိုလ်ွင္လည္းမမွားႏုိင္ေပ။ေဒၚအုန္းျမင့္ကဲ့သို႔ ကယ္သူမရွိ ခိုကိုးရာမဲ့ ျဖစ္ေနသည့္ သက္ၾကီးရြယ္အိုအေျမာက္အျမား ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္၏ လမ္းမၾကီးမ်ားေပၚတြင္သာမကတျခားျမိဳ႕ျပေဒသၾကီးမ်ားတြင္လည္း အေရအတြက္မ်ားစြာျဖင့္ ရွိလာပါသည္။ျမန္မာ့ရုိးရာထုံးတမ္းစဥ္လာအရ မိဘဘိုးဘြားမ်ား အိုမင္းမစြမ္း အသက္အရြယ္ၾကီးရင့္လာေသာအခါ သားသမီး ေျမးျမစ္မ်ားကျပန္လည္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၾကေလ့ရွိျပီး သားသမီးေဆြမ်ဳိးအေထာက္အပံ့မရွိခဲ့ပါက ရပ္ရြာလူ႔ အဖြဲ႕ အစည္းက အဘိုးအဘြားႏွင့္ သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ားကိုစား၀တ္ေနေရးလိုေလေသးမရွိ ေထာက္ပံ့ ကူညီၾကေလ့ ရွိျခင္းသည္ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာေသာျမန္မာ့ဓေလ့စရုိက္အျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတည္တံ့ေနလာခဲ့သည္။သို႔ရာတြင္ စီးပြာေရးၾကပ္တည္းျပီး အလုပ္အကုိင္ရွားပါးကာ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ၾကဳံရာက်ပန္း ရုန္းကန္ လုပ္ကုိင္ စားေသာက္ရသည့္ စစ္အစိုးရလက္ထက္တြင္မူ ထုိယဥ္ေက်းပ်ဴငွာေသာ ျမန္မာ့ဓေလ့မ်ားကြယ္ေပ်ာက္ ကာ သက္ၾကီးရြယ္အိုဘိုးဘြားမ်ားမွာလည္း ေထာက္ပံ့ေကၽြးေမြးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မည့္သူမရွိၾကဳံရာက်ပန္း အလုပ္ ၾကမ္းမ်ား လုပ္ကုိင္စားေသာက္ရင္း လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ေလလြင့္ေတာင္းရမ္းစား ေသာက္ရသည့္ အေျခ အေနသိို႔ ဆိုက္ေရာက္သြားေတာ့သည္။ပူျပင္းလွသည့္ ေန႔လယ္အခ်ိန္ ရန္ကုန္ေအာင္မဂၤလာအေ၀းေျပးကား၀င္းအတြင္းရွိ ကတၱရာလမ္းမၾကီးေပၚတြင္ သက္ၾကီးရြယ္အို ဘိုးဘြားစုံတြဲတတြဲ အမိုးအကာမရွိငုတ္တုတ္ထုိင္ေနသည္။အမယ္အုိႏွင့္ အဘိုးအိုမွာ အပူရွိန္ေၾကာင့္ ပင္ပန္းႏြမ္းေနသည့္အျပင္ သူတို႔၏အရုိးေပၚအေရတင္ ပုံစံက ဇရာေၾကာင့္ ပိန္လွီျခင္းထက္ အာဟာရမျပည့္၀ျခင္းေၾကာင့္ ပိန္လွီေနသည့္ပုံစံေပါက္ေနသည္။သူတို႔၏အေရွ႕တြင္ အညဳိေရာင္ ေယာဂီ အ၀တ္ေခါက္ေလး တခုရွိေနျပီးအဆိုပါအ၀တ္ေခါက္ပုံေလးေပၚတြင္ ေငြစကၠဴေလးမ်ားက တြန္႔ေၾကလိမ္ေခါက္စြာရွိေနသည္။ အမယ္အိုႏွင့္ အဘိုးအုိကား ေဒၚအုန္းျမင့္ကဲ့သို႔ပင္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနရသူမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။
ေယာဂီ တဘက္ ၊ ေယာဂီ လုံခ်ည္ ေလးမ်ားျဖင့္ ေတာင္းရမ္းေနေသာ အဘြားအို ႏွစ္ဦး (ဓာတ္ပံု - ေအာင္သက္ဝိုင္း)
“အေမတို႔မွာသား ၂ ေယာက္ရွိတယ္၊ ၂ ေယာက္စလုံး ဆုံးသြားျပီ၊ သားအငယ္က စစ္သား၊ ၈၈ မတုိင္မီ အသက္ ၂၀ အရြယ္ မုိင္းဆတ္မွာ တုိက္ပြဲက်တယ္။ သားအၾကီးကလည္း စက္ရုံ၀န္ထမ္း စက္ညပ္ျပီး ဆုံးတယ္”ဟု ေဒၚျမစိန္ ဆိုသည့္ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္အရြယ္ အမယ္အိုကေျပာသည္။ေဒၚျမစိန္၏ခင္ပြန္းျဖစ္သူ အဘိုးအိုမွာ ေလသင္တုန္းျဖတ္မႈေၾကာင့္ ကိုယ္ခႏၶာလႈပ္ရွားမႈေႏွးေကြးေနျပီး စကား လည္း မေျပာႏုိင္ေတာ့ေၾကာင္း အမယ္အိုက ရွင္းျပသည္။“ေဆြမ်ဳိးေတြရွိေပမယ့္ ကိုယ္လိုသူလို မရွိဆင္းရဲသားဆိုေတာ့ တေယာက္ကုိတေယာက္မကူညီႏုိင္ၾကဘူး၊ ေနတာက အင္းစိန္မွာ”ဟု ေဒၚျမစိန္ကသူတို႔၏ဘ၀အေၾကာင္း ခပ္တုိတိုေျပာျပသည္။ျမန္မာႏုိင္ငံ၏လမ္းမၾကီးမ်ားေပၚတြင္ ေရာက္ရွိ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနရသည့္ သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ားတြင္ မ်က္စိကြယ္ေနသူမ်ား၊ ေလျဖတ္ေနသူမ်ားႏွင့္ က်န္းမာေရးမေကာင္းေသာ အဘိုးအို၊ အဘြားအိုမ်ားပါ၀င္ျပီး ဘ၀၏ေနာက္ဆုံး ေန၀င္ခ်ိန္မ်ားကိုလမ္းမ်ားေပၚတြင္ ပင္ပန္းခက္ခဲစြာ ျဖတ္သန္းေနရေၾကာင္း ျပည္တြင္း လူမႈေရးဆိုင္ရာNGO တခုမွ နာမည္ၾကီး စာေရးဆရာတဦးကေျပာသည္။“လမ္းမေတြမွာ အလွဴခံလွည့္လည္ေနတဲ့ ဂီလာနသက္ၾကီးရြယ္အို အဘိုးအဘြားေတြ မ်ားလာတာကို သတိ ထား မိတယ္၊ သိရသေလာက္ အမ်ားစုကေတာ့ စီးပြားေရးမေျပလည္လို႔ဒီလိုျဖစ္လာၾကတာ၊ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ သားသမီး ရွိပင္ေသာ္ျငား စီးပြားေရးက လုံး၀အဆင္မေျပေတာ့ မိဘကိုေတာင္ မေကၽြးေမြးႏုိင္ဘူး၊ အဲဒီေတာ့ သက္ၾကီး ရြယ္အုိေတြလည္း လမ္းေပၚေရာက္လာၾကရတယ္” ဟု အဆိုပါစာေရးဆရာကဆိုသည္။စစ္အစိုးရလူမႈ၀န္ထမ္းကယ္ဆယ္ေရးႏွင့္ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရး၀န္ၾကီးဌာန စာရင္းဇယားမ်ားအရ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အသက္ ၆၀ ႏွင့္အထက္ ဘိုးဘြားဦးေရ ၄.၇ သန္းရွိေၾကာင္းသိရသည္။ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ လမ္းမမ်ားတြင္ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနရသည့္ ခိုကိုးရာမဲ့သက္ၾကီးရြယ္အုိမ်ား၊ ဆင္းရဲမႈေၾကာင့္ ၾကဳံရာက်ပန္းလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရေသာ ဇရာအရြယ္ ဘိုးဘြားမ်ား ေသာင္းဂဏန္းမ်ားစြာရွိႏုိင္ေၾကာင္းလည္းရန္ကုန္ျမိဳ႕ခံမ်ား၏အဆိုအရ သိရွိရသည္။“ေစ်းေတြမွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေရာင္းတဲ့ အဘြားအုိေတြ၊ အမႈိက္သိမ္းတဲ့ အဘြားၾကီးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိလာတယ္၊ လမ္းေတြေပၚမွာ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုးေရာင္းေနတဲ့ ေစ်းသည္ အဘြားအိုေတြ ေနရာေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ေတြ႕လာရတယ္” ဟု ရန္ကုန္အေျခစိုက္ ဂ်ာနယ္သတင္းေထာက္ တဦးကေျပာၾကားသည္။လမ္းမေပၚေရာက္သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ားႏွင့္ ဆင္းရဲပင္ပန္းစြာလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရေသာ ဇရာ အရြယ္အို ႏုိင္ငံသားမ်ားကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရန္ တာ၀န္အျပည့္အ၀ရွိသူမွာ အုုပ္ခ်ဴပ္သူအစိုးရပင္ ျဖစ္လင့္ကစားလက္ရွိျမန္မာႏုိင္ငံကို အုပ္ခ်ဴပ္ေနေသာ စစ္အစိုးရမွာ ထုိတာ၀န္မ်ားကို ပ်က္ကြက္ေနေၾကာင္း ရန္ကုန္မွ ၀ါရင့္သတင္းစာဆရာၾကီးတဦးက ေျပာသည္။“သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြဆိုတာ Senior Citizen ေတြပဲ၊ ဒီ လူေတြကိုျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တာ၀န္အရွိဆုံးသူဟာ ႏုိင္ငံအုပ္ခ်ဴပ္တဲ့ အစိုးရပဲ၊ Senior Citizen ေတြ လမ္းေပၚေရာက္ကုန္တယ္၊ ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ ေန၀င္ခ်ိန္ကို ကုန္ဆုံးရတယ္ဆိုရင္ တာ၀န္အရွိဆုံးသူက အစိုးရပဲ”ဟု အဆုိပါသတင္းစာဆရာကေျပာသည္။စစ္အစုိးရအေနျဖင့္ သာမန္အရပ္သား သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ားကိုျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈ မေပးႏုိင္ရုံမက အစုိးရ၀န္ထမ္း အျငိမ္းစားသက္ၾကီးရြယ္အုိမ်ား၏ေနာက္ဆုံးဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္မ်ားကိုပင္ အာမခံခ်က္ မေပးႏုိင္ဘဲ ခက္ခဲပင္ပန္း ဆင္းရဲစြာကုန္ဆုံးေစသည့္အေျခအေနတြင္ ရွိေၾကာင္း အျငိမ္းစား၀န္ထမ္းမ်ား ကေျပာသည္။“အဘက စက္မႈ ၁ အထည္အလိပ္စက္ရုံမွာလုပ္ခဲ့တာ၊ ၁၉၉၂ ခုနစ္မွာေဆးလက္မွတ္နဲ႔ အျငိမ္းစားယူတယ္၊ အဘအခု တလကို ပင္စင္လစာ တလ ၇၆၈ က်ပ္ရတယ္”ဟု လႈိင္သာယာစက္မႈဇုန္ရွိ စက္ရုံတခုတြင္ ညေစာင့္ လုံျခဳံေရး၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေနသည့္ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္အရြယ္ အဘိုးအိုတဦးကေျပာျပသည္။တပ္မေတာ္ေလတြင္ အရာခံဗိုလ္အဆင့္ထိ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူ အသက္ ၆၃ ႏွစ္အရြယ္ အျငိမ္းစားအရာရွိ တဦးကလည္း သာမန္ေအာက္ေျခအဆင့္ အစိုးရ၀န္ထမ္းမ်ား သက္ျပည့္အျငိမ္းစားယူရေသာအခါ စား၀တ္ ေနေရးအလြန္ၾကပ္တည္းျပီး ေအးခ်မ္းစြာအနားမယူႏုိင္ဘဲ ရရာအလုပ္လုပ္ကိုင္ရေလ့ရွိေၾကာင္း ေျပာျပသည္။“ေအာက္ေျခအစိုးရ၀န္ထမ္းေတြက တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခ်ိန္တုန္းကလည္း စား၀တ္ေနေရး အရမ္းၾကပ္တည္း ခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ၀န္ထမ္းျဖစ္ေနတုန္းကေတာ့လိုတဲ့ေငြ ဟိုကလွည့္၊ ဒီကလွည့္နဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ဖန္တီး လို႔ရေသးတယ္၊ အျငိမ္းစားယူတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ေငြ၀င္ေပါက္မရွိေတာ့ မျဖစ္မေန အလုပ္ထြက္လုပ္ကိုလုပ္ရ တယ္”ဟုအဆိုပါ အျငိမ္းစားအရာရွိကေျပာသည္။
ကုိယ့္၀မ္းပူဆာ မေနသာေတာ့လည္း လမ္းမေပၚတြင္ပင္ ေစ်းေတာင္းခ် ေရာင္းေနရေသာ ဇရာအို အဘြား တဦး (ဓာတ္ပံု - ေအာင္သက္ဝိုင္း)
တပ္မေတာ္တြင္ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ နီးပါးတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ျပီး အရာခံဗိုလ္ျဖစ္ခဲ့သည့္ တိုင္ေအာင္ အျငိမ္းစားယူ ေသာအခါ ပင္စင္လစာ တလ ၇၀၀၀ က်ပ္ သာရရွိေၾကာင္း ၄င္းကဆိုပါသည္။“တလ ၇၀၀၀ ဘယ္လိုမွမေလာက္ဘူး၊ ၇၀၀၀ ဆိုတဲ့ ေငြက ဒီေခတ္မွာ ဘာဆိုဘာမွ မဟုတ္ေတာ့ဘူး” ဟု ထိုတပ္မေတာ္အျငိမ္းစားအရာရွိက ညည္းတြားသည္။စစ္အစိုးရအေနျဖင့္ သာမန္အရပ္သားသက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ားႏွင့္ အစိုးရ၀န္ထမ္း အျငိမ္းစားဇရာအရြယ္ေရာက္ အဘိုးအဘြားမ်ားကိုအမွန္တကယ္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရန္ ပ်က္ကြက္ေနေသာ္ျငား အဘိုးအဘြားမ်ား အေရး ေဆာင္ရြက္ေနေၾကာင္း ႏႈတ္ကတိေပး ဟန္လုပ္ေျပာၾကားမႈ ရွိေနပါသည္။လူမႈ၀န္ထမ္း ကယ္ဆယ္ေရးႏွင့္ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရး၀န္ၾကီးဌာန ဒုတိယညႊန္ၾကားေရးမႈးခ်ဴပ္ ဦးေအာင္ထြန္းခိုင္က ျမန္မာတႏုိင္ငံလုံးရွိ အဘိုးအဘြားမ်ားကို အိမ္တုိင္ရာေရာက္ျပဳစုေရွာက္ျပီး ကူညီ မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိသို႔ကူညီျခင္းကို ကုလသမဂၢႏွင့္အတူ ေရရွည္စီမံကိန္းေဆာင္ရြက္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကတိေပးေျပာၾကားသည္။“ဘိုးဘြားေတြထဲမွာ ဆင္းရဲတဲ့သူေတြ၊ အထီးက်န္တဲ့သူေတြ၊ ၀င္ေငြပုံမွန္မရွိတဲ့သူေတြ စတဲ့သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြ ကို အဓိကဦးစားေပးအေနနဲ႔ ကူညီေစာင့္ေရွာက္သြားမွာျဖစ္တယ္”ဟု ဦးေအာင္ထြန္းခိုင္က ျပည္တြင္းအပတ္စဥ္ ထုတ္ ဂ်ာနယ္တခုတြင္ေျပာၾကားသည္။အစိုးရ၏ပ်က္ကြက္ေနေသာ သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ား ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ျမန္မာျပည္သူလူထု တရပ္လုံးအေနႏွင့္ တာ၀န္ယူပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေျဖရွင္းရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပည္တြင္းသတင္းေထာက္ တဦးက သုံးသပ္သည္။“တာ၀န္အရွိဆုံးအစိုးရေတာင္ ဘာမွမလုပ္ဘူး၊ က်ဴပ္တို႔ျပည္သူက ဘာအေရးစုိက္စရာလိုသလဲဆိုျပီး အဘိုး အဘြား ေတြကို ပစ္ထားလိုက္မယ္ဆုိရင္ ဒီဘိုးဘြားေတြရဲ႕ဘ၀ဆည္းဆာခ်ိန္ေတြက လမ္းေတြေပၚမွာျဖစ္သလိုကုန္ဆုံးသြားမွာပါ၊ ျပည္သူတဦးခ်င္းစီကအစ အားလုံး၀ုိင္း လုပ္ၾကဖို႔အေရးၾကီးတယ္”ဟု ထုိသတင္းသမားက ေျပာဆိုသည္။ျပည္တြင္းNGO တခုမွ စာေရးဆရာမတဦးကမူ ျပည္သူမ်ားအခ်င္းခ်င္းစုေပါင္းစနစ္ျဖင့္ တႏုိင္တပိုင္ ဘိုးဘြား ရိပ္သာေလးမ်ား ထူေထာင္သင့္ေၾကာင္း အၾကံျပဳသည္။“တတ္ႏုိ္င္သေလာက္ ရွိတဲ့အင္အားေလးနဲ႔ ၀ုိင္းလုပ္ၾကမယ္ဆိုရင္ ဘိုးဘြားေတြအတြက္ အမ်ားၾကီးေကာင္း လာမယ္”ဟု ၄င္းကေျပာသည္။စစ္အစိုးရ လူမႈ၀န္ထမ္း၀န္ၾကီးဌာန ဒုတိယညႊန္ၾကားေရးမႈးခ်ဴပ္ ဦးေအာင္ထြန္းခိုင္၏အဆိုအရ ျမန္မာ တႏိုင္ငံလုံးတြင္ ဘိုးဘြားရိပ္သာ ၅၉ ခုရွိျပီး ထုိဘိုးဘြားရိပ္သာမ်ားတြင္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ထားသည့္ အဘိုးအဘြားအေရအတြက္မွာ ၂၀၀၀ ေက်ာ္သာရွိေၾကာင္း သိရွိရသည္။