က်မျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာဘန္ေကာက္ခရီးလမ္း

က်မျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ဘန္ေကာက္ခရီးလမ္းလြန္ခဲဲ့ေသာ ၂၀၀၃ခုႏွစ္ကာလ က်မအသက္၁၆ႏွစ္အရြယ္ ၈တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ စာေမးပြဲေျဖျပီးခါစ ေႏြဦးအခါတြင္ ဘန္ေကာက္ျမိဳ ့မွ ျပန္လာေသာ၀မ္းကြြဲအစ္မတစ္ေယာက္၏ အေျပာေကာင္းမွဳျဖင့္ က်မဘန္ေကာက္ျမိဳ ့သို ့လိုက္သြားရန္စိတ္ဆႏၵျပင္းျပခဲ့ရ၏။ မွန္ပါသည္ ဘန္ေကာက္မွာအလုပ္လုပ္ျပီး ေငြအသင့္အတင့္စုေဆာင္းမိ၍ မိသားစုေမာင္ႏွမကို ေထာက္ ပံ့ႏိုင္ေသာ၀မ္းကြဲအစ္မကိုသေဘာ က်မိသည္ ။ဘန္ေကာက္သို ့မလိုက္သြားရန္ မိုးမိုးနဲ ့ပါးပါးတားျမစ္ေသာ္လည္း က်မဆႏၵမ်ားမေလ်ာ့ခဲ့။ ေႏြရာသီေရာက္တိုင္းအားလပ္ေသာလယ္ယာျပီးစီးခ်ိန္ျဖစ္၍ပါးပါးမွာထင္းခုတ္သြား၍ မိုးမိုးနဲ ့က်မ မွာေတာအရက္ခ်က္ခ်င္းျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရေလသည္။ မိသားစုေမာင္ႏွမ ၄ေယာက္အနက္က်မမွာ ဒုတိယ ေျမာက္သမီးျဖစ္၍ အစစအရာရာ မိုးမိုးနဲ ့ပါးပါးကို၀ိုင္း၀န္းကူညီခဲ့ရေလသည္။ အဦးဆုံးအစ္ကိုတစ္ေယာက္မွာကိုယ္ရင္၀တ္သြား၍က်န္ရွိေနေသာမိသားစုမွာမိုးမ္ိုးနဲ့ပါးပါးအၾကီး ဆုံး က်မမွာ ေမာင္ေလး၂ဦး ၅ေယာက္သာျဖစ္သည္။ ေခတ္စားလာေသာ ဘန္ေကာက္ေခတ္သည္ က်မတို ့ ဘားအံျမိဳ ့နယ္ ေကာ့ကေသာင္ေက်းရြာ ေမာင္မယ္မ်ား မလြန္ဆန္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ မဆိုိခဲ့ေပမဲ့ မတူကြဲျပားျခားနားလွေသာ ႏိုင္ငံေရးေခတ္ေရစီးေၾကာင္း ၊ စီးပြားေရးေရစီးေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္က်မတို ့ လည္း လူေတာထဲမွ လူသားတစ္ဦးမို ့ မတူညီေသာ ဘ၀အနိမ့္အျမင့္ကို ခါးသီးစြာ မရင္ဆိုင္ရဲပါ။ လူမွာအ၀တ္ ေတာင္းမွာ အကြတ္ ဆိုသလို လူျဖစ္လာမွ အရွက္နဲ ့အေၾကာက္ရွိတတ္စျမဲပါ။ပူျပင္းလွေသာ တန္ခူး၊ ကဆုန္ ေႏြဦးကာလမို ့ ေလာကဟင္းလင္းျပင္တစ္ခုလံုး ပူေလာင္ ေျခာက္ေသြ ့လွေပသည္။ က်မမွာအဖို ့ဘန္ေကာက္တက္ရန္ျဖင့္ တက္ၾကြျပီး စိမ္းစိုလမ္းဆန္းလ်က္ရွိေန ပါသည္။ ဤသို ့ျဖင့္ မိုးမိုးက အိမ္နီးနားခ်င္းဆီမွ လမ္းစရိတ္ ၃ သိန္း ၈ေသာင္းကို ေခ်းယူကာ ဘန္ေကာက္ ခရီးဆန္ခဲ့ရေလသည္။ မနက္ပိုင္းတြင္ မိုးမိုးနဲ ့ပါးပါးကို ရွိခိုးကန္ေတာ့ကာ ရြာမွျမ၀တီျမိဳ ့သို ့ညေနေစာင္း ၄ နာရီအခ်ိန္တြင္ ေရာက္ခဲ့သည္။ ျမ၀တီမွာ ၁ရက္နားျပီး ဘန္ေကာက္သို ့ သြားရန္လူစုသည္။ လူအားလံုးမွာ (၈၀) ခန္ ့ျဖစ္သည္။ ညေနပိုင္းအခ်ိန္တြင္ ေသာင္းရင္းျမစ္ကို တိတ္တဆိတ္ ျဖတ္ကူးျပီး ဘန္ေကာက္ျမိဳ ့သို ့ ေျခလ်င္သြားခဲ့ရသည္။ ေန ့ေရာညပါ မအိပ္တမ္း လမ္းေလ်ာက္ခဲ့ရသည္။ ၂ ရက္ေျမာက္ေသာေန ့ တြင္ အခ်ိဳ ့ေသာသူမ်ားလမ္းမေလ်ာက္ႏိုင္၍ အေယာက္(၄၀)ခန္ ့ျပန္လည့္သြားခဲ့သည္။ (၃)ရက္ေျမာက္ ေသာေန ့တြင္လမ္းျပက လမ္းခရီးတ၀က္ေရာက္ျပီးဟုဆိုကာ ထိုည၌ ေတာထဲတြင္ အိပ္ခဲ့ရသည္။ သန္း ေခါင္ယံအခ်ိန္တြင္ က်မတို ့အုပ္စုအိပ္ေမာက်ေနစဥ္ လူအုပ္စုတစ္စုေရာက္လာ၍ ယိုးဒယားလိုစကားေျပာကာ က်မတို့ထဲမွအေခ်ာဆံုးအလွဆံုး ကရင္မ ေလးသံုးဦးကို အတင္းအဓၶမ ဆြဲေခၚသြားခဲ့သည္။ မိန္းခေလး၃သံုးမွာ အသက္ထြက္မက ငိုယိုေတာင္းပန္၍ အတင္းဆြဲေခၚသြားခဲ့သည္။ မည္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္မွ် မလွဳပ္ရဲမေတာင္းပန္ရဲဲၾက။က်မ မ်ားစြာ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားမိပါသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ၀မ္းကြဲအစ္မပါမသြားျခင္းျဖစ္သည္။ အကယ္၍ အစ္မပါသြားခဲ့ပါမူ က်မမည္သို ့ျဖစ္မည္နည္း။ ဘန္ ေကာက္ဆိုတာလည္းၾကားဖူးရံုသာ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးခဲ့။ အသိမိတ္ေဆြလည္းမရွိ။ က်မမည္သို ့ ျဖစ္သြားမည္းနည္း။ က်မအေတြးမ်ား ေတာမီးေလာင္သလို ပူျပင္းရိုက္ခတ္ေနပါသည္။ လူအုပ္ထဲ မွာ က်မတစ္ဦးသာအငယ္ဆံုးျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္၌ က်မမွာ အပ်ိဳရုပ္ပင္ မေပါက္ေသးပါ။ ထိုခဏ မွာ လမ္းျပတစ္ဦးက ကရင္လိုေျပာကာ“ ဘာခ်ေနာ မိုင္ေအး ၊ ဘာခ်ေနာ မိုင္ေအး၊ ကဲ လီေလာ့” “ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ၊ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ ကဲဆက္သြားမယ္” ဟုဆိုကာ ညသန္းေခါင္းအခ်ိန္ခရီးထြက္ ခဲ့ရသည္။ က်မအရမ္းပင္ ငိုခ်င္လွပါသည္။ ေမာလည္းေမာ၊ အိပ္ေရးလည္းမ၀၊ အားလည္းကုန္ အစားအစာမ၀တ၀၊ ေရလည္းငတ္မ်ိဳးစံုျဖင့္ က်မတသက္တာတြင္ မၾကံဳဘူးေသးသည္. ဘန္ေကာက္လမ္းခရီး ဘ၀ဇတ္ဆရာကို ကခဲ့ရပါသည္။ အားမငယ္ပါနဲ ့ညီမေလး ဟိုဘက္ေရာက္ ရင္ အားလံုးအေဆေျပမွာပါဟု က်မကိုအစ္မ အားေပးစကားေျပာခဲ့ပါသည္။ က်မအိမ္ကို အရမ္းပဲ လြမ္းတယ္၊ မိုးမိုးနဲ ့ပါးပါးကို အရမ္းသတိရတယ္၊ က်မအိမ္ျပန္လွည့္ခ်င္လိုက္တာ။ ၀မ္းကြဲအစ္မက လမ္းခရီး တ၀က္ေက်ာ္ျပီး လမ္းစရိတ္လည္း အေၾကြးနဲ ့အတိုးနဲ ့ေခ်းထားတာ ၊ မင္းအိမ္ျပန္လွည့္ရင္ လမ္းစရိတ္လည္း ျပန္မရေတာ့ဘူး။ မင္းတို ့မိဘ မြဲျပီးသာမွတ္ဟု က်မကို ဆူပူၾကီမ္းေမာင္းေလသည္။(၄) ရက္ ေျမာက္ေသာေန ့တြင္ က်မလမ္းမေလ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ စီးလာေသာဖိနပ္လည္းၾကိဳးျပတ္၊ လမ္းမွာ ပုလိပ္လည္းေၾကာက္ရ၊ သူခိုးဓါးျပလည္းေၾကာက္ရ၊ ျမင္းေဆးသမားေတြးလည္းေၾကာက္ရ၊ ညအခ်ိန္ ကြ်တ္၊ကင္း၊ ေျမြဆိုးေတြလည္းေၾကာက္ရ မ်ိဳးစံုျဖင့္ ခရီးဆက္ခဲ့ရသည္။ ဖိနပ္မရွိသျဖင့္ ေျခဖ၀ါးမ်ားနီရဲေရာင္ရမ္းကာ နာက်င္ေနပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ ဦးၾကီးတစ္ေယာက္က လာသမီး ဦးေက်ာပိုးထမ္းသြားမည္ဟုဆိုကာ က်မကို ေက်ပိုးထမ္းသြားခဲ့ေလသည္။ဦးၾကီးကိုက်မအရမ္းအားနာပါတယ္က်မအတတ္ႏိုင္ဆံုးၾကိဳးစားျပီး လမ္းေလ်ာက္သြားပါမည္ ဟုဆိုကာ ဦးၾကီးစီးေသာ ဖိနပ္ကို က်မကိုေပးစီးကာ တစ္ေယာက္တစ္လွည္စီ စီးခဲ့ရေလသည္၊၊ က်မကို က်မအားတင္းကာ လမ္းေလ်ာက္ခဲ့ရပါသည္။ ၅ရက္ ၅ည လံုးလမ္းေလ်ာက္ခဲ့ရသည္။ ဘန္ေကာက္ျမိဳ ့ေရာက္ခါနီး ဦးၾကီးကို က်မကန္ေတာ့ကာ ကုိယ္စီကိုယ္ငွ လမ္းခြဲကာ လိုရာခရီး ဆက္ထြက္ခဲ့ရေလသည္။က်မဘန္ေကာက္တြင္ အလုပ္မ်ိဳးစံုျဖင့္္အလုပ္လုပ္ခဲ့ရျပီး ရြာမွက်န္ရွိေနတဲ့ မိုးမိုးနဲ ့ပါးပါး ရယ္၊ ေမာင္ေလး၂ေယာက္ရယ္ျဖင့္ သတိရလြမ္းဆြတ္လ်က္ရွိေနပါတယ္။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ႏွစ္သစ္ကူးမွာ ဘန္ေကာက္ျမိဳ ့ဘုရင့္ပန္းျခံ မွာ ရြာမွာရွိတဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ ့ႏွင့္ဆံုေတြ ့ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ႏွစ္တိုင္းလိုလိုပင္ ပန္းျခံမွာ က်မသြားျဖစ္ခဲ့သည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးေတြ ့ၾကခင္ၾက အခ်င္းခ်င္းမိတ္ဆက္ၾကျဖင့္ ေထာင္းေသာင္းမက မ်ားျပားလွစြာေသာ ကရင္ေမာင္မယ္ေလးမ်ား လာဆံုေတြ ့ၾကသည္။ တိုင္းတပါးနိုင္ငံမွာ ေၾကာက္ရြံ ့မွဳေပါင္းမ်ားစြာ၊ အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာ၊ဒုကၡ ဆင္းရဲ ေပါင္းမ်ားစြာရပ္တည္ခဲ့ရေသာ တရားမ၀င္ေရြ ့ေျပာင္းအလုပ္သမားအျဖစ္ တိုင္းျပည္ မရွိေသာလူသားမ်ားကဲ့သို ့ရပ္တည္ခဲ့ရျခင္းကို ရြာက်န္ရွိေနတဲ့ ရြာသူၾကီးမ်ား၊ ဘုန္းၾကီးရဟန္းမ်ား၊ လူၾကီးသူမမ်ား၊ မိဘေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ား၊ ကေလးသူငယ္မ်ား မွ်ေ၀ခံစား ေျပာျပခ်င္လွပါဘိ။ရက္၊ လ၊ ႏွစ္ေျပာင္းလဲလာသည္ႏွင့္အမွ် က်မတို ့ဘ၀ျပီးျပည့္စံုျခင္းမရွိခဲ့ပါဘူး။ မိသားစု တို ့၏ စားေရး၊ ၀တ္ေရး၊ ေနေရး အစစအရာရာက်မတို ့ပံပိုးခဲ့ရတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ ၆ႏွစ္ကာ လမွ်ၾကာသြားခဲ့ေလျပီး၊၊ အိမ္ကိုလည္းအရမ္းလြမ္းေနတာပဲ။ ေနာက္ျပီး လမ္းခရီးမွာ က်မကို ကယ္ တင္ခဲ့တဲ့ဦးၾကီးကို က်မအျမဲသတိရေနပါတယ္။ ဦးဦးရဲ ့ေနရပ္လိပ္စာ၊ ဖုန္းနံပါတ္ကိုလည္ က်မ မရ ခဲ့ပါဘူး။ လမ္ခြဲျပီး ဦးၾကီးကို ထိုင္ျပီးရွိခိုးကန္ေတာ့ခ်ိန္မွစျပီး ဦးဦးနဲ ့တခါမွ မဆံုျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဦးၾကီးနဲ ့အဆက္အသြယ္လုပ္ခ်င္လဲ ဘယ္သူနဲ ့မွအဆက္အသြယ္မရခဲ့ပါဘူး၊၊ ဦးဦးကို ေက်းဇူး ဆပ္ခ်င္တယ္၊၊ ဦးဦးနဲ ့ေတြ ့ခ်င္တယ္။ ေနရပ္လိပ္စာ မယူမိခဲ့တဲ့သမီးရဲ ့အားနည္းခ်က္ကို နားလည္ ေပးပါေနာ္ ဦးဦးရယ္……………………….။(ဘားအံျမိဳ ့နယ္+ေကာ့ကေသာင္ေက်းရြာ)ေလာကနိယာမတရားတို ့၏လိုတာမရ ရတာမလို၊ ၾကံဳရ ဆံုရ တခဏ၀ယ္မွန္ကန္သစၥာ၊ ရိုင္းပင္းကူညီ၊ သနားညွာတာျဖစ္ေစကာမူ ကုသိုလ္ပါရမီ ျဖစ္မည္သာတည္း။ ။လူသားအခ်င္းခ်င္းကူညီတတ္မွု၊စာနာေထာက္ထားမွုကို ေရွးရွုလ်က္။ကရင့္အမိေျမ မွရွာေဖြတင္ျပသည္။