Submitted by Karen Information Center on November 6, 2009 – 6:44 amNo Comment
ဖိုးထူးထူး (ထူးဘီ-တပ္မဟာ ၁)
ဘယ္သမိုင္း၊ ေတာ္လွန္ေရး တိုက္ပြဲေတြမွာမဆို အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ့ အခန္းက႑ဟာ တေထာင့္တေနရာ မွာ ပါ၀င္စၿမဲပါ။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔ရဲ့ ပါ၀င္မႈကို အနည္းအက်ဥ္းသာ အသိအမွတ္ျပဳခံရတာ (သို႔မဟုတ္) လံုး၀ အသိအမွတ္ျပဳမခံရတာဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကထဲက ျဖစ္တည္ေနခဲ့တဲ့ အမွန္တရားျဖစ္သလို ယေန႔ထက္ထိတုိင္လဲ မွန္ကန္ေနဆဲလို႔ ေျပာရင္ ျငင္းလို႔ရမယ္မထင္ပါဘူး။
လူေတြရဲ့ ေခါင္းထဲမွာ သံမႈိစြဲရိုက္ထားသလို ထင္က်န္္ေနတဲ့ အယူသီးမႈေတြထဲက အမ်ိဳးသမီးမ်ားေတြရဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈအေပၚ အထင္အျမင္ေသးတာဟာ အဆုိးရြားဆံုး က်န္ရွိေနေသးတဲ့ အယူသီးမႈထဲမွ တခု အပါအ၀င္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ေမးလာမယ့္ေမးခြန္းအတြက္ အေျဖအမ်ဳိးမ်ဳိး ထြက္လာႏုိင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ေတြကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြမွာ သဘာ၀အရကို မွီခိုေနရမယ့္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ခံရမယ့္၊ အမ်ိဳးသားေတြရဲ့ ကိုယ္ပြားအျဖစ္သာ ရပ္တည္ရမယ့္၊ ဦးေဆာင္မႈမျပဳႏုိင္တဲ့ လူတန္းစားလို႔ ျမင္တဲ့သူေတြ ရွိႏုိင္ပါတယ္။
ဒီလိုျမင္တဲ့သူကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ အစြမ္းထက္ၿပီး ေတာ္ေနပါေစ၊ အသိအမွတ္မျပဳႏုိင္တဲ့ တဘက္စြန္း ေရွးရိုးစြဲ၀ါဒီ ကိုင္စြဲထားတဲ့ လူမ်ိဳးေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေနတဲ့ အေနာက္တုိင္းႏုိ္င္ငံေတြမွာ အရင္ မတုိးတက္ခင္ ဒီလိုအျမင္မ်ိဳးေတြကို အမ်ိဳးသမီးေတြ အမ်ားႀကီး ရင္ဆုိင္ခဲ့ရပါတယ္။ အမ်ိဳးသားမ်ားကဲ့သို႔ အမ်ိဳးသမီးမ်ား မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္တာဟာ သဘာ၀ကေပးတဲ့ အခြင့္အလမ္း၊ အခြင့္အေရး၊ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈ မ်ားေၾကာင့္ျဖစ္တယ္လို႔ ေပ်ာ့ေျပာင္းၿပီး အျမင္က်ယ္တဲ့ တခ်ဳိ႕လူေတြက ျမင္ပါတယ္။ က်မတို႔ ပတ္၀န္း က်င္မွာ ဒီလိုလူေတြကေတာ့ အနည္းစုျဖစ္ၿပီး အမ်ိဳးသမီးေတြကုိ အေျခအေနအရ အသိအမွတ္ျပဳႏုိင္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ၿပီး ယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္လာတာတဲ့အတူ ဒီအျမင္ေတြက ေျပာင္းလဲေန တတ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီလို အျမင္ေျပာင္းလဲဖုိ႔ အမ်ိဳးသမီးေတြ တိုက္ပြဲအမ်ိဳးမ်ိဳးကို အခ်ိန္ကာလ အတုိင္းအတာ တခုအထိ ေက်ာ္ျဖတ္လာရပါတယ္။
က်မတို႔ လက္ရွိ ကရင္အေျခအေနမွာေကာ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈ၊ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္မႈအေပၚ ဘယ္လိုအဆင့္မွာ ျမင္ေနေသးလဲ။ ကရင္ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာ လူတုိင္းက တတ္ႏုိင္တဲ့ဘက္ကေန တေထာင့္တေနရာမွာ ေပးဆပ္ေနၾကပါတယ္။ လူတုိင္းလို႔ေျပာတဲ့ေနရာမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ အပါအ၀င္ ျဖစ္ပါတယ္။ အေသးအမြားကအစ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ေနာက္တန္းကေန ထမင္း ဟင္းခ်က္၊ အ၀တ္အထည္ခ်ဳပ္ရာမွအစ တုိက္ပြဲထဲမွာ ပါ၀င္တုိက္ခိုက္တဲ့အထိ ေပးဆပ္ၾကပါတယ္။ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးမွာ အမ်ိဳးသမီး စစ္သည္ေတာ္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ထူးခြ်န္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးစစ္သည္ေတာ္ေတြ လည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ မိသားစုထဲမွာလည္း မိသားစုအဆင့္အေလ်ာက္ ေတာ္လွန္ေရးကို ပံ့ပိုးကူညီၾက တာပါပဲ။ လင္ေယာက်္ားက ေရွ႔တန္းသြားခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ကေလးေတြအတြက္ ရုန္းကန္ရ ျခင္း၊ ရန္သူရဲ႕ ၿခိမ္းေျခာက္မႈ၊ ႏွိပ္စက္မႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ခံႏုိင္ရည္ရွိရွိ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ျခင္းဟာလည္း တုိက္ပြဲ၀င္ ျခင္း တမ်ိဳးပါပဲ။ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ့ ေထာက္ပံ့မႈမရွိဘဲ အမ်ဳိးသားေတြဟာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ႏုိင္မွာလဲ။ ဒီေမးခြန္းကိုပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျဖၾကည့္ပါ။ ပတ္၀န္းက်င္မွာေရာ၊ မိသားစုထဲမွာပါ အေမ ေတြ၊ ညီအမေတြ၊ အဘြားေတြ စတဲ့အမ်ိဳးသမီးအားလံုးရဲ့ စြန္႔လႊတ္မႈ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲဆိုတာ မ်က္စိ မွိတ္ၿပီး တခုခ်င္း ျမင္ေယာင္ၾကည့္လိုက္ပါ။ ေျဖစရာမလုိဘဲ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္မိပါလိမ့္မယ္။
¬¬¬¬
မိသားစုအဆင့္ကို ေက်ာ္ၿပီး ပတ္၀န္းက်င္မွာ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ေက်းရြာေတြမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ့ ေခါင္း ေဆာင္ႏုိင္မႈ၊ ဦးေဆာင္ႏိုင္မႈကို သိသိသာသာ ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးကာလမွာ အမ်ိဳးသားမ်ားက ေရွ႔တန္းမွာ ရြတ္ရြတ္ခြ်ံခြ်ံ တုိက္ခုိက္ၿပီး အသက္ေပးရတာကိုေတြ အသိအမွတ္မျပဳလုိ႔ မရပါဘူး။ တခ်ိန္ ထဲမွာပဲ ေနာက္တန္းကေန ခုခံၿပီး ကာကြယ္္တုိက္ခိုက္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ့ စြမ္းရည္ေတြကိုလည္း ေမ့ ထားလို႔ မရပါဘူး။ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းေျမာက္ျမားစြာထဲက ေစ့စပ္ညွိႏိႈင္းမႈ အရည္အခ်င္း ဟာ ထိ္ပ္ဆံုးေနရာကေန ပါတယ္လို႔ေျပာရင္ ျငင္းတဲ့သူရွိေကာင္းရွိပါလိမ့္မယ္။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႔မွာ စစ္ပြဲျဖစ္ေနတဲ့ ကရင္ေက်းရြာေတြကို ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ အမ်ိဳးသားေတြ ရြာသူႀကီး မလုပ္ႏုိင္တဲ့ အေျခ အေနမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြက ရြာသူႀကီးမအျဖစ္ တာ၀န္ယူရပါတယ္။ အမ်ိဳးသားေတြ ဘာေၾကာင့္ မလုပ္ ႏုိ္င္သလဲလို႔ ေမးစရာရွိလာပါတယ္။ ေက်းရြာေတြမွာ အမ်ိဳးသား သူႀကီးလုပ္ရင္ ေနာက္တေန႔ မနက္မိုး လင္းမွာပဲ သစ္စရာမ်က္ႏွာမရွိေတာ့ဘူးလုိ႔ေတာင္ အဆုိရွိပါတယ္။ ရြာသူႀကီးလုပ္ရတာ အဖက္ဖက္နဲ႔ ရင္ ဆုိင္ရတဲ့ အေျခအေနမွာ အသက္အႏၱရယ္အတြက္ အဲဒီေလာက္ေတာင္ စုိးရိမ္ရပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီး ေတြဘာေၾကာင့္ ရြာသူႀကီးမ၊ လုပ္္ႏိုင္ရတာလဲလို႔ ေမးခ်င္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီေလာက္ အမ်ိဳးသားအတြက္ ေတာင္ ခက္ခဲတဲ့အလုပ္ဟာ အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္လည္း ဘယ္လြယ္လိမ့္မလဲ။ အသက္အႏၱရာယ္ ၿခိမ္းေျခာက္ခံရ၊ တခ်ိဳ႔ေတြမွာ မေတာ္မ တရားျပဳက်င့္မႈခံရတာေတာင္ ရွိပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ နည္းလမ္းအ မ်ိဳးမ်ိဳးသံုးၿပီး ေက်းရြာအတြက္ အေျခအေနမ်ဳိးစံုနဲ႔ လုိက္ေလ်ာညီေထြေအာင္ ညွိႏႈိင္းၿပီး တာ၀န္ယူ လုပ္ ေဆာင္ေနရပါတယ္။ ႏွိပ္စက္ခံရမႈေတြ၊ ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ မလုပ္ႏုိ္င္တဲ့၊ မလုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ကို သူတုိ႔လဲ ေပ်ာ္ျပီးေတာ့ ဘယ္လုပ္ခ်င္မလဲ။ သို႔ေသာ္ ေက်းရြာအတြက္၊ ရြာသူရြာသားေတြအ တြက္ ေရြးစရာလမ္းမွမရွိေတာ့ ဓါးသြားထက္ေပၚေလွ်ာက္ရသလုိ သူတုိ႔လုပ္ေနရတာေပါ့။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ား စြာ လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ အခုလည္း လုပ္ေနဆဲပဲ။ ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ျမင္တဲ့အထိ ေက်းရြာအဆင့္မွာ ဦးေဆာင္ ၿပီး လုပ္ေနဦးမွာပဲဆုိတာ ေမးစရေတာင္မလိုပါဘူး။ ဒီအမ်ိဳးသမီးေတြကို ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ကရင္အမ်ိဳးသ မီးေတြရဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈ၊ ဦးေဆာင္မႈကို ေမးခြန္းထုတ္စရာရွိမယ္ မထင္ေတာ့ပါဘူး။ သို႔ေပမဲ့…ဘာျဖစ္လုိ႔ သူတို႔ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈ၊ ဦးေဆာင္မႈကို အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ ခက္ခဲေနရတာလဲ။ ဘာေတြက က်မတုိ႔ရဲ့ ဦးေခါင္းထဲမွာ သံမႈိရိုက္စြဲထားသလို အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ့ ဦးေဆာင္ႏိုင္မႈကို အသိအမွတ္ မျပဳႏုိ္္င္ရတာလဲ။
အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ့ ဦးေဆာင္မႈကို ေက်းရြာအဆင့္ကေန တမ်ိဳးသားလံုးအဆင့္ကို ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ အမ်ိဳး သမီးေတြရဲ့ ဦးေဆာင္မႈဟာ အတိုင္းအတာတခုအထိ အသိအမွတ္ျပဳလာၿပီလို႔ေျပာရင္ မွားမယ္မထင္ ေတာ့ပါဘူး။ ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအရုံးမွာ သမိုင္းတြင္တဲ့လုပ္ရပ္ကို ေခါင္းေဆာင္ေတြလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါက သမိုင္းမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ဘူးတဲ့ ပထမဦးဆံုး အမ်ိဳးသမီး အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ကို ေရြးေကာက္တင္ေျမာက္ျခင္းပါပဲ။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေ၀ဖန္သံေတြ ထြက္လာပါတယ္။ တခုပဲ ေျပာစရာရွိပါတယ္။ ေရြးေကာက္ျခင္းရဲ့ အဓိပၸါယ္ကဘာလဲ။ အမ်ားစုရဲ့ သေဘာတူညီခ်က္အရ လွ်ိဳ႔၀ွက္မဲနဲ႔ အႏိုင္ရခဲ့တာဟာ ဒီမိုကေရစီေရြးေကာက္ျခင္းရဲ့ ေနာက္ဆံုးရလဒ္ အမွန္တရားပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေ၀ဖန္မႈေတြက လူနည္းစုဆီက ထြက္လာတာဟာ မဆန္းပါဘူး။ သို႔ေသာ္ အျပဳသေဘာနဲ႔ ေ၀ဖန္တာမ်ိဳး၊ အေကာင္းဘက္ေနၿပီး ေ၀ဖန္တာမ်ိဳးေတာ့ ျဖစ္ဖို႔လုိအပ္ပါတယ္။ ကိုယ္မႏိုင္လို႔မဲၿပီး ပ်က္စီးလိုပ်က္စီးျငား ေလွ်ာက္ေျပာတာဟာ ဒီမုိကေရစီလုိခ်င္တဲ့ အသိုင္းအ၀ုိင္းမွာ ႏုိ္င္ငံေရးသီးခံႏုိင္မႈ မရွိေသးတဲ့အတြက္ ေၾကာင့္ တကယ္တမ္း ဒီမိုကေရစီလိုခ်င္ပါက ႏို္္င္ငံေရးသီးခံႏုိင္မႈ ရွိလာတဲ့အထိ ႀကိဳးစားၾကဖို႔ လုိပါေသး တယ္။
အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ လက္ရွိ ဦးေဆာင္မႈအေပၚ ေ၀ဖန္သူေတြဟာ သူတုိ႔ဖာသာ သူတုိ႔ရွင္းလင္းေအာင္ ျပႆနာ ကို အရင္ရွာဖုိ႔လိုပါတယ္။ ဘာျပသနာကို အရင္းရွာၿပီး ေ၀ဖန္ခ်င္တာလဲ။ စီမံခန္႔ခြဲမႈ၊ ဦးေဆာင္မႈအေပၚမွာ ေတာ့ ျပႆနာရွာစရာ မလိုေလာက္ေအာင္ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္လို႔ ႏုိ္င္ငံေရး နားမ လည္ဘူးလုိ႔သာ အျငင္းပြားခ်င္ရင္ ႏုိ္င္ငံေရးကဘာလဲလို႔ ျပန္ေမးခ်င္ပါတယ္။ ႏို္င္ငံေရးဆုိတာ စကားလံုး အရသာ ခက္သေယာင္ေယာင္နဲ႔ တကယ့္အဓိပၸါယ္က ရိုးရွင္းလြန္းပါတယ္။ လူတိုင္းနားလည္တဲ့ ႏုိ္င္ငံ ေရးရဲ႕အဓိပၸါယ္ဟာ တကယ့္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းပါ။ အဲဒါကေတာ့ ေအာက္ေျခကေန အျမင့္ဆံုးအထိ ျဖစ္ ေနတဲ့ ျပႆနာအားလံုးရဲ႕ အေျဖကိုရွာျခင္းဟာ ႏုိင္ငံေရးပါပဲ။ ဒီႏိုင္ငံေရးကို အမ်ိဳးသမီးျဖစ္လို႔ ဘာ ေၾကာင့္ နားမလည္ရမွာလဲ။ ျပႆနာေတြေပါင္းစံုရဲ့ အရင္းအျမစ္ၾကားမွာ ေနလာခဲ့ရၿပီး အခက္အခဲမ်ိဳးစံု ေအာက္က ျဖတ္သန္းရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြက ဘာေၾကာင့္ ဒီျပႆနာကို နားမလည္ဘူးလို႔ အထင္ခံရ တာလဲဲ။ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ဖိႏွိပ္မႈကို ခံရတဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြပါ။ ျပႆနာရဲ့ အရင္းအျမစ္ကို ေအာက္ေျခ ကေန ထိပ္ဆံုးအထိ ပိုနားလည္လို႔ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္မွ ဘယ္အေျဖဟာ အေကာင္းဆံုးလဲဆိုတာ သိေနပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေျပာထက္ အလုပ္ကိုသာ အၿမဲတမ္းလုပ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ့ လုပ္ေဆာင္မႈကို ေနာက္ဆံုးအထိ ေစာင့္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီအခါက်မွသာ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႔ တန္းတူ ဘက္လုိက္မႈမရွိဘဲ မွ်မွ်တတ ေ၀ဖန္ပါ။ ဆန္းစစ္ပါ။ အျမင့္ဆံုးအဆင့္မွာ ပထမဦးဆံုး အမ်ိိဳးသမီး ဦး ေဆာင္မႈအေပၚ စိတ္ရွည္သီးခံၾကပါ။ အေျဖဘာမွ မသိခင္ကတည္းက အမ်ိဳးသမီးျဖစ္လို႔ကို အဖြဲ႔အ စည္းအတြင္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက တည္ရွိေနခဲ့တဲ့ ရွိရွိသမွ် အခက္အခဲမ်ိဳးစံု၊ ျပႆနာေပါင္းစံုကို ဒီအမ်ိဳးသမီးအေပၚ ပံုခ်တာဟာ မတရားဘူးလို႔ထင္ပါတယ္။ အျမင္ေလးမ်ား ဒီထက္ ပိုက်ယ္ေစခ်င္ပါ တယ္။ ႏိုင္ငံေရးသီးခံမႈ အပါအ၀င္ အမ်ဳိးသမီးေတြအေပၚ အဆုိးျမင္လြန္းတဲ့ အစြဲကေလးမ်ား ကင္းရွင္း ပါက က်မတုိ႔ ကရင့္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ ေကာင္းတဲ့ဘက္ကို ေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္ ဦးတည္ သြားမွာပါ။
KIC မွကူးယူေဖၚျပသည္။
1-8-36, Tatsumi, Room 406 Koto-Ku. 135-0053, Tokyo.Japan Tel: 03-6478-0940 E.Mail : knljapan@yahoo.com , http://www.knljapan.co.cc
Saturday, November 7, 2009
KNU ေနအိမ္မ်ားကို ထိုင္းက ဆက္လက္ရွာေဖြ
ေက်ာ္ခ
ၾကာသပေတးေန႔၊ ႏုိဝင္ဘာလ 05 ရက္ 2009 ခုႏွစ္
မဇၥ်ိမ(ခ်င္းမိုင္)။ ။ ကရင္အမ်ဳိးသား အစည္းအ႐ုံုး-ေကအန္ယူႏွင့္ ဆက္စပ္သည္ဟု သံသယရွိေသာ ေနအိမ္မ်ားကို ထိုင္းလံုၿခံဳေရးတပ္မ်ားက ႐ုတ္တရက္ ဝင္ေရာက္ရွာေဖြမႈမ်ား ယမန္ေန႔က ဆက္လက္ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။
တာ့ခ႐ိုင္မႉး ဗိုလ္မႉးႀကီး ႏူံ႔ပသုန္ ဦးေဆာင္ေသာ တပ္ရင္းအမွတ္ ၁၀၁၊ ၁၀၂၊ ၁၀၃၊ ၁၀၄၊ ၁၀၅ မွ တပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ား၊ နယ္ျခားေစာင့္ တပ္ဖြဲ႔ႏွင့္ ျပည္သူ႔စစ္တို႔ ပါဝင္ၿပီး စုစုေပါင္း အင္အား ၁၀၀ ေက်ာ္သည္ ထာ့ေဆာင္ယန္းၿမိဳ႕နယ္ရွိ ေနာင္ဘြားရြာမွ ၃ အိမ္ကို ရွာေဖြခဲ့သည္။
ေနာင္ဘြားရြာသည္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕၏ေျမာက္ဘက္ မိုင္ ၈၀ ခန႔္ကြာေဝးျပီး ရွာေဖြမႈကို မနက္ ၆ နာရီခန္႔မွစကာ မြန္းလြဲ ၁ နာရီေက်ာ္အထိ ျပဳလုပ္သြားခဲ့သည္ဟု မ်က္ျမင္သက္ေသတဦးက ေျပာသည္။ လက္နက္ရွာေဖြျခင္း ျဖစ္ၿပီး တစံုတရာ ေတြ႔ရွိမႈမရွိဟု ဆုိသည္။
လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ ေနာင္ဘြားရြာႏွင့္ အနီးတဝုိက္တြင္ ကရင္စစ္ေျပးဒုကၡသည္ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ခန္႔ ခိုလႈံေနၾကၿပီး ၿပီးခဲ့သည့္ ၅ လခန္႔က ေကအန္ယူ တပ္မဟာ ၇ နယ္ေျမ၊ ဘားအံခ႐ိုင္ႏွင့္ လႈိင္းဘြဲ႔ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းသို႔ နအဖႏွင့္ ဒီေကဘီေအ ပူးေပါင္းတပ္ဖြဲ႔မ်ား၏ ထိုးစစ္ေၾကာင့္ တိမ္းေရွာင္လာသူမ်ား ျဖစ္သည္။
ေအာက္တိုဘာ ၂၇ ရက္ေန႔ကလည္း တာ့ခ္ခ႐ုိင္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္သည့္ ေကအန္ယူ ထိပ္ပိုင္း ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ အိမ္မ်ားကို ထိုင္းစစ္တပ္က ရွာေဖြခဲ့ေသးသည္။
ထိုသို႔ ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ေကအန္ယူမ်ား လႈပ္ရွားရာ ပဲခူးတိုင္း မံုးၿမိဳ႕နယ္အတြင္း ေျချမန္တပ္ရင္း ၅၉၉ ၊ ေျခလ်င္ တပ္ရင္း ၇၃ ႏွင့္ ၃၉ တို႔၏ စစ္ဆင္ေရးေၾကာင့္ မံုးၿမိဳ႕နယ္ အေရွ႔ဘက္ျခမ္းမွ ရြာသူရြာသား ၂၅၀၀ ခန္႔သည္ အိုးအိမ္မ်ားစြန္႔ခြာၿပီး ေတာတြင္း ပုန္းေအာင္ေနရသည္ဟု ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္အေျခစိုက္ ကရင္သတင္းစဥ္က လူမႈအဖြဲ႔အစည္းတခုျဖစ္ေသာ ကရင့္ကယ္ဆယ္ေရးႏွင့္ ဖြ႔ံၿဖိဳးေရး႐ုံုးကို ကိုးကားေဖာ္ျပထားသည္။
(ကိုဝိုင္း တည္းျဖတ္သည္။)
mizzima သတင္းစာမ်က္ႏွာမွ
ၾကာသပေတးေန႔၊ ႏုိဝင္ဘာလ 05 ရက္ 2009 ခုႏွစ္
မဇၥ်ိမ(ခ်င္းမိုင္)။ ။ ကရင္အမ်ဳိးသား အစည္းအ႐ုံုး-ေကအန္ယူႏွင့္ ဆက္စပ္သည္ဟု သံသယရွိေသာ ေနအိမ္မ်ားကို ထိုင္းလံုၿခံဳေရးတပ္မ်ားက ႐ုတ္တရက္ ဝင္ေရာက္ရွာေဖြမႈမ်ား ယမန္ေန႔က ဆက္လက္ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။
တာ့ခ႐ိုင္မႉး ဗိုလ္မႉးႀကီး ႏူံ႔ပသုန္ ဦးေဆာင္ေသာ တပ္ရင္းအမွတ္ ၁၀၁၊ ၁၀၂၊ ၁၀၃၊ ၁၀၄၊ ၁၀၅ မွ တပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ား၊ နယ္ျခားေစာင့္ တပ္ဖြဲ႔ႏွင့္ ျပည္သူ႔စစ္တို႔ ပါဝင္ၿပီး စုစုေပါင္း အင္အား ၁၀၀ ေက်ာ္သည္ ထာ့ေဆာင္ယန္းၿမိဳ႕နယ္ရွိ ေနာင္ဘြားရြာမွ ၃ အိမ္ကို ရွာေဖြခဲ့သည္။
ေနာင္ဘြားရြာသည္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕၏ေျမာက္ဘက္ မိုင္ ၈၀ ခန႔္ကြာေဝးျပီး ရွာေဖြမႈကို မနက္ ၆ နာရီခန္႔မွစကာ မြန္းလြဲ ၁ နာရီေက်ာ္အထိ ျပဳလုပ္သြားခဲ့သည္ဟု မ်က္ျမင္သက္ေသတဦးက ေျပာသည္။ လက္နက္ရွာေဖြျခင္း ျဖစ္ၿပီး တစံုတရာ ေတြ႔ရွိမႈမရွိဟု ဆုိသည္။
လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ ေနာင္ဘြားရြာႏွင့္ အနီးတဝုိက္တြင္ ကရင္စစ္ေျပးဒုကၡသည္ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ခန္႔ ခိုလႈံေနၾကၿပီး ၿပီးခဲ့သည့္ ၅ လခန္႔က ေကအန္ယူ တပ္မဟာ ၇ နယ္ေျမ၊ ဘားအံခ႐ိုင္ႏွင့္ လႈိင္းဘြဲ႔ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းသို႔ နအဖႏွင့္ ဒီေကဘီေအ ပူးေပါင္းတပ္ဖြဲ႔မ်ား၏ ထိုးစစ္ေၾကာင့္ တိမ္းေရွာင္လာသူမ်ား ျဖစ္သည္။
ေအာက္တိုဘာ ၂၇ ရက္ေန႔ကလည္း တာ့ခ္ခ႐ုိင္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္သည့္ ေကအန္ယူ ထိပ္ပိုင္း ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ အိမ္မ်ားကို ထိုင္းစစ္တပ္က ရွာေဖြခဲ့ေသးသည္။
ထိုသို႔ ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ေကအန္ယူမ်ား လႈပ္ရွားရာ ပဲခူးတိုင္း မံုးၿမိဳ႕နယ္အတြင္း ေျချမန္တပ္ရင္း ၅၉၉ ၊ ေျခလ်င္ တပ္ရင္း ၇၃ ႏွင့္ ၃၉ တို႔၏ စစ္ဆင္ေရးေၾကာင့္ မံုးၿမိဳ႕နယ္ အေရွ႔ဘက္ျခမ္းမွ ရြာသူရြာသား ၂၅၀၀ ခန္႔သည္ အိုးအိမ္မ်ားစြန္႔ခြာၿပီး ေတာတြင္း ပုန္းေအာင္ေနရသည္ဟု ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္အေျခစိုက္ ကရင္သတင္းစဥ္က လူမႈအဖြဲ႔အစည္းတခုျဖစ္ေသာ ကရင့္ကယ္ဆယ္ေရးႏွင့္ ဖြ႔ံၿဖိဳးေရး႐ုံုးကို ကိုးကားေဖာ္ျပထားသည္။
(ကိုဝိုင္း တည္းျဖတ္သည္။)
mizzima သတင္းစာမ်က္ႏွာမွ
ဒုတိယအႀကိမ္ ပဒုိမန္းရွာ လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ဆု ခ်ီးျမွင့္ရန္ စတင္ေဆာ္ၾသေနၿပီ
ႏုိ၀င္ဘာလ ၆ရက္။ ေစာသိန္းျမင့္ (ေကအုိင္စီ)
ကြယ္လြန္သူ ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအရုံး (ေကအဲန္ယူ) အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း ပဒုိမန္းရွာလားဖန္းႏွင့္ ဇနီး နန္႔ေရႊက်င္ တို႔အား ရည္စူး၍ ၎တို႔၏ သားသမီးမ်ား တည္ေထာင္ထားသည့္ ဖန္းေဖာင္ေဒးရွင္းက ဒုတိယအႀကိမ္ ပဒုိမန္းရွာလားဖန္း လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ဆုကို ခ်ီးျမွင့္ရန္ ယမန္ေန႔က စတင္ေဆာ္ၾသေနၿပီီျဖစ္သည္။
ယခင္ႏွစ္ အဆိုပါဆုကို ရရွိခဲ့သူ ေနာ္ေဖာကဘလာဖူးႏွင့္အတူ ေတြ႔ျမင္ရသည့္ ပဒိုမန္းရွာ၏ သားသမီးမ်ား၊
အဆုိပါဆုသည္ မိမိကုိယ္က်ဳိးအတြက္ မၾကည့္ဘဲ ကရင္အမ်ဳိးသားတုိးတက္ေရးအတြက္ ပညာေရးဆုိင္ရာ၊ ရုိးရာယဥ္ေက်းမႈ ဆုိင္ရာ စသည့္ကရင္လူမ်ဳိးတို႔၏ လုိအပ္ခ်က္မ်ားကို အေထာက္အကူျဖစ္ေအာင္ စြမ္းစြမ္းတမံ လုပ္ေဆာင္ေပးသူ ကရင္လူ ငယ္မ်ားကို ေပးအပ္ခ်ီးျမွင့္ျခင္းျဖစ္သည္။
ဖန္းေဖာင္ေဒးရွင္းအဖြဲ႔၀င္ နန္႔ဘြားဘြားဖန္းက “ဒီေခါင္းေဆာင္ဆုကို ေပးရတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ အမ်ဳိးသားတုိးတက္ေရး အတြက္ ႀကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္ေပးေနတဲ့ က်မတုိ႔ ကရင္လူငယ္ေမာင္မယ္ေတြကို အသိအမွတ္ျပဳေသာအားျဖင့္ သူတုိ႔ေတြကို ဂုဏ္ျပဳခ်ီးျမွင့္တဲ့အေနနဲ႔ က်မတုိ႔ ခ်ီးျမွင့္တာ ျဖစ္တယ္။ က်မတုိ႔ အေဖနဲ႔ အေမဟာ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ အနစ္နာၿပီးေတာ့ တုိင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိးအတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့တယ္။ က်မ အေဖဟာ လူငယ္ေတြကို အရမ္းအားေပးတယ္။ လူငယ္ဆုိတာ က်မတုိ႔ ကရင္လူမ်ဳိးရဲ႕ အနာဂတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ အေဖေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ လူငယ္ေတြကိုေရြးၿပီး ေပးတာပါ”ဟု ေျပာသည္။
၎ဆုကို သတ္မွတ္ထားသည့္စံႏႈန္းအတုိင္း ကိုက္ညီပါက အသက္ ၃၅ႏွစ္ေအာက္ရွိ မည္သည့္ကရင္လူငယ္မဆုိ လူတဦး ခ်င္းစီျဖစ္ေစ၊ သက္ဆုိင္ရာ အဖဲြ႕အစည္းတခုခုကိုျဖစ္ေစ လာမည့္ဇန္န၀ါရီလ ၃၁ရက္ေန႔ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးေန႔တြင္ ဆုေငြ အေမရိကန္ ေဒၚလာ (၂၀၀၀)ကို ေပးအပ္ခ်ီးျမွင့္ေပးသြားမည္ျဖစ္သည္။
ကရင္အမ်ဳိးသမီးငယ္တဦးက “ကရင္ျပည္နယ္အတြင္းမွာ လူထုအတြက္ ေအာက္ေျခအလုပ္ကို တကယ္သက္စြန္႔စံဖ်ားလုပ္တဲ့ လူငယ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဖန္းေဖာင္ေဒးရွင္းအေနနဲ႔ ဒီဆုကိုေပးဖို႔ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေလ့လာဖို႔ လိုပါတယ္” ဟု သူမ၏အျမင္ကို ေျပာသည္။
ပထမအႀကိမ္ ပဒုိမန္းရွာလားဖန္း လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ဆုကို ယမန္ႏွစ္က စတင္ေပးအပ္ျခင္းျဖစ္ၿပီး ကရင္အမ်ဳိးသားေရးအ တြက္ အားသြန္ခြန္စုိက္ ႀကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္ေပးသူ ဖာပြန္ခရုိင္၊ ကရင္အမ်ဳိးသမီးအစည္းအရုံးေကာ္မတီ၀င္ ေနာ္ေဖာကဘ လာထူးအား ္ခ်ီးျမွင့္ေပးခဲ့သည္။
ထုိဆုအတြက္ စာရင္းတင္သြင္းမည့္သူမ်ားအေနျဖင့္ အမည္၊ အသက္၊ ေမြးသကၠရာဇ္၊ ေနရပ္ႏွင့္ အဖဲြ႕အစည္းနာမည္မ်ား ျဖင့္တကြ မည္သည့္ကရင္အဖဲြ႕အစည္း၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းကိုမဆုိ နာမည္တင္သြင္းႏုိင္ေသာ္လည္း မိမိကိုယ္ကို အဆိုတင္သြင္း ခြင့္မရွိေၾကာင္း လာမည့္ ဒီဇင္ဘာလ ၃၁ရက္ေန႔ေနာက္ဆုံးထား၍ ကရင္၊ ျမန္မာႏွင့္ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ bwabwa.phan@ phanfoundation.org သုိ႔ နာမည္စာရင္း ပို႔ေဆာင္ေပးရမည္ျဖစ္ၿပီး အေသးစိတ္သိရွိလုိပါက www.phafoundation.org တြင္ ၀င္ေရာက္ၾကည့္ရႈႏုိင္ပါသည္။
ဖန္းေဖာင္ေဒးရွင္း(Phan Foundation)ကုိ ေကအဲန္ယူ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း ပဒုိမန္းရွာလားဖန္း လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခံရ သည့္ ၂၀၀၈ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၄)ရက္ေန႔တြင္ က်န္ရစ္သူ သားသမီးေလးဦးျဖစ္သည့္ ေစာေစးေစးဖန္း၊ နန္႔ဇုိယာဖန္း၊ နန္႔ ဘြားဘြားဖန္းႏွင့္ စလုံ႔ဖန္းတုိ႔က စတင္တည္ေထာင္ခဲ့သည္။
ကြယ္လြန္သူ ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအရုံး (ေကအဲန္ယူ) အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း ပဒုိမန္းရွာလားဖန္းႏွင့္ ဇနီး နန္႔ေရႊက်င္ တို႔အား ရည္စူး၍ ၎တို႔၏ သားသမီးမ်ား တည္ေထာင္ထားသည့္ ဖန္းေဖာင္ေဒးရွင္းက ဒုတိယအႀကိမ္ ပဒုိမန္းရွာလားဖန္း လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ဆုကို ခ်ီးျမွင့္ရန္ ယမန္ေန႔က စတင္ေဆာ္ၾသေနၿပီီျဖစ္သည္။
ယခင္ႏွစ္ အဆိုပါဆုကို ရရွိခဲ့သူ ေနာ္ေဖာကဘလာဖူးႏွင့္အတူ ေတြ႔ျမင္ရသည့္ ပဒိုမန္းရွာ၏ သားသမီးမ်ား၊
အဆုိပါဆုသည္ မိမိကုိယ္က်ဳိးအတြက္ မၾကည့္ဘဲ ကရင္အမ်ဳိးသားတုိးတက္ေရးအတြက္ ပညာေရးဆုိင္ရာ၊ ရုိးရာယဥ္ေက်းမႈ ဆုိင္ရာ စသည့္ကရင္လူမ်ဳိးတို႔၏ လုိအပ္ခ်က္မ်ားကို အေထာက္အကူျဖစ္ေအာင္ စြမ္းစြမ္းတမံ လုပ္ေဆာင္ေပးသူ ကရင္လူ ငယ္မ်ားကို ေပးအပ္ခ်ီးျမွင့္ျခင္းျဖစ္သည္။
ဖန္းေဖာင္ေဒးရွင္းအဖြဲ႔၀င္ နန္႔ဘြားဘြားဖန္းက “ဒီေခါင္းေဆာင္ဆုကို ေပးရတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ အမ်ဳိးသားတုိးတက္ေရး အတြက္ ႀကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္ေပးေနတဲ့ က်မတုိ႔ ကရင္လူငယ္ေမာင္မယ္ေတြကို အသိအမွတ္ျပဳေသာအားျဖင့္ သူတုိ႔ေတြကို ဂုဏ္ျပဳခ်ီးျမွင့္တဲ့အေနနဲ႔ က်မတုိ႔ ခ်ီးျမွင့္တာ ျဖစ္တယ္။ က်မတုိ႔ အေဖနဲ႔ အေမဟာ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ အနစ္နာၿပီးေတာ့ တုိင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိးအတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့တယ္။ က်မ အေဖဟာ လူငယ္ေတြကို အရမ္းအားေပးတယ္။ လူငယ္ဆုိတာ က်မတုိ႔ ကရင္လူမ်ဳိးရဲ႕ အနာဂတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ အေဖေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ လူငယ္ေတြကိုေရြးၿပီး ေပးတာပါ”ဟု ေျပာသည္။
၎ဆုကို သတ္မွတ္ထားသည့္စံႏႈန္းအတုိင္း ကိုက္ညီပါက အသက္ ၃၅ႏွစ္ေအာက္ရွိ မည္သည့္ကရင္လူငယ္မဆုိ လူတဦး ခ်င္းစီျဖစ္ေစ၊ သက္ဆုိင္ရာ အဖဲြ႕အစည္းတခုခုကိုျဖစ္ေစ လာမည့္ဇန္န၀ါရီလ ၃၁ရက္ေန႔ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးေန႔တြင္ ဆုေငြ အေမရိကန္ ေဒၚလာ (၂၀၀၀)ကို ေပးအပ္ခ်ီးျမွင့္ေပးသြားမည္ျဖစ္သည္။
ကရင္အမ်ဳိးသမီးငယ္တဦးက “ကရင္ျပည္နယ္အတြင္းမွာ လူထုအတြက္ ေအာက္ေျခအလုပ္ကို တကယ္သက္စြန္႔စံဖ်ားလုပ္တဲ့ လူငယ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဖန္းေဖာင္ေဒးရွင္းအေနနဲ႔ ဒီဆုကိုေပးဖို႔ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေလ့လာဖို႔ လိုပါတယ္” ဟု သူမ၏အျမင္ကို ေျပာသည္။
ပထမအႀကိမ္ ပဒုိမန္းရွာလားဖန္း လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ဆုကို ယမန္ႏွစ္က စတင္ေပးအပ္ျခင္းျဖစ္ၿပီး ကရင္အမ်ဳိးသားေရးအ တြက္ အားသြန္ခြန္စုိက္ ႀကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္ေပးသူ ဖာပြန္ခရုိင္၊ ကရင္အမ်ဳိးသမီးအစည္းအရုံးေကာ္မတီ၀င္ ေနာ္ေဖာကဘ လာထူးအား ္ခ်ီးျမွင့္ေပးခဲ့သည္။
ထုိဆုအတြက္ စာရင္းတင္သြင္းမည့္သူမ်ားအေနျဖင့္ အမည္၊ အသက္၊ ေမြးသကၠရာဇ္၊ ေနရပ္ႏွင့္ အဖဲြ႕အစည္းနာမည္မ်ား ျဖင့္တကြ မည္သည့္ကရင္အဖဲြ႕အစည္း၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းကိုမဆုိ နာမည္တင္သြင္းႏုိင္ေသာ္လည္း မိမိကိုယ္ကို အဆိုတင္သြင္း ခြင့္မရွိေၾကာင္း လာမည့္ ဒီဇင္ဘာလ ၃၁ရက္ေန႔ေနာက္ဆုံးထား၍ ကရင္၊ ျမန္မာႏွင့္ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ bwabwa.phan@ phanfoundation.org သုိ႔ နာမည္စာရင္း ပို႔ေဆာင္ေပးရမည္ျဖစ္ၿပီး အေသးစိတ္သိရွိလုိပါက www.phafoundation.org တြင္ ၀င္ေရာက္ၾကည့္ရႈႏုိင္ပါသည္။
ဖန္းေဖာင္ေဒးရွင္း(Phan Foundation)ကုိ ေကအဲန္ယူ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း ပဒုိမန္းရွာလားဖန္း လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခံရ သည့္ ၂၀၀၈ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၄)ရက္ေန႔တြင္ က်န္ရစ္သူ သားသမီးေလးဦးျဖစ္သည့္ ေစာေစးေစးဖန္း၊ နန္႔ဇုိယာဖန္း၊ နန္႔ ဘြားဘြားဖန္းႏွင့္ စလုံ႔ဖန္းတုိ႔က စတင္တည္ေထာင္ခဲ့သည္။
“Accessible Alternatives: Ethnic Communities’ Contribution to Social Development and Environmental Conservation in Burma”
“Accessible Alternatives: Ethnic Communities’ Contribution to Social Development and Environmental Conservation in Burma”
2009 November 5
"Accessible Alternatives: Ethnic Communities' Contribution to Social Development and Environmental Conserva...
2009 November 5
"Accessible Alternatives: Ethnic Communities' Contribution to Social Development and Environmental Conserva...
Friday, November 6, 2009
မာနယ္ပေလာကုိ ျပန္လည္ေခ်ာင္းၾကည့္ျခင္း
ၿငိမ္းေဝ
ေသာၾကာေန႔၊ ႏုိဝင္ဘာလ 06 ရက္ 2009 ခုႏွစ္ 16 နာရီ 08 မိနစ္
(က)
၁၉၉၅ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂ ရက္၊ ေဖြးေပါလူရြာ ယာယီစစ္ေျပးစခန္း။ (မာနယ္ပေလာ ေတာ္လွန္ေရး ဌာနခ်ဳပ္ကို စစ္အစိုးရႏွင့္ ဒီေကဘီေအတပ္မ်ား သိမ္းပိုက္ရယူအၿပီး ၆ ရက္ အၾကာ)
ပေဟလူေခ်ာင္းထဲကိုဆင္းေတာ့ ေခ်ာင္းထဲတြင္ လူသူေလးပါး တိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိ၏။ လြန္ခဲ့ေသာ ၅ ရက္က ဤေနရာတြင္ လူမ်ား ဥဒဟို သြားလာစည္ကားေနခဲ့၏။ မာနယ္ပေလာတဝိုက္မွ ထြက္္ေျပးတိမ္းေရွာင္လာေသာ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ အေထာင္အေသာင္းမွာ ဤပေဟလူေခ်ာင္းေဘးတြင္ အထုပ္အပိုး ကိုယ္စီႏွင့္ သြားလာေနခဲ့ၾက၏။ က်ေနာ္သည္ပင္လွ်င္ ဒီမိုကရက္တစ္ ျမန္မာ့အသံ အသံဖမ္းစက္မ်ား၊ ႐ုံးပိုင္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ဤေခ်ာင္းေဘး ေသာင္ခံုေပၚတြင္ တညအိပ္ခဲ့၏။ ထိုမွတဆင့္ ေဖြးေပါလူရြာသို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
“မာနယ္ပေလာမွာ ဒီေကဘီေအ အလံေတြ ေထာင္ထားတယ္”
က်ေနာ္ၾကားရသည့္သတင္းမွာ ပါးစပ္သတင္းျဖစ္သည့္တိုင္ ဤသတင္းက က်ေနာ့္ကို အၾကီးအက်ယ္ ဖမ္းစားထားခဲ့၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မာနယ္ပေလာကို ေသာင္ရင္းျမစ္၏ ဒီဘက္ကမ္းမွတဆင့္ ဓာတ္ပုံေခ်ာင္း႐ုိက္ရန္ က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
မာနယ္ပေလာကို အလြယ္တကူ အေပၚဆီးမွ ဓာတ္ပံုေခ်ာင္း႐ုိက္ဖို႔ဆိုလွ်င္ မာနယ္ပေလာႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေသာင္ရင္းျမစ္တဖက္ကမ္း ထိုင္းႏုိင္ငံဘက္မွ ႐ုိက္မွသာျဖစ္မည္ကို က်ေနာ္ သိသည္။ ပေဟလူေခ်ာင္းကိုကူးကာ ပေဟလူရြာ ေနာက္ေက်ာဘက္ ေတာင္ေၾကာေပၚတက္လွ်င္ က်ေနာ့္အတြက္ အဆင္ေျပႏုိင္သည္ဟူ၍သာ ခန္႔မွန္းၿပီး သိထား၏။ သို႔ေသာ္ ထိုေနရာသို႔ ျပန္သြားလို႔ရသည့္ လမ္းကို က်ေနာ္ မသိ။ ထိုလမ္းကို က်ေနာ္ မကၽြမ္းက်င္။ မာနယ္ပေလာမွ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္လာစဥ္က က်ေနာ္က ေရလမ္းအတ္ိုင္း ေသာင္ရင္းျမစ္အတြင္း စီးဝင္သည့္ ပေဟလူေခ်ာင္းအတိုင္း စက္ေလွႏွင့္ ဆန္တက္လာခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပေဟလူေနာက္ေက်ာဘက္ ေတာင္ေၾကာအတိုင္း ဆင္းလာသည့္လမ္းကို က်ေနာ္ မလာခဲ့ရေတာ့။ အခုေတာ့ ထိုေတာင္ေၾကာေပၚတက္ၿပီးမွ မာနယ္ပေလာဆီ ျပန္သြားရမည္ ရွိေသာအခါ က်ေနာ့္မွာ အခက္ေတြ႔ရေတာ့၏။
မာနယ္ပေလာ၏ ေနာက္ဆံုးသတင္း ၾကားၾကားခ်င္း က်ေနာ့္ကို လမ္းျပေခၚေဆာင္ေပးႏိုင္မည့္ လူကို က်ေနာ္ အပူတျပင္း ရွာသည္။ သို႔ေသာ္ လူတကာ လိုက္ေမးလို႔ကလည္း မျဖစ္။ လံုၿခံဳေရးက အေရးၾကီး၏။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ပေလာင္အဖြဲ႔မွ ‘မိုင္အိုက္ပုံး‛ က က်ေနာ့္ကို အကူအညီေပးမည္ဟု ဆိုလာခဲ့၏။ က်ေနာ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို သူလည္း စိတ္ဝင္စားသည္ဟု ဆို၏။ သို႔ႏွင့္ သူႏွင့္က်ေနာ္ မနက္ခင္း ၈ နာရီတြင္ ထမင္းအဝစားကာ ခရီးထြက္ခဲ့ၾက၏။
က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ပေဟလူေခ်ာင္းထဲကိုေရာက္ေတာ့ ေခ်ာင္းထဲတြင္ လူသူတိတ္ဆိတ္လ်က္ ရွိ၏။ လူသူစြန္႔ခြာသြားၿပီျဖစ္သည့္ ပေဟလူရြာအိမ္တခ်ဳိ႕ ၾကားမွျဖတ္ကာ ေတာင္ေၾကာေပၚ တက္ၾက၏။ ၁ဝ မိနစ္ခန္႔ ၾကာသည္အထိ လူသြားလမ္းအတိုင္း မဟုတ္ဘဲ သစ္ပင္မ်ား၊ ေက်ာက္တံုးမ်ားကို တြယ္ကာဖက္ကာ တက္လာေနရသျဖင့္ က်ေနာ္က စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့။ သို႔ေသာ္ ‘မိုင္အိုက္ပုံး‛ ရဲ႕ စကားက ယုတၱိရွိေနသည္္။ သူက ဤလမ္းခရီးမွာ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခရီး ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လွ်ဳိ႕ဝွက္လမ္းကိုသာ ေရြးရမည္ဟု ဆိုထား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ့္မွာ ေစာဒကမတက္ႏိုင္ဘဲ ပင္ပမ္းၾကီးစြာ သူ႔ေနာက္မွ လိုက္ေနခဲ့ရ၏။
နာရီဝက္ေက်ာ္ခန္႔ရွိေတာ့ က်ေနာ္ မေအာင့္အီးႏုိင္ေတာ့။ သစ္ပင္တပင္ကိုမွီကာ ေနရာတြင္ပင္ ရပ္လိုက္သည္။
‘ေဟ့လူ … ခင္ဗ်ားလမ္းက မဟုတ္ေသးဘူးနဲ႔ တူတယ္ေနာ္။ က်ေနာ္သိထားတာက ဒီေပၚမွာ လူသြားလမ္း ေကာင္းေကာင္းတခုေတာ့ ရွိတယ္ဗ်။ က်ေနာ္တို႔ အဲဒီလမ္းကိုေတြ႔မွ မာနယ္ပေလာဘက္ ေက်ာ္ဆင္းလို႔ ရမယ္မို႔လား‛
မိုင္အိုက္ပုံးက က်ေနာ့္ကို မၾကည့္ဘဲ ခတ္ေတြေတြရပ္ၿပီး စဥ္းစားေန၏။ သူ႔ရဲ႕ နေဝတိမ္ေတာင္ ျဖစ္ေနသည့္ အေျခအေနကို ၾကည့္ကာ က်ေနာ္ စိတ္ပူသြားရသည္။
‘အင္း … ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုထက္ထိ အဲဒီလမ္းကို မေရာက္ေသးဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္က အျမန္ေရာက္ေအာင္ျဖတ္ၿပီး တက္လာတာဗ်။ ခုဟာက အျမန္လိုမွ‛
‘ဟာ … ခင္ဗ်ားကေတာ့ လုပ္ေတာ့မယ္။ ေျပာတုန္းကေတာ့ ဒီလမ္းကို မ်က္စိမွိတ္ၿပီးေတာင္ တက္လို႔ရတယ္ဆို။ ခုအတိုင္းဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔ ေနမေစာင္းခင္ မာနယ္ပေလာဘက္ျခမ္းဆင္းဖို ့အခ်ိန္မီပါဦးမလားဗ်ာ‛
က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ တက္လာလက္စ လမ္းအတိုင္း ဆက္တက္ၾက၏။ ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္ကပဲ ေရွ႕က ဦးေဆာင္ၿပီး တက္သည္။ မိုင္အိုက္ပံုးက ဘာမွ်မဟေတာ့။ သူႏွင့္က်ေနာ္က အဖြဲ႔အစည္းခ်င္းသာ မတူေပမယ့္ ညီရင္းအကိုတမွ် ရင္းႏွီးၾက၏။ က်ေနာ္တြင္မက ရဲေဘာ္အားလံုးနီးပါး သူ႔ကို ခင္မင္ၾက၏။ အထူးသျဖင့္ သူႏွင့္က်ေနာ္က တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ေျပာမနာ ဆိုမနာ။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္က သူ႔ကို တလမ္းလံုး တျဗစ္ေတာက္ေတာက္ လုပ္လာခဲ့၏။ သူကလည္း မ်က္ႏွာတၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ က်ေနာ္ ေျပာသမွ် ငုံ႔ခံၿပီး လိုက္လာခဲ့၏။
‘ေဟာ … ေတြ႔ၿပီ။ ဒီလမ္းပဲ … ဒီလမ္းပဲ‛
သူက ေအာင္ႏုိင္သူ၏ ေလသံမ်ဳိးျဖင့္ ေတာလမ္းေလးေပၚတက္ၿပီး ရပ္သည္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္ကာ လမ္းအတိုင္း ခတ္ၾကြားၾကြား ထြက္သြားေလသည္။ လမ္းေလးအတိုင္း ခပ္သြက္သြက္ သြားေနရင္းက ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂ႐ုျပဳမိသည္။ ကိုယ့္ေဇာႏွင့္ကိုယ္ ေတာင္ေပၚတက္လာခဲ့သျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုပင္ ေမ့ေနခဲ့မိ၏။ အမွန္အားျဖင့္ ဤေနရာမွာ ရန္သူႏွင့္ အနီးဆံုးေနရာျဖစ္၏။ လူသူမရွိေတာ့သည့္ နယ္ေျမျဖစ္၏။ ထိုသို႔ ေတြးမိသည့္အခါက်မွ က်ေနာ့္မွာ တုန္လႈပ္မိ၏။ သို႔ေသာ္ ရဲေဘာ္ၾကီး မိုင္အိုက္ပံုးကမူ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕သည့္ အမူအယာ မရွိ။ ေရွ႕က ဦးေဆာင္ခ်ီတက္လ်က္ရွိသျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ အားရွိသြားရ၏။
နာရီဝက္ခန္႔ ေလွ်ာက္လာၿပီးသည့္အခါ က်ေနာ္ စိတ္ပူလာရျပန္သည္။ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆိုလွ်င္ မာနယ္ပေလာကို ေရာက္ဖို႔သင့္ၿပီဟု ေတြးမိသည္။ သည့္ထက္ တနာရီခန္႔ ေနာက္က်သြားပါက မာနယ္ပေလာကို ဓာတ္ပုံခိုး႐ုိက္ဖို႔ရာ အခက္အခဲရွိႏိုင္သည္။ မြန္းလြဲလို႔ ေနေစာင္းလွ်င္ ကင္မရာကို မာနယ္ပေလာဘက္ လွမ္းခ်ိန္လို႔ မသင့္ေတာ္ေတာ့မွန္း က်ေနာ္ ေတြးမိလာသည္။ မာနယ္ပေလာတြင္ စစ္တပ္မ်ား ရွိေနသည္။ ရန္သူက မာနယ္ပေလာကို သိမ္းမိသည္မွာ ရက္ပိုင္းမွ်သာ ရွိေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ ယခင္ မာနယ္ပေလာ လံုၿခံဳေရး ကရင္ရဲေဘာ္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဒီေကဘီေအ ဘက္သို႔ ပါသြားသျဖင့္ မာနယ္ပေလာႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္းႏုိင္ငံဘက္ကမ္းမွာ လံုၿခံဳေရးအရ အင္မတန္ အေရးၾကီးသည့္ ေနရာျဖစ္သည္ကို မသိမဟုတ္ သိၾကမည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ရန္သူက ဒီဘက္ကမ္းေတာင္ေၾကာကို အၿမဲမျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ အကယ္၍ တဖက္က မွန္ေျပာင္းႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနစဥ္ က်ေနာ္က ကင္မရာကို ထုတ္ခ်ိန္လိုက္ပါက ေနေရာင္ေၾကာင့္ ကင္မရာမွန္မွ အလင္းေရာင္ျပန္လွ်င္ ရန္သူက ဧကန္မုခ် ေသနတ္ႏွင့္ လွမ္းပစ္မည္သာ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ ေနရာယူရန္ စိတ္ကူးထားသည့္ေနရာမွာ မာနယ္ပေလာဘက္ကမ္းႏွင့္ လက္နက္ငယ္ တကမ္းအကြာတြင္သာ ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မြန္းမလြဲခင္ ရည္မွန္းထားသည့္ ေနရာသို႔ ေရာက္ဖို႔ရန္ အခ်ိန္မရွိေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
‘ေဟာ … ဟိုမွာ ေတြ႔ၿပီ။ ေရာက္ ေရာက္ ‛
မိုင္အိုက္ပုံး တအံတၾသ ရပ္ၾကည့္ေနရာကို က်ေနာ္ အေမာတေကာ ေျပးၾကည့္သည္။ သူက လက္ညိႇဳးညႊန္သလုိ လုပ္ၿပီးမွ လက္ကိုျပန္ ႐ုပ္လိုက္၏။ ေတာင္ေျခေအာက္က ရြာကေလးတရြာ။ က်ေနာ္ ေနရာတြင္ပင္ ၾကက္ေသေသကာ ရပ္ေနမိသည္။
‘ဟား … ဒုကၡပဲ၊ အဲဒါ မာနယ္ပေလာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလဗ်ာ ‛
က်ေနာ္က သူ႔က္ုိတြန္းထိုးကာ လွမ္းျမင္ရသည့္ ရြာကေလးကို စိတ္ပ်က္စြာၾကည့္သည္။
‘ဟုတ္၊ ဟုတ္တယ္ ကိုၿငိမ္း။ အဲ … အဲဒါ မယ္ေပါထ ပဲ‛
‘က်ဳပ္ထင္တယ္၊ စတက္လာကတည္းက က်ဳပ္ထင္တယ္။ ခင္ဗ်ား အစကတည္းက ကိုယ္မကြ်မ္းရင္ မကြ်မ္းဘူးလို႔ အမွန္အတိုင္း ေျပာေပါ့ဗ်။ အခုေတာ့‛
‘အခုေတာ့ မယ္ေပါထပဲေလဗ်ာ။ မယ္ေပါထရြာေတြ႔ရင္ မာနယ္ပေလာက ေျပးမလြတ္ေတာ့ပါဘူး … ကိုၿငိမ္းရ‛
‘ဘာေျပးမလြတ္ရမွာလဲ။ အခုအတိုင္းဆို မာနယ္ပေလာကိုေတာင္ ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ ခင္ဗ်ား မယ္ေပါထကို တမင္သြားခ်င္လို႔ က်ဳပ္ကို ညာေခၚလာတာမ်ားလား။ မရဘူး ျပန္လွည့္မယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ မာနယ္ပေလာမွ မာနယ္ပေလာပဲ။ ၾကည့္စမ္းဗ်ာ … က်ဳပ္က အေကာင္းေအာက္ေမ့လို႔ သူ႔အားကိုးနဲ႔ ေခၚလာမိပါတယ္။ ခင္ဗ်ား … ရည္းစား၊ အဲ … ရည္းစားလည္း မဟုတ္ေသးပါဘူးေလ။ ခင္ဗ်ားဘက္က တဖက္သတ္ ၾကိဳက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလး။ အဲဒါ … ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို အေဖာ္ေခၚၿပီး သြားမလို႔မို႔လား။ မရဘူး .. အခုျပန္လွည့္။ ခင္ဗ်ားဗ်ာ ျဖစ္မွျဖစ္ရပေလ‛
က်ေနာ္က ေျပာေျပာဆိုဆို ေနာက္ကိုျပန္လွည့္၏။ မိုင္အိုက္ပုံးက ေရွ႕ဆက္သြားရမလို လုပ္ေနေသး၏။ ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ့္ေနာက္မွ မလိုက္ခ်င္လိုက္ခ်င္ႏွင့္ ျပန္လိုက္လာ၏။ နာရီကိုၾကည့္ေတာ့ မြန္းတည့္ ၁၂ နာရီရွိၿပီ။ က်ေနာ္က နာရီကိုၾကည့္ကာ မခ်ိတင္ကဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ရေတာ့သည္။
‘ကဲ … ဒီအတိုင္းဆိုရင္ မာနယ္ပေလာကို ျပန္သြားရမွာရယ္၊ ဟိုက်ေတာ့ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ ေနရာေရြးရမွာရယ္ဆိုရင္ အနည္းဆံုး တနာရီေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ယူရမွာ ေသခ်ာတယ္။ က်ဳပ္ … ဒီလိုစဥ္းစားတယ္။ မနက္ျဖန္က်မွ တခါထပ္ၿပီး ၾကိဳးစားေတာ့မယ္။ ျပန္ဆင္းၾကရေအာင္။ ေနေစာင္းမွ ဓာတ္ပံုသြား႐ိုက္ရင္ က်ဳပ္တို႔ လွမ္းအပစ္ခံရမွာ ေသခ်ာတယ္‛
က်ေနာ္က ေျပာေျပာဆိုဆို လာလမ္းအတိုင္းျပန္ေလွ်ာက္ေတာ့ မိုင္အိုက္ပံုးက အင္တင္တင္လုပ္ေန၏။
‘ဒါဆိုရင္ … ဒီလိုလုပ္မယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ လာလက္စနဲ႔ မထူးဘူး။ မယ္ေပါထ ဆက္ဒိုးလိုက္ေတာ့မယ္။ ခင္ဗ်ား … ဒီလမ္းအတိုင္းသာ ဆင္းသြား။ ပေဟလူကို ဆင္းသြားမွာပဲ။ မွားစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး‛
‘ၾကည့္စမ္း။ ဒီေလာက္ လူေတြထြက္ေျပးေနရတဲ့ၾကားထဲ လူမရွိေတာ့တဲ့ရြာကို ခင္ဗ်ား ဘာသြားလုပ္ဦးမွာလဲ။ ဟိုမွာ … လူမေျပာနဲ႔ ေခြးတေကာင္ အေကာင္တၿမီးမွ မရွိေတာ့ဘူးဗ်။ မရဘူး။ က်ဳပ္နဲ႔ပဲ တခါထဲျပန္ရမယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ၊ ဒီေလာက္ တိုက္ပြဲျဖစ္၊ ဒီေလာက္ လူေတြ ကစင့္ကလ်ား ျဖစ္ေနတဲ့ၾကားထဲကမ်ား။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္တေယာက္ထဲေတာ့ မျပန္ရဲဘူး။ လာ … အတူတူပဲျပန္မယ္‛
က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေဖြးေပါလူရြာကိုေရာက္ေတာ့ မိုင္အိုက္ပံုးက သူ႔ကို မယ္ေပါထရြာ သြားခြင့္ မေပးရေကာင္းလားဟု ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲႏွင့္ အျပစ္တင္ရင္းက လူခ်င္းခြဲလိုက္ၾက၏။
(ခ)
‘မကူညီခ်င္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ကိုၿငိမ္းေဝ။ မာနယ္ပေလာ က်ၿပီးတာကလည္း ရက္ပိုင္းပဲ ရွိေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ က်ဳပ္တို႔ကင္းေတြေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး။ ရန္သူက ဒီဘက္ကမ္းကိုကူးၿပီး သူတို႔လံုၿခံဳေရးကို ခ်ဲ႕ထားတယ္လို႔လည္း ၾကားတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ပါ‛
ဗိုလ္မႉးတူးတူးေလးက သူ႔ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနသည့္ၾကားက က်ေနာ့္ကို ေဘးတြင္ေခၚကာ ခတ္တိုးတိုး တားျမစ္ေန၏။ က်ေနာ္ကမူ လက္မေလွ်ာ့ႏုိင္ပါ။
‘ဗိုလ္မႉးေျပာတာ က်ေနာ္သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ဓာတ္ပံုသြား႐ိုက္႐ုံပါ။ ႐ိုက္ၿပီးၿပီးခ်င္း ခ်က္ခ်င္းျပန္လာမွာပါ။ ဗိုလ္မႉး ဒါတခုေတာ့ ကူညီပါဗ်ာ‛
၃-၄ ၾကိမ္တားျမစ္လို႔ မရေသာအခါက်မွ ဗိုလ္မႉးတူးတူးေလးက က်ေနာ့္အတြက္ ကရင္ရဲေဘာ္ ႏွစ္ေယာက္ကို လမ္းျပအျဖစ္ စီစဥ္ေပးခဲ့၏။ ကရင္ရဲေဘာ္မ်ားမွာ ျမန္မာစကားတတ္သျဖင့္ အဆင္ေျပ၏။
အမွန္စင္စစ္ ဒီကေန႔မနက္ ခရီးထြက္ျဖစ္လွ်င္ သူလည္း လိုက္ျဖစ္ေအာင္ လိုက္ေပးမည္ဟု မိုင္အိုက္ပံုးက မေန႔ညေနကတည္းက ကတိေပးထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ဒီကေန႔မနက္ သူ႔ဆီ က်ေနာ္သြားေတာ့ သူက အိပ္ယာက မထေသး။ မေန႔တုန္းက မယ္ေပါထရြာကို မ်က္လံုးႏွင့္ ျမင္လိုက္ရၿပီးခါမွ မသြားလိုက္ရေလျခင္းဟုဆိုကာ ညက တညလံုး အရက္ထိုင္ေသာက္ခဲ့သျဖင့္ မနက္က်ေတာ့ အိပ္ယာက မထႏုိင္ေတာ့။
စိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ လူ႔ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီက ရဲေဘာ္ဗညားထံ က်ေနာ္ ထြက္လာခဲ့သည္။ သူ႔ထံတြင္ ကင္မရာေကာင္းေကာင္း တလံုးရွိသည္။ က်ေနာ့္တြင္ရွိေသာ ကင္မရာက အေဝးခ်ိန္မွန္ဘီလူးမွာ အားနည္း၏။ ရဲေဘာ္ဗညားထံတြင္ရွိသည့္ ကင္မရာက Green Novenber 32 မွ ကင္မရာျဖစ္သည္။ အေဝးခ်ိန္မွန္ဘီလူးမွာ အားအလြန္ေကာင္းသည္ကို က်ေနာ္သိသည္။ အစပိုင္းတြင္ ကိုဗညားက သူပိုင္ပစၥည္း မဟုတ္ဟုဆိုကာ က်ေနာ့္ကို မငွားႏုိင္ဟု ျငင္းေနေသး၏။ က်ေနာ့္ရည္ရြယ္ခ်က္ အမွန္ကို ေျပာျပမွ ငွားမည္ဟု ေစ်းဆစ္ေနေသး၏။
က်ေနာ္က ကင္မရာ ငွားလို႔ရႏုိင္ရန္ အမွန္အတိုင္း ဖြင့္ေျပာေတာ့ က်ေနာ္သြားမည့္ခရီးတြင္ သူလည္း လိုက္ခြင့္ျပဳမွ ငွားမည္ဟု ထပ္ၿပီး ေစ်းဆစ္ေနျပန္သည္။ မတတ္သာသည့္အဆံုး ကင္မရာလည္း ရ၊ အေဖာ္လည္း ရဟု သေဘာထားကာ ကိုဗညား၏ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို လက္ခံခဲ့ရ၏။ ကိုဗညားသည္လည္း က်ေနာ္ႏွင့္ ရင္းနီးသူပင္။ ေန႔တိုင္းလိုလို ထူးရာစိုး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ အတူထိုင္ကာ စကားဝိုင္းဖြဲ႔ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ပေဟလူရြာ ေနာက္ေၾကာ ေတာင္ေပၚခရီးတြင္ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔၌ လူ ၄ ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ေလသည္။
‘ဘယ္လိုလဲ … ကိုၿငိမ္း။ ၿငိမ္လွခ်ည္လား။ ဘာေတြ ေတြးလာတာလဲဗ်‛
‘ဟိုေရာက္ရင္ ခင္ဗ်ား ကင္မရာနဲ ့ ခင္ဗ်ားပဲ ႐ိုက္ဗ်ာ။ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ကင္မရာနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ ႐ိုက္မယ္‛
‘ရတယ္ေလ။ ခင္ဗ်ားက ဒီခရီးမွာ စစ္ေၾကာင္းမႉးပဲဟာ‛
တနာရီခြဲသာသာတြင္ က်ေနာ္တို႔လူစု ေတာင္ေပၚလူသြားလမ္းေပၚ ေရာက္လာၾက၏။ ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္ခန္႔ ရွိေသာအခါ မာနယ္ပေလာဘက္သို႔ ဆင္းသည့္ ေတာင္ေၾကာအတိုင္း ဆင္းလာႏုိင္ၾက၏။ လမ္းတြင္ မည္သည့္အခက္အခဲမွ် မရွိခဲ့။ က်ေနာ္တို႔လူစု ေတာင္ေၾကာအတိုင္း ဆင္းလာေနစဥ္ မာနယ္ပေလာကို ထင္ထင္ရွားရွားၾကီးပင္ ျမင္ေနၾကရ၏။ သာသနာ့အလံတခ်ဳိ႕ကို ေနရာ ၁ဝ ေနရာခန္႔ေလာက္တြင္ လွမ္းေတြ႔ရ၏။ ဒီေကဘီေအ အလံမ်ားပင္ ျဖစ္မည္ဟု ယူဆမိသည္။
က်ေနာ္တို႔ ဆင္းခ်လာရာ ေတာင္ေၾကာႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေသာင္ရင္းျမစ္ တဖက္ကမ္းတြင္ ေစာဘဦးၾကီး စစ္ေရးျပကြင္းကို ျမင္ေနရ၏။ ေစာဘဦးၾကီး ေက်ာက္တိုင္ကိုမူ မေတြ႔ၾကရ။ နဝတ စစ္တပ္က ဖ်က္ဆီးလိုက္၍ပဲလား၊ သစ္ပင္မ်ား ကြယ္ေနလို႔ပဲလား က်ေနာ္ မသိ။ က်ေနာ္တို႔ကို လမ္းျပလိုက္ပါလာသူ ကရင္ရဲေဘာ္ ႏွစ္ဦးကမူ ေအာက္ေျခနားအထိ ဆင္းလာၾကသည့္ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္္ ပါမလာေတာ့ဘဲ လမ္းတဝက္တြင္ပင္ ေနရစ္ခဲ့ၾက၏။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က ၿခံဳမ်ား၊ သစ္ပင္မ်ားကို အကာအကြယ္ယူကာ တေျဖးေျဖးခ်င္း ေအာက္သို႔ ဆင္းလာၾက၏။
‘ေဟ့ … ဟိုမွာ ဆရာေတာ္ရမ္ဘိုရဲ႕ ကားမို႔လား‛
တုိယု္ိတာ ဗင္ကားအျဖဴေလးတစီးကိို ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း ကမ္းပါးယံေအာက္ေျခ၌ ေတြ႔ရ၏။ နဝတႏွင့္ ဒီေကဘီေအ တပ္မ်ား သိမ္းဆည္းရမိသြားေသာ တစီးတည္းေသာ ကားေလးျဖစ္၏။ ဤကားေလးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ေစာဘိုျမက ဆရာေတာ္ ရမ္ဘိုကုိ လႉဒါန္းထားသည့္ ကားကေလးျဖစ္၏။
‘ဟိုမွာ … ကမ္းပါးယံမွာ စာလံုးေတြေဖာ္ၿပီး ခင္းထားတယ္။ ဘာတဲ့ .. နဗဟ (၆၆၁)၊ ခမရ ၂၈ တဲ့။ ေဟ့ … ေဟ့ ကိုဗညားေလး ႐ုိက္႐ုိက္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ႏွစ္ပံုသံုးပံုေလာက္သာ ႐ိုက္‛
ကိုဗညားက အလံေထာင္ထားသည္မ်ားကို ဓာတ္ပံု႐ုိက္ေနရင္းက က်ေနာ္ေျပာျပရာ ကမ္းပါးယံကို တဆက္တည္း ႐ုိက္၏။
‘ၾကည့္စမ္း … ဒီေကာင္ေတြ မာနယ္ပေလာကို သိမ္းတာ၊ သူတို႔တပ္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေကဘီေအ ကပဲ သိမ္းတာဆိုၿပီး ညကပဲ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ ေျပာသြားေသးတယ္။ ဟင္း … အခုေတာ့ သူတို႔ကိုယ္တုိင္ ဝင္သိမ္းတာ၊ ရွင္းေနတာပဲဟာ‛
‘ကဲ … ကိုဗညားေရ။ ဟိုဘက္ က်ဳပ္တို႔႐ုံးေတြဘက္ အခ်ိန္ရွိတုန္း ေရႊ႔ၾကဦးစို႔။ ဒီဘက္က ဒီေလာက္ဆို ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ‛
က်ေနာ္တို႔လူစု မာနယ္ပေလာ၏ ေတာင္ဘက္ကို ေရႊ႔လာခဲ့ၾက၏။ က်ေနာ္ကေတာ့ မာနယ္ပေလာကို လြမ္းသစြာ ေငးၾကည့္ရင္း ရင္ထဲ၌ နာက်င္ေနခဲ့၏။ ဤေနရာ၌ က်ေနာ္သည္ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္မွ် ေနထိုင္ခဲ့၏။ ယခုအခါ မာနယ္ပေလာ ေျမေပၚတြင္ နဝတ စစ္သားတခ်ဳိ႕ကို ဟိုဒီသြားလာေနသည္ကို ျမင္ေနရျပန္သည္။ ဆရာေတာ္ ရမ္ဘို၏ ကားအျဖဴေလးကိုလည္း ဟ္ိုဒီေလွ်ာက္ေမာင္းေနသည္ကို ေတြ႔ေနရ၏။ နဝတ စစ္သားမ်ား ဖြင့္ထားသည့္ ကက္ဆက္သီခ်င္းသံကိုပင္ ၾကားေနရ၏။ နဝတ စစ္သားအခ်င္းခ်င္း ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုသည့္ အသံကိုပင္လွ်င္ သဲ့သဲ့မွ် ၾကားေနရ၏။
‘ကဲ … ဘယ္လိုလဲ၊ ျပန္ၾကမလား။ တျခား႐ိုက္စရာ ေနရာ ရွိဦးမလား‛။ က်ေနာ္က ေခတၱခဏမွ် စဥ္းစားေနလိုက္၏။
‘အခု အခ်ိန္နည္းနည္း ရွိေနေသးတယ္ ငါ့ညီ။ ငါေတာ့ အရင္ေနရာကိုပဲ ထပ္ၿပီး သြားၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။ ဘယ္ႏွယ့္လဲ‛
‘ဟာ … ဒါက ကိုၿငိမ္း သေဘာပဲေလ။ ကိုင္း … ၾကာသလားလို႔၊ ေရႊ႔ၾကရေအာင္‛
ပထမ က်ေနာ္တို႔ ေနရာယူခဲ့ရာ ေနရာသို႔ ျပန္ေရာက္လာၾကျပန္သည္။ က်ေနာ္တို႔လူသိုက္ သတိၾကီးစြာထားကာ၊ သစ္ပင္ၿခံဳပင္မ်ားကို အကာအကြယ္ယူကာ ေအာက္ဘက္ဆီ ဆင္းလာေနခိုက္ ေအာက္တည့္တည့္ ေသာင္ရင္းျမစ္ ဒီဘက္ကမ္းတြင္ ေလွငယ္တစင္း ဆိုက္ထားသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ က်ေနာ္တို႔က ေရာက္ရာေနရာတြင္ပင္ ရပ္ကာ အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ၾက၏။ အသံကို နားစြင့္၏။ နားထဲတြင္ ေလတိုးသံမွအပ ထူးျခားသည့္အသံကိုမူ မၾကားၾကရ။
သို႔ေသာ္ ဟိုဘက္ကမ္း မာနယ္ပေလာ စက္ေလွဆိပ္ဆီက အဝတ္ဖြပ္သည့္ အသံကိုမူ အတိုင္းသားၾကားေနရ၏။ ကရင္ရဲေဘာ္ ႏွစ္ဦးက ေအာက္အထိ ဆက္ၿပီးဆင္းရန္ ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေန၏။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲတြင္ သံသယစိတ္ အနည္းငယ္ျဖစ္လာ၏။ က်ေနာ္တို႔ ခရီးမထြက္လာခင္က ဗိုလ္မႉးတူးတူးေလး ေျပာလိုက္သည့္စကားကို က်ေနာ္ ျပန္စဥ္းစား၏။ ရန္သူက ဒီဘက္ကမ္းေတာင္ေၾကာမွာ ကင္းေတြတက္ၿပီး ထိုးေကာင္းထိုးထားႏုိင္သည္။ စစ္ေခြးေဟာင္သံေတြလည္း ၾကားရသည္ ဟူသည့္စကားကို ျပန္ေတြးမိကာ စိုးရိမ္လိုက္မိေသး၏။
‘ဒီလိုလုပ္။ ခင္ဗ်ားတို႔က ဒီနားမွာပဲ ေစာင့္ေနခဲ့ေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က ေအာက္နားအထိ နည္းနည္းဆင္းၿပီး ဓာတ္ပံု႐ိုက္လိုက္ဦးမယ္‛
က်ေနာ္ႏွင့္ ကိုဗညားက သတိႏွင့္ ေအာက္ကို ဆင္းလာခဲ့ၾကသည္။
‘ေဟာ … ကိုၿငိမ္းေဝ။ ဟိုမွာၾကည့္စမ္း။ ခုနတုန္းက က်ဳပ္တို႔ ေတြ႔ခဲ့တဲ့စာေတြ မရွိေတာ့ဘူးဗ်။ ေဟာ … ဘာတဲ့။ ဒီေကဘီေအ ဆိုၿပီး စာလံုးေတြ ေျပာင္းသြားၿပီဗ်‛
က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ၿပိဳင္တူဆိုသလို ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း ကမ္းပါးယံကို ကင္မရာကိုယ္စီ ထိုးခ်ိန္လိုက္ၾက၏။
လြန္ခဲ့သည့္ တနာရီခန္႔က ဤကမ္းပါးယံၾကီးေပၚတြင္ ေက်ာက္တံုးမ်ားကို ထံုးျဖဴသုပ္ကာ စာလံုးေဖာ္ထားသည့္ နဗဟ (၆၆၁)၊ ခမရ ၂၈ စာတန္း၏ ေနရာတြင္ ဒီေကဘီေအ ဟူေသာ စာတန္းၾကီးကို အံ့ၾသစြာ ဓာတ္ပံု႐ုိက္၏။ အမွန္တကယ္အားျဖင့္ဆိုလွ်င္ မာနယ္ပေလာကို နဝတ စစ္တပ္မ်ားကသာ ဦးေဆာင္ၿပီး သိမ္းပိုက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စခန္းသိမ္းတပ္၏ နာမည္ကို စာလံုးေဖာ္၍ ေဖာ္ျပထားခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လြန္ခဲ့သည့္ ညကမူ စစ္အစိုးရက ျပဳလုပ္သည့္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ၌ မာနယ္ပေလာကို ဒီေကဘီေအ တပ္မ်ားကသာ သိမ္းျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း အသံလႊင့္ခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒီကေန႔ နံနက္ခင္းတြင္ စာလံုးမ်ား ေျပာင္းပစ္လိုက္ၾက၏။ က်ေနာ္တို႔က စာလံုးႏွစ္မ်ဳိးစလံုး၏ ဓာတ္ပံုမ်ားကို ကံအားေလ်ာ္စြာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အခ်ိန္မီရလိုက္ၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
‘ကဲ … ကိုဗညား။ ေမာင္ရင္က ဒီမွာပဲေနၿပီး ႐ုိက္ေတာ့။ က်ဳပ္ ကင္မရာက ေအာက္နည္းနည္း ထပ္ဆင္းၿပီး ႐ိုက္မွ အဆင္ေျပမွာ‛
ဝါးတ႐ုိက္ခန္႔အထိေအာက္ကို က်ေနာ္ ဆင္းလိုက္သည္။ ေစာဘဦးၾကီး စစ္ေရးျပကြင္းကို အတိုင္းသား ျမင္ေနရ၏။ စစ္သားတခ်ဳိ႕ အေဆာက္အဦးပ်က္မ်ားၾကား သြားေနသည္ကို အ႐ုပ္ကေလးမ်ား လႈပ္ရွားေနသည့္သဖြယ္ ေတြ႔ေနရ၏။ ထိုစဥ္မွာပင္ ေခြးေဟာင္သံၾကီးတသံကို က်ေနာ္ႏွင့္ လက္တကမ္းအကြာခန္႔က မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ၾကားလိုက္ရေလသည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို လာလမ္းအတိုင္း က်ေနာ္ ျပန္ေျပးေနမိသည္။ ေျပးေနတက္ေနရင္းက ေနာက္ဆက္တြဲ ၾကားရဖြယ္ရွိသည့္ ေခြးေဟာင္သံႏွင့္ ေသနတ္သံမ်ားကိုလည္း နားစြင့္ေနရေသး၏။ သို႔ေသာ္ ဘာသံမွ်ေတာ့ မၾကားရ။ အားသြန္ၿပီး ေတာင္ေပၚကို အေျပးတက္ေနစဥ္ အေဖာ္မ်ားကိုလည္း အျပစ္တင္မိသည္။ သူတို႔သည္ က်ေနာ့္ကိုပင္ မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ေတာင္ေပၚကို ေျပးႏွင့္ၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ကို အရိပ္အေရာင္မွ်ပင္ မေတြ႔ရေတာ့။
ေျပးရင္းႏွင့္ စဥ္းစားသည္။ သည္အတိုင္း လူသြားလမ္းအတိုင္း ေျပးေနပါက ေနာက္က စစ္ေခြး လိုက္လာခဲ့သည္ရွိေသာ္ လြတ္စရာ အေၾကာင္းမရွိသည္ကို ေတြးမိလာသည္။ က်ေနာ္ၾကည့္ဖူးသည့္ ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ားထဲ၌ စစ္ေခြးၾကီးမ်ား အလိုက္ခံရသည့္အခါ အနံ႔ခံၿပီးမွသာ လိုက္၏။ အလိုက္ခံရသည့္ ဇာတ္လိုက္က စမ္းေခ်ာင္းအတိုင္း ေမွ်ာကူးၿပီး သြားေသာအခါ စစ္ေခြးမ်ားအဖို႔ အနံ႔ခံ၍ မရႏုိင္ေတာ့သည္ကို ေျပးရင္းလႊားရင္း ေတြးမိလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ လူသြားလမ္းေလးအတိုင္း မေျပးေတာ့ဘဲ အနိမ့္ပိုင္းေခ်ာက္ထဲသို႔ ဆင္းခ်လာခဲ့၏။
အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳႏွင့္ ဆင္းခ်လာေနစဥ္ က်ေနာ့္မွာ ဆက္ၿပီး မဆင္းႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အေမာဆို႔လာရ၏။ အခ်ိန္အတန္ၾကာသည္အထိ ဒလိမ့္ေခါက္ေကြး ဆင္းခ်လာေနသည့္တိုင္ ေရရွိသည့္ စမ္းေခ်ာင္းကိုမူ အရိပ္အေရာင္မွ် မေတြ႔ရေသး။ က်ေနာ္ မည္သို႔မွ် မတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျပးလို႔မလြတ္လို႔ ေသခ်င္လည္း ေသေစေတာ့ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ သစ္ပင္တပင္၏ ေျခရင္းတြင္ ပစ္လွဲခ်လိုက္ရ၏။ အသက္ကို ဖားဖိုထိုးသလို ေလကိုရႉ႐ႈိက္ရင္း ေခြးေဟာင္သံ လူသံမ်ားကို နားစြင့္ေနမိေသး၏။ သို႔ေသာ္ ေတာၾကီးတခုလံုး က်ေနာ့္အသက္ရႉသံမ်ားမွအပ မည္သည့္အသံမွ် မၾကားရ။ သစ္ရြက္မ်ား ေလတိုးသည့္ အသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရ၏။
မိနစ္အနည္းငယ္မွ် နားၿပီးမွ ကြဲသြားသည့္ အေဖာ္မ်ားကို က်ေနာ္ ရွာေတြ႔မွ ျဖစ္မည္ကို ေတြးမိလာသည္။ က်ေနာ္ ေတာင္ေပၚက ျပန္ဆင္းသည့္ လမ္းမွန္ကို မသ္ိ။ အေမာ မျပည့္တေျပတြင္ ေခါင္းေပၚက ေတာင္ေစာင္းေပၚ ျပန္တက္ရျပန္သည္။ ေတာင္ထိပ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ ခပ္ျမင့္ျမင့္ သစ္ပင္တပင္ကို ရွာရမည္။ သစ္ပင္ေပၚကတဆင့္ ပေဟလူႏွင့္ ေဖြးေဘာလူရြာမ်ား ရွိရာဘက္ကို ၾကည့္မည္။ ေတြ႔လွ်င္ စိတ္မွန္းႏွင့္ ေတာင္ေပၚက လမ္းရွာၿပီး ဆင္းမည္ဟု စိတ္ကူးထားလိုက္၏။
ေတာင္ေပၚလမ္းေလးေပၚ က်ေနာ္ ေရာက္လာခဲ့ျပန္သည္။ လမ္းေတြ႔သျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ ခေလးတေယာက္လိုပင္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားရ၏။ ခပ္ျမင့္ျမင့္ သစ္ပင္တပင္ကို လိုက္ၾကည့္ေနစဥ္ လူသံၾကားရသျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ လူသြားလမ္းခ်ဳိးေလးဆီမွ လူႏွစ္ေယာက္ ေပၚလာခဲ့၏။
‘ဟာ … ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ေတာင္မွ မေစာင့္ၾကဘူး။ က်ဳပ္လည္း အသားကုန္ေျပးလိုက္ရတာ။ လူခ်င္း ျပန္ေတြ႔လို ့ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ႏို႔မို႔ဆို က်ဳပ္တေယာက္ထဲ ေတာင္ေပၚေတာထဲ ဒုကၡျဖစ္မွာေသခ်ာတယ္‛
လမ္းျပ ကရင္ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦးက က်ေနာ့္ကို မေဝခြဲတတ္သည့္ မ်က္လံုးကိုယ္စီႏွင့္ ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းလည္း ၾကည့္လိုက္ၾကေသး၏။
‘ခင္ဗ်ား … ေတာင္ေပၚတက္ေျပးတာ က်ေနာ္တို႔ ေတြ႔တာပဲ။ က်ေနာ္တို႔က လွမ္းေခၚမယ္ေတာင္ လုပ္ေသးတာ။ ေခၚခ်ိန္ေတာင္ မရလိုက္ဘူး။ တခါထဲ ေတာင္ေပၚ ဒေမ်ာေသာပါး ေျပးသြားတာ။ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႕ကပဲ ခင္ဗ်ား ေျပးသြားတာပဲဟာ။ က်ေနာ္ေတာင္ စဥ္းစားေနတာ၊ ဘာျပဳလို႔မ်ား ဒီလူ ဒီေလာက္ အေရးတၾကီး ေျပးသြားပါလိမ့္ေပါ့‛
‘ဘာ … ခင္ဗ်ားတို႔ေရာ ေျပးၾကတာပဲမို႔လား။ ဟို … ဟို အယ္လ္ေဇးရွင္း ေခြးေဟာင္တာ ခင္ဗ်ားတို႔ မၾကားလိုက္ဘူးလား‛
‘ဘယ္ကလာ ေခြးေဟာင္ရမွာလဲ။ ေခ်တေကာင္ လန္႔ၿပီး၊ ေအာ္ၿပီး ခင္ဗ်ားေဘးနားကပဲ အနိမ့္ထဲ ခုန္ခ်လိုက္တာပဲဟာ‛
က်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္မွာ ေနာက္သို႔ အလိုလိုယိုင္သြားရ၏။ ကရင္ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦး၏ မ်က္ႏွာကိုလည္း မၾကည့္ရဲေတာ့။ သူတို ့ႏွစ္ဦးကလည္း က်ေနာ့္အေျခအေနကို အကဲခတ္ကာ ဒီကိစၥကို ထပ္ၿပီးမဟေတာ့။
‘ခင္ဗ်ားနဲ႔ ပါလာတဲ့ ခင္ဗ်ာ့ရဲေဘာ္ေလးကေတာ့ ေဖြးေပါလူကို ျပန္သြားႏွင့္ၿပီ။ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေတာင္ေအာက္ ေရာက္ၿပီးမွ ဗိုလ္မႉးက ခင္ဗ်ား ပါမလာဘူးဆိုရင္ မျဖစ္ဘူး၊ သြားရွာဆိုလို႔ က်ဳပ္တို႔ ျပန္တက္လာၾကရတာ‛
က်ေနာ္က ကရင္ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦး၏ စကားကို မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး၊ ေခါင္းငံု႔ထားၿပီးမွ နားေထာင္သည္။ သူတို႔ကို က်ေနာ္ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ဝံ့ေလာက္ေအာင္ ရွက္ေနမိသည္။ ေတာင္္ေျခနားသို႔ ေရာက္ေသာအခါက်မွ ပင္ပန္းခ်ိနဲ႔စြာ ေလွ်ာက္လာရင္းက၊ ကရင္ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦးကို ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့ႏွင့္ပင္ က်ေနာ္ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာမိေတာ့၏။
‘ေအးဗ်ာ … အခုလို သက္စြန္႔ဆံဖ်ားလိုက္ၿပီး လမ္းျပကူညီတာ က်ေနာ္ ေက်းဇူး တကယ္တင္ပါတယ္။ ဗိုလ္မႉးတူးတူးေလးကိုလည္း ေျပာျပပါ။ ေၾသာ္ … ဒါေပမဲ့ ေခ်ေဟာက္တာကို ေခြးေဟာင္တဲ့အသံ ေအာက္ေမ့ၿပီး က်ေနာ္ ထြက္ေျပးတာကိုေတာ့ မေျပာလိုက္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ေနာ ..‛
(ဂ)
အိပ္ယာထဲတြင္ ႏွစ္ရက္မွ် နားေနခဲ့ရသည္။ ေတာင္ေပၚတြင္ ေျပးခဲ့လႊားခဲ့ရသည့္ ဒဏ္ေၾကာင့္ က်ေနာ့္မွာ ႏွစ္ရက္မွ် ဖ်ားနာခဲ့ရ၏။ သည္ၾကားထဲ မာနယ္ပေလာကို ႐ုိက္ခဲ့သည့္ ဓာတ္ပုံမ်ားကို အခ်ိန္မီ သတင္းနယ္ပယ္သို႔ ေရာက္ေစရန္ စိတ္ေစာေနမိသည္။ စစ္အစိုးရ၏ လိမ္ညာဝါဒျဖန္႔ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲကို က်ေနာ္တို႔ ရခဲ့ေသာ ဓာတ္ပုံမ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ေခ်ပႏုိင္လိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္ ယံုၾကည္သည္။ သို႔ေသာ္ ေန႔စဥ္ အဖ်ားက မက်ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ မာနယ္ပေလာကို စြန္႔စြန္႔စားစား သြားေရာက္၍ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းကို မိတ္ေဆြမ်ားကို ဂုဏ္ယူဝံ့့ၾကြားစြာ အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ႏွင့္ ေျပာျပခ်င္ေနသည္။ ဒီၾကားထဲ ကိုဗညားေလး ကလည္း က်ေနာ့္ထံ ေရာက္မလာခဲ့။ သူလည္း သူ႔ပါတီကိစၥမ်ားႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနလိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္ ေတြးမိသည္။
အိပ္ယာထဲမွ ထလာႏုိင္ခဲ့ၿပီ။ ဒီကေန႔ဆိုလွ်င္ တဲေပၚကပင္ ဆင္းလာႏုိင္ၿပီ။ တဲေပၚတြင္ လူမမာလာေမးၾကသည့္ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕ ေရာက္ေန၏။ အခုလို လူစံုခ်ိန္တြင္ ကိုဗညားေလးကို က်ေနာ္ ေတာင့္တမိသည္။ က်ေနာ္တို႔၏ မဟာစြန္႔စားခန္းၾကီးကို လူစံုခ်ိန္တြင္ သူႏွင့္က်ေနာ္ အားရပါးရ ေဖာက္သည္ခ်ရလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမည္နည္းဟု က်ေနာ္ ေတြးမိသည္။
‘ေဟာ … ေျပာရင္းဆိုရင္း ရဲေဘာ္ဗညားေတာင္ ေရာက္လာၿပီ‛
ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ေသးေသး၊ ပိန္လ်လ် ခႏၶာကိုယ္ပိုင္ရွင္ ကိုဗညားက တဲေရွ႕ ေျမကြက္လပ္တြင္ လာရပ္လိုက္သည္။ က်ေနာ့္ကိုတလွည့္၊ တဲေပၚက ပရိသတ္ကိုတလွည့္ ဟန္ပါပါ ၾကည့္လိုက္သည္။ ရဲေဘာ္ဗညား၏ မ်က္ႏွာထားက္ုိ ၾကည့္ကာ က်ေနာ္ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္သြားရသည္။
‘သတင္းေထာက္ ကိုၿငိမ္းေဝ ဖ်ားေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းမယ္ဆိုရင္လည္း ပင္ပန္းေလာက္တာေပါ့ဗ်ာ‛
ရဲေဘာ္ဗညားက ေျပာလက္စ စကားကို တံုးတိတိရပ္ထားလိုက္၏။ သူ႔အမူအယာ၊ သူ႔စကား၊ ေလသံကိုၾကည့္ကာ က်ေနာ္ ထိတ္လန္႔သြားရသည္။ သေဘာေပါက္သြားရသည္။ က်ေနာ့္မ်က္လံုးေတြထဲက ထြက္လာသည့္ ေဒါသျမားအစင္းစင္းသည္ ရဲေဘာ္ဗညား၏ ရင္ကို ထုတ္ခ်င္းခတ္သြား၏။ ရဲေဘာ္ဗညား ဘာမွ် ဆက္ၿပီး မေျပာေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ တဲေပၚမွ ထြက္ေပၚလာသည့္ ရယ္သံမ်ားကမူ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားေပၚ လမ္းၾကိတ္စက္ နင္းသလို ျဖတ္နင္းေမာင္းခ်သြားေလေတာ့၏။ ။
(ခ်စ္ခင္ေလးစားအပ္တဲ့ မိုင္အိုက္ပံုးမွာ စစ္အစိုးရ အက်ဥ္းေထာင္အတြင္း က်ဆံုးသြားခဲ့ပါၿပီ။ ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ညီငယ္ ရဲေဘာ္ဗညားမွာ ယခုအခါ ၾသစေၾတးလ်ားႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္လ်က္ ရွိပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ ႐ုိက္ခဲ့ေသာ ဓာတ္ပံုမ်ားကိုမူ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္အတြင္းက ထုတ္ေဝခဲ့သည္ ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ယခုအခါ က်ေနာ္တို႔ထံတြင္ လက္ခံမရွိေတာ့သျဖင့္ ဓာတ္ပံုမ်ားေတာ့ ဤဝတၳဳတိုႏွင့္တြဲလ်က္ တပါတည္း မေဖာ္ျပႏုိင္ေတာ့ပါ။)
ညီညြတ္မႈကို ေဖြရွာျခင္း
ညီညြတ္မႈကို ေဖြရွာျခင္း
ကြယ္ကလူ (တံပိုးသံ)
April 09 2009
ဒူးပလာယာခရိုင္ ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီးၿမိ့ဳနယ္ရွိ DKBA အထူးတပ္ရင္းမွ ေမာ္ေတာ္ထု ဟုအမည္ရေသာ ေက်းရြာသစ္ကို တည္ေထာင္ရာတြင္ ခရစၥယာန္ ဘုရားေက်ာင္းႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းအျပင္ သတၱမတန္းအထိ သင္ၾကားႏိုင္ေသာ စာသင္ေက်ာင္းေဆာင္ႏွင့္တကြ ရုံးအေဆာက္အဦးတခုတို႔ကို ေဆာက္လုပ္ၿပီးေနာက္ အဆိုပါအေဆာက္အဦးမ်ားဖြင့္လွစ္ပြဲကို February 28 2009 ေန႔က အခန္းအနားမ်ားျဖင့္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ေၾကာင္းသိရွိရပါသည္။
သတင္းမီဒီယာမ်ား၌ DKBA ႏွင့္ KNU တို႔၏ ျပင္းထန္ေသာစစ္ပြဲမ်ားကို မၾကာခဏ ၾကားေနရၿပီး DKBA ေခါင္းေဆာင္အခ်ိ့ဳ၏ ကရင္လူထူအေပၚႏိုင္ထက္စီးနင္း ျပဳမူပုံမ်ားကို နားမဆန္႔ေအာင္ ၾကားသိေနရပါသည္။
သို႔သာ္ အျမင္က်ယ္ေသာ DKBA ေခါင္းေဆာင္အခ်ိ့ဳသည္ လူထုအက်ိဳးေမွ်ာ္ကိုး၍ စည္းလုံးညီညြတ္ေရး နည္းလမ္းမ်ားရွာေဖြလုပ္ေဆာင္လွ်က္ရွိေၾကာင္း သိရွိရပါသည္။
ထို ေမာ္ေတာ္ထုေက်းရြာ ေဒသတဝိုက္ ဖြံၿဖိဳးတိုးတက္ေရးလုပ္ငန္းအတြက္ DKBA ၏ေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္သူ ဗိုလ္ေအ့ဝါး (ဗိုလ္ေအဝမ္းဟု ထင္ပါသည္)
သည္ လူငယ္တဦးပီပီ ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္လွ်က္ရွိေၾကာင္းႏွင့္ ၎က
က်ဳပ္က ညီညြတ္မႈကိုလိုလားတဲ့သူတေယာက္ျဖစ္တယ္ က်ဳပ္တို႔ DKBA ဟာ လူထုအက်ဳိးကို လိုလားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္ေတာ့ကာ ညီညြတ္မႈအတြက္ အတတ္ႏိုင္ဆုံး အေကာင္အထည္ေဖၚ လုပ္ေဆာင္ရပါမယ္၊က်ဳပ္ အလိုလားဆုံး အရာကေတာ့ ကရင္တမ်ိဳးသားလုံး စည္းလုံးညီညြတ္ေရးပဲျဖစ္ပါတယ္ ဟုေျပာဆိုပါသည္။
အဆိုပါေမာ္ေတာ္ထုေက်းရြာတြင္ ခရစၥယာန္အိမ္ေထာင္စု ၃ စု၊ ဗုဒၶဘာသာအိမ္ ေထာင္စု ၁၁စုရွိၿပီး၊ အနီးပါတ္ဝန္းက်င္ရြာမ်ားမွာ ေလးဝါ့ဖလိုး၊က်ိဳးေၾကာ၊ေဖါနဲမူး ပဒဲကေလာ္ ႏွင့္ ဂူပူးတို႔ျဖစ္သည္။
ေဖၚျပပါအေဆာက္အဦးဖြင့္ပြဲတြင္ ပထမရက္၌ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္း၊ စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ ထမင္းစားေဆာင္မ်ားကို ဖြင့္လွစ္ၿပီး၊ ဒုတိယ ရက္တြင္မူ ခရစၥယာန္ဘုရားရွစ္ခိုးေက်ာင္းႏွင့္ ရုံးအေဆာက္အဦးတို႔ကို ဖြင့္လွစ္ေၾကာင္းသိရွိရပါသည္၊
ထို႔အျပင္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမ်ား၊ အားကစားၿပိဳင္ပြဲမ်ားႏွင့္အတူ ဂီတအႏုပညာရွင္ ၁၂ဦးတို႔မွ စေကာကရင္(ေရွာင္)သီခ်င္း၊ပိုးကရင္(ဖလုံ)သီခ်င္း တို႔ျဖင့္သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖသြားၾကရာ အခန္းအနားသို႔ လူထု ၈၀၀ ေက်ာ္တက္ေရာက္လာၾကေၾကာင္း သတင္းရရွိပါသည္။
(ကြယ္ကလူစာေစာင္တြင္ေရးသားထားသည့္ သတင္းကို စေကာကရင္ဘာသာမွ ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ေရး သားတင္ျပလိုက္ပါသည္။
မင္းစိုးစံ(အေဝးရာက္ ကရင္ဒုကၡသည္တဦး)
သတင္းဓါတ္ပုံ ကြယ္ကလူမွကူးယူေဖၚျပပါသည္။
ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးခါနီးအားလုံးညီညႊတ္ေရးသို ့ရည္သန္လွ်က္
ကြယ္ကလူ (တံပိုးသံ)
April 09 2009
ဒူးပလာယာခရိုင္ ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီးၿမိ့ဳနယ္ရွိ DKBA အထူးတပ္ရင္းမွ ေမာ္ေတာ္ထု ဟုအမည္ရေသာ ေက်းရြာသစ္ကို တည္ေထာင္ရာတြင္ ခရစၥယာန္ ဘုရားေက်ာင္းႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းအျပင္ သတၱမတန္းအထိ သင္ၾကားႏိုင္ေသာ စာသင္ေက်ာင္းေဆာင္ႏွင့္တကြ ရုံးအေဆာက္အဦးတခုတို႔ကို ေဆာက္လုပ္ၿပီးေနာက္ အဆိုပါအေဆာက္အဦးမ်ားဖြင့္လွစ္ပြဲကို February 28 2009 ေန႔က အခန္းအနားမ်ားျဖင့္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ေၾကာင္းသိရွိရပါသည္။
သတင္းမီဒီယာမ်ား၌ DKBA ႏွင့္ KNU တို႔၏ ျပင္းထန္ေသာစစ္ပြဲမ်ားကို မၾကာခဏ ၾကားေနရၿပီး DKBA ေခါင္းေဆာင္အခ်ိ့ဳ၏ ကရင္လူထူအေပၚႏိုင္ထက္စီးနင္း ျပဳမူပုံမ်ားကို နားမဆန္႔ေအာင္ ၾကားသိေနရပါသည္။
သို႔သာ္ အျမင္က်ယ္ေသာ DKBA ေခါင္းေဆာင္အခ်ိ့ဳသည္ လူထုအက်ိဳးေမွ်ာ္ကိုး၍ စည္းလုံးညီညြတ္ေရး နည္းလမ္းမ်ားရွာေဖြလုပ္ေဆာင္လွ်က္ရွိေၾကာင္း သိရွိရပါသည္။
ထို ေမာ္ေတာ္ထုေက်းရြာ ေဒသတဝိုက္ ဖြံၿဖိဳးတိုးတက္ေရးလုပ္ငန္းအတြက္ DKBA ၏ေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္သူ ဗိုလ္ေအ့ဝါး (ဗိုလ္ေအဝမ္းဟု ထင္ပါသည္)
သည္ လူငယ္တဦးပီပီ ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္လွ်က္ရွိေၾကာင္းႏွင့္ ၎က
က်ဳပ္က ညီညြတ္မႈကိုလိုလားတဲ့သူတေယာက္ျဖစ္တယ္ က်ဳပ္တို႔ DKBA ဟာ လူထုအက်ဳိးကို လိုလားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္ေတာ့ကာ ညီညြတ္မႈအတြက္ အတတ္ႏိုင္ဆုံး အေကာင္အထည္ေဖၚ လုပ္ေဆာင္ရပါမယ္၊က်ဳပ္ အလိုလားဆုံး အရာကေတာ့ ကရင္တမ်ိဳးသားလုံး စည္းလုံးညီညြတ္ေရးပဲျဖစ္ပါတယ္ ဟုေျပာဆိုပါသည္။
အဆိုပါေမာ္ေတာ္ထုေက်းရြာတြင္ ခရစၥယာန္အိမ္ေထာင္စု ၃ စု၊ ဗုဒၶဘာသာအိမ္ ေထာင္စု ၁၁စုရွိၿပီး၊ အနီးပါတ္ဝန္းက်င္ရြာမ်ားမွာ ေလးဝါ့ဖလိုး၊က်ိဳးေၾကာ၊ေဖါနဲမူး ပဒဲကေလာ္ ႏွင့္ ဂူပူးတို႔ျဖစ္သည္။
ေဖၚျပပါအေဆာက္အဦးဖြင့္ပြဲတြင္ ပထမရက္၌ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္း၊ စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ ထမင္းစားေဆာင္မ်ားကို ဖြင့္လွစ္ၿပီး၊ ဒုတိယ ရက္တြင္မူ ခရစၥယာန္ဘုရားရွစ္ခိုးေက်ာင္းႏွင့္ ရုံးအေဆာက္အဦးတို႔ကို ဖြင့္လွစ္ေၾကာင္းသိရွိရပါသည္၊
ထို႔အျပင္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမ်ား၊ အားကစားၿပိဳင္ပြဲမ်ားႏွင့္အတူ ဂီတအႏုပညာရွင္ ၁၂ဦးတို႔မွ စေကာကရင္(ေရွာင္)သီခ်င္း၊ပိုးကရင္(ဖလုံ)သီခ်င္း တို႔ျဖင့္သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖသြားၾကရာ အခန္းအနားသို႔ လူထု ၈၀၀ ေက်ာ္တက္ေရာက္လာၾကေၾကာင္း သတင္းရရွိပါသည္။
(ကြယ္ကလူစာေစာင္တြင္ေရးသားထားသည့္ သတင္းကို စေကာကရင္ဘာသာမွ ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ေရး သားတင္ျပလိုက္ပါသည္။
မင္းစိုးစံ(အေဝးရာက္ ကရင္ဒုကၡသည္တဦး)
သတင္းဓါတ္ပုံ ကြယ္ကလူမွကူးယူေဖၚျပပါသည္။
ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးခါနီးအားလုံးညီညႊတ္ေရးသို ့ရည္သန္လွ်က္
Wednesday, November 4, 2009
Tuesday, November 3, 2009
FBR Report: Families Flee Over 1,500 People in Hiding as Burma Army Columns Shoot Villagers
FBR Report: Families Flee Over 1,500 People in Hiding as Burma Army Columns Shoot Villagers
2009 November 2
Free Burma Rangers __ Reports_ Families Flee_ Over 1,500 People in Hiding as Burma Army Columns Shoot Villa...
2009 November 2
Free Burma Rangers __ Reports_ Families Flee_ Over 1,500 People in Hiding as Burma Army Columns Shoot Villa...
Senior US officials visit Myanmar
1 hr 49 mins ago
YANGON, Myanmar – The United States embarked on a new policy of engagement with Myanmar on Tuesday, sending two senior diplomats for the highest-level visit in more than a decade.
Assistant Secretary of State Kurt Campell, the top U.S. diplomat for East Asia, and his deputy, Scot Marciel, were scheduled to meet senior Myanmar junta officials as well as detained democracy icon Aung San Suu Kyi on Tuesday and Wednesday, embassy spokesman Richard Mei said.
The two-day trip is part of a new U.S. policy that reverses the Bush administration's isolation of Myanmar in favor of direct, high-level talks with a country that has been ruled by the military since 1962.
"Mr. Campbell's visit is the beginning of new U.S engagement policy toward Myanmar. This is the first step of the engagement but we have to see what comes out of the new engagement policy," said Nyan Win, spokesman for Suu Kyi's National League for Democracy.
Campbell will be the highest ranking U.S. official to visit Myanmar since a September 1995 trip by then-U.S. Ambassador to the United Nations Madeleine Albright.
The American diplomats flew Tuesday from Bangkok, in neighboring Thailand, to Myanmar's administrative capital of Naypyitaw in a U.S. Air Force plane, Mei said.
The embassy spokesman said Campbell will be continuing talks he began in September in New York with senior Myanmar officials, the first such high-level contact in nearly a decade.
Myanmar government sources said Campbell was due to meet Prime Minister Gen. Thein Sein early Wednesday. The sources, who spoke on condition of anonymity because they were not authorized to speak to journalists, said the diplomats would hold talks with several Cabinet ministers and other officials Tuesday.
Nyan Win said Campbell will meet NLD leaders at party headquarters in Yangon after he holds talks with Suu Kyi on Wednesday.
Suu Kyi, a Nobel Peace Prize laureate, has been detained for 14 of the past 20 years.
Suu Kyi was recently convicted and sentenced to an additional 18 months of house arrest for briefly sheltering an uninvited American, in a trial that drew global condemnation. She is one of an estimated 2,100 detained political prisoners.
The United States has traditionally relied heavily on sanctions meant to force Myanmar's generals to respect human rights, release imprisoned political activists and make democratic reforms.
Washington has said it will maintain its tough political and economic sanctions against the regime until talks with Myanmar's general's result in change.
Campbell said last month if Myanmar doesn't address U.S. worries, "we will reserve the option of tightening sanctions on the regime and its supporters as appropriate."
YANGON, Myanmar – The United States embarked on a new policy of engagement with Myanmar on Tuesday, sending two senior diplomats for the highest-level visit in more than a decade.
Assistant Secretary of State Kurt Campell, the top U.S. diplomat for East Asia, and his deputy, Scot Marciel, were scheduled to meet senior Myanmar junta officials as well as detained democracy icon Aung San Suu Kyi on Tuesday and Wednesday, embassy spokesman Richard Mei said.
The two-day trip is part of a new U.S. policy that reverses the Bush administration's isolation of Myanmar in favor of direct, high-level talks with a country that has been ruled by the military since 1962.
"Mr. Campbell's visit is the beginning of new U.S engagement policy toward Myanmar. This is the first step of the engagement but we have to see what comes out of the new engagement policy," said Nyan Win, spokesman for Suu Kyi's National League for Democracy.
Campbell will be the highest ranking U.S. official to visit Myanmar since a September 1995 trip by then-U.S. Ambassador to the United Nations Madeleine Albright.
The American diplomats flew Tuesday from Bangkok, in neighboring Thailand, to Myanmar's administrative capital of Naypyitaw in a U.S. Air Force plane, Mei said.
The embassy spokesman said Campbell will be continuing talks he began in September in New York with senior Myanmar officials, the first such high-level contact in nearly a decade.
Myanmar government sources said Campbell was due to meet Prime Minister Gen. Thein Sein early Wednesday. The sources, who spoke on condition of anonymity because they were not authorized to speak to journalists, said the diplomats would hold talks with several Cabinet ministers and other officials Tuesday.
Nyan Win said Campbell will meet NLD leaders at party headquarters in Yangon after he holds talks with Suu Kyi on Wednesday.
Suu Kyi, a Nobel Peace Prize laureate, has been detained for 14 of the past 20 years.
Suu Kyi was recently convicted and sentenced to an additional 18 months of house arrest for briefly sheltering an uninvited American, in a trial that drew global condemnation. She is one of an estimated 2,100 detained political prisoners.
The United States has traditionally relied heavily on sanctions meant to force Myanmar's generals to respect human rights, release imprisoned political activists and make democratic reforms.
Washington has said it will maintain its tough political and economic sanctions against the regime until talks with Myanmar's general's result in change.
Campbell said last month if Myanmar doesn't address U.S. worries, "we will reserve the option of tightening sanctions on the regime and its supporters as appropriate."
KNU Mergui-Tavoy District Greeting by Kwekalu Karen News
2009 November 2
http://kwekalu.net/mtd/index.html
http://kwekalu.net/mtd/index.html
Monday, November 2, 2009
ဘုရားသုံးဆူ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ဂိတ္ပိတ္လုိက္သျဖင့္ အလုပ္သမားမ်ားအလုပ္ခြင္မဆင္းၾကရ
Kaowao
ေအာက္တုိဘာ ၃၁၊၂၀၀၉။
ေကာင္းဝါ(ေအာက္တိုဘာ- ၃၁)။ ------။ ဘုရားသုံးဆူၿမဳိ႕႐ွိ ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ဂိတ္တစ္ခုကုိ ယေန႔ နံနက္အေစာပုိင္းမွစ၍ ျမန္မာအာဏာပုိင္မ်ား ႐ုတ္တရက္ပိတ္လုိက္ေသာေၾကာင့္ ေန႔စားျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား ႏွင့္ ထုိင္းအလုပ္႐ွင္တုိ႔ အခက္ႀကဳံေတြ႔ေနၾကရေၾကာင္း ထုိင္းအထည္ခ်ဳပ္စက္႐ုံပုိင္႐ွင္တစ္ဦးက ေျပာဆုိခဲ့သည္။
“ ျမန္မာဖက္အျခမ္းက နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ဂိတ္ကုိပိတ္လုိက္ေတာ့ အလုပ္သမားေတြက ထုိင္းႏုိင္ငံဖက္အျခမ္းကုိ လာလုိ႔မရေတာ့ဘူး၊ သက္ဆုိင္ရာကုိေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ ျမန္မာဖက္ကပိတ္လုိက္တယ္လုိ႔ေျပာတယ္၊ ထုိင္းတုိ႔က မပိတ္ေစခ်င္ဘူး၊ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ဖြင့္မလဲဆုိတာလည္း မသိရေသးဘူး” ဟု ၄င္းစက္႐ုံပုိင္႐ွင္က ဆက္လက္ ေျပာၾကားခဲ့သည္။
ထုိသုိ႔ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ခြင့္ ပိတ္လုိက္သည့္အတြက္ ထုိင္းႏုိင္ငံဖက္အျခမ္းသုိ႔ ေန႔စဥ္ဝင္ထြက္ အလုပ္လုပ္ကုိင္ ေနၾကသူ ျမန္မာအလုပ္သမား ၃၀၀၀ သုံးေထာင္နီးပါးခန္႔ ယေန႔တြင္ အလုပ္ပ်က္သြားၾကရသည္။
အလားတူ ထုိင္းအလုပ္႐ုံပုိင္႐ွင္မ်ားသည္လည္း အလုပ္သမားမ်ားမ႐ွိသျဖင့္ အလုပ္႐ုံကုိပိတ္လုိက္ရသည္အထိ ျဖစ္သြားေနရျပန္သည္။ဖိနပ္ႏွင့္ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ုံမ်ားအျပင္ အျခားလုပ္ငန္းမ်ားလည္း ႐ွိသည္။
ယခုကဲ့သုိ႔ နယ္စပ္တြင္ အလုပ္႐ုံဖြင့္လွစ္ထားျခင္းအားျဖင့္ ေစ်းေပါေသာ ျမန္မာအလုပ္သမားကုိ ထုိင္းအလုပ္႐ွင္တုိ႔ အလြယ္တကူရ႐ွိႏုိင္ၾကသည္။ ျမန္မာအလုပ္သမား အေနျဖင့္လည္း အနိမ့္ဆုံးတစ္ေန႔လုပ္အားခ ဘတ္ေငြ ၇၀ ခန္႔၊ အခ်ိန္ပုိေၾကးအပါအဝင္ အျမင့္ဆုံး လုပ္အားခ ဘတ္ ၂၀၀ အထိရ႐ွိႏုိင္သည္ဟုသိရသည္။
အထူးသျဖင့္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား ေန႔စဥ္ဝင္ေရာက္သြားလာေနမႈအေပၚ ထုိင္းတုိ႔က ႏုိင္ငံဝင္ေရာက္ျဖတ္ေက်ာ္ ခြင့္အခေၾကးေငြ တစုံတရာေကာက္ခံမႈ မျပဳခဲ့ေပ။ ယခုကဲ့သုိ႔ေန႔စဥ္နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္အလုပ္လုပ္ကုိင္ေနသည္ကုိ ထုိင္းတုိ႔က လုိလားစြာ ခြင့္ျပဳထားသည္။
ယခုကဲ့သုိ႔နယ္စပ္ဂိတ္ကုိပိတ္လုိက္သည့္အတြက္ ထုိင္းတုိ႔ဖက္မွနစ္နာမႈမ်ားျဖစ္ေပၚခဲ့သလုိ ထုိင္းဖက္မွဝယ္ယူ စားေသာက္ေနၾကရသည့္ ဘုရားသုံးဆူၿမဳိ႕ေဒသခံမ်ားတုိ႔သည္လည္း စားေသာက္ကုန္မ်ားဝယ္ယူႏုိင္ေရးအတြက္ အခက္အခဲမ်ားစြာ ႀကဳံေတြ႔လာႏုိင္သည္။
ႏွစ္ႏုိင္ငံေဒသအာဏာပုိင္အတြက္ စကားျပန္လုပ္ေပးေနသူတစ္ဦးက “ဘုရားသုံးဆူဖက္အျခမ္း ထုိင္းေျမနဲ႔ နီးကပ္ ေနတဲ့ ေဂါက္ကြင္းနဲ႔အခ်ဳိ႔ေျမေနရာကုိ ျမန္မာတုိ႔က ဘူဒုိဇာနဲ႔ေျမထုိးေနတာ မေန႔ကထုိင္းတုိ႔သိသြားတယ္၊ အဲဒါကုိ ရပ္ေပးဖုိ႔ေျပာေတာ့ ေနာက္ဆုံးျမန္မာစစ္တပ္က ဒုရင္းမႉးကုိယ္တုိင္ နယ္ျခားဂိတ္ကုိပတ္လုိက္ေတာ့တာပဲဗ်” ဟု ေျပာပါသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ သုံးႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ကတည္းက ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္ ပင္မျဖတ္ေက်ာ္ဂိတ္ႀကီးကုိ ယခုအထိ ပိတ္ထားလုိက္ သည့္အတြက္ ထုိင္းႏုိင္ငံမွေမာ္ေတာ္ယာဥ္မ်ား ဘုရားသုံးဆူၿမဳိ႕ ျမန္မာႏုိင္ငံဖက္သုိ႔ ျဖတ္သန္းသြားလာခြင့္ မ႐ွိ ေတာ့ေပ။
တနည္းအားျဖင့္ ဘုရားသုံးဆူနယ္စပ္ ႏွစ္ႏုိင္ငံျဖတ္ေက်ာ္ဂိတ္သည္ တရားဝင္ကုန္သြယ္မႈလမ္းေၾကာင္းအရ ႏွစ္ႏုိင္ငံ အစုိးရမ်ား သေဘာတူညီမႈ မျပဳခဲ့ၾကေသာ္လည္း အစဥ္အလာအရ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းမႈ ႐ွိေစရန္ ေအာက္ေျခအာဏာပုိင္မ်ား ညွိႏႈိင္းခ်က္ျဖင့္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ေကာင္း၀ါသတင္းမွ
ေအာက္တုိဘာ ၃၁၊၂၀၀၉။
ေကာင္းဝါ(ေအာက္တိုဘာ- ၃၁)။ ------။ ဘုရားသုံးဆူၿမဳိ႕႐ွိ ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ဂိတ္တစ္ခုကုိ ယေန႔ နံနက္အေစာပုိင္းမွစ၍ ျမန္မာအာဏာပုိင္မ်ား ႐ုတ္တရက္ပိတ္လုိက္ေသာေၾကာင့္ ေန႔စားျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား ႏွင့္ ထုိင္းအလုပ္႐ွင္တုိ႔ အခက္ႀကဳံေတြ႔ေနၾကရေၾကာင္း ထုိင္းအထည္ခ်ဳပ္စက္႐ုံပုိင္႐ွင္တစ္ဦးက ေျပာဆုိခဲ့သည္။
“ ျမန္မာဖက္အျခမ္းက နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ဂိတ္ကုိပိတ္လုိက္ေတာ့ အလုပ္သမားေတြက ထုိင္းႏုိင္ငံဖက္အျခမ္းကုိ လာလုိ႔မရေတာ့ဘူး၊ သက္ဆုိင္ရာကုိေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ ျမန္မာဖက္ကပိတ္လုိက္တယ္လုိ႔ေျပာတယ္၊ ထုိင္းတုိ႔က မပိတ္ေစခ်င္ဘူး၊ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ဖြင့္မလဲဆုိတာလည္း မသိရေသးဘူး” ဟု ၄င္းစက္႐ုံပုိင္႐ွင္က ဆက္လက္ ေျပာၾကားခဲ့သည္။
ထုိသုိ႔ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ခြင့္ ပိတ္လုိက္သည့္အတြက္ ထုိင္းႏုိင္ငံဖက္အျခမ္းသုိ႔ ေန႔စဥ္ဝင္ထြက္ အလုပ္လုပ္ကုိင္ ေနၾကသူ ျမန္မာအလုပ္သမား ၃၀၀၀ သုံးေထာင္နီးပါးခန္႔ ယေန႔တြင္ အလုပ္ပ်က္သြားၾကရသည္။
အလားတူ ထုိင္းအလုပ္႐ုံပုိင္႐ွင္မ်ားသည္လည္း အလုပ္သမားမ်ားမ႐ွိသျဖင့္ အလုပ္႐ုံကုိပိတ္လုိက္ရသည္အထိ ျဖစ္သြားေနရျပန္သည္။ဖိနပ္ႏွင့္ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ုံမ်ားအျပင္ အျခားလုပ္ငန္းမ်ားလည္း ႐ွိသည္။
ယခုကဲ့သုိ႔ နယ္စပ္တြင္ အလုပ္႐ုံဖြင့္လွစ္ထားျခင္းအားျဖင့္ ေစ်းေပါေသာ ျမန္မာအလုပ္သမားကုိ ထုိင္းအလုပ္႐ွင္တုိ႔ အလြယ္တကူရ႐ွိႏုိင္ၾကသည္။ ျမန္မာအလုပ္သမား အေနျဖင့္လည္း အနိမ့္ဆုံးတစ္ေန႔လုပ္အားခ ဘတ္ေငြ ၇၀ ခန္႔၊ အခ်ိန္ပုိေၾကးအပါအဝင္ အျမင့္ဆုံး လုပ္အားခ ဘတ္ ၂၀၀ အထိရ႐ွိႏုိင္သည္ဟုသိရသည္။
အထူးသျဖင့္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား ေန႔စဥ္ဝင္ေရာက္သြားလာေနမႈအေပၚ ထုိင္းတုိ႔က ႏုိင္ငံဝင္ေရာက္ျဖတ္ေက်ာ္ ခြင့္အခေၾကးေငြ တစုံတရာေကာက္ခံမႈ မျပဳခဲ့ေပ။ ယခုကဲ့သုိ႔ေန႔စဥ္နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္အလုပ္လုပ္ကုိင္ေနသည္ကုိ ထုိင္းတုိ႔က လုိလားစြာ ခြင့္ျပဳထားသည္။
ယခုကဲ့သုိ႔နယ္စပ္ဂိတ္ကုိပိတ္လုိက္သည့္အတြက္ ထုိင္းတုိ႔ဖက္မွနစ္နာမႈမ်ားျဖစ္ေပၚခဲ့သလုိ ထုိင္းဖက္မွဝယ္ယူ စားေသာက္ေနၾကရသည့္ ဘုရားသုံးဆူၿမဳိ႕ေဒသခံမ်ားတုိ႔သည္လည္း စားေသာက္ကုန္မ်ားဝယ္ယူႏုိင္ေရးအတြက္ အခက္အခဲမ်ားစြာ ႀကဳံေတြ႔လာႏုိင္သည္။
ႏွစ္ႏုိင္ငံေဒသအာဏာပုိင္အတြက္ စကားျပန္လုပ္ေပးေနသူတစ္ဦးက “ဘုရားသုံးဆူဖက္အျခမ္း ထုိင္းေျမနဲ႔ နီးကပ္ ေနတဲ့ ေဂါက္ကြင္းနဲ႔အခ်ဳိ႔ေျမေနရာကုိ ျမန္မာတုိ႔က ဘူဒုိဇာနဲ႔ေျမထုိးေနတာ မေန႔ကထုိင္းတုိ႔သိသြားတယ္၊ အဲဒါကုိ ရပ္ေပးဖုိ႔ေျပာေတာ့ ေနာက္ဆုံးျမန္မာစစ္တပ္က ဒုရင္းမႉးကုိယ္တုိင္ နယ္ျခားဂိတ္ကုိပတ္လုိက္ေတာ့တာပဲဗ်” ဟု ေျပာပါသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ သုံးႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ကတည္းက ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္ ပင္မျဖတ္ေက်ာ္ဂိတ္ႀကီးကုိ ယခုအထိ ပိတ္ထားလုိက္ သည့္အတြက္ ထုိင္းႏုိင္ငံမွေမာ္ေတာ္ယာဥ္မ်ား ဘုရားသုံးဆူၿမဳိ႕ ျမန္မာႏုိင္ငံဖက္သုိ႔ ျဖတ္သန္းသြားလာခြင့္ မ႐ွိ ေတာ့ေပ။
တနည္းအားျဖင့္ ဘုရားသုံးဆူနယ္စပ္ ႏွစ္ႏုိင္ငံျဖတ္ေက်ာ္ဂိတ္သည္ တရားဝင္ကုန္သြယ္မႈလမ္းေၾကာင္းအရ ႏွစ္ႏုိင္ငံ အစုိးရမ်ား သေဘာတူညီမႈ မျပဳခဲ့ၾကေသာ္လည္း အစဥ္အလာအရ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းမႈ ႐ွိေစရန္ ေအာက္ေျခအာဏာပုိင္မ်ား ညွိႏႈိင္းခ်က္ျဖင့္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ေကာင္း၀ါသတင္းမွ
ဆစ္ဒနီေရာက္ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ားမွ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ကို တစုတစည္း က်င္းပျပဳလုပ္မည္
ၾသေၾတးလ်ားႏိုင္ငံ ဆစ္ဒနီျမိဳ႔ေရာက္ ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ားက လာမည့္ ၂၇၄၉ခုႏွစ္တြင္ က်ေရာက္မည့္ က ရင္ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ကို တစုတစည္းျဖင့္ စည္ကားသိုက္ျမိဳက္စြာက်င္းပ ျပဳလုပ္ၾကမည္ ျဖစ္သည္၊ အဆို ပါပြဲေတာ္ကို ဒီဇင္ဘာလ ၁၂ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပျပဳလုပ္မည္ျဖစ္ျပီး က်င္းပေရးနယကမ်ား၊ ေကာ္မတီ
၀င္မ်ားႏွင့္ ဆပ္ေကာ္မတီအဖြဲ႔မ်ားကိုလည္း လြန္ခဲ့သည့္ စက္တင္ဘာလ ၂၆ရက္ေန႔က ေအာင္ျမင္စြာ ဖြဲ႔စည္းခဲ့ျပီး ျဖစ္သည္။ 
ပြဲေတာ္ျဖစ္ေျမာက္ ေရးအတြက္ စက္တင္ဘာ၂၆ရက္ေန႔၊ ေအာက္ တိုဘာလ၃ ရက္ေန႔ႏွင့္ ၃၁ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပေရးေကာ္မတီ၀င္မ်ားမွ အစည္းအေ၀းမ်ား ေခၚယူကာ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မွဳမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ေအာက္တိုဘာလ ၃၁ရက္ေန႔ အစည္းအေ၀းတြင္ အေရးၾကီးသည့္ ဖိတ္စာကိစၥ၊ ရန္ပံုေငြကိစၥ၊ ေကြ်းေမြး ေရးကိစၥႏွင့္ အျခားအေရးၾကီးသည့္ ကိစၥရပ္မ်ားကိုလည္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့သည္၊ ပြဲကို ေဟာေျပာေရး အပိုင္း၊ ယဥ္ေက်းမွဳအပိုင္းႏွင့္ ေခတ္ေပၚေဖ်ာ္ေျဖေရးအပိုင္းစသည္ျဖင့္ အပိုင္း၃ပိုင္း ခြဲကာ က်င္းပျပဳလုပ္မည္ျဖစ္သည္။
ျဖစ္ေျမာက္ေရးေကာ္မတီကို ေအာက္ပါအတိုင္း ဖြဲ႔စည္းထားသည္၊
နာယကအဖြဲ႔
၁။ ေစာေရာ္စန္ဖိုး
၂။ ေစာေမာရစ္ျမိဳင္
၃။ မန္းခ်စ္ဦး
၄။ နန္႔ဆန္းရွိဳင္း
၅။ နန္႔ဥၾကည္
၆၊ ေဒါက္တာဂ်ဳိး
ျဖစ္ေျမာက္ေရးေကာ္မတီအဖြဲ႔ဝင္မ်ား
၁။ Coordinator
-ေစာလြင္ၪီး
-ေစာေလးေလး
-ေစာေအာင္ေက်ာ္ထြတ္
-ေစာအဲ့စိုး
၂။ ဘ႑ာေရးမွဴး-မန္းခ်စ္စိန္ –ေနာ္ခ်ဳိ
၃။ စာရင္းစစ္-မန္းေအာ္လန္းဒို၊ နန္းေဖာ့မူရွာ႔
၄။ ယဥ္ေက်းမွဳ- ေစာတေကာဝါး၊ စသန္းေအာင္၊ စအဲ့ရွဴးေဖာင္၊ ေနာ္ဂေရ႔
၅။ အခမ္းအနားအျပင္အဆင္-မန္းေက်ာ္ဆန္း၊ မျမင့္နီ၊ ေစာအဲ့ရွီး
၆။ ဧည့္ခံၾကိဳဆိုေရး-ေစာဒန္းနရယ္ဇူး၊ ေစာဘလယ္ဒီ၊ ေနာ္အဲ့ကလူဝင္း
၇။ အခ်က္အျပဳတ္-နန္းမမိုး၊ ေနာ္ဂါးေမ၊ နန္းသန္းသန္းေဌး
၈။ ေဖၽာ္ေျဖေရး-ေစာပီတာ၊ ေစာေအာင္ေအာင္၊ စဖန္းေရွာင္ဒို
၉။ မွတ္တမ္းႏွင့္ အခ်က္အလက္-ေစာဝီလွ်ံစိုင္း၊ စေက်ာ္ခြိ၊ ေစာဆဲမူလာ။
၁၀။ ျပခန္းႏွင့္ သတင္းျပန္ၾကားေရး- ဖာထီဗညား၊ စအဲေခါင္ေသာင့္၊ တီးေစာၾကီး
၁၁။ လံုျခံဳေရးႏွင့္ က်န္းမာေရး- ေစာေအဘီ၊ ေစာေမာင္ေက်ာ္၊ ေစာနီေကာလပ္
၁၂၊ အားကစား- စေနေကာ္၊ ေစာအဲ့ေစး။ ေစာဒန္းနရယ္သိန္း
၁၃။ အၾကိဳအပို႔ႏွင့္ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး- ေစာဂ်ဴးပလီထူး၊ ေစာေဂထူး၊ ေစာေဂ်ာ့ရွဴး၊ ေစာဆာ့ကဘီး၊
ေကာ္မတီဖြဲ႔စည္းသည့္ မွတ္တမ္းပံုရိပ္မ်ား၊
မန္းေအာင္လန္းဒိုမွ ေဆြးေႏြးေနစဥ္။
မွတ္တမ္းအျဖစ္ စအဲေခါင္ႏွင့္ ေစာဆဲမူလာ။
တက္ေရာက္လာသူမ်ားပံု။
သဘာပတိမန္းခ်စ္ဦးမွ အမွာစကားေျပာၾကားေနစဥ္။
အခမ္းအနားမွဴး ေစာပီတာထူးပံု၊
.JPG)
ဆစ္ဒနီ ကရင္လူငယ္တခ်ဳိ႔ပံု။
ပြဲေတာ္ျဖစ္ေျမာက္ ေရးအတြက္ စက္တင္ဘာ၂၆ရက္ေန႔၊ ေအာက္ တိုဘာလ၃ ရက္ေန႔ႏွင့္ ၃၁ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပေရးေကာ္မတီ၀င္မ်ားမွ အစည္းအေ၀းမ်ား ေခၚယူကာ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မွဳမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ေအာက္တိုဘာလ ၃၁ရက္ေန႔ အစည္းအေ၀းတြင္ အေရးၾကီးသည့္ ဖိတ္စာကိစၥ၊ ရန္ပံုေငြကိစၥ၊ ေကြ်းေမြး ေရးကိစၥႏွင့္ အျခားအေရးၾကီးသည့္ ကိစၥရပ္မ်ားကိုလည္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့သည္၊ ပြဲကို ေဟာေျပာေရး အပိုင္း၊ ယဥ္ေက်းမွဳအပိုင္းႏွင့္ ေခတ္ေပၚေဖ်ာ္ေျဖေရးအပိုင္းစသည္ျဖင့္ အပိုင္း၃ပိုင္း ခြဲကာ က်င္းပျပဳလုပ္မည္ျဖစ္သည္။
ျဖစ္ေျမာက္ေရးေကာ္မတီကို ေအာက္ပါအတိုင္း ဖြဲ႔စည္းထားသည္၊
နာယကအဖြဲ႔
၁။ ေစာေရာ္စန္ဖိုး
၂။ ေစာေမာရစ္ျမိဳင္
၃။ မန္းခ်စ္ဦး
၄။ နန္႔ဆန္းရွိဳင္း
၅။ နန္႔ဥၾကည္
၆၊ ေဒါက္တာဂ်ဳိး
ျဖစ္ေျမာက္ေရးေကာ္မတီအဖြဲ႔ဝင္မ်ား
၁။ Coordinator
-ေစာလြင္ၪီး
-ေစာေလးေလး
-ေစာေအာင္ေက်ာ္ထြတ္
-ေစာအဲ့စိုး
၂။ ဘ႑ာေရးမွဴး-မန္းခ်စ္စိန္ –ေနာ္ခ်ဳိ
၃။ စာရင္းစစ္-မန္းေအာ္လန္းဒို၊ နန္းေဖာ့မူရွာ႔
၄။ ယဥ္ေက်းမွဳ- ေစာတေကာဝါး၊ စသန္းေအာင္၊ စအဲ့ရွဴးေဖာင္၊ ေနာ္ဂေရ႔
၅။ အခမ္းအနားအျပင္အဆင္-မန္းေက်ာ္ဆန္း၊ မျမင့္နီ၊ ေစာအဲ့ရွီး
၆။ ဧည့္ခံၾကိဳဆိုေရး-ေစာဒန္းနရယ္ဇူး၊ ေစာဘလယ္ဒီ၊ ေနာ္အဲ့ကလူဝင္း
၇။ အခ်က္အျပဳတ္-နန္းမမိုး၊ ေနာ္ဂါးေမ၊ နန္းသန္းသန္းေဌး
၈။ ေဖၽာ္ေျဖေရး-ေစာပီတာ၊ ေစာေအာင္ေအာင္၊ စဖန္းေရွာင္ဒို
၉။ မွတ္တမ္းႏွင့္ အခ်က္အလက္-ေစာဝီလွ်ံစိုင္း၊ စေက်ာ္ခြိ၊ ေစာဆဲမူလာ။
၁၀။ ျပခန္းႏွင့္ သတင္းျပန္ၾကားေရး- ဖာထီဗညား၊ စအဲေခါင္ေသာင့္၊ တီးေစာၾကီး
၁၁။ လံုျခံဳေရးႏွင့္ က်န္းမာေရး- ေစာေအဘီ၊ ေစာေမာင္ေက်ာ္၊ ေစာနီေကာလပ္
၁၂၊ အားကစား- စေနေကာ္၊ ေစာအဲ့ေစး။ ေစာဒန္းနရယ္သိန္း
၁၃။ အၾကိဳအပို႔ႏွင့္ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး- ေစာဂ်ဴးပလီထူး၊ ေစာေဂထူး၊ ေစာေဂ်ာ့ရွဴး၊ ေစာဆာ့ကဘီး၊
ေကာ္မတီဖြဲ႔စည္းသည့္ မွတ္တမ္းပံုရိပ္မ်ား၊
မန္းေအာင္လန္းဒိုမွ ေဆြးေႏြးေနစဥ္။
မွတ္တမ္းအျဖစ္ စအဲေခါင္ႏွင့္ ေစာဆဲမူလာ။
တက္ေရာက္လာသူမ်ားပံု။
သဘာပတိမန္းခ်စ္ဦးမွ အမွာစကားေျပာၾကားေနစဥ္။
အခမ္းအနားမွဴး ေစာပီတာထူးပံု၊
ဆစ္ဒနီ ကရင္လူငယ္တခ်ဳိ႔ပံု။
ကရင္နီေဒသတြင္ တုိက္ပြဲျဖစ္ပြား နအဖ စစ္ေၾကာင္းမွဴး တဦး အပါအ၀င္ တပ္သား(၉)ဦး က်ဆုံး
Saturday,Oct-31,
ေအာက္တုိဘာ ၃၁။ နန္းထူးစံ (ေကအုိင္စီ)
ကရင္ျပည္နယ္ေျမာက္ပုိင္း၊ သံလြင္ျမစ္၏ အေရွ႕ဘက္ျခမ္းရွိ ကရင္နီေဒသတြင္ နအဖ တပ္ႏွင့္ ကရင္အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ (ေကအဲန္အယ္လ္ေအ)ႏွင့္ ကရင္နီအမ်ဳိးသား တုိးတက္ေရးပါတီ(ေကအဲန္ပီပီ) ပူးေပါင္းတပ္ဖြဲ႔တုိ႔အၾကား ယမန္ေန႔ညက တုိက္ပြဲျဖစ္ပြားခဲ့ရာ နအဖတပ္ဘက္မွ စစ္ေၾကာင္းမွဴး တဦးအပါအဝင္ တပ္သား ၉ဦး က်ဆုံးသြားခဲ့ၿပီး ၄ဦး ဒဏ္ရာ ရရွိခဲ့သည္ဟု ထုိေဒသမွ လာသည့္သတင္းအရ သိရသည္။
ထုိေန႔ည ၇း၀၀နာရီအခ်ိန္တြင္ ကရင္နီျပည္နယ္ ေလာပိတအေျခစုိက္ အေရွ႕ပုိင္းတုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ လက္ေအာက္ခံတပ္ရင္း ခမရ (၅၃၀)မွ စစ္ေၾကာင္း(၂)က သံလြင္ျမစ္အေရွ႕ျခမ္း မယ္ဆက္ၿမဳိ႕ေဒသအတြင္း လႈပ္ရွားလွည့္လည္စဥ္ ေဒသခံ ေကအဲန္ပီပီႏွင့္ ေကအဲန္ယူ တပ္မဟာ (၂)မွ ေကအဲန္အယ္လ္ေအ ပူးေပါင္းတပ္တုိ႔ႏွင့္ ေတြ႔ဆုံ တုိက္ပြဲျဖစ္ပြားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ နအဖဘက္က စစ္ေၾကာင္းမွဴး ဗုိလ္ႀကီး တင္ထြန္းေအာင္၊ ဗုိလ္ဥာဏ္လင္းဦးႏွင့္ အၾကပ္တပ္သား (၇)ဦးတုိ႔ တုိက္ပြဲအတြင္း က်ဆုံးသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေကအဲန္ယူ တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴး (၁) ဗုိလ္မွဴး ေစာလွေငြက ေကအုိင္စီကုိ ေျပာဆုိသြားသည္။
သူက “ခမရ (၅၃၀)မွ ဗုိလ္ႀကီးတင္ထြန္းေအာင္ ဦးစီးတဲ့ စစ္ေၾကာင္း(၂)က အင္အား ၄၀၀န္းက်င္ေလာက္ရွိမယ္။ သူတုိ႔က အဲဒီမယ္ဆက္ၿမဳိ႕ ေဒသေတြမွာ ဝင္ေရာက္လႈပ္ရွားတာ။ မေန႔ည ၇း၀၀နာရီအခ်ိန္ေလာက္မွာ အဲဒီ ဗုိလ္ႀကီးတင္ထြန္းေအာင္အဖြဲ႔နဲ႔ ေဒသခံ ေကအဲန္ပီပီ၊ ေကအဲန္အယ္လ္ေအ ပူးေပါင္းတပ္နဲ႔ မယ္ဆက္ၿမဳိ႕အနီးတ၀ုိက္မွာရွိ ေထာပလာရုိကားလမ္းေပၚမွာ ေတြ႔ဆုံၿပီးေတာ့ တုိက္ပြဲျဖစ္တာ။ တုိက္ပြဲက နာရီဝက္ေလာက္ၾကာတယ္။ နအဖ ဘက္ကေတာ့ စစ္ေၾကာင္း မွဴးအပါအဝင္ (၉)ဦး က်ဆုံးတယ္။ (၄) ဦး ဒဏ္ရာရတယ္လုိ႔ ၾကားတယ္” ဟု ဆုိသည္။
ထုိတုိက္ပြဲတြင္ နအဖ ဘက္မွ က်ဆုံးဒဏ္ရာရမႈ ရွိေသာ္လည္း ေကအဲန္ပီပီႏွင့္ ေကအဲန္အယ္လ္ေအ ပူးေပါင္းတပ္ဘက္တြင္ ထိခုိက္ဒဏ္ရာရမႈ မရွိဘူးဟု သိရသည္။
ကရင္ျပည္နယ္ႏွင့္ ကရင္နီျပည္နယ္ရွိ ေဒသခံတပ္မ်ားႏွင့္ နအဖ တပ္မ်ားအၾကား ေအာက္တုိဘာလအတြင္း ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ တုိက္ပြဲမ်ားအနက္ ယခုအႀကိမ္ ျဖစ္ပြားသည့္တုိက္ပြဲသည္ နအဖ တပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ား အက်အဆုံးအမ်ားဆုံးႏွင့္ တုိက္ပြဲျဖစ္ပြားခ်ိန္အၾကာဆုံးျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။
ေအာက္တုိဘာ ၃၁။ နန္းထူးစံ (ေကအုိင္စီ)
ကရင္ျပည္နယ္ေျမာက္ပုိင္း၊ သံလြင္ျမစ္၏ အေရွ႕ဘက္ျခမ္းရွိ ကရင္နီေဒသတြင္ နအဖ တပ္ႏွင့္ ကရင္အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ (ေကအဲန္အယ္လ္ေအ)ႏွင့္ ကရင္နီအမ်ဳိးသား တုိးတက္ေရးပါတီ(ေကအဲန္ပီပီ) ပူးေပါင္းတပ္ဖြဲ႔တုိ႔အၾကား ယမန္ေန႔ညက တုိက္ပြဲျဖစ္ပြားခဲ့ရာ နအဖတပ္ဘက္မွ စစ္ေၾကာင္းမွဴး တဦးအပါအဝင္ တပ္သား ၉ဦး က်ဆုံးသြားခဲ့ၿပီး ၄ဦး ဒဏ္ရာ ရရွိခဲ့သည္ဟု ထုိေဒသမွ လာသည့္သတင္းအရ သိရသည္။
ထုိေန႔ည ၇း၀၀နာရီအခ်ိန္တြင္ ကရင္နီျပည္နယ္ ေလာပိတအေျခစုိက္ အေရွ႕ပုိင္းတုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ လက္ေအာက္ခံတပ္ရင္း ခမရ (၅၃၀)မွ စစ္ေၾကာင္း(၂)က သံလြင္ျမစ္အေရွ႕ျခမ္း မယ္ဆက္ၿမဳိ႕ေဒသအတြင္း လႈပ္ရွားလွည့္လည္စဥ္ ေဒသခံ ေကအဲန္ပီပီႏွင့္ ေကအဲန္ယူ တပ္မဟာ (၂)မွ ေကအဲန္အယ္လ္ေအ ပူးေပါင္းတပ္တုိ႔ႏွင့္ ေတြ႔ဆုံ တုိက္ပြဲျဖစ္ပြားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ နအဖဘက္က စစ္ေၾကာင္းမွဴး ဗုိလ္ႀကီး တင္ထြန္းေအာင္၊ ဗုိလ္ဥာဏ္လင္းဦးႏွင့္ အၾကပ္တပ္သား (၇)ဦးတုိ႔ တုိက္ပြဲအတြင္း က်ဆုံးသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေကအဲန္ယူ တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴး (၁) ဗုိလ္မွဴး ေစာလွေငြက ေကအုိင္စီကုိ ေျပာဆုိသြားသည္။
သူက “ခမရ (၅၃၀)မွ ဗုိလ္ႀကီးတင္ထြန္းေအာင္ ဦးစီးတဲ့ စစ္ေၾကာင္း(၂)က အင္အား ၄၀၀န္းက်င္ေလာက္ရွိမယ္။ သူတုိ႔က အဲဒီမယ္ဆက္ၿမဳိ႕ ေဒသေတြမွာ ဝင္ေရာက္လႈပ္ရွားတာ။ မေန႔ည ၇း၀၀နာရီအခ်ိန္ေလာက္မွာ အဲဒီ ဗုိလ္ႀကီးတင္ထြန္းေအာင္အဖြဲ႔နဲ႔ ေဒသခံ ေကအဲန္ပီပီ၊ ေကအဲန္အယ္လ္ေအ ပူးေပါင္းတပ္နဲ႔ မယ္ဆက္ၿမဳိ႕အနီးတ၀ုိက္မွာရွိ ေထာပလာရုိကားလမ္းေပၚမွာ ေတြ႔ဆုံၿပီးေတာ့ တုိက္ပြဲျဖစ္တာ။ တုိက္ပြဲက နာရီဝက္ေလာက္ၾကာတယ္။ နအဖ ဘက္ကေတာ့ စစ္ေၾကာင္း မွဴးအပါအဝင္ (၉)ဦး က်ဆုံးတယ္။ (၄) ဦး ဒဏ္ရာရတယ္လုိ႔ ၾကားတယ္” ဟု ဆုိသည္။
ထုိတုိက္ပြဲတြင္ နအဖ ဘက္မွ က်ဆုံးဒဏ္ရာရမႈ ရွိေသာ္လည္း ေကအဲန္ပီပီႏွင့္ ေကအဲန္အယ္လ္ေအ ပူးေပါင္းတပ္ဘက္တြင္ ထိခုိက္ဒဏ္ရာရမႈ မရွိဘူးဟု သိရသည္။
ကရင္ျပည္နယ္ႏွင့္ ကရင္နီျပည္နယ္ရွိ ေဒသခံတပ္မ်ားႏွင့္ နအဖ တပ္မ်ားအၾကား ေအာက္တုိဘာလအတြင္း ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ တုိက္ပြဲမ်ားအနက္ ယခုအႀကိမ္ ျဖစ္ပြားသည့္တုိက္ပြဲသည္ နအဖ တပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ား အက်အဆုံးအမ်ားဆုံးႏွင့္ တုိက္ပြဲျဖစ္ပြားခ်ိန္အၾကာဆုံးျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။
MIGRANTS TO BE GRANTED DRIVING LICENSE RIGHTS IN THAI NATIONAL SECURITY POLICY U-TURN
2009 November 1
31/10/2009 – 18:42
The Human Rights and Development Foundation
In a landmark rights victory in Thailand, the Department of Transport (DoT) has announced that migrants from Burma, Laos and Cambodia, as well as a number of other minority groups, can now register ownership of vehicles and will soon be able to apply for driving licenses. The decision overturns a 15-year old discriminatory National Security Council (NSC) policy denying these rights on vague national security grounds. The positive impact will be felt by well over 1 million registered migrants and other minority persons in the country.
Gothom Arya, HRDF’s President, today welcomed the policy change: ‘This decision is to be strongly welcomed. Nothing can be gained in terms of national security by denying anyone an ability to decently live their lives in our society. Policies denying basic social rights to any group of people can only increase social tension, provide opportunities for corruption, and thereby actually undermine Thailand’s national security and reputation.’
Since 1994, DoT has relied on NSC policies to deny formal registration of vehicles and access to driving licenses to large numbers of minority groups and migrant communities in Thailand. This is despite the necessity of vehicle usage for many of them.
In late 2007, HRDF began a campaign against these policies when Region 5 Police Force launched early morning raids on Shan migrant camps in Chiangmai Province in Northern Thailand. These raids, launched on a premise of arresting illegal migrants, resulted in widespread confiscation of motorbikes on grounds of ‘suspected theft’ and on the basis that migrants had no rights to either own or ride motorbikes. To claim back confiscated motorbikes, migrants went through arduous, expensive and often informal processes of verifying their motorbikes were not stolen, before bargaining with police as to fine amounts. Migrants were left vulnerable because DoT denied them official registration of their motorbikes and an ability to apply for driving licenses.
Following complaints to the National Human Rights Commission (NHRC), the raids quickly ceased. However, confiscation of migrant motorbikes by police on the streets of Chiangmai intensified. Until fines were reduced by around 50% recently, police were routinely fining migrants caught riding motorbikes up to 2, 000 baht (US$57) per time. Often payments were made informally. Fines for Thai’s caught riding motorbikes are often only 200 baht (US$6).
Migrants still continue to face hardship in conducting routine activities like sending children to school and buying food. HRDF therefore started negotiating with the police for an end to their confiscation and fining policy, whilst also engaging DoT to allow migrants to both register ownership of motorbikes and apply for driving licenses. Once initial negotiations failed, HRDF supported Shan workers to formally register ownership of their motorbikes and also submit driving license applications. These applications were initially rejected so these decisions were then appealed. It was then that DoT agreed to grant these rights in a circular issued on 13th October 2009. This decision was made public in a DoT news release today.
Gothom concludes: ‘This decision is a landmark step forward for minority rights in Thailand. HRDF hopes this is just the start of a long awaited policy rethink by the Thai government to ensure migrants and other minorities groups living and working in Thailand gain human and social rights to which all peoples, regardless of nationality and immigration status, are entitled. This is in accordance with the Thai Constitution and international human rights standards.
http://www.prachatai.com/english/node/1469
31/10/2009 – 18:42
The Human Rights and Development Foundation
In a landmark rights victory in Thailand, the Department of Transport (DoT) has announced that migrants from Burma, Laos and Cambodia, as well as a number of other minority groups, can now register ownership of vehicles and will soon be able to apply for driving licenses. The decision overturns a 15-year old discriminatory National Security Council (NSC) policy denying these rights on vague national security grounds. The positive impact will be felt by well over 1 million registered migrants and other minority persons in the country.
Gothom Arya, HRDF’s President, today welcomed the policy change: ‘This decision is to be strongly welcomed. Nothing can be gained in terms of national security by denying anyone an ability to decently live their lives in our society. Policies denying basic social rights to any group of people can only increase social tension, provide opportunities for corruption, and thereby actually undermine Thailand’s national security and reputation.’
Since 1994, DoT has relied on NSC policies to deny formal registration of vehicles and access to driving licenses to large numbers of minority groups and migrant communities in Thailand. This is despite the necessity of vehicle usage for many of them.
In late 2007, HRDF began a campaign against these policies when Region 5 Police Force launched early morning raids on Shan migrant camps in Chiangmai Province in Northern Thailand. These raids, launched on a premise of arresting illegal migrants, resulted in widespread confiscation of motorbikes on grounds of ‘suspected theft’ and on the basis that migrants had no rights to either own or ride motorbikes. To claim back confiscated motorbikes, migrants went through arduous, expensive and often informal processes of verifying their motorbikes were not stolen, before bargaining with police as to fine amounts. Migrants were left vulnerable because DoT denied them official registration of their motorbikes and an ability to apply for driving licenses.
Following complaints to the National Human Rights Commission (NHRC), the raids quickly ceased. However, confiscation of migrant motorbikes by police on the streets of Chiangmai intensified. Until fines were reduced by around 50% recently, police were routinely fining migrants caught riding motorbikes up to 2, 000 baht (US$57) per time. Often payments were made informally. Fines for Thai’s caught riding motorbikes are often only 200 baht (US$6).
Migrants still continue to face hardship in conducting routine activities like sending children to school and buying food. HRDF therefore started negotiating with the police for an end to their confiscation and fining policy, whilst also engaging DoT to allow migrants to both register ownership of motorbikes and apply for driving licenses. Once initial negotiations failed, HRDF supported Shan workers to formally register ownership of their motorbikes and also submit driving license applications. These applications were initially rejected so these decisions were then appealed. It was then that DoT agreed to grant these rights in a circular issued on 13th October 2009. This decision was made public in a DoT news release today.
Gothom concludes: ‘This decision is a landmark step forward for minority rights in Thailand. HRDF hopes this is just the start of a long awaited policy rethink by the Thai government to ensure migrants and other minorities groups living and working in Thailand gain human and social rights to which all peoples, regardless of nationality and immigration status, are entitled. This is in accordance with the Thai Constitution and international human rights standards.
http://www.prachatai.com/english/node/1469
RIGHTS: Karen Fear Military Offensive Near Planned Dam in Burma
2009 October 31
By Marwaan Macan-Markar
BANGKOK, Oct 31 (IPS) – With the annual monsoon rains ending, there is a growing fear among the Karen ethnic minority living along military-ruled Burma’s eastern border of a dry season offensive. The most vulnerable are villagers residing in the vicinity of the controversial Hat Gyi dam.
The Burmese military will use its proxy force, the Democratic Karen Buddhist Army (DKBA), to target the area along the Salween River that is essential to the Hat Gyi dam, environmentalists and human rights activists told IPS.
Besides driving out the unarmed Karen civilians, the offensive will also target the fifth brigade of the Karen National Liberation Army (KNLA), currently camped along the Salween River, which flows past the border that Burma shares with Thailand, they added.
The KNLA is the armed wing of the Karen National Union (KNU), which has been waging Asia’s longest separatist struggle—since 1949—to carve out an independent state for the Karen minority in Burma, also known as Myanmar. The DKBA is a breakaway group, splitting from the KNU in 1995 and joining forces with Burma’s oppressive regime.
“The attacks in the fifth brigade area to defeat the KNU and clear the area for the dam will result in thousands of Karen fleeing across the Thai border as refugee,” said David Thakerbaw, vice president of the KNU. “It will lead to more human rights violations, adding more suffering to what the people have already endured.”
“People in that area are opposed to the Hay Gyi dam for this reason,” he added during a telephone interview from an undisclosed location along the Thai-Burma border. “The dam area will become more militarised; the Burmese army will bring in more troops to keep the site under their control.”
Such a grim forecast stems from what happened in June, soon after the monsoon rains broke. The Tatmadaw, as Burma’s over 400,000-strong military is called, launched an offensive with the DKBA, vanquishing the important seventh brigade of the KNU. The surprise attack forced over 4,000 already displaced Karens to flee into Thailand.
This onslaught and the link it had to the planned Hat Gyi dam, which the Electricity Generating Authority of Thailand (EGAT) has agreed to partially finance, prompted the KNU to ask the Thai government of Prime Minister Abhisit Vejjajiva to withdraw Bangkok’s support for the dam. “There has been no proper survey to assess the environmental and social damage that the dam might cause,” wrote General Tamla Baw, president of the KNU, to Abhisit in an early August letter.
“The building of the dam at this time would bring many thousands of the junta’s troops who would perpetrate widespread human rights violations, such as forced labour, torture, extra-judicial executions, rape of women, looting of property (and) extortion.”
“The plan of the (Burmese regime) is to control KNLA positions for providing security to the construction of the dam,” revealed the letter, seen by IPS. “(This area) will become the centre for EGAT to transport construction materials to Yinbaing village, which is at the dam site.”
“I would like to appeal to you and your government not to repatriate the Karen refugees in Thailand and not to initiate construction of the Hat Gyi dam,” added Gen Tamla Baw.
The recent flow of Karen refugees from Burma added to the already 120,000 refugees who have been living in camps on the Thai side of the border for over two decades. Within Burma, the plight of the Karens is as dire. They are among the estimated 540,000 internally displaced people seeking refuge in forests and in the mountains after fleeing attacks by the Tatmadaw.
“The highest rates of recent displacement were reported in northern Karen areas and southern Shan Sate,” the Thailand Burma Border Consortium, a humanitarian organisation helping Burma’s ethnic minorities fleeing into Thailand, revealed this week. “Almost 60,000 Karen villagers are hiding in the mountains of Kyaukkgi, Thandaung and Papun Township, and a third of these civilians fled from artillery attacks from Burmese army patrols during the past year.”
The Karen, who make up an estimated seven million people of Burma’s 56 million population, are one of the largest ethnic minorities in this South-east Asian nation. The Shan and the Kachin are among the other groups in a country that has a patchwork of some 130 ethnic communities.
Burma’s military has been waging wars with nearly 20 ethnic rebel groups since it gained independence from the British colonisers in 1948. The Karen and militants in the Shan area have refused to kowtow to the military regime—unlike the 17 other ethnic separatist movements that signed ceasefire agreements two decades ago—consequently denying the Burmese regime total control of its land area.
Burma’s military regime has attracted interest from China and EGAT, Thailand’s state-run power utility, to invest in a cascade of dams along the 2,800 kilometre-long Salween, the longest untouched body of water flowing through South-east Asia. Its source is the mountains of Tibet, then coursing through China’s southern Yunan province, enters Burma, touches the Thai-Burma border, and then flows out into the Andaman Sea.
In June 2006, Burma’s department of electricity, EGAT and China’s Sinohydro Corporation, signed an agreement to build the Hat Gyi dam, which is expected to stand 33 metres tall. Much of its 1360 meggawatts of power will be destined to quench Thailand’s demand for energy.
“Thailand’s involvement in this dam means that the roads with close and direct access to the Thai border have become important for the Burmese military. That is why the dam area was targeted in June,” said Paul Seint Twa, director of Karen River Watch, an environment group based along the Thai-Burma border. “The Burmese army needs to make the dam site more attractive to the Thai investors.”
Till such attacks in June, the access road to the dam site was more circuitous—passing through central Burma—or through “areas held by the KNU, which controlled all movement,” added Seint Twa during a telephone interview from the Thai-Burma border. “But even after the June attacks, the area is not completely under the Burmese army’s control.”
The heavy human and environment cost to build the dam is turning the heat on the Abhisit administration. “The government has not decided. It is waiting for recommendations from a committee set up to listen to the concerns,” said Pianporn Deetes, coordinator of Living River Siam, a Thai green group based in the northern city of Chiang Mai. “Activists want the government to halt this project, but EGAT wants it to be built.”
The message to Bangkok from Thai environmentalists is the same as the Karen. “There is a link between the conflict and the dam,” Pianporn told IPS. “Our field surveys show the area around the dam is becoming more militarised.”
(END/2009)
By Marwaan Macan-Markar
BANGKOK, Oct 31 (IPS) – With the annual monsoon rains ending, there is a growing fear among the Karen ethnic minority living along military-ruled Burma’s eastern border of a dry season offensive. The most vulnerable are villagers residing in the vicinity of the controversial Hat Gyi dam.
The Burmese military will use its proxy force, the Democratic Karen Buddhist Army (DKBA), to target the area along the Salween River that is essential to the Hat Gyi dam, environmentalists and human rights activists told IPS.
Besides driving out the unarmed Karen civilians, the offensive will also target the fifth brigade of the Karen National Liberation Army (KNLA), currently camped along the Salween River, which flows past the border that Burma shares with Thailand, they added.
The KNLA is the armed wing of the Karen National Union (KNU), which has been waging Asia’s longest separatist struggle—since 1949—to carve out an independent state for the Karen minority in Burma, also known as Myanmar. The DKBA is a breakaway group, splitting from the KNU in 1995 and joining forces with Burma’s oppressive regime.
“The attacks in the fifth brigade area to defeat the KNU and clear the area for the dam will result in thousands of Karen fleeing across the Thai border as refugee,” said David Thakerbaw, vice president of the KNU. “It will lead to more human rights violations, adding more suffering to what the people have already endured.”
“People in that area are opposed to the Hay Gyi dam for this reason,” he added during a telephone interview from an undisclosed location along the Thai-Burma border. “The dam area will become more militarised; the Burmese army will bring in more troops to keep the site under their control.”
Such a grim forecast stems from what happened in June, soon after the monsoon rains broke. The Tatmadaw, as Burma’s over 400,000-strong military is called, launched an offensive with the DKBA, vanquishing the important seventh brigade of the KNU. The surprise attack forced over 4,000 already displaced Karens to flee into Thailand.
This onslaught and the link it had to the planned Hat Gyi dam, which the Electricity Generating Authority of Thailand (EGAT) has agreed to partially finance, prompted the KNU to ask the Thai government of Prime Minister Abhisit Vejjajiva to withdraw Bangkok’s support for the dam. “There has been no proper survey to assess the environmental and social damage that the dam might cause,” wrote General Tamla Baw, president of the KNU, to Abhisit in an early August letter.
“The building of the dam at this time would bring many thousands of the junta’s troops who would perpetrate widespread human rights violations, such as forced labour, torture, extra-judicial executions, rape of women, looting of property (and) extortion.”
“The plan of the (Burmese regime) is to control KNLA positions for providing security to the construction of the dam,” revealed the letter, seen by IPS. “(This area) will become the centre for EGAT to transport construction materials to Yinbaing village, which is at the dam site.”
“I would like to appeal to you and your government not to repatriate the Karen refugees in Thailand and not to initiate construction of the Hat Gyi dam,” added Gen Tamla Baw.
The recent flow of Karen refugees from Burma added to the already 120,000 refugees who have been living in camps on the Thai side of the border for over two decades. Within Burma, the plight of the Karens is as dire. They are among the estimated 540,000 internally displaced people seeking refuge in forests and in the mountains after fleeing attacks by the Tatmadaw.
“The highest rates of recent displacement were reported in northern Karen areas and southern Shan Sate,” the Thailand Burma Border Consortium, a humanitarian organisation helping Burma’s ethnic minorities fleeing into Thailand, revealed this week. “Almost 60,000 Karen villagers are hiding in the mountains of Kyaukkgi, Thandaung and Papun Township, and a third of these civilians fled from artillery attacks from Burmese army patrols during the past year.”
The Karen, who make up an estimated seven million people of Burma’s 56 million population, are one of the largest ethnic minorities in this South-east Asian nation. The Shan and the Kachin are among the other groups in a country that has a patchwork of some 130 ethnic communities.
Burma’s military has been waging wars with nearly 20 ethnic rebel groups since it gained independence from the British colonisers in 1948. The Karen and militants in the Shan area have refused to kowtow to the military regime—unlike the 17 other ethnic separatist movements that signed ceasefire agreements two decades ago—consequently denying the Burmese regime total control of its land area.
Burma’s military regime has attracted interest from China and EGAT, Thailand’s state-run power utility, to invest in a cascade of dams along the 2,800 kilometre-long Salween, the longest untouched body of water flowing through South-east Asia. Its source is the mountains of Tibet, then coursing through China’s southern Yunan province, enters Burma, touches the Thai-Burma border, and then flows out into the Andaman Sea.
In June 2006, Burma’s department of electricity, EGAT and China’s Sinohydro Corporation, signed an agreement to build the Hat Gyi dam, which is expected to stand 33 metres tall. Much of its 1360 meggawatts of power will be destined to quench Thailand’s demand for energy.
“Thailand’s involvement in this dam means that the roads with close and direct access to the Thai border have become important for the Burmese military. That is why the dam area was targeted in June,” said Paul Seint Twa, director of Karen River Watch, an environment group based along the Thai-Burma border. “The Burmese army needs to make the dam site more attractive to the Thai investors.”
Till such attacks in June, the access road to the dam site was more circuitous—passing through central Burma—or through “areas held by the KNU, which controlled all movement,” added Seint Twa during a telephone interview from the Thai-Burma border. “But even after the June attacks, the area is not completely under the Burmese army’s control.”
The heavy human and environment cost to build the dam is turning the heat on the Abhisit administration. “The government has not decided. It is waiting for recommendations from a committee set up to listen to the concerns,” said Pianporn Deetes, coordinator of Living River Siam, a Thai green group based in the northern city of Chiang Mai. “Activists want the government to halt this project, but EGAT wants it to be built.”
The message to Bangkok from Thai environmentalists is the same as the Karen. “There is a link between the conflict and the dam,” Pianporn told IPS. “Our field surveys show the area around the dam is becoming more militarised.”
(END/2009)
Subscribe to:
Posts (Atom)