ျမန္မာ့စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး အဓိကျပႆနာ (၅) ရပ္

(ယခုေဖာ္ျပမည့္ စာစုမွာ ကမၻာ့ဘဏ္မွာ အာရွေဒသဆုိင္ရာ အႀကီးအကဲအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းခဲ့ဖူးသူ စီးပြားေရး ပညာရွင္ Vikram Nehru ၏ ျမန္မာ့စီးပြားေရးျပဳျပင္ေရးမွာ ေရွာင္ရန္ ေဆာင္ရန္ အႀကံျပဳထားခ်က္မ်ားျဖစ္ပါသည္)

ျမန္မာျပည္မွာ ေအာင္ျမင္တဲ့ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ၊ အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လည္း ေတာင္ၿပိဳကမ္းၿပိဳအႏိုင္ရသြားတဲ့ အေၾကာင္းေတြက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္က ႏုိင္ငံတကာသတင္းေတြမွာ ထုိက္ထုိက္တန္တန္ပဲ ေနရာယူထားခဲ့ပါတယ္၊ ဘယ္ေလာက္အထိလဲဆိုရင္ ျမန္မာ့စီးပြားေရးေလာကမွာ တုိးတက္ျဖစ္ထြန္းမႈ အသစ္ေတြကုိေတာင္ အဲဒီသတင္းေတြက ဖံုးလႊမ္းသြားခဲ့ပါတယ္၊

တကယ္ေတာ့ စီးပြားေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ကိစၥကလည္း ေရြးေကာက္ပြဲလိုပဲ အေရးၾကီးတဲ့ ကိစၥရပ္ပါပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္ေတြ မေၾကညာခင္ တရက္မွာပဲ အစိုးရက အေမရိကန္တေဒၚလာကို ျမန္မာက်ပ္ေငြ (၈၁၈) က်ပ္ႏႈန္းနဲ႔ ေငြလဲႏႈန္းစနစ္သစ္ကို ေၾကညာခဲ့ပါတယ္၊ အရင္က တရား၀င္ ေပါက္ေစ်းက တေဒၚလာကို ၈ က်က္ခြဲပဲ သတ္မွတ္ထား ခဲ့တာပါ။

အခုေလာေလာဆယ္ စိန္ေခၚေနတဲ့

ကိစၥကေတာ့ တုိင္းျပည္ရဲ႔ မက္ခရို စီးပြားေရးနဲ႔ ႏုိင္ငံေရး တည္ၿငိမ္မႈကို မထိခုိက္ေစဘဲ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး အရွိန္နဲ႔ ဆက္သြားေနဖို႔ကိစၥပါပဲ။

ေငြလဲႏႈန္းစနစ္သစ္ရဲ႕ သေဘာသဘာ၀ကေတာ့ ေငြလဲႏႈန္းကို အကန္႔အသတ္ေဘာင္ တခုထဲမွာ ထိန္းထားႏုိင္ဖို႔ ဗဟိုဘဏ္က ၾကား၀င္ထိန္းေၾကာင္းေပးမယ့္ “ပဲ့ကုိင္ရင္း ေမွ်ာ” တနည္းအားျဖင့္ “managed float” စနစ္ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ “ပဲ့ကုိင္ရင္းေမွ်ာ” ဆုိတဲ့စနစ္ အေျခခိုင္ဖုိ႔ ဆုိရင္ ဗဟိုဘဏ္ဟာ လြတ္လပ္ေနဖုိ႔ လိုအပ္ပါတယ္၊ ဒါမွပဲ ႏုိင္ငံျခားေငြလဲလွယ္ေရး ေစ်းကြက္ဟာ စီးပြားေရးမွာ မေဖာက္ျပန္တဲ့ လကၡဏာတရပ္အျဖစ္ ကပ္ပါလာႏုိင္မွာပါ။ အမွန္တကယ္ ေငြလဲႏႈန္းကိုလည္း စိုက္ပ်ဳိးေရးနဲ႔ ထုတ္လုပ္မႈ က႑ေတြကို အားေပးတဲ့ ႏွဳန္းမ်ဳိး ျဖစ္ေနဖို႔လည္း လိုအပ္ပါတယ္။

ေငြလဲႏႈန္း ျပဳျပင္လုိက္တာဟာ အမ်ားက ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ေနာက္ထပ္ စီးပြားေရးတစံုလံုးကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရာမွာ ပထမဆံုး ပစ္ေဖာက္လိုက္တဲ့ အေျမာက္သံ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကေန ေရရွည္ တည္တံ့ၿပီး အမ်ားစုက ခံစားရတဲ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္လာေရးကို အားေပးဖို႔နဲ႔ အင္စတီက်ဴးေတြကို တည္ေဆာက္သြားဖို႔လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလို လုပ္ေဆာင္တဲ့ ေနရာမွာ ႏုိင္ငံတကာ ေငြေၾကး ရန္ပံုေငြအဖြဲ႔ (အုိင္အမ္အက္ဖ္)၊ ကမၻာ့ဘဏ္၊ အာရွဖြံ႔ၿဖိဳးေရးဘဏ္၊ ကုလသမဂ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအစီအစဥ္တို႔က အစိုးရကို အကူအညီေတြ ေပးေနပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ဂ်ပန္၊ ၾသစေၾတးလ်၊ ၿဗိတိန္၊ ေနာ္ေ၀၊ စတဲ့ ႏုိင္ငံေတြဆီက အကူအညီအျပင္၊ တျခား ျပင္ပကေန အႀကံဥာဏ္ေတြ ေပးေနတာမ်ဳိးလည္း ရွိပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ျမန္မာအစိုးရဘက္က မစို႔မပို႔ေလာက္ပဲ လုပ္သြားမလား ဆုိတာမ်ဳိးကို မပူမိပါဘူး။ အစိုးရကို အလြန္အကြ်ံ တြန္းလုပ္ခုိင္းတာမ်ဳိး ျဖစ္လာမွာကိုသာ စိုးရိမ္းတာပါ။ အစိုးရက မလႊဲမေရွာင္သာလြန္းတဲ့ အေျခအေနမွာ သိပ္ကို လုပ္ျပခ်င္ေနတာမ်ဳိး၊ ဒီလိုလုပ္ျပမွပဲ ဒဏ္ခတ္ပိတ္ဆုိ႔မႈေတြ ခပ္ျမန္ျမန္ ရုပ္သိမ္းသြားမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အေၾကြးေဟာင္းေတြ ျမန္ျမန္ေလွ်ာ္ေပးမယ္လို႔ ထင္္ေနတာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

အေျပာင္းအလဲေတြကို အလ်င္စလုိ တြန္းလုပ္ရင္၊ အေျပာင္းအလဲကို ဆန္႔က်င္သူေတြက မတည္ၿငိမ္မႈေတြကို ဖန္တီးလာရင္၊ နာရီေတြ ေနာက္ျပန္လည္ သြားၿပီး ဆိုးရြားလွတဲ့ ေန႔ေဟာင္းမ်ားဆီကို တေက်ာ့ျပန္ေရာက္ သြားတတ္ပါတယ္။

ေငြလဲစနစ္မွာ တရား၀င္ႏႈန္းနဲ႔ ေစ်းကြက္ေပါက္ေစ်းတို႔ကို ညွိလိုက္တာ အေျခခံ က်တဲ့ အေျပာင္းအလဲပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာ လူမ်ားစုႀကီးက လူမြဲေတြ ျဖစ္ေနတာက တေၾကာင္း၊ လူမႈဖူလံုေရး ကြန္ယက္ေတြ နတၳိျဖစ္ေနေသးတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးမွာ ေနာက္ထပ္ မူ၀ါဒ အေျပာင္းအလဲေတြေနာက္က ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္တဲ့ ရုတ္ခ်ည္းအေျပာင္းအလဲေတြ (ေရွာ့ခ္) ကို ျပည္သူေတြ ခံႏုိင္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္တုိအတြင္း ၀င္ေငြလည္းရ၊ ဆင္းရဲမႈလည္း ေလွ်ာ့ခ်နုိင္မယ့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ မျဖစ္မေန လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔ လုိအပ္လာပါတယ္။ ဒါမွပဲ စီးပြားေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြေၾကာင့္ လူေတြ အဆင္ေျပလာပါလားဆုိတဲ့ အသိကို တုိးပြားေစၿပီး၊ ေနာက္ထပ္ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈေတြ အတြက္လည္း ေထာက္ခံမႈေတြရ လာမွာျဖစ္ပါတယ္။

အစိုးရအေနနဲ႔ မလႊဲမေရွာင္သာ အကန္႔အသတ္ေတြ နည္းႏုိင္သမွ် နည္းမယ့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြကို အာရံုစိုက္သင့္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ မလႊဲမေရွာင္သာ အကန္႔အသတ္ ၃ မ်ဳိး ရွိေနပါတယ္။ အေျခခံ အေဆာက္အအံုေတြ မျပည့္စံုတာေၾကာင့္ ထုတ္လုပ္မႈစရိတ္ေတြ ျမင့္တက္ သြားႏုိင္ပါတယ္။ တျခားႏုိင္ငံနဲ႔ ယွဥ္ျပိဳင္တဲ့ အခါမွာ တပမ္းသာတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးကေန တပမ္းရွံုးရတဲ့ ဘ၀မ်ဳိး (ဥပမာ ဆန္စပါးထုတ္လုပ္မႈမွာ ႀကံဳရသလိုမ်ဳိး) ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။

ေနာက္ အကန္႔အသတ္က လုိ္င္စင္ေတြ အလြန္အကြ်ံခ်ေပးတာမ်ဳိးနဲ႔ အထိန္းခ်ဳပ္လြန္ တာေတြေၾကာင့္ ပုဂၢလိက က႑ေတြ ပြဲဦးထြက္မွာ မရူႏုိင္ မကယ္ႏုိင္ျဖစ္ႏုိင္သလုိ၊ အဂတိလုိက္စားမႈေတြကို အားေပးအားေျမွာက္ ျဖစ္သြားေစႏုိင္ပါတယ္။

သြင္းကုန္အခြန္တင္းက်ပ္တာနဲ႔ ကုန္သြယ္မႈမွာ အကန္႔အသတ္နဲ႔ စည္းကမ္းေတြ မ်ားလြန္းတာေၾကာင့္လည္း ထုတ္လုပ္မႈနဲ႔ စိုက္ပ်ဳိးေရးထုတ္ကုန္ေတြကို ကုန္သြယ္တဲ့ေနရာမွာ အဟန္႔ အတားေတြ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။

အခုဆုိခဲ့တဲ့ အကန္႔အသတ္ေတြဟာ ျမန္မာ့စီးပြားေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရာမွာ ဦးစားေပး လုပ္ေဆာင္ရမယ့္ ကိစၥသံုးရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအျပင္ စီးပြားေရး ဖြ႔႔ံၿဖိဳးမႈ ေရရွည္တည္တံ့ဖုိ႔နဲ႔ အမ်ားစုက ရရွိခံစားနုိင္ဖို႔ ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ လုပ္ေဆာင္စရာ ကိစၥႏွစ္ရပ္ က်န္ေနပါေသးတယ္။

ဦးစားေပးကိစၥ (၅) ရပ္

နံပါတ္တစ္ ဦးစားေပးကိစၥက တုိင္းျပည္မွာ အေရးႀကီးတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ ႏွစ္ရပ္ကို ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ဖို႔ ဘ႑ာေရးအရ ပူပင္ေၾကာင္ၾကကင္းတဲ့ အစိုးရမ်ဳိးျဖစ္ဖုိ႔ပါ၊ ဗဟိုအစိုးရဟာ ေဒသအစိုးရေတြကို ေငြေၾကး ေထာက္ပံ့ႏုိင္မယ္၊ စစ္တပ္ အဖြဲ႔အစည္းေတြကို အဆင္ေျပေျပ၊ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈရွိရွိနဲ႔ ေထာက္ပံ့နုိင္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒီလိုေထာက္ပံ့ႏုိင္မွပဲ ဒီအဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ပုဂိၢဳလ္ေတြက ျပည္သူ႔ ဘ႑ာေငြေတြကို ပရမ္းပတာ၊ အထိန္းအကြပ္မဲ့ ရယူဖို႔ ၾကိဳးပမ္းေနတာကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ပါ လိမ့္မယ္။

အစိုးရဘက္ဂ်က္က ဖူလံုတယ္ဆုိရင္ ဖရိုဖရဲနဲ႔ အေျခခံ အေဆာက္အအံုပိုင္းအတြက္လည္း အရင္းအျမစ္ေတြ အားျဖည့္ေပးႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ အထူးသျဖင့္ ဆိပ္ကမ္းေတြ၊ ေက်းလက္ေဒသက လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးကို အဆင္ေျပေျပလုပ္ႏိုင္မွ ဓာတ္ေငြ႔မဟုတ္တဲ့ ထုတ္လုပ္မႈက႑ေတြ (ဆန္စပါး၊ ပဲမ်ဳိးစံု၊ လုပ္သားအင္အားသံုး ထုတ္လုပ္မႈ က႑ေတြ) နဲ႔ ႏုိင္ငံျခားပို႔ကုန္ေတြအတြက္ ပံ့ပိုးေပးရာ ေရာက္လိမ့္မယ္။

ကံေကာင္းတာက ဓာတ္ေငြ႔တင္ပို႔မႈ တုိးလာတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ေစ်းကြက္အေျခခံ ေငြလဲႏွဳန္းစနစ္ကို ေျပာင္းလဲလုိက္တာေၾကာင့္ ဓာတ္ေငြ႔က ရတဲ့ေငြေတြကို ေမာင္ပိုင္စီးထားတဲ့ အစိုးရပုိင္ ျမန္မာ့ေရနံႏွင့္ ဓာတ္ေငြ႔ လုပ္ငန္းက အသားတင္၀င္ေငြေတြ သိသိသာသာတုိးတက္လာလိမ့္မယ္၊ အေရးၾကီးတာက အဲ့သလို ဓာတ္ေငြ႔က ရတ့ဲေငြကို အစိုးရဘက္ဂ်က္ကို လႊဲေပးၿပီး လူမႈေရးနဲ႔ အေျခခံအေဆာက္အအံု ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးကိစၥေတြမွာ (အထူးသျဖင့္ တုိင္းရင္းသား ေဒသေတြအတြက္) အသံုးခ်ဖို႔ လိုပါတယ္၊

ဒုတိယ အေရးႀကီးတာက အစိုးရ၊ စစ္တပ္အသုိင္းအ၀ုိင္းနဲ႔ ကင္းတဲ့ ပုဂလိက စီးပြားေရး စြန္႔ဦးတီထြင္သူေတြကို လုပ္ကိုင္ခြင့္ ေနရာေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ ဘဏ္ေတြကိုယ္တုိင္ကလည္း ဒီလို လုပ္ငန္းေတြကို ေငြေခ်းႏိုင္ေလာက္တဲ့ လြတ္လပ္မႈေတြ ရွိလာဖို႔ လိုပါတယ္ (အထူးသျဖင့္ စိုက္ပ်ဳိးေရးက႑အတြက္ပါ)။

ျမန္မာျပည္ဟာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတခု စတင္လုပ္ကိုင္ႏုိင္ဖို႔ ကမၻာေပၚမွာ အကုန္အက်အမ်ားဆံုး ႏိုင္ငံတႏုိင္ငံျဖစ္ေနပါတယ္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းဆုိင္ရာ တရား၀င္ ဥပေဒေတြကလည္း လံုး၀မရွိေသးတာ၊ သို႔မဟုတ္လည္း ရွိရက္နဲ႔ မလုိက္နာ ၾကတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနပါတယ္။

လက္ရွိ အစိုးရရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို ၾကည့္ရင္လည္း ပံုမက်ပမ္းမက်နဲ႔ မွန္းရခက္တဲ့ အေျခမ်ဳိး ဆိုက္ေန ပါတယ္။ ဥပမာအေနနဲ႔ လယ္သမားေတြက ကိုယ္စိုက္ခ်င္တဲ့ သီးႏွံကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိတာမ်ဳိး၊ ဆန္းစပါးထုတ္လုပ္မႈမွာ အကန္႔အသတ္ ျဖစ္ေနတာမ်ဳိးေတြပါ။

ဒါေတြကို ေျပာင္းလဲလုိက္ဖို႔ လိုေနပါၿပီ၊ ရင္းႏွီးျမွဳပ္မႈနဲ႔ ထုတ္လုပ္မွဳက႑မွာ တိုးလာတာနဲ႔အတူ လူေတြလည္း ခ်မ္းသာလာဖို႔ ဆုိရင္ ပုဂလိက ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံသူေတြရဲ႕ ပစၥည္းဥစၥာပိုင္ဆုိင္ခြင့္ကို ေလးစားဖို႔၊ အကာအကြယ္ေပးမွ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆုိတာကို အစိုးရကိုယ္တုိင္က အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒီလုိျဖစ္လာဖို႔ သင့္ေတာ္တဲ့ ဥပေဒေတြ၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ ခ်မွတ္ လုပ္ေဆာင္သင့္ပါတယ္။ ဥပမာအေနနဲ႔ အတည္မျပဳႏုိင္ေသးတဲ့ ေျမယာပိုင္ဆုိင္ခြင့္ ဥပေဒသစ္လို ကိစၥမ်ဳိးေတြပါ။

တတိယ အေရးႀကီးတာက အစိုးရအေနနဲ႔ သြင္းကုန္၊ ထုတ္ကုန္အေပၚမွာ အမ်ဳိးမ်ဳိးအေထြေထြ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္ ထားတာေတြကို ဖ်က္သိမ္းပစ္ၿပီး၊ ႏုိင္ငံျခား တုိက္ရုိက္ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈကို အားေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒီလို လႊတ္ေပးလိုက္မွသာ စီးပြားေရးလုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ လည္ျမိဳညွစ္ခံထားရတဲ့ ဘ၀က လြတ္ေျမာက္သြားပါလိမ့္မယ္။ ေရနံနဲ႔ ဓာတ္ေငြ႔မဟုတ္တဲ့ တျခား ထုတ္လုပ္မႈေတြ အရွိန္ရလာပါလိမ့္မယ္။

ေငြလဲလွယ္ေရးစနစ္သစ္ေပၚလစီ၊ ေလာက္ေလာက္လားလား ႏုိင္ငံျခား တုိက္ရိုက္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမွဳေတြ၊ သက္ေတာင့္သက္သာ ႏုိင္ငံျခား အရံေငြ (သြင္းကုန္တန္ဖိုးရဲ႔ ၉ လစာ ပမာဏ) ေတြ ရွိလာမယ္ဆုိရင္ အစိုးရအေနနဲ႔ ေငြေၾကးတန္ဖုိး အက်ပ္အတည္းေတြ႔မွာကို စိုးရိမ္ ေၾကာင့္ၾကကင္းကင္းနဲ႔ ကုန္သြယ္ေရး တံခါးေတြ က်ယ္က်ယ္ဖြင့္လာႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။

စတုတၳ ဦးစားေပးကိစၥကေတာ့ ျမန္မာ့သံယံဇာတ၊ အထူးသျဖင့္ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔၊ ေရအားလွ်ပ္စစ္၊ ကြ်န္းသစ္၊ ေက်ာက္မ်က္ထုတ္လုပ္မွဳက႑ေတြမွာ အေျခအေနေတြ တုိးတက္ေကာင္းမြန္လာဖို႔ပါ၊ တခ်ိန္တည္းမွာ မက္ခရို စီးပြားေရးအေပၚ အႏၱရာယ္က်ေရာက္ေစတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိး၊ ေဒသရဲ႕ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ လူမႈေရး ျပသနာေတြကို ထိခုိက္ေစတာမ်ဳိး မျဖစ္ ဖို႔လိုအပ္တယ္။

သဘာ၀ သံယံဇာတေတြကို အကို္င္တြယ္မတတ္ရင္ က်ိန္းစာတခုျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ နည္းလမ္း လမ္းမွန္နဲ႔ စီမံႏုိင္ရင္ေတာ့ ဆုလာဘ္တပါးဆုိတာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ Hartwick’s rule ဆုိတဲ့ အယူအဆကေတာ့ ကုန္ခမ္းသြားႏုိင္တဲ့ သဘာ၀အရင္းအျမစ္ေတြကို ငွားရမ္းသံုးစြဲ (ထုတ္ယူသံုးစြဲ) မယ္ဆုိရင္ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ျပန္လည္ထုတ္ယူႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ က႑ေတြမွာ ျပည္လည္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံထားသင့္တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္၊ ျမန္မာျပည္အေနနဲ႔ ဒီဥပေဒသကို ေသေသခ်ာခ်ာ လုိက္နာဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

ဒီအခ်က္ဟာ ျမန္မာျပည္လိုမ်ဳိး သဘာ၀သံယံဇာတေတြ အေျမာက္အျမားကို တုိင္းရင္းသား ေဒသေတြမွာ ေတြ႔ရွိေနတဲ့ ႏုိင္ငံ၊ တုိင္းရင္းသားေတြက ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ေပးဖို႔ ဗဟိုအစိုးရဆီကေန ဆယ္စုႏွစ္ေတြခ်ီျပီး ေတာင္းဆုိေနတဲ့ ႏုိင္ငံမ်ဳိးအတြက္ ပိုလို႔ေတာင္ အေရးၾကီးပါတယ္။

လံုေလာက္တဲ့ အစီအမံေတြ အကာအကြယ္ေတြ မရွိဘူးဆုိရင္ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႔အျမင္မွာ သူတို႔ ေဒသက သဘာ၀ သံယံဇာတေတြဟာ ေဒသေရရွည္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအတြက္ မျဖစ္စေလာက္ေလးနဲ႔ အလ်င္အျမန္ ေျပာင္တလင္းခါကုန္ပါလားလုိ႔ ျမင္လာႏုိင္ပါတယ္။

ဒီလိုမျဖစ္ဖို႔ နည္းလမ္းကေတာ့ သဘာ၀သံယံဇာေတြဆီကေန ရတဲ့ ေငြေတြကို အျပစ္ေျပာစရာမရွိတဲ့ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မႈ၊ ရွင္းလင္းတဲ့ စည္းကမ္းေတြနဲ႔ ပြင့္လင္းျမင္သာတဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္ ရန္ပံုေငြတရပ္ ထူေထာင္ထား ရွိဖုိ႔ပါပဲ။ အဲဒီ ရန္ပံုေငြက ေရရွည္အျမတ္အစြန္းေတြကို တုိင္းရင္းသား ေဒသေတြ အပါအ၀င္ ျပည္သူလူထုအတြက္ ေရရွည္ဖြ႔ံၿဖိဳးေရးမွာ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံဖို႔ လိုပါတယ္။

ဒီကိစၥဟာ ျမန္မာျပည္အတြက္ အခုေနအခါမ်ဳိးမွာ ဘယ္လုိမွ မလြယ္ကူတဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုရည္မွန္းခ်က္ဆီကို ဦးတည္လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ဳိးကေတာ့ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းပဲ စတင္ထားဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္၊

ပဥၥမနဲ႔ ေနာက္ဆံုးအခ်က္ကေတာ့ အာရွဖြံ႔ၿဖိဳးေရးဘဏ္၊ ကမၻာဘဏ္တို႔ကို ေပးစရာရွိတဲ့ ေၾကြးေဟာင္းေတြကို ေလွ်ာ္ပစ္ႏုိင္ဖို႔ ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအ၀ုိင္းနဲ႔ လက္တြဲလုပ္ေဆာင္ဖုိ႔ပါပဲ။ ဒါမွသာ ျမန္မာျပည္အေနနဲ႔ ဒီလို ေငြေၾကး အဖြဲ႔အစည္းေတြဆီကေန လက္လႊတ္ထားရတဲ့ အရင္းအျမစ္ေတြကို ျပန္ရလာ ႏုိင္ပါတယ္၊ (ဘဏ္နွစ္ဘဏ္စလံုးက ေၾကြးေဟာင္းျပန္မဆပ္ဘဲ ေၾကြးသစ္ ခ်ေပးတဲ့ အစဥ္အလာမရွိပါဘူး)။

ျမန္မာျပည္က ႏုိင္ငံျခား ေၾကြးၿမီက အေမရိကန္ေဒၚလာ ၅ဒသမ၅ ဘီလီယံ ရွိပါတယ္၊ ဒီထဲမွာ ႏုိင္ငံခ်င္းအလုိက္ဆုိရင္ ဂ်ပန္ဆီက အေၾကြးက (၄ ဘီလီယံ) နဲ႔ အမ်ားဆံုးျဖစ္ေနပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ ေငြေၾကးအဖြဲ႔အစည္းေတြက ဆုိရင္ အာရွဖြံ႔ၿဖိဳးေရးဘဏ္၊ ကမၻာဘဏ္တို႔ကို ေပးရမယ့္ အေၾကြးက အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္း ၇၅၀ ေက်ာ္ရွိပါတယ္၊ အစိုးရအေနနဲ႔ ဒီအေၾကြးေတြကို ျပန္မဆပ္ႏုိင္ဘူး ဆုိတာကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ (တုိင္းျပည္ရဲ႔ ႏုိင္ငံျခားအရံေငြက ၆ ဘီလီယံပဲ ရွိပါတယ္)

ဒါေၾကာင့္ အလွဴရွင္ တႏိုင္ငံခ်င္းအလုိက္ အေၾကြးကိစၥကို ရွင္းေပးခ်င္တဲ့ စိတ္ေစတနာေပၚလာေအာင္ ႏွစ္ကို္ယ္ၾကားစည္းရံုးဖို႔ပဲရွိ ပါတယ္။

ႏုိင္ငံတကာအသုိင္းအ၀ုိင္းရဲ႔ သံဓိဌာန္

ဦးစားေပးကိစၥ ငါးရပ္ဆိုၿပီး အက်ဥ္းခ်ဳပ္ခဲ့ေပမယ့္ လက္ေတြ႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးမွာ စိန္ေခၚမွဳေတြက ေျခာက္ျခားစရာအတိနဲ႔ပါ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လိုအပ္တဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြကို မျဖစ္မေန လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ခ်က္ရွိရင္ အရွိန္အဟုန္ ရလာပါလိ့မ္မယ္။ ျဖစ္ေပၚ တုိးတက္မွဳေတြ အေပၚမွာ အစိုးရကိုယ္တုိင္နဲ႔ ႏုိင္ငံတကာအသို္င္းအ၀ို္င္းက ကြ်ဲျမီးမတုိသင့္ပါဘူး။ အေျပာင္းအလဲေတြဟာ ျဖည္းျဖည္း မွန္မွန္၊ ႏွဳိင္းႏွဳိင္းခ်ိန္ခ်ိန္၊ တုိင္းျပည္ရဲ႔ လုပ္ႏုိင္ကို္င္စြမ္းနဲ႔ သင့္တင္ေလွ်ာက္ပတ္တာမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ဖို႔ လိုပါတယ္၊

အစိုးရနဲ႔ အတူတူလုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံတကာအသိုင္းအ၀ုိင္းကလည္း စိတ္ေတြကို ဆြဲဆန္႔ထားဖို႔ လိုပါတယ္၊ အႀကံဥာဏ္ေတြ၊ အရင္းအျမစ္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးရင္ အတူတူတြဲလုပ္သြားဖို႔ လိုပါတယ္၊ ဒီေနရာမွာ တုိင္းျပည္မွာ ရွိေနတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြကို ဆန္႔က်င္တာမ်ဳိးလည္းမဟုတ္၊ ပတ္ခ်ာလည္ကေန ၀ုိင္းႀကီးပတ္ပတ္လုပ္ေနတာမ်ဳိး မျဖစ္ဖို႔ လိုပါတယ္၊ တခ်ိန္တည္းမွာ သူတုိ႔ကို မႏုိင္၀န္ထမ္းခုိင္းတာမ်ဳိးလည္း မျဖစ္ဖို႔ လုိပါတယ္၊

အဆင္မေျပမွဳေတြ မလြဲမေရွာင္သာ ေတြ႔လာတဲ့အခါမွာ ႏုိင္ငံတကာ အသိုင္းအ၀ုိင္းက အခ်ိန္ယူေျဖရွင္းတာမ်ဳိးပဲ ျဖစ္သင့္ပါတယ္၊ ျမန္မာျပည္ရဲ႔ မဟာဗ်ဴဟာ က်တဲ့ တည္ေနရာမ်ဳိး၊ သဘာ၀သံယံဇာတေတြ ၾကြယ္၀ပံုမ်ဳိးဟာ တျခား ႏုိင္ငံအနည္းငယ္ေလာက္မွာပဲ ရွိႏုိင္တဲ့ အားသာခ်က္ေတြပါ။

ဒီလို ထူးျခားတဲ့ ရွိေနၿပီးသား အခြင့္အေရးေတြကို ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ အသံုးခ်မယ္ဆုိရင္ ေရရွည္ တည္တံ့ၿပီး၊ အားလံုး ခံစားစံစားႏုိင္တဲ့ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ ေရခံေျမခံေတြကို တည္ေဆာက္ႏုိင္မယ္ဆုိတာကေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ