ဖိနပ္ၾကားက နတ္စကားထြက္တဲ့ နအဖေျပာတဲ့ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရး

ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း
၅/ ဧၿပီ ၂၀၁၀

မတ္လ (၂၇) ရက္ေန႔က ဗိုလ္သန္းေရႊရဲ႕ မိန္႔ခြန္းထဲမွာ သူတို႔စစ္တပ္ဟာ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးကို လုပ္သြားမယ္လို႔ ထပ္မံ အတည္ျပဳေျပာသြားတာ ၾကားလိုက္ၾကရပါတယ္။ ေျပာရရင္ ျမန္မာျပည္ႏိုင္ငံေရးမွာ အေတာ္ေလးၾကားၾကရတဲ့ အသံုး အႏႈန္းေတြထဲမွာ ဒီ “အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရး” ဆိုတာလည္း ပါ၀င္ပါတယ္။ ဒီအသံုးအႏႈန္းနဲ႔တြဲၿပီး ၾကားရေလ့ရွိတဲ့ ေနာက္အသံုး အႏႈန္းတခုကေတာ့ ပါတီႏိုင္ငံေရးဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအသံုးအႏႈန္းႏွစ္ခုကို တေနရာစီသံုးၾကတာကေတာ့ ၾကာပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အခုလို ဒီႏွစ္ခုတြဲၿပီး သံုးႏႈန္းတာကေတာ့ စစ္အစိုးရမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ န၀တ-နအဖ လက္ထက္က်မွ ေခတ္စား လာတယ္ဆိုရင္ မမွားဘူးထင္ပါတယ္။

တကယ္က အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ကိုလိုနီလက္ထက္၊ သူ႔ကၽြန္ဘ၀တုန္းက နယ္ခ်ဲ႕နဲ႔ ဖက္ဆစ္ကို တြန္းလွန္လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ စသံုးခဲ့တာပါ။ တမ်ဳိးသားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြ၊ ပါတီအဖြဲ႔အစည္းေတြက တီထြင္ခဲ့တဲ့ အသံုးအႏႈန္းျဖစ္ပါတယ္။ စစ္တပ္ကတီထြင္တဲ့ စကားလံုးမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခု န၀တ-နအဖတို႔လက္ထက္က်ေတာ့ ဒီအသံုးအႏႈန္းနဲ႔ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ကယ္တင္ရွင္ႀကီးေတြလို႔ အမႊန္းတင္ၿပီး က်န္တဲ့ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုေတြကိုေတာ့ ကိုယ္က်ဳိး၊ ကိုယ့္ပါတီအက်ဳိးသာၾကည့္သူလို႔ အပုပ္ခ်တိုက္ခိုက္တဲ့ အဓိပၸာယ္နဲ႔ တြင္တြင္သံုးေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕သေဘာက ပါတီႏိုင္ငံေရးလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ပဲ မသန္႔ရွင္းတဲ့ႏိုင္ငံေရးလို႔ အဓိပၸာယ္ထြက္သေယာင္ေယာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားေတြ၊ သာမန္လူေတြကေတာင္ မိမိတို႔ လုပ္တာဟာ ပါတီႏိုင္ငံေရးမဟုတ္ဘူး၊ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးျဖစ္တယ္လို႔ အင္မတန္သတိႀကီးစြာနဲ႔ ေျပာၾကားသံေတြ ၾကားရပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္တာဟာ နအဖ လုပ္လိုက္လို႔ ႐ႈပ္ေထြးကုန္တဲ့ လကၡဏာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ေထာက္ျပခ်င္တာတခုရွိပါတယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ဆီတုန္းက “တို႔ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို န၀တအစိုးရက ျပန္ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္က အဲဒီစာအုပ္ဟာ ျမ၀တီစာအုပ္တိုက္က ၁၉၅၉ ခုႏွစ္မွာ (ဗိုလ္ေန၀င္းတို႔ ပထမအႀကိမ္ အာဏာသိမ္းထားစဥ္ကာလ) ပထမဆံုးအႀကိမ္ ထုတ္ခဲ့တဲ့စာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္မွာ ေဖာင္းကားစားသမၼတ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္က စာမ်က္ႏွာ (၅၀) ေလာက္ရွိတဲ့ အမွာစာကိုေရးေတာ့ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရး ဆိုတာကို တင္ျပတဲ့အေနနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြကို ရန္တိုက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္ေန၀င္းကို အသားလြတ္ အမႊန္းတင္ၿပီး တျခားႏိုင္ငံေရးအင္အားစုမွန္သမွ်ကို တိုက္ခိုက္တာပါပဲ။ ဆိုလိုတာ ဒီေျပာနည္းဆိုဟန္ဟာ စစ္အုပ္စုပထမ မ်ဳိးဆက္ကေန အခု ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔မ်ိဳးဆက္အထိ ဆက္ခံေစခဲ့တဲ့ ၀ါဒျဖန္႔နည္းျဖစ္တယ္ဆိုတာပါပဲ။ မသိနားမလည္တဲ့ ျပည္သူလူထုနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြကို ရန္တိုက္ေပးဖို႔အတြက္ တီထြင္ထားတဲ့ လွည့္ကြက္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔တဆက္တည္း ေထာက္ျပဖို႔လိုတာက ဒီေန႔ နအဖေခါင္းေဆာင္အားလံုးလိုလိုဟာ တခ်ိန္က မဆလပါတီ ပါတီ၀င္ေတြ၊ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကာလတုန္းကေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္းေရာ၊ ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔ေရာ ဘယ္သူကမွ ပါတီႏိုင္ငံေရးဟာ မေကာင္းဘူးလို႔ မေျပာခဲ့ၾကပါဘူး။ ေျပာလိုက္ရင္ အဲဒီတုန္းက တခုတည္းေသာပါတီျဖစ္တဲ့ မဆလ ပါတီကို တိုက္႐ိုက္ထိခိုက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါလား။ ဒါေၾကာင့္ အခု နအဖထိပ္သီးေတြကို သူတို႔ေကာ ပါတီႏိုင္ငံေရး မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူးလားလို႔ ေမးလိုက္သင့္ပါတယ္။

တကယ္က အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးဆိုတာကို လူတဦးတေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပါတီတခုက ငါ (တို႔) သာလွ်င္ လုပ္ခြင့္ရွိတယ္ဆိုၿပီး ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းလို လုပ္လို႔မရပါဘူး။ အလားတူပဲ အမ်ဳိးသားႏုိင္ငံေရးကို ငါတို႔သာလုပ္ခြင့္ရွိတယ္၊ တျခား ဘယ္သူ၊ ဘယ္ပါတီမွ လုပ္ခြင့္မရွိဘူးလို႔ လက္၀ါးႀကီးအုပ္လို႔လည္းမရပါဘူး၊ လူတိုင္း၊ ပါတီတိုင္းမွာ လုပ္ခြင့္ရွိပါတယ္။

မွန္တာေျပာရရင္ လူတဦးခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပါတီအဖြဲ႔အစည္းတခုပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ္စားျပဳမႈရွိတာခ်ည္း ျဖစ္ပါတယ္။ လူသားအားလံုး၊ တေယာက္မက်န္ကို ကိုယ္စားျပဳတယ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါကို အနီးဆံုးဥပမာျပရရင္ ဒီေန႔အခါမွာ ျပည္သူလူထု အမ်ားတကာ့အမ်ားစုႀကီးကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့လူတေယာက္ဟာ စစ္အုပ္စုကို ကိုယ္စားျပဳလို႔မရပါဘူး။ အလားတူပဲ စစ္အုပ္စု၀င္ေတြဟာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ျပည္သူလူထုအမ်ားစုႀကီးကို ကိုယ္စားမျပဳႏိုင္ပါဘူး။ ဒင္းတို႔ဟာ တတိုင္းတျပည္လံုးက ျပည္သူေတြကိုမဆိုထားနဲ႔ နာဂစ္မုန္တိုင္းဒဏ္ခံရသူေတြကိုေတာင္ ကိုယ္စားမျပဳႏိုင္ဘူးဆိုတာ လက္ေတြ႔ျမင္ခဲ့ၾကရၿပီမဟုတ္ပါလား။

တကယ္က ဒီလိုႏိုင္ငံေရးပါတီေတြကို အပုပ္ခ်ၿပီး စစ္တပ္ကို အမႊန္းတင္တဲ့လုပ္ထံုးဟာ ဗိုလ္ေန၀င္းတို႔ ဆိုရွယ္လစ္ စစ္အုပ္စုလက္ထက္က စခဲ့တာလို႔ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ သူတို႔ဟာ သူတို႔နဲ႔အနီးဆံုး လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ဖဆပလေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္၊ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ေတြကိုေတြ႔ျမင္ၿပီး အဲဒီလူေတြကို အထင္ေသး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ႀကီးတာ ျဖစ္လာတာပါပဲ။ ဒီလိုကေန သူတို႔ေခါင္းထဲမွာ အာဏာသိမ္းဖို႔ အေတြးအေခၚ၊ အႀကံဉာဏ္ေတြ ေပၚလာတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုအာဏာသိမ္းမႈကို တရားျပဳေပးတဲ့ စဥ္းစားနည္းနဲ႔ ရွင္းျပနည္းကို စစ္အုပ္စုအဆက္ဆက္ လက္ဆင့္ကမ္းသယ္ခဲ့ၾကတာ ျမန္မာျပည္မွာ ရာစုႏွစ္တ၀က္နီးပါးရွိခဲ့ပါၿပီ။

ဒီေန႔ နအဖခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ စစ္တပ္ဟာ ကိုလိုနီလက္ထက္ကတည္းက စတင္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရး အစဥ္အလာ၊ အထူးသျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္ရဲ႕အစဥ္အလာကို အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရး အစဥ္အလာကို ထိန္းသိမ္းထားသလားလို႔ ေမးေကာင္းေမးလာႏိုင္ပါတယ္။ အေျဖက ဒီတပ္ကို ခ်ဳပ္ကိုင္တဲ့လက္ေတြ ေျပာင္းသြားတာနဲ႔အမွ် တပ္ရဲ႕လကၡဏာဟာလည္း ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီတပ္ကို ဗိုလ္ေန၀င္းနဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္စစ္ဗိုလ္ေတြက ခ်ဳပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကစလို႔ ဒီတပ္ဟာ လူတစု၊ ပိုတိက်ေအာင္ေျပာရရင္ စစ္အုပ္စုတစုရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္တပ္၊ ခါးပိုက္ေဆာင္တပ္ျဖစ္သြားတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဒီတပ္ႀကီးဟာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ခ်ဳပ္ကိုင္မႈေအာက္မွာ လံုး၀မရွိေတာ့တဲ့ အျပင္ စစ္အုပ္စုေတြက ဒီတပ္ႀကီးကိုအသံုးျပဳၿပီး ျပည္သူလူထုကိုခ်ဳပ္ကိုင္ဖို႔ လုပ္ေနတာခ်ည္း ေတြ႔ခဲ့ရတာ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀) ေလာက္ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီတပ္ႀကီးဟာ စစ္အုပ္စုကိုကာကြယ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးကိုပဲ လုပ္ေနတယ္လို႔ အတိအက် ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

ဒါျဖင့္ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ဘာလဲ။ လူေျပာသာမ်ားေနတယ္၊ အေကာင္အထည္နဲ႔ျပစရာ ရွိလို႔လားလို႔ ေမးခ်င္ ေမးလာပါလိမ့္မယ္။ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးဆိုတာ နိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ သက္ဆိုင္ရာကာလတခုအတြင္း အဲဒီႏိုင္ငံအတြင္းမွာ မွီတင္းေနထိုင္ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံသားအမ်ားစုႀကီးနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ပတ္သက္ၿပီး အေရးတႀကီးေျဖရွင္းဖို႔ လက္ငင္းလိုအပ္ေနတဲ့ ဘံုအေရးေတာ္ပံု၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘံုကိစၥရပ္ႀကီးေတြကို ေခၚဆိုတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုအေရးေတာ္ပံုႀကီးေတြကို ေျဖရွင္းရာမွာ ျပည္သူလူထုအမ်ားစုႀကီးဘက္က ပါ၀င္လုပ္ကိုင္တာဟာ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးလုပ္တာပါပဲ။ သာမန္ ဆြမ္းႀကီးေလာင္း အသင္းအတြက္ လုပ္တာေလာက္ကို အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးလို႔ မေခၚပါဘူး။ တတိုင္းတျပည္လံုးနဲ႔ တိုက္႐ို္က္ပတ္သက္တဲ့ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးလို ဘံုအေရးေတာ္ပံုႀကီးေတြကိုမွ ေခၚဆိုႏိုင္တာပါ။ ေနာက္တခ်က္က သက္ဆိုင္ရာ ကာလတခုအတြင္းလို႔ အထက္မွာ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဆိုလိုတာ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးဆိုတာ အခ်ိန္ကာလအလိုက္ ေျပာင္းလဲ တတ္တယ္ဆိုတာပါပဲ။ ျမန္မာျပည္ထဲမွာကိုပဲ ကိုလိုနီေခတ္က အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးဆိုတာနဲ႔ ဒီေန႔အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးတို႔ဟာ မတူေတာ့ပါဘူး။ ကိုလိုနီေခတ္တုန္းက အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးဟာ ကိုလိုနီဘ၀ကလြတ္ေျမာက္ေရး၊ တႏိုင္ငံလံုးလြတ္လပ္ ေရးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ကို စစ္အစိုးရေတြက အုပ္ခ်ဳပ္လာတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ျမန္မာျပည္အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးရဲ႕ အဓိကလကၡဏာဟာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီအေရးျဖစ္လာပါတယ္။

ဒီအမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရး ေရစီးေၾကာင္းကို ဆန္႔က်င္သလား၊ အတူခ်ီတက္တိုက္ပြဲ၀င္သလားဆိုတာဟာ ဒီေန႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ ပါတီအဖြဲ႔အစည္းေတြကို တိုင္းတဲ့စံံျဖစ္ပါတယ္။ နအဖအပါအ၀င္ စစ္အုပ္စုအဆက္ဆက္ဟာ ဒီေရစီးေၾကာင္းႀကီးကို ဆန္႔က်င္ဖ်က္ဆီးၾကသူေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးကို လုပ္ေနသူေတြမဟုတ္ဘဲ ဖ်က္ဆီးေနသူေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ အတိအက် ေျပာႏိုင္ပါတယ္။