၂၀၁၀ရဲ႕ ဇန္န၀ါရီ (၃၁)ရက္မွာ ဖန္းေဖာင္ေဒးရွင္းက ခ်ီးျမွင့္တဲ့ ၂၀၀၉ခုႏွစ္၊ ပဒိုမန္းရွာလူငယ္ေခါင္းေဆာင္ဆုကို ကရင္ျပည္ နယ္၊ ဖာပြန္ခရိုင္က က်န္းမာေရး၀န္ထမ္း ေစာၫႊန္႔၀င္းကို ေရြးခ်ယ္ေပးအပ္လိုက္တဲ့ သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္တခုကို အီးေမးလ္ ထဲကေန ဖတ္လိုက္ရေတာ့ အတိုင္းမသိ ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္မိပါတယ္။
ဒီေဆးမွဴးေလးကို ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၀၉ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လက က်မရဲ႕ ဖာပြန္ခရိုင္ ခရီးစဥ္အတြင္း ေဒးပူႏိုေက်းရြာမွာ သိကြ်မ္းခင္မင္ခဲ့ရ တာပါ။ သူဟာ လူေသာၿမိဳ႕နယ္ထဲက တာအို႔ဒဲရြာေလးမွာ လူနာ ၁၀ေယာက္၀န္းက်င္သာ ဆံ့တဲ့ ေဆးေပးခန္းေလးကို ဦးစီးၿပီး အဲဒီအနီး၀န္းက်င္ရြာေတြက ရြာသား ၂,၀၀၀နီးပါးရဲ႕ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရးေတြကို လက္ေအာက္ခံ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေဆး၀န္ ထမ္း ၁၂ေယာက္နဲ႔အတူ ဒိုးတူေဘာင္ဖက္ လုပ္ေဆာင္ေပးေနသူတဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
“က်ေနာ္ ငါးတန္းအရြယ္မွာ အိမ္ကေန ထြက္လာခဲ့တယ္။ အစကေတာ့ စစ္သားလုပ္ဖို႔ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေကအဲန္ယူက လူႀကီးေတြက က်ေနာ့္ကို ဒီနယ္စပ္မွာ ေက်ာင္းျပန္ထားေပးတယ္။ အဲဒီကေန ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးမွ ၀ါသနာပါတဲ့ ေဆးသင္တန္းကို က်ေနာ္ တက္ခဲ့တယ္”လို႔ ဖာပြန္ခရိုင္ ဘူးသိုၿမိဳ႕နယ္၊ မဲ့ပရီရြာသား ေစာညြန္႔၀င္းက က်မကို ေျပာျပခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဖာပြန္ခရိုင္ ဘူးသို၊ ဒြယ့္လိုးနဲ႔ လူေသာၿမိဳ႕နယ္ေတြက လုပ္သက္အနည္းဆံုး ၃ႏွစ္နဲ႔အထက္ က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းေတြဟာ ေဒး ပူႏိုနဲ႔ ၀ါ့မီေဒးရြာေတြမွာ ရြာသူရြာသားေတြကို က်န္းမာေရးပညာေပး သြားလုပ္တာကို က်မ အတူလိုက္ပါသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီ ေဆး၀န္ထမ္းေတြထဲမွာ အသက္ ၁၇ႏွစ္အရြယ္ကတည္းက လူထုအတြင္း က်န္းမာေရးလုပ္ငန္း စတင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သူေတြ လည္း ပါ၀င္ေနတယ္။
လူထုၾကားမွာေန၊ လူထုစားသလိုစားၿပီး လူထုက်န္းမာေရးကို အခေၾကးေငြမရဘဲ လုပ္ေဆာင္ေပးေနတဲ့ ေဆး၀န္ထမ္းေတြထဲ မွာ ၂၀၀၀ခုႏွစ္ကတည္းက က်န္းမာေရးလုပ္ငန္းကို တာ၀န္အတိအက်နဲ႔ ထဲထဲ၀င္၀င္ လုပ္ေဆာင္လာခဲ့တဲ့ အသက္ ၃၂ႏွစ္ အရြယ္ ေစာၫႊန္႔၀င္းကို သားသည္မိခင္ေတြ၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြနဲ႔ ကေလးသူငယ္ေလးေတြကအစ ၀ိုင္း၀န္းခ်စ္ခင္ၾကတာကို ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။
က်န္းမာေရးပညာေပးသင္တန္း လာတက္တဲ့ ၀ါ့မီေဒးရြာသူ ကေလး ၄ေယာက္မိခင္ ေနာ္ပုလဲေဖာက “အဲဒီဆရာက ခင္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ စိတ္လည္းရွည္တယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္လည္း ေနတတ္တယ္။ ဒီလိုလူမ်ဳိးက ဘယ္သြားသြား ထမင္းမငတ္ဘူး”လို႔ ေျပာပါတယ္။
ေဆးပစၥည္းအခ်ဳိ႕၊ မစံုလင္တဲ့ ကုသေရးကိရိယာေတြနဲ႔ အတူ ထည့္ထားတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္အေဟာင္းေလးကို ေက်ာမွာလြယ္ၿပီး ေတာေတာင္၊ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြကို ေျခလ်င္ေလွ်ာက္သြားေနရေတာ့ ဒီလမ္းခရီးဒါဏ္နဲ႔ စီးထားတဲ့ စစ္ဖိနပ္ေဟာင္းေလးအထဲက ျပဴထြက္ေနတဲ့ သံေခ်ာင္းေလးေခ်ာင္းေၾကာင့္ နာက်င္ေနတဲ့ သူ႔ေျခဖ၀ါးကို မမႈဘဲ ခရီးၾကမ္းကို အၿပံဳးမပ်က္၊ အေျပာမပ်က္ဘဲ ေစာၫႊန္႔၀င္း ေလွ်ာက္လွမ္းေနခဲ့တယ္။
၂၀၀၉ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၂ရက္ေန႔က က်မတို႔ ေရာက္သြားခဲ့တဲ့ ၀ါ့မီေဒးရြာဟာ အိမ္ေျခ ၄၀ေက်ာ္နဲ႔ လူဦးေရ ၂၀၀ေက်ာ္ပဲ ရွိၿပီး အဲဒီရြာကေန ၂နာရီခြဲေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ ဖာပြန္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီရြာမွာ ေဆးခန္းကလည္း မရွိ၊ ၿမိဳ႕ မွာ ေဆးသြားကုရမယ္ဆိုလည္း ေငြကုန္က်မ်ားေတာ့ နယ္လွည့္ေစတနာ က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ ကုသမႈေတြကိုပဲ သူတို႔ မွာ အားကိုးေနၾကရတယ္။
အဲလို ခရီးထြက္ေနရင္းလည္း ေစာၫႊန္႔၀င္းဟာ သူ႔ေဆးခန္းနဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို စိတ္ပူသလို သူ႔ကိုခ်စ္ခင္ၾကတဲ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးေတြအေၾကာင္းလည္း သတိတရနဲ႔ အခုလို ေျပာပါတယ္။ “တာအို႔ဒဲက က်ေနာ့္ေဆးခန္းကို အခုလို ရက္အေတာ္ ၾကာ ထားခဲ့ရေတာ့ ေဆးလုပ္သားေတြနဲ႔ က်န္ခဲ့တဲ့ေဆးေတြက ေလာက္ငွပါ့မလား မသိဘူး။ ရြာထဲက အေဒၚႀကီးေတြလည္း က်ေနာ္မရွိရင္ ခုေလာက္ဆို က်ေနာ့္အေၾကာင္း ေျပာေနေလာက္ၿပီ”လို႔ သံေယာဇဥ္ႀကီးစြာ က်မကို ေျပာျပရွာတယ္။
အဲဒီေဒသက အစိုးရေဆးရံု၊ ေဆးေပးခန္းေတြမရွိတဲ့ ေက်းလက္ေဒသေတြျဖစ္ၿပီး ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕က မယ္ ေတာ္ေဆးခန္း၊ နယ္လွည့္ေက်ာပိုးအိတ္က်န္းမာေရးလုပ္သားမ်ားအဖြဲ႔၊ ေကာ္သူးေလ က်န္းမာေရးနဲ႔ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔၊ အ မ်ဳိးသားက်န္းမာေရးနဲ႔ ပညာေရးအဖြဲ႔တို႔က ပံ့ပိုးကူညီေပးတဲ့ ေဆး၀ါး၊ ေဆးပစၥည္းေတြနဲ႔ ေဒသခံေတြကို အခမဲ့ ကုသေပးေနတဲ့ ေဆးခန္းေတြပဲ ရွိတာပါ။ အဲဒီက်န္းမာေရးအဖြဲ႔ေတြက ဖာပြန္ခရိုင္မွာ ေဒးပူႏို႔၊ တာအို႔ဒဲ၊ ပါဟိုက္၊ ေခးပူ၊ ေနာ္ယိုထာ့၊ ၀ါးခါ့ဒဲ၊ သာသြီးဒဲ၊ ေခါပုတ္၊ ကာနားဒဲ၊ ေမာခီး၊ ေဘာပယ္၊ ဃဲပါ စတဲ့ ေနရာေတြအျပင္ သံလြင္ကမ္းနားက အီတိုးထာ့ျပည္တြင္း ဒုကၡ သည္စခန္းနဲ႔ ဟို႔ေက့ဂြင္ အူးဒါးနဲ႔ ေပၚကားဒဲ ေနရာေတြမွာလည္း မိုဘိုင္းလ္ေဆးခန္းေတြထားၿပီး ေဒသခံ ေက်းလက္လူထုေတြ ကို က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ ေပးေနပါတယ္။
တရြာနဲ႔တရြာ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး၊ ဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲလြန္းလွတဲ့ ေဒသမွာ ရြာသူရြာသားေတြဟာ အမ်ဳိးသမီးေတြ၊ ခေလး သူငယ္ေတြကအစ ေတာေတာင္၊ ျမစ္ေခ်ာင္း အသြယ္သြယ္ကို ေတာင္ႀကီးဖ၀ါးေအာက္ လႈိင္းႀကီးေလွေအာက္ပမာ သေဘာ ထားၿပီး ရပ္တည္စားေသာက္ေနရတဲ့ သူတို႔ဘ၀ေလးေတြက ပင္ပမ္းလြန္းလွေပမဲ့ စိတ္ထားေလးေတြက ျဖဴစင္လွပါတယ္။ က်မတို႔လို ခရီးသြားဟန္လြဲ ဧည့္သည္ေတြ ေခါင္သီတဲ့ သူတို႔ရြာကို အေရာက္လာတာကိုပဲ ရြာသူရြာသားေတြဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ လြန္းလို႔ အိမ္ရွင္ပီသစြာ ဧည့္၀တ္ေက်ျပြန္ၾကရွာတယ္။
ကရင္ျပည္နယ္နဲ႔ ကယားျပည္နယ္ကို သြယ္တန္းေနတဲ့ ယြန္းစလင္းေခ်ာင္းဟာ ဖာပြန္ခရိုင္ကိုျဖတ္ၿပီး စီးဆင္းေနပါတယ္။ ေခ်ာင္းေၾကာေကြ႔ေကာက္ၿပီး ေရစီးသန္တဲ့အတြက္လည္း ျဖတ္သန္းသြားလာသူေတြအတြက္ အသက္အႏၲရာယ္လည္း အမ်ား ႀကီးရွိလို႔ ေရကူးမတတ္တဲ့ က်မအဖို႔ ေျခလ်င္ေတာင္တက္ခရီးသာ အသြားတြင္က်ယ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီေဒသမွာ အဓိက ေတာင္ယာစပါးအျပင္ လယ္စပါး အနည္းငယ္ကိုလည္း စိုက္ပ်ဳိးၾကပါတယ္။ မိရိုးဖလာအရ နတ္စားသူေတြ၊ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ရိုမန္ကက္သလစ္ ခရစ္ယာန္ဘာသာေတြကို အဲဒီေဒသမွာ မတူကြဲျပားစြာ ေတြ႕ရွိခဲ့ရတယ္။ အခ်ဳိ႕ဆို ရိုမန္ကက္ သလစ္ကို ရြာလံုးကြ်တ္ သက္၀င္ယံုၾကည္ၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့ လူေသာနဲ႔ ဘူးသိုၿမိဳ႕နယ္ထဲက ရြာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ျမန္မာစစ္တပ္ေတြကို အေတြ႔မခံရဲၾကဘူး။ စစ္တပ္လာရင္ ေတာထဲ၀င္၊ မျမင္ေအာင္ပုန္း လုပ္ေနၾကရင္း မတည္မၿငိမ္ ေရႊ႕ေျပာင္းေနထိုင္ေနရတာေၾကာင့္ ေတာင္ယာစပါးလည္း ပံုမွန္ မစိုက္ပ်ဳိးႏုိင္ဘဲ စားနပ္ရိကၡာေတြ ျပတ္လပ္လာရတဲ့ အေျခအေနကို ေဒသခံ ၇,၀၀၀ေလာက္က ရင္ဆိုင္ေနၾကရတယ္။
ဒီလိုအေျခအေန၊ ဒီလိုနယ္ေျမေတြမွာ မေျပးေသာ္ ကံရာရွိ ရပ္တည္ေနရတဲ့ ရြာသူရြာသားေတြဟာ ေစာၫႊန္႔၀င္းတို႔လို က်န္းမာ ေရး၀န္ထမ္းေတြေၾကာင့္ တကိုယ္ေရ သန္႔ရွင္းေရး၊ မိသားစုက်န္းမာေရး စီမံကိန္းနဲ႔ ရပ္ရြာဖြံ႔ၿဖိဳးမႈေတြကို ယခင္ကထက္စာရင္ အမ်ားႀကီး သိရွိနားလည္လုပ္ေဆာင္လာပါတယ္။
ဒီလိုကုသမႈလုပ္ငန္းေတြ၊ ပညာေပးလုပ္ငန္းေတြေၾကာင့္ လူထုကို မ်က္စိပြင့္ နားပြင့္လုပ္ေဆာင္လာခဲ့တဲ့အတြက္လည္း က်မ ကိုယ္တိုင္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဒီဇင္ဘာလအတြင္းက ဖန္းေဖာင္ေဒးရွင္းမွာ သူ႔ကို အဆိုတင္သြင္းခဲ့ပါတယ္။
ဖန္းေဖာင္ေဒးရွင္းကေပးတဲ့ဆုကို ေၾကညာလိုက္ခ်ိန္မွာ ေစာၫႊန္႔၀င္းဟာ ကိုယ္တိုင္လည္း ဘာမွ မသိရွိထားသလို သူ တာ၀န္ က်ရာ ေဆးခန္းမွာေတာင္ မရွိဘဲ သံလြင္ကမ္းနားတေနရာက က်န္းမာေရးသင္တန္းတခုကို ေရာက္ရွိေနပါတယ္။ ဆုရရွိတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒီဆုဟာ သူ႔တေယာက္တည္းအတြက္ထက္ အမ်ားအတြက္ ရတာလို႔ ခံစားမိေၾကာင္း အခုလို ေျပာျပပါတယ္။
“ဖန္းေဖာင္ေဒးရွင္းက က်ေနာ့္ကို ဂုဏ္ျပဳေရြးခ်ယ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္ အထူး ၀မ္းသာပါတယ္။ ဒါကလည္း က်ေနာ့္တေယာက္ တည္းအတြက္ ၀မ္းသာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ တာ၀န္ယူေနရတဲ့ ေက်းလက္ေဒသေတြမွာ က်န္းမာေရးအရ လိုအပ္မႈ ေတြက အမ်ားႀကီးရွိေနေသးတယ္။ ဒီလို လုိအပ္ခ်က္ေတြထဲက တေခၚတူ႔ေဘာဆိုတဲ့ ရြာဟာ စာသင္ေက်ာင္းမရွိေတာ့ လာမဲ့ ႏွစ္အတြက္ ေက်ာင္းေဆာက္ႏုိင္ဖို႔ က်ေနာ္ ရြာခံေတြနဲ႔ သြားေဆြးေႏြးခဲ့တယ္။ သူတို႔ဖက္မွာလည္း သင္ေပးမဲ့ဆရာေတြကို ထမင္းေကြ်းဖို႔ေတာင္ ခက္ခဲေနတယ္။ အဲဒီရြာက အိမ္ေျခ ၂၀ေက်ာ္၊ လူဦးေရ ၁၃၃ေယာက္ရွိၿပီး ထီးမူဒဲေက်းရြာအုပ္စုထဲမွာ ပါ တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ ေက်ာင္းရွိေပမဲ့ ဗမာစစ္တပ္ေတြ ၀င္ေရာက္လာေတာ့ ေက်ာင္းေတြက မရွိေတာ့ ဘူး။ ေက်ာင္းရွိတဲ့ ရြာေတြမွာ သြားတက္ဖို႔ကလည္း မိုးတြင္းဆို လမ္းက အရမ္းဆိုးေတာ့ ကေလးေတြအတြက္ အခက္အခဲက ရွိျပန္ေရာ။ ဒါေၾကာင့္ ဖန္းေဖာင္ေဒးရွင္းက ေပးတဲ့ဆုေၾကးေငြကို အဲဒီမွာတခ်ဳိ႕သံုးၿပီး အခ်ဳိ႕ကို က်ေနာ္တာ၀န္ယူေနရတဲ့ တာအို႔ဒဲေဆးခန္းအတြက္လည္း လိုအပ္တာေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးရမယ္”လို႔ သူ႔ရဲ႕ခံစားခ်က္နဲ႔ဆႏၵကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုခဲ့တယ္။
ေမြးခ်င္းေမာင္ႏွမ ၈ေယာက္မွာ အႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ေစာၫႊန္႔၀င္းဟာ မိဘေတြက သူ႔ကို ၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းထားေပမဲ့ မေပ်ာ္ပိုက္တဲ့ အတြက္ ဇာတိရြာျဖစ္တဲ့ မဲ့ပရီကေန ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမထဲကို တေယာက္ထဲ ထြက္လာခဲ့တယ္။ အခုဆို သူဟာ ညီမငယ္ ေလး ၂ေယာက္ကုိ နယ္စပ္မွာ ေက်ာင္းထားေပးရင္း တဖက္ကလည္း လူထုအက်ဳိးကို သယ္ပိုးလုပ္ေဆာင္ေနရတယ္။
၀ါ့မီေဒးရြာမွ ကေလးလူနာအား စမ္းသပ္ေနစဥ္(ဓာတ္ပံု-နန္းေဖာ့ေဂ) ကိုယ္တိုင္ တုပ္ေကြးကူးစပ္ခံရသူ ေဆးဆရာမေလး
“အိမ္ကထြက္လာတုန္းက က်ေနာ့္ အသက္ဟာ ၁၃ႏွစ္သာသာရွိေသးလို႔ ဘယ္သူမွ က်ေနာ့္ကို စစ္သားလုပ္ဖို႔ လက္မခံခဲ့ဘူး။ သူတို႔က ၁၈ႏွစ္ျပည့္မွ လက္ခံၾကတာကိုး”လို႔ ေျပာၿပီး နယ္စပ္မွာပဲ ေက်ာင္းကို မျဖစ္မေန တက္ခဲ့တဲ့ ၾကားကာလအတြင္း လူ ထုၾကားမွာ ၀ိုင္းကူလုပ္ေပးခဲ့တာ ျပန္ေျပာင္းေျပာျပေနခဲ့တယ္။ ၂၀၀၀ခုႏွစ္မွာ ေရာဂါရွာေဖြေရး(မုိက္ခရိုစကုပ္)သင္တန္းနဲ႔ ၂၀၀၂ခုႏွစ္က လက္ေထာက္က်န္းမာေရးမွဴးသင္တန္းကို မယ္ေတာ္ေဆးခန္းမွာ တႏွစ္ခြဲ တက္ေရာက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ လူထုၾကား မွာပဲ သူ႔ဘ၀ကို ရွင္သန္ရပ္တည္လာခဲ့တယ္။
လူနာပါးခ်ိန္မွာ ေဆးလိပ္ေလးဖြာ၊ ကြမ္းေလးစားရင္း ေရဒီယိုေလးတလံုးနဲ႔ သတင္း၊ သီခ်င္းနားေထာင္ေနတတ္တဲ့ ၂၀၀၉ခုႏွစ္၊ ပဒိုမန္းရွာလူငယ္ေခါင္းေဆာင္ဆုရွင္ တာအို႔ဒဲေဆးခန္း တာ၀န္ခံ ေစာၫႊန္႔၀င္းတေယာက္ကေတာ့ သူရတဲ့ ဆုေငြေတြကို ရြာ သားေတြအတြက္ ဘယ္လိုဖြံ႕ၿဖိဳးမႈလုပ္ငန္းေတြ ထပ္ၿပီးေဆာင္ရြက္ေပးသင့္သလဲဆိုတာ ခုခ်ိန္မွာ ေတြးေတာႀကံဆေနမွာပါ။
ဖာပြန္ခရိုင္ ေဆးတာ၀န္ခံ ေစာ၀င္းေက်ာ္က “ေစာၫႊန္႔၀င္း အခုလို ဖန္းေဖာင္ေဒးရွင္းက ေပးတဲ့ဆုကိုရေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း အေတာ္၀မ္းသာတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ေစာၫႊန္႔၀င္းဟာ သူ႔လုပ္ငန္းအျပင္ အျခားရပ္ရြာလုပ္ငန္းေတြကိုလည္း လုပ္ ေပးခ်င္တဲ့ ဆႏၵအျပည့္ပဲ။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ေလာေလာဆယ္ ဘာမွမလုပ္ေဆာင္ေပးႏုိင္ဘူး။ အခုဆို ဒီဆုကရတဲ့ ေငြေၾကး နဲ႔ သူလုပ္ခ်င္တာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္ၿပီေပါ့”လို႔ ေျပာပါတယ္။
ဒါနဲ႔တဆက္တည္း ေစာ၀င္းေက်ာ္က ေစာၫႊန္႔၀င္းဟာ အိမ္ေထာင္ေရး၊ အခ်စ္ေရးေတြထက္ လူထုအတြက္ လုပ္ေပးစရာ အ မ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္လို႔ သူ႔ကို ေျပာခဲ့ဖူးေၾကာင္း မဇၥ်ိမသတင္းဌာနကို ေျပာျပခဲ့ေသးတယ္။ တကယ္တမ္းမွာ သူဟာ အမ်ားအ က်ဳိးကို အဓိကထား ဦးစားေပးတဲ့အတြက္ ခ်စ္ကံေခခဲ့သူတဦးပါလို႔ က်မကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေျပာျပခဲ့ဖူးပါတယ္။
“က်ေနာ့္မွာ ရည္းစားတေယာက္ရွိခဲ့ဖူးတယ္ အေနာ။ က်ေနာ္တို႔က တေယာက္ကို တေယာက္ အေတာ္ခ်စ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူနဲ႔ က်ေနာ္က ေတြ႔ဆံုခ်ိန္မရွိသေလာက္ပဲ။ ကြဲကြာဖို႔အေၾကာင္း ဖန္လာတာက သူ႔မိသားစု အကူအညီလိုလို႔ သူမွာတဲ့အခ်ိန္ မွာ က်ေနာ္က တာ၀န္အရမို႔ သူ႔ဆီ မသြားႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အျခားတေယာက္နဲ႔ အေနနီးၿပီး အိမ္ေထာင္က်သြားတယ္။ က်ေနာ့္ကို သူ စာေရးေတာင္းပန္လာေတာ့ က်ေနာ္ကလည္း ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းကို ဘယ္လိုမွ အာဃာတမထားခ်င္ေတာ့ဘူး ေလ”လို႔ ေဒပူႏိုရြာနားက ကြယ္ပေလေတာင္တန္းႀကီးကို ေငးရင္း ေၾကကြဲတမ္းတစြာ ေျပာျပခဲ့ရွာတယ္။
ဒီလိုလူထုၾကားမွာ တေျပးညီ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနရတဲ့ ေစာၫႊန္႔၀င္းဟာ ၿပီးခဲ့ႏွစ္ စက္တင္ဘာလအတြင္းကလည္း သူတာ၀န္ က်ရာ နယ္ေျမတ၀ိုက္က ရြာသူရြာသား ၇၀၀ေက်ာ္ဟာ ရက္ပိုင္းအတြင္း တုပ္ေကြးေရာဂါ ျပန္႔ႏွံ႔ကူးစက္သြားလို႔ သူ႔ေဆး၀န္ ထမ္းေတြနဲ႔အတူ အေျပးအလႊား ကုသေပးခ့ဲရပါေသးတယ္။ သူတို႔လို လူငယ္လူရြယ္ေတြအတြက္ ဖန္းေဖာင္ေဒးရွင္းက လူငယ္ ေခါင္းေဆာင္ဆု ခ်ီးျမွင့္တာဟာ မြန္ျမတ္တ့ဲအရာတခု ျဖစ္သလို အာဇာနည္ပီသစြာ က်ဆံုးသြားခဲ့ရတဲ့ ပဒိုမန္းရွာလားဖန္းရဲ႕ ၀ိညာဥ္ျပန္လည္ႏိုးထလာသလို ခံစားရၿပီး လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ ကရင္လူငယ္ေမာင္မယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အျပင္ လုပ္ငန္းပိုင္းမွာလည္း အေထာက္အကူ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေစပါတယ္။
“ဒီႏွစ္ေပးတဲ့ဆုက အေတာ္ေရြးရခက္တယ္။ ေစာၫႊန္႔၀င္းနဲ႔အတူ ဒူးပလာယာခရိုင္၊ ေက၀ိုင္အိုက ကရင္လူငယ္တဦး ဆန္ကာ တင္ က်န္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေစာညြန္႔၀င္းကို ဒီဆုအတြက္ ေရြးခ်ယ္ရတဲ့ ထူးျခားခ်က္က သူ႔ကို ကရင္သတင္းဌာန (ေကအိုင္စီ) တခုတည္းအျပင္ ေကအဲန္ယူ ဖာပြန္ခရိုင္က ေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း သူ႔ကို အဆိုတင္သြင္းခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕လုပ္ ရည္ကိုင္ရည္က တကယ္အနစ္နာခံတဲ့အျပင္ လုပ္ငန္းကို ဘယ္လိုတိုးတက္ေအာင္ တီထြင္ႀကံဆမယ္ဆိုတဲ့ Creation အပိုင္း မွာလည္း အားေကာင္းတယ္ေလ”ဟု ဖန္းေဖာင္ေဒးရွင္း ဆုေရြးခ်ယ္သူမ်ားထဲက ေစာေစးေစးဖန္းက ရွင္းျပပါတယ္။
ဖန္းေဖာင္ေဒးရွင္းကို ၂၀၀၈ခုႏွစ္က ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္၊ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွာ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္း အရံုး (ေကအဲန္ယူ) အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း ပဒိုမန္းရွာလားဖန္းနဲ႔ ဇနီး နမ့္က်င္ေရႊတို႔ရဲ႕ သားသမီးေတြက မိဘ ႏွစ္ပါးကို ရည္စူးၿပီး တည္ေထာင္ထားခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
ပဒိုမန္းရွာရဲ႕ သမီးငယ္လည္းျဖစ္၊ (Little Daughter) စာအုပ္ကို ေရးသားသူလည္းျဖစ္၊ Burma Campaign UK ရဲ႕ ႏုိင္ငံတ ကာ စည္းရံုးလံႈ႔ေဆာ္ေရးတာ၀န္ခံလည္းျဖစ္၊ ဖန္းေဖာင္ေဒးရဲ႕ ဒါရိုက္တာျဖစ္သူ နမ့္ဇိုယာဖန္းက “က်မအေဖဟာ သက္ရွိထင္ ရွားစဥ္က လူငယ္ေတြရဲ႕ တိုးတက္မႈကို အၿမဲတမ္း အားေပးခဲ့တယ္။ သူမရွိေတာ့ေပမဲ့ က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြက သူ႔ဆႏၵကို ဆက္လက္ျဖည့္ဆည္းေပးသြားတဲ့အေနနဲ႔ လူငယ္ေတြကို encourage လုပ္ေပးတာျဖစ္တယ္”လို႔ ေျပာဆိုခဲ့တယ္။
ေစာေစးေစးဖန္းက “က်ေနာ္တို႔ ကရင္လူငယ္ထဲမွာ လူထုအက်ဳိးျပဳလုပ္ငန္း ေဆာင္ရြက္ေနသူေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတဲ့ အေန အထားအေပၚမွာ လာမဲ့ႏွစ္ဆုအတြက္ကိုလည္း ခရိုင္ေတြ၊ ၿမိဳ႕နယ္ေတြကေန မေမ့မေလ်ာ့ဘဲ အခ်ိန္မွီ အဆိုတင္သြင္းလာေစ ခ်င္ပါတယ္”လို႔ ၂၀၁၀ ပဒိုမန္းရွာလူငယ္ေခါင္းေဆာင္ဆုအတြက္ ႀကိဳတင္ဖိတ္ေခၚထားလိုက္ပါတယ္။
ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚေဒသက ပန္းတေနာ္ၿမိဳ႕နယ္ ဇာတိသားေတြျဖစ္တဲ့ အေနာက္ပိုးကရင္ အႏြယ္ဖြား ပဒိုမန္းရွာတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ ဘာသာေရး၊ လူမ်ဳိးေရး၊ ႏုိင္ငံေရးအစြန္းမေရာက္ၾကသူမ်ားပီပီ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးတာ၀န္ကို ေမာင္တထမ္း၊ မယ္တရြက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသလို သူတို႔ ရွင္သန္ခဲ့တဲ့ သက္တမ္းတေလွ်ာက္မွာ လူငယ္ဘ၀ကတည္းက မိဘ၊ ၿမိဳ႕ရြာကို စြန္႔ ခြာၿပီး လူထုအက်ဳိး၊ ေတာ္လွန္ေရးအက်ဳိးကို သယ္ပိုးခဲ့ၾကပါတယ္။
မၾကာခင္ ေရာက္ရွိလာေတာ့မယ့္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၄ရက္ေန႔ဆိုရင္ ပဒိုမန္းရွာ က်ဆံုးသြားခဲ့တာ (၂)ႏွစ္ျပည့္ေျမာက္ပါၿပီ။ ဧရာ၀ တီတိုင္း ပန္းတေနာ္ၿမိဳ႕နယ္၊ ေတာေက်ာင္းရြာမွာ အမိ ဂါ့နမ့္တင္၊ အဖ မန္းဘေသာ္တို႔က ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး ေမြးခ်င္းေမာင္ႏွမ ႏွစ္ဦး အနက္ ဒုတိယေျမာက္သားျဖစ္သူ ပဒိုမန္းရွာဟာ ရဲရင့္ျပတ္သားၿပီး ကရင္အမ်ဳိးသားအေပၚ သစၥာရွိရွိ ရပ္တည္လာခဲ့သူပါ။ အခုေတာ့ သူရဲ႕ ၀ိညာဥ္ႏွစ္ခုအျဖစ္ ၂၀၀၈ခုႏွစ္မွာ ေနာ္ေဖာကဘလာထူးနဲ႔ ၂၀၀၉ခုႏွစ္မွာ ေစာၫႊန္႔၀င္းတို႔ကို ဖန္းေဖာင္ေဒး ရွင္းက ေမြးဖြားသန္႔စင္ေပးႏိုင္ခဲ့ၿပီေလ။
ဒါတင္မက ပဒိုမန္းရွာလို ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္တဦးကို ေတာ္လွန္ေရးအရ၊ ႏုိင္ငံေရးအရနဲ႔ အိမ္ေထာင္ ဖက္အရပါ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး ေဖးမကူညီၿပီး ပါရမီျဖည့္ဆည္းလာခဲ့တဲ့ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးရဲေမ နမ့္က်င္ေရႊဟာလည္း ၂၀၀၄ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ (၃၀)ရက္ေန႔မွာ ခင္ပြန္းသည္ထက္ အရင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါၿပီ။
ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေတြရဲ႕ ၀ိညာဥ္၊ သူတို႔ေတြရဲ႕ ဆႏၵ၊ သူတို႔ေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပန္းတိုင္ေတြကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မၫိဳးႏြမ္း ေသးဘဲ မ်က္ေမွာက္ကာလမွာ ကရင္လူထုအက်ဳိးကို ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔အနစ္နာခံ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ကရင္လူငယ္ေမာင္မယ္ေတြ နဲ႔အတူ လန္းဆန္းရွင္သန္သြားေနမွာကို ေနရာေဒသ အသီးသီးက ကရင္အမ်ဳိးသားထုတရပ္လံုး ၾကား၊ ျမင္၊ လက္ခံေနၾကလိမ့္ မယ္လို႔ ေက်နပ္မႈအျပည့္နဲ႔ က်မ အေသအခ်ာ ယံုၾကည္ေနမိပါေတာ့တယ္။
No comments:
Post a Comment