၀န္ၾကီးဦးေအာင္ေသာင္းနဲ႕ ဘီလီယံေဒၚလာပိုင္ဆိုင္မႈ

 

U Aung Thaung

အေၾကြးပိုင္ရွင္ ေဒါက္တာေစာ၀ါးထူး

ေလာအယ္စိုုး။ မတ္ ၁၂၊ ၂၀၁၂

            “ဆရာ ထမင္းစားေနပါတယ္။ ခဏေစာင့္ပါဦး”

            “ဟုတ္ကဲ့.. ဟုတ္ကဲ့ ရပါတယ္အမ ။ က်မေစာင့္ပါ့မယ္”

            “ေဟ့..လူနာကို မေစာင့္ခိုင္းပါနဲ႔ ။ ငါဆင္းလာခဲ့မယ္”

            ထမင္းစားဖို႔ က်ေနာ္တို႔ စားပြဲေပၚတြင္ ထိုင္စရွိေသးသည္ အန္ကယ္တို႔ ဇနီးေမာင္နွံ ဓါတ္ပံုကို က်ေနာ္

ရိုက္ေပးျပီး ၀တ္ထားေသာ ကရင္အမ်ိဳးသားအက်ႋိနွင့္ ေခါင္းေပါင္းတို႔ကိုပင္ မခၽြတ္ရေသး ထမင္း၀ိုင္း အဆင္

သင့္ ျဖစ္ျပီဟု ၄င္း၏ တူမျဖစ္သူက ေျပာေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းစားၾကရန္ ျဖစ္သည္။

            အားလံုးကလဲ အရမ္းဆာေနၾကျပီေလ။ ေဒါက္တာေစာ၀ါးထူးတေယာက္ ထမင္းစားခန္းမွ အိမ္ေဘး

ကပ္လွ်က္ရွိ ေဆးခန္းသို႔ အေျပးကေလး ဆင္းသြားသည္။

            “သမီးတို႔ ဘယ္မွာေနၾကလဲ”

            “မုဒံုနားက ရြာကပါ”

            “ဒီ အနာကို ေဆးမလိမ္းခင္ ဂြမ္းကို ေရေႏြးဆြတ္ျပီး ဖြဖြေလး အရင္ ေဆးေနာ္”

            “ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ”

            “သူတို႔ချမာ အေ၀းၾကီးက လာရတာကြ။  ငါထမင္းစားေနာက္က်လို႔ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး” ဟု ေျပာရင္း

လက္ကို တခါျပန္ေဆးကာ သူ ထမင္း၀ိုင္း ျပန္၀င္လာပါသည္။

            တစ္ခါ ၄င္း၏ အိမ္ေရွ႔ဧည့္ခန္း၌ မြန္လူမ်ိဳး ဗုဒၶဘာသာရဟန္းတပါးက သူ႔အား ရင္းနွီးခင္မင္စြာျဖင့္ ပုခံုး

ကို ဖက္ထားျပီး အလြန္ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ႏႈတ္ကလဲ မြန္သံ၀ဲ၀ဲျဖင့္ ေျပာေနတာ ေတြ႔ရျပန္သည္။

            “ ဘုန္းဘုန္း အနာက်က္ျပီဆိုျပီး ဒီအတိုင္း မေနနဲ႔ ။ ေဆးကို ဆက္စားပါ”

            “ေအးပါ..ဒကာ ဆရာ၀န္ၾကီးရယ္”

             ၄င္း တို႔ ပုဂၢိဳလ္နွစ္ဦး ျပံဳးရႊင္စြာျဖင့္ ျမင္ရေသာ ျမင္ကြင္းသည္ အလြန္ၾကည္နူးစရာ ေကာင္းလွေပစြ။

            “ဘာပဲလုပ္လုပ္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ေစတနာနဲ႔ လုပ္ရတယ္ ငါ့ေမာင္ရ”

            “ဟုတ္ကဲ့ပါ အန္ကယ္”

            ၄င္း၏ ေနအိမ္မွ က်ေနာ္တို႔ နွစ္ဦး သူ၏ ေဆးခန္းရွိရာ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ့ထဲ သို႔ အသြား

            “ငါဒီေဆးရုံၾကီး ေရာက္ျပီး နွစ္ေပါင္း အစိတ္ေက်ာ္မွ ဒီကားကို ရတာ”

လို႔ အန္ကယ္ထူး၀ါးက ကားေမာင္းရင္း ေျပာျပသည္။ အန္ကယ္ထူး၀ါး ေျပာျပတာကို နားေထာင္ရင္း က်ေနာ္လမ္းေဘး ကို အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ က်ေနာ္တို႔ ကားဘက္သို႔  ဦးေခါင္းညြန႔္၍ အရိုအေသျပဳေနေသာ သူေတာင္းစားအဖိုးၾကီးတဦး။ က်ေနာ္က ထို သူေတာင္းစား အဖိုးၾကီးကို ၾကည့္ေနသည္ကို အန္ကယ္ထူး၀ါးက ရိပ္မိသြားပံုရသည္။

            “ ေအာ္…ေအးေအး ငါ့ကား ျဖတ္သြားရင္ ဒီလိုပဲ သူတို႔ တေတြ လုပ္ၾကတယ္ ဒီလမ္းေဘး တေလွ်ာက္မွာရွိတဲ့ သူေတာင္းစားေတြ ငါ ေျခေထာက္ေဆး မေပးေသးဘူးတဲ့ သူေတာင္းစားတေယာက္မွ မရွိဘူး ကြ”

            အမွန္ပါ ၄င္းသည္ လူအမ်ား ရြံရွာေသာ အနာၾကီးေရာဂါသည္မ်ားကို နွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ေက်ာ္ၾကာၾကာ ေျခေထာက္ေဆး၍ ျပဳစုေပးခဲ့ေသာ၊ က်ေနာ္ ရင္ထဲမွ ခ်စ္ခင္ေလးစားေသာ မိတ္ေဆြ ေဒါက္တာ ေစာ၀ါးထူး ျဖစ္ပါသည္။ မိတ္ေဆြဟု ေခၚလိုက္သည္ကို ရိုင္းသည္ဟု မထင္ပါနွင့္။ အန္ကယ္သည္ က်ေနာ္၏ ဖခင္ထက္ ငါးနွစ္ခန္႔သာ ငယ္ပါသည္ သို႔ေသာ္ အန္ကယ္သည္ က်ေနာ့္အား ၄င္း၏ သားပမာ ခ်စ္သလို မိတ္ေဆြ တဦးကဲ့သို႔လဲ လြန္စြာရင္းနီးေသာ သူ တဦးပါ။

            “ငါတို႔ ကရင္ေတြ ႀကိဳးစားရမယ္ကြ ။ လူေတြကို လူမ်ိဳး ဘာသာ မခြဲပဲ မ်ားမ်ားလူေတြ အက်ိဳးျပဳနိုင္

ေအာင္လုပ္ရမယ္ကြ”

ဟူ၍ က်ေနာ့္ကို ေျပာေလ့ရွိသည္။

            “ေမာင္နွမကလည္းမ်ား ။ အေဖကလည္း ေက်ာင္းဆရာဆိုေတာ့ ငါတို႔ တေတြ လြိဳင္လင္မွာပဲ ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ပဲ ႀကီးခဲ့ၾကတယ္။ ေအး..ဒါေပမဲ့ ငါကေတာ့ ႀကီးလာရင္ ပညာတတ္ႀကီးတေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တာ အမွန္ပါပဲ။ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အထိ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးျဖစ္ခ်င္တယ္ ဆိုတာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ စိတ္ထဲမွာ မရွိခဲ့ေသးပါဘူး။

ငါ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး မၾကာခင္ တေန႔ လြိဳင္လင္နားက ရြာေလးတရြာကို ငါသြားလည္တယ္။ အင္မတန္မွ ခင္စရာေကာင္းတဲ့ ပအို၀္မိသားစု တစုရဲ့ အိမ္မွာ တည္းတာေပါ့။ သူတို႔ ဇနီးေမာင္နွံမွာ အင္မတန္မွ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အမႊာ သမီးေလး နွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ဒီကေလးေလး နွစ္ေယာက္က ငါ့ကိုခင္တယ္။ ငါလဲ သူတို႔ နွစ္ေယာက္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္။

အဲ့ဒီ အိမ္မွာ တည္းေနတုန္း အမႊာညီမေလးထဲက တဦး ညဦးပိုင္းမွာ အျပင္းအထန္ဖ်ားတယ္။ မိဘေတြခမ်ာ အရမ္းစိုးရိမ္ျပီး ေဆးၿမီးတိုေတြနဲ႔ ကုတယ္။ ျမိဳ့နဲ႔လည္း အေတာ့္ကို လွမ္းတာကိုး။ ငါလည္း ဒီလိုပဲ လူးလိွမ့္ၿပီး ညည္းညဴေနတဲ့ ကေလးမေလးကို ၾကည့္ေနရတာေပါ့ ။

အဲ့ဒီည အိပ္ယာ၀င္ၿပီး မနက္ ငိုသံေတြၾကားတာနဲ႔ ငါ အိပ္ယာကနိုးလာေတာ့ အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကေလးမေလး အေလာင္းကို ငါျမင္လိုက္ရတယ္။

ငါ အရမ္းကို ေၾကကြဲ ၀မ္းနည္းမိတယ္။ ဒီ ကေလးမေလး အတြက္ေရာ သူမိဘေတြ အတြက္ေရာေပါ့ အဲ့ဒီမွာ ငါ ဘယ္လို ခံစားမိသလဲ ဆိုရင္ … ေအာ္..ငါသာ ဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာ၀န္တေယာက္သာ ျဖစ္ခဲ့ရင္ ဒီကေလးမေလးရဲ့ အသက္ကို  ကယ္နိုင္ခဲ့မွာပါ … လို႔ ငါေတြးမိ ခံစားမိသြားတယ္”

ဟူ၍ သူ ဆရာ၀န္တေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပံုကို က်ေနာ္အား မွတ္မွတ္ရရ နွစ္ခါ ေျပာခဲ့ဘူးသည္။

            ဘ၀မုန္တိုင္း ဂယက္ ေလာကဓံ အမ်ိုဳးမ်ိဳး အခက္အခဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားမွ အန္ကယ္ေစာ၀ါးထူး တေယာက္ သူ အလြန္ျဖစ္ခ်င္လွေသာ ဆရာ၀န္ဘ၀ကို ရရွိခဲ့ျပီး တဖန္ သာမာန္မဟုတ္ေသာ မြန္ျမတ္လွသည့္ အေစခံျခင္းအလုပ္ သို႔မဟုတ္ အနာၾကီးေရာဂါသည္မ်ားကို နွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ေက်ာ္ၾကာၾကာ ျပဳစု ကုသေပး နိုင္ခဲ့သည္။ ေမတၱာ ေစတနာ ဆရာ၀န္ၾကီးတေယာက္ အမွန္ပင္ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

            “သာမန္ ေဆးရုံ ေဆးခန္းေတြကေတာ့ လူနာေတြ သူတို႔ တေတြရဲ့ ေ၀ဒနာေတြကေန သက္သာ ေပ်ာက္ကင္းၿပီးရင္ အိမ္ျပန္ၾကတာပဲ။  ဒါေပမဲ့ ငါ့လူနာေတြကေတာ့ သူတို႔ တေတြရဲ့ ေ၀ဒနာေတြ သက္သာသြား

ၾကရင္ေတာင္မွ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ထဲ မျပန္ရဲၾကေတာ့ဘူး။  ယုတ္စြအဆံုး သူတို႔ မိသားစု၀င္ေတြကေတာင္ အိမ္မွာမထားခ်င္ၾကဘူးကြ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငါ့လူနာေတြ ကို ဒီေဆးရုံက ဆင္းျပီး ေနထိုင္စားေသာက္နိုင္ေရး အတြက္ အတတ္နိုင္ဆံုး စီမံေပးရတာေပါ့” ဟု ေျပာျပပါသည္။

            က်ေနာ္ ေမာ္လၿမိဳင္ ေတာင္၀ိုင္း အရပ္ရွိ အနာႀကီး ေဆးရုံကို ေရာက္တိုင္း သတိထားမိသည္က ေဆးရုံ အနီးပတ္၀န္းက်င္တ၀ိုက္ ေ၀ဒနာသည္မ်ားနွင့္ ၄င္းတို႔ မိသားစု၀င္တို႔ ေနထိုင္ရာ တဲ့ငယ္ကေလးမ်ား …

 နယ္ၿမိဳ့ကေလးမွာ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ ေဒါက္တာေစာ၀ါးထူးတြင္ ပညာဂုဏ္ မာန္မာန မရွိပါ အေရျပားေရာဂါမ်ားကို ကုသရာတြင္ ၄င္း၌ ဘုရားေပးသည့္ အထူးဆု ေက်းဇူးရွိသည္။

            “ တျခားဆရာ၀န္ေတြကလည္း ဒီေဆးပဲ  သူနဲ႔ လာျပရင္လဲ ဒီေဆးပဲ ေပးလိုက္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူစမ္းသပ္ျပီးမွပဲ ဒီေဆးေတြ ေပးလိုက္ရင္ တကယ္ကို အေပ်ာက္ျမန္တာပဲ အဲ့ဒါကိုက ထူးျခားတာ”

အန္ကယ္ေစာထူး၀ါးနွင့္ နွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ဘူးခဲ့ေသာ လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္တဦးမွ က်ေနာ့္ကို ေျပာဆိုဖူးေသာ အန္ကယ္ေစာ၀ါးထူးအေပၚ အျမင္မွတ္ခ်က္ ျဖစ္သည္။

            “အရာရာတိုင္းကို ေစတနာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ လုပ္ရတယ္ ငါ့ ေမာင္ရ”

က်ေနာ့္ကို ေျပာေလ့ရွိေသာ စကားသည္ ေဒါက္တာေစာ၀ါးထူး၏ ဘ၀ ေဆာင္ပုဒ္တခုပင္ျဖစ္သည္။ လူသားတဦးပင္ ျဖစ္ေသာ အန္ကယ္ေစာထူး၀ါးတြင္ အားနည္းခ်က္မ်ားရွိေပလိမ့္မည္ သို႔ေသာ္ သူ၏ ရင္ထဲမွ အစဥ္ျပည့္လွ်ံေနေသာ ေမတၱာနွင့္ ေစတနာသည္ သာမန္လူသားတဦးထက္ ထူးျခားေနေသာ အခ်က္ျဖစ္သည္။

            ၂၀၁၁ ခုနွစ္ ေအာက္တိုဘာလ၏ တခုေသာ ညေနခ်မ္းတြင္ အန္ကယ္တေယာက္ လူ႔ေလာကႀကီးမွ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါသည္။

            “ေဟ့ေကာင္ ေလာအယ္စိုး … ငါ ေနာက္နွစ္ မင္းကို လာေတြ႔ဦးမယ္ကြ”

ဟု သူ ေ၀ဒနာခံစား ေနစဥ္ပင္  ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ က်ေနာ္နွင့္ တယ္လီဖုန္း ဆက္စဥ္ အန္ကယ္ေျပာခဲ့ေသးသည္။

ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ့တြင္ လူအမ်ား ရြံရွာ ေၾကာက္ရြံေသာ ေတာင္၀ိုင္းအရပ္ရွိ တိုက္၀ါၾကီး သည္ “ေဒါက္တာ ေစာ၀ါးထူး ေဆးရုံ” ဟု အမည္ဆိုင္းဘုတ္ မစိုက္ထူထားေစကာမူ က်ေနာ္တို႔ နွလံုးသားထဲတြင္ေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္စိုက္ထူထားခဲ့ေပသည္။

            လူမ်ိဳးေရး အစြဲ ဘာသာေရးအစြဲ ကင္းၿပီး နွလံုးသားထဲမွ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအားျဖင့္ အနွိမ္ခံ ဘ၀မ်ားစြာ အတြက္ အေစခံခဲ့ေသာ  ေဒါက္တာေစာ၀ါးထူးသည္ စစ္မွန္ေသာ လြတ္ေျမာက္မႈ ဘ၀ပိုင္ရွင္ တေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ လူ႔ေလာကတြင္ သူ က်င္လည္ျဖတ္သန္း ခဲ့ေသာ ေန႔ရက္မ်ားအတြက္ တာ၀န္ေက်ခဲ့သူ တဦးျဖစ္သည္။

            ကရင္တိုင္းရင္းသား တဦး ျဖစ္ေသာ အန္ကယ္သည္ ျမန္မာနိုင္ငံ အနာႀကီးေရာဂါ ေဆးပညာ သမိုင္း၌ မွတ္ေက်ာက္ စိုက္ထူနိုင္ခဲ့သူ ျမန္မာနိုင္ငံသား တဦးျဖစ္သည္။ သူ၏ လူမ်ိဳး သူ၏ နိုင္ငံသားမ်ားအတြက္ ဂုဏ္ယူနိုင္ခဲ့ေသာ ကရင္လူမ်ိဳး တဦးပါ။

            သူ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ေသာ ခရစ္ေတာ္၏ ခ်စ္ေမတၱာကို သူ ထိစပ္က်င္လည္ခဲ့ေသာ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္၌ အေစခံကာ ျမည္းစမ္းခြင့္ ေပးခဲ့သူ တဦး ခရစ္ယာန္တို႔၏ သမၼာက်မ္းအဆိုအရ ခ်စ္ေမတၱာေႂကြးမ်ားကို သူတပါး တို႔အား တင္က်န္ရစ္ေစနိုင္စြမ္းသူ တဦး မဟုတ္ပါလား။