(ေအာက္တုိဘာ ၂၀၀၉)
ေစာေရးနယာ ၂၃ႏွစ္
၀ါသနာ ႏိုင္ငံေရး
ပညာေရး အထက္တန္းလြန္ေက်ာင္း
က်ေနာ့္ဇာတိက ေတာင္ငူခ႐ိုင္၊ ထန္းတပင္ၿမိဳ႕နယ္၊ စီဂဲဒဲေက်းရြာပါ။ လက္ရွိမွာေတာ့ က်ေနာ့္တို႔မိသားစု မယ္လအူးဒုကၡသည္ စခန္းမွာပဲ ေနတယ္။ ေမာင္ႏွမ ၄ေယာက္မွာ က်ေနာ္က အငယ္ဆံုး။ ျပည္တြင္းမွာ ၉တန္းအထိ ေက်ာင္းေနခဲ့ေပမဲ့ အစိုးရ ေက်ာင္းမဟုတ္ဘူး။ ေတာင္ငူခ႐ိုင္ ေတာထဲမွာဖြင့္တဲ့ ေကာ္သူးေလအထကေက်ာင္းမွာ တက္ခဲ့တယ္။ စစ္အစိုးရရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈ ေအာက္မွာ ေက်ာင္းတက္ရင္း ေျပးလႊားရင္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ပညာေရးဟာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ အေရးႀကီးေတာ့ က်ေနာ္ တစက္ ကေလးမွ စိတ္ဓါတ္မက်ခဲ့ဘူး။ နအဖ စစ္အစိုးရတပ္လာရင္ စာေကာင္းေကာင္း မသင္ရဘဲ မၾကာခဏ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ရ တယ္။ ေသေဘးက လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ေတာေတာင္မွာ ထြက္ေျပးရင္း ထမင္းကို ဆားနဲ႔နယ္စားခဲ့ရတဲ့ ဒုကၡမ်ဳိးကို က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ဘယ္လိုမွ ေမ့ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုအခက္အခဲၾကားမွ ႐ုန္းကန္ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္ဟာ မယ္လအူးစခန္းမွာ ဆယ္တန္း ေအာင္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ေနခဲ့တဲ့ ျပည္တြင္းက ေက်ာင္းေလးဟာလည္း စစ္အစိုးရတပ္ေၾကာင့္ အခုဆို မရွိေတာ့ဘူး။
(၁၀)တန္းေအာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ က်ေနာ္က ႏိုင္ငံေရးစိတ္၀င္စားတဲ့အခါက်ေတာ့ စခန္းမွာဖြင့္တဲ့ ကရင္လူငယ္ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲမႈေက်ာင္း(Karen Youth Leadership and management Training Course)ကို တက္ဖို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ခဲ့တယ္။ နဂို ကတည္းက စိတ္ပါ၊ မိဘေတြကလည္း သေဘာတူတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းမွာ က်ေနာ္ ၂ႏွစ္တက္ခဲ့တယ္။ အေတြ႕အႀကံဳ အမ်ားႀကီးရတယ္။ အဲဒီ (Post Ten)ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ အဆက္အသြယ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသင္တန္းကို တက္ခြင့္ရခဲ့လို႔ က်ေနာ္ အရမ္း၀မ္းသာတယ္။ ကိုယ္သင္ထားတဲ့ပညာနဲ႔ တေန႔ေန႔က်ရင္ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာျပည္သူေတြအတြက္ အက်ဳိးျပဳႏိုင္မယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒီသင္တန္းၿပီးရင္ ေတာင္ငူခ႐ိုင္ဘက္ကို ျပန္ဆင္းၿပီး ျပည္သူေတြကို ႏိုင္ငံ ေရးအျမင္ႏိုးၾကားေစမဲ့ ပညာေပးမႈေတြလုပ္ဖို႔ စိတ္အားထက္သန္တယ္။
က်ေနာ္ႏိုင္ငံဟာ မလြတ္လပ္ေသးေတာ့ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္သြားရမွာပဲ။ လုပ္ရင္း ငါးပိရည္နဲ႔ ထမင္းစားရလည္း မမႈဘူး။ အဓိ က က်ေနာ္တို႔ ေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ပန္းတိုင္ ေရာက္ဖို႔ပဲ။ ေရာက္မယ္လို႔လည္း ယံုၾကည္တယ္။ ဒီလိုလုပ္တဲ့အခါမွာ လူငယ္ေတြရဲ႕အင္ အား အမ်ားႀကီး လုိအပ္တယ္။ ေနာင္တခ်ိန္မွာ လူႀကီးျဖစ္လာမဲ့ လူငယ္ေတြကို က်ေနာ္အထူးေျပာခ်င္တာကေတာ့ “ေအာင္ ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့သူေတြျဖစ္ဖို႔ မႀကိဳးစားပါနဲ႔။ တန္ဖိုးရွိတဲ့လူ ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားပါလို႔”တိုက္တြန္းခ်င္တယ္။
ေစာဖိုးထူး ၁၉ႏွစ္၀ါသနာ ႏိုင္ငံေရး
ပညာေရး အထက္တန္းေအာင္
က်ေနာ္ရဲ႕ဇာတိက ကရင္ျပည္နယ္၊ ဖာပြန္ခ႐ိုင္၊ ဒြယ္လိုးၿမိဳ႕နယ္၊ ႏို႔လားေက်းရြာကပါ။ ေမာင္ႏွမ (၃)ေယာက္ထဲမွာ က်ေနာ္က အငယ္ဆံုးပါ။ က်ေနာ္သံုးလသားအရြယ္ကတည္းက အေဖဆံုးသြားေတာ့ အခုဆို အေမပဲ ရွိေတာ့တယ္။ အေဖမရွိတဲ့ေနာက္ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုအေျခအေနက သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ေနာက္ ရြာက နယ္ေျမအေျခအေနကလည္း မတည္မၿငိမ္ျဖစ္လာ တဲ့အခါက်ေတာ့ ၁၉၉၇ခုႏွစ္မွာ က်ေနာ့္ မိသားစုတစုလံုး ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္က မဲေခါင္ခါးကရင္ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ခိုလံႈေန ထိုင္လာခဲ့ရတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ သူငယ္တန္းအထိပဲ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရၿပီး ၆တန္းႏွစ္ကစလို႔ မဲေခါင္ခါးဒုကၡသည္စခန္းက အမွတ္(၃) အထက ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တယ္။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ မဲေခါင္ခါးစခန္းကေန မယ္လအူးစခန္းကိုေျပာင္းေတာ့ အဲဒီမွာပဲ ဆယ္တန္း ေအာင္ခဲ့တယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအင္အားစု(အဲန္ဒီဒီ)ကဖြင့္တဲ့ ေျခာက္လ ၾကာ ႏိုင္ငံေရးသင္တန္းတခုကို တက္ေရာက္ေနတယ္။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းက ျဖစ္ခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ အစကေတာ့ ဂီတသမား၊ အားကစားသမား အရမ္းျဖစ္ခ်င္တာ။ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့မွ ကိုယ္ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာ ပိုမို နားလည္သေဘာေပါက္လာတယ္။ ဒုကၡသည္မွာေနရတာက တေၾကာင္း၊ ေနာက္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက မေအးခ်မ္းတဲ့အခါက်ေတာ့ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာထက္ ျဖစ္သင့္တာကိုပဲ လုပ္ရတာေပါ့။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ လုပ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ထားေတာ့ ႏိုင္ငံေရးကို ေရွ႕ဆက္ ေလ့လာသြားမယ္။
စခန္းထဲမွာေနတုန္းက ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွမသိဘူး။ နအဖ စစ္အစိုးရ မေကာင္းတဲ့အတြက္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံထဲမွာ ေနခြင့္ မရတာကို သိေပမယ့္ ဘယ္လိုမေကာင္းတာလဲဆိုတာေတာ့ မသိဘူး။ အခုလိုမ်ဳိး သင္တန္းတက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေလး မ်က္စိပြင့္၊ နားပြင့္လာတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ က်ေနာ္ကေတာ့ ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ ျပည္သူေတြကို ႏိုင္ငံေရးအသိစိတ္ဓါတ္ ႏိုး ၾကားလာေစဖို႔ ပညာေပးမႈေတြ ေဆာင္ရြက္ခ်င္တယ္။ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားမယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံက မလြတ္ ေျမာက္ေသးဘူး။ အခုထက္ထိ စစ္အစိုးရအုပ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာပဲ ေနေနရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔လို လူငယ္ေတြအ ေနနဲ႔ ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္ အလုပ္လုပ္ဖို႔လိုတယ္။ ဒါမွ အနာဂတ္က လွပလာမွာ။ လူငယ္ေတြဟာ ဘယ္ေနရာမွာပဲေရာက္ ေရာက္ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကို မေမ့ဖို႔နဲ႔ ကိုယ့္လူမ်ဳိးအတြက္ တတ္ႏိုင္ဘက္က ကူညီေထာက္ပံ့ေပးၾကေစခ်င္တယ္။
ကရင္သတင္းစဥ္ မွကူးယူေဖာ္ၿပသည္။
No comments:
Post a Comment