ၿငိမ္းေဝ
ေသာၾကာေန႔၊ ႏုိဝင္ဘာလ 06 ရက္ 2009 ခုႏွစ္ 16 နာရီ 08 မိနစ္
(က)
၁၉၉၅ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂ ရက္၊ ေဖြးေပါလူရြာ ယာယီစစ္ေျပးစခန္း။ (မာနယ္ပေလာ ေတာ္လွန္ေရး ဌာနခ်ဳပ္ကို စစ္အစိုးရႏွင့္ ဒီေကဘီေအတပ္မ်ား သိမ္းပိုက္ရယူအၿပီး ၆ ရက္ အၾကာ)
ပေဟလူေခ်ာင္းထဲကိုဆင္းေတာ့ ေခ်ာင္းထဲတြင္ လူသူေလးပါး တိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိ၏။ လြန္ခဲ့ေသာ ၅ ရက္က ဤေနရာတြင္ လူမ်ား ဥဒဟို သြားလာစည္ကားေနခဲ့၏။ မာနယ္ပေလာတဝိုက္မွ ထြက္္ေျပးတိမ္းေရွာင္လာေသာ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ အေထာင္အေသာင္းမွာ ဤပေဟလူေခ်ာင္းေဘးတြင္ အထုပ္အပိုး ကိုယ္စီႏွင့္ သြားလာေနခဲ့ၾက၏။ က်ေနာ္သည္ပင္လွ်င္ ဒီမိုကရက္တစ္ ျမန္မာ့အသံ အသံဖမ္းစက္မ်ား၊ ႐ုံးပိုင္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ဤေခ်ာင္းေဘး ေသာင္ခံုေပၚတြင္ တညအိပ္ခဲ့၏။ ထိုမွတဆင့္ ေဖြးေပါလူရြာသို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
“မာနယ္ပေလာမွာ ဒီေကဘီေအ အလံေတြ ေထာင္ထားတယ္”
က်ေနာ္ၾကားရသည့္သတင္းမွာ ပါးစပ္သတင္းျဖစ္သည့္တိုင္ ဤသတင္းက က်ေနာ့္ကို အၾကီးအက်ယ္ ဖမ္းစားထားခဲ့၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မာနယ္ပေလာကို ေသာင္ရင္းျမစ္၏ ဒီဘက္ကမ္းမွတဆင့္ ဓာတ္ပုံေခ်ာင္း႐ုိက္ရန္ က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
မာနယ္ပေလာကို အလြယ္တကူ အေပၚဆီးမွ ဓာတ္ပံုေခ်ာင္း႐ုိက္ဖို႔ဆိုလွ်င္ မာနယ္ပေလာႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေသာင္ရင္းျမစ္တဖက္ကမ္း ထိုင္းႏုိင္ငံဘက္မွ ႐ုိက္မွသာျဖစ္မည္ကို က်ေနာ္ သိသည္။ ပေဟလူေခ်ာင္းကိုကူးကာ ပေဟလူရြာ ေနာက္ေက်ာဘက္ ေတာင္ေၾကာေပၚတက္လွ်င္ က်ေနာ့္အတြက္ အဆင္ေျပႏုိင္သည္ဟူ၍သာ ခန္႔မွန္းၿပီး သိထား၏။ သို႔ေသာ္ ထိုေနရာသို႔ ျပန္သြားလို႔ရသည့္ လမ္းကို က်ေနာ္ မသိ။ ထိုလမ္းကို က်ေနာ္ မကၽြမ္းက်င္။ မာနယ္ပေလာမွ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္လာစဥ္က က်ေနာ္က ေရလမ္းအတ္ိုင္း ေသာင္ရင္းျမစ္အတြင္း စီးဝင္သည့္ ပေဟလူေခ်ာင္းအတိုင္း စက္ေလွႏွင့္ ဆန္တက္လာခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပေဟလူေနာက္ေက်ာဘက္ ေတာင္ေၾကာအတိုင္း ဆင္းလာသည့္လမ္းကို က်ေနာ္ မလာခဲ့ရေတာ့။ အခုေတာ့ ထိုေတာင္ေၾကာေပၚတက္ၿပီးမွ မာနယ္ပေလာဆီ ျပန္သြားရမည္ ရွိေသာအခါ က်ေနာ့္မွာ အခက္ေတြ႔ရေတာ့၏။
မာနယ္ပေလာ၏ ေနာက္ဆံုးသတင္း ၾကားၾကားခ်င္း က်ေနာ့္ကို လမ္းျပေခၚေဆာင္ေပးႏိုင္မည့္ လူကို က်ေနာ္ အပူတျပင္း ရွာသည္။ သို႔ေသာ္ လူတကာ လိုက္ေမးလို႔ကလည္း မျဖစ္။ လံုၿခံဳေရးက အေရးၾကီး၏။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ပေလာင္အဖြဲ႔မွ ‘မိုင္အိုက္ပုံး‛ က က်ေနာ့္ကို အကူအညီေပးမည္ဟု ဆိုလာခဲ့၏။ က်ေနာ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို သူလည္း စိတ္ဝင္စားသည္ဟု ဆို၏။ သို႔ႏွင့္ သူႏွင့္က်ေနာ္ မနက္ခင္း ၈ နာရီတြင္ ထမင္းအဝစားကာ ခရီးထြက္ခဲ့ၾက၏။
က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ပေဟလူေခ်ာင္းထဲကိုေရာက္ေတာ့ ေခ်ာင္းထဲတြင္ လူသူတိတ္ဆိတ္လ်က္ ရွိ၏။ လူသူစြန္႔ခြာသြားၿပီျဖစ္သည့္ ပေဟလူရြာအိမ္တခ်ဳိ႕ ၾကားမွျဖတ္ကာ ေတာင္ေၾကာေပၚ တက္ၾက၏။ ၁ဝ မိနစ္ခန္႔ ၾကာသည္အထိ လူသြားလမ္းအတိုင္း မဟုတ္ဘဲ သစ္ပင္မ်ား၊ ေက်ာက္တံုးမ်ားကို တြယ္ကာဖက္ကာ တက္လာေနရသျဖင့္ က်ေနာ္က စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့။ သို႔ေသာ္ ‘မိုင္အိုက္ပုံး‛ ရဲ႕ စကားက ယုတၱိရွိေနသည္္။ သူက ဤလမ္းခရီးမွာ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခရီး ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လွ်ဳိ႕ဝွက္လမ္းကိုသာ ေရြးရမည္ဟု ဆိုထား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ့္မွာ ေစာဒကမတက္ႏိုင္ဘဲ ပင္ပမ္းၾကီးစြာ သူ႔ေနာက္မွ လိုက္ေနခဲ့ရ၏။
နာရီဝက္ေက်ာ္ခန္႔ရွိေတာ့ က်ေနာ္ မေအာင့္အီးႏုိင္ေတာ့။ သစ္ပင္တပင္ကိုမွီကာ ေနရာတြင္ပင္ ရပ္လိုက္သည္။
‘ေဟ့လူ … ခင္ဗ်ားလမ္းက မဟုတ္ေသးဘူးနဲ႔ တူတယ္ေနာ္။ က်ေနာ္သိထားတာက ဒီေပၚမွာ လူသြားလမ္း ေကာင္းေကာင္းတခုေတာ့ ရွိတယ္ဗ်။ က်ေနာ္တို႔ အဲဒီလမ္းကိုေတြ႔မွ မာနယ္ပေလာဘက္ ေက်ာ္ဆင္းလို႔ ရမယ္မို႔လား‛
မိုင္အိုက္ပုံးက က်ေနာ့္ကို မၾကည့္ဘဲ ခတ္ေတြေတြရပ္ၿပီး စဥ္းစားေန၏။ သူ႔ရဲ႕ နေဝတိမ္ေတာင္ ျဖစ္ေနသည့္ အေျခအေနကို ၾကည့္ကာ က်ေနာ္ စိတ္ပူသြားရသည္။
‘အင္း … ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုထက္ထိ အဲဒီလမ္းကို မေရာက္ေသးဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္က အျမန္ေရာက္ေအာင္ျဖတ္ၿပီး တက္လာတာဗ်။ ခုဟာက အျမန္လိုမွ‛
‘ဟာ … ခင္ဗ်ားကေတာ့ လုပ္ေတာ့မယ္။ ေျပာတုန္းကေတာ့ ဒီလမ္းကို မ်က္စိမွိတ္ၿပီးေတာင္ တက္လို႔ရတယ္ဆို။ ခုအတိုင္းဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔ ေနမေစာင္းခင္ မာနယ္ပေလာဘက္ျခမ္းဆင္းဖို ့အခ်ိန္မီပါဦးမလားဗ်ာ‛
က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ တက္လာလက္စ လမ္းအတိုင္း ဆက္တက္ၾက၏။ ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္ကပဲ ေရွ႕က ဦးေဆာင္ၿပီး တက္သည္။ မိုင္အိုက္ပံုးက ဘာမွ်မဟေတာ့။ သူႏွင့္က်ေနာ္က အဖြဲ႔အစည္းခ်င္းသာ မတူေပမယ့္ ညီရင္းအကိုတမွ် ရင္းႏွီးၾက၏။ က်ေနာ္တြင္မက ရဲေဘာ္အားလံုးနီးပါး သူ႔ကို ခင္မင္ၾက၏။ အထူးသျဖင့္ သူႏွင့္က်ေနာ္က တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ေျပာမနာ ဆိုမနာ။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္က သူ႔ကို တလမ္းလံုး တျဗစ္ေတာက္ေတာက္ လုပ္လာခဲ့၏။ သူကလည္း မ်က္ႏွာတၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ က်ေနာ္ ေျပာသမွ် ငုံ႔ခံၿပီး လိုက္လာခဲ့၏။
‘ေဟာ … ေတြ႔ၿပီ။ ဒီလမ္းပဲ … ဒီလမ္းပဲ‛
သူက ေအာင္ႏုိင္သူ၏ ေလသံမ်ဳိးျဖင့္ ေတာလမ္းေလးေပၚတက္ၿပီး ရပ္သည္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္ကာ လမ္းအတိုင္း ခတ္ၾကြားၾကြား ထြက္သြားေလသည္။ လမ္းေလးအတိုင္း ခပ္သြက္သြက္ သြားေနရင္းက ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂ႐ုျပဳမိသည္။ ကိုယ့္ေဇာႏွင့္ကိုယ္ ေတာင္ေပၚတက္လာခဲ့သျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုပင္ ေမ့ေနခဲ့မိ၏။ အမွန္အားျဖင့္ ဤေနရာမွာ ရန္သူႏွင့္ အနီးဆံုးေနရာျဖစ္၏။ လူသူမရွိေတာ့သည့္ နယ္ေျမျဖစ္၏။ ထိုသို႔ ေတြးမိသည့္အခါက်မွ က်ေနာ့္မွာ တုန္လႈပ္မိ၏။ သို႔ေသာ္ ရဲေဘာ္ၾကီး မိုင္အိုက္ပံုးကမူ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕သည့္ အမူအယာ မရွိ။ ေရွ႕က ဦးေဆာင္ခ်ီတက္လ်က္ရွိသျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ အားရွိသြားရ၏။
နာရီဝက္ခန္႔ ေလွ်ာက္လာၿပီးသည့္အခါ က်ေနာ္ စိတ္ပူလာရျပန္သည္။ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆိုလွ်င္ မာနယ္ပေလာကို ေရာက္ဖို႔သင့္ၿပီဟု ေတြးမိသည္။ သည့္ထက္ တနာရီခန္႔ ေနာက္က်သြားပါက မာနယ္ပေလာကို ဓာတ္ပုံခိုး႐ုိက္ဖို႔ရာ အခက္အခဲရွိႏိုင္သည္။ မြန္းလြဲလို႔ ေနေစာင္းလွ်င္ ကင္မရာကို မာနယ္ပေလာဘက္ လွမ္းခ်ိန္လို႔ မသင့္ေတာ္ေတာ့မွန္း က်ေနာ္ ေတြးမိလာသည္။ မာနယ္ပေလာတြင္ စစ္တပ္မ်ား ရွိေနသည္။ ရန္သူက မာနယ္ပေလာကို သိမ္းမိသည္မွာ ရက္ပိုင္းမွ်သာ ရွိေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ ယခင္ မာနယ္ပေလာ လံုၿခံဳေရး ကရင္ရဲေဘာ္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဒီေကဘီေအ ဘက္သို႔ ပါသြားသျဖင့္ မာနယ္ပေလာႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္းႏုိင္ငံဘက္ကမ္းမွာ လံုၿခံဳေရးအရ အင္မတန္ အေရးၾကီးသည့္ ေနရာျဖစ္သည္ကို မသိမဟုတ္ သိၾကမည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ရန္သူက ဒီဘက္ကမ္းေတာင္ေၾကာကို အၿမဲမျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ အကယ္၍ တဖက္က မွန္ေျပာင္းႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနစဥ္ က်ေနာ္က ကင္မရာကို ထုတ္ခ်ိန္လိုက္ပါက ေနေရာင္ေၾကာင့္ ကင္မရာမွန္မွ အလင္းေရာင္ျပန္လွ်င္ ရန္သူက ဧကန္မုခ် ေသနတ္ႏွင့္ လွမ္းပစ္မည္သာ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ ေနရာယူရန္ စိတ္ကူးထားသည့္ေနရာမွာ မာနယ္ပေလာဘက္ကမ္းႏွင့္ လက္နက္ငယ္ တကမ္းအကြာတြင္သာ ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မြန္းမလြဲခင္ ရည္မွန္းထားသည့္ ေနရာသို႔ ေရာက္ဖို႔ရန္ အခ်ိန္မရွိေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
‘ေဟာ … ဟိုမွာ ေတြ႔ၿပီ။ ေရာက္ ေရာက္ ‛
မိုင္အိုက္ပုံး တအံတၾသ ရပ္ၾကည့္ေနရာကို က်ေနာ္ အေမာတေကာ ေျပးၾကည့္သည္။ သူက လက္ညိႇဳးညႊန္သလုိ လုပ္ၿပီးမွ လက္ကိုျပန္ ႐ုပ္လိုက္၏။ ေတာင္ေျခေအာက္က ရြာကေလးတရြာ။ က်ေနာ္ ေနရာတြင္ပင္ ၾကက္ေသေသကာ ရပ္ေနမိသည္။
‘ဟား … ဒုကၡပဲ၊ အဲဒါ မာနယ္ပေလာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလဗ်ာ ‛
က်ေနာ္က သူ႔က္ုိတြန္းထိုးကာ လွမ္းျမင္ရသည့္ ရြာကေလးကို စိတ္ပ်က္စြာၾကည့္သည္။
‘ဟုတ္၊ ဟုတ္တယ္ ကိုၿငိမ္း။ အဲ … အဲဒါ မယ္ေပါထ ပဲ‛
‘က်ဳပ္ထင္တယ္၊ စတက္လာကတည္းက က်ဳပ္ထင္တယ္။ ခင္ဗ်ား အစကတည္းက ကိုယ္မကြ်မ္းရင္ မကြ်မ္းဘူးလို႔ အမွန္အတိုင္း ေျပာေပါ့ဗ်။ အခုေတာ့‛
‘အခုေတာ့ မယ္ေပါထပဲေလဗ်ာ။ မယ္ေပါထရြာေတြ႔ရင္ မာနယ္ပေလာက ေျပးမလြတ္ေတာ့ပါဘူး … ကိုၿငိမ္းရ‛
‘ဘာေျပးမလြတ္ရမွာလဲ။ အခုအတိုင္းဆို မာနယ္ပေလာကိုေတာင္ ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ ခင္ဗ်ား မယ္ေပါထကို တမင္သြားခ်င္လို႔ က်ဳပ္ကို ညာေခၚလာတာမ်ားလား။ မရဘူး ျပန္လွည့္မယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ မာနယ္ပေလာမွ မာနယ္ပေလာပဲ။ ၾကည့္စမ္းဗ်ာ … က်ဳပ္က အေကာင္းေအာက္ေမ့လို႔ သူ႔အားကိုးနဲ႔ ေခၚလာမိပါတယ္။ ခင္ဗ်ား … ရည္းစား၊ အဲ … ရည္းစားလည္း မဟုတ္ေသးပါဘူးေလ။ ခင္ဗ်ားဘက္က တဖက္သတ္ ၾကိဳက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလး။ အဲဒါ … ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို အေဖာ္ေခၚၿပီး သြားမလို႔မို႔လား။ မရဘူး .. အခုျပန္လွည့္။ ခင္ဗ်ားဗ်ာ ျဖစ္မွျဖစ္ရပေလ‛
က်ေနာ္က ေျပာေျပာဆိုဆို ေနာက္ကိုျပန္လွည့္၏။ မိုင္အိုက္ပုံးက ေရွ႕ဆက္သြားရမလို လုပ္ေနေသး၏။ ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ့္ေနာက္မွ မလိုက္ခ်င္လိုက္ခ်င္ႏွင့္ ျပန္လိုက္လာ၏။ နာရီကိုၾကည့္ေတာ့ မြန္းတည့္ ၁၂ နာရီရွိၿပီ။ က်ေနာ္က နာရီကိုၾကည့္ကာ မခ်ိတင္ကဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ရေတာ့သည္။
‘ကဲ … ဒီအတိုင္းဆိုရင္ မာနယ္ပေလာကို ျပန္သြားရမွာရယ္၊ ဟိုက်ေတာ့ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ ေနရာေရြးရမွာရယ္ဆိုရင္ အနည္းဆံုး တနာရီေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ယူရမွာ ေသခ်ာတယ္။ က်ဳပ္ … ဒီလိုစဥ္းစားတယ္။ မနက္ျဖန္က်မွ တခါထပ္ၿပီး ၾကိဳးစားေတာ့မယ္။ ျပန္ဆင္းၾကရေအာင္။ ေနေစာင္းမွ ဓာတ္ပံုသြား႐ိုက္ရင္ က်ဳပ္တို႔ လွမ္းအပစ္ခံရမွာ ေသခ်ာတယ္‛
က်ေနာ္က ေျပာေျပာဆိုဆို လာလမ္းအတိုင္းျပန္ေလွ်ာက္ေတာ့ မိုင္အိုက္ပံုးက အင္တင္တင္လုပ္ေန၏။
‘ဒါဆိုရင္ … ဒီလိုလုပ္မယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ လာလက္စနဲ႔ မထူးဘူး။ မယ္ေပါထ ဆက္ဒိုးလိုက္ေတာ့မယ္။ ခင္ဗ်ား … ဒီလမ္းအတိုင္းသာ ဆင္းသြား။ ပေဟလူကို ဆင္းသြားမွာပဲ။ မွားစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး‛
‘ၾကည့္စမ္း။ ဒီေလာက္ လူေတြထြက္ေျပးေနရတဲ့ၾကားထဲ လူမရွိေတာ့တဲ့ရြာကို ခင္ဗ်ား ဘာသြားလုပ္ဦးမွာလဲ။ ဟိုမွာ … လူမေျပာနဲ႔ ေခြးတေကာင္ အေကာင္တၿမီးမွ မရွိေတာ့ဘူးဗ်။ မရဘူး။ က်ဳပ္နဲ႔ပဲ တခါထဲျပန္ရမယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ၊ ဒီေလာက္ တိုက္ပြဲျဖစ္၊ ဒီေလာက္ လူေတြ ကစင့္ကလ်ား ျဖစ္ေနတဲ့ၾကားထဲကမ်ား။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္တေယာက္ထဲေတာ့ မျပန္ရဲဘူး။ လာ … အတူတူပဲျပန္မယ္‛
က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေဖြးေပါလူရြာကိုေရာက္ေတာ့ မိုင္အိုက္ပံုးက သူ႔ကို မယ္ေပါထရြာ သြားခြင့္ မေပးရေကာင္းလားဟု ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲႏွင့္ အျပစ္တင္ရင္းက လူခ်င္းခြဲလိုက္ၾက၏။
(ခ)
‘မကူညီခ်င္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ကိုၿငိမ္းေဝ။ မာနယ္ပေလာ က်ၿပီးတာကလည္း ရက္ပိုင္းပဲ ရွိေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ က်ဳပ္တို႔ကင္းေတြေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး။ ရန္သူက ဒီဘက္ကမ္းကိုကူးၿပီး သူတို႔လံုၿခံဳေရးကို ခ်ဲ႕ထားတယ္လို႔လည္း ၾကားတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ပါ‛
ဗိုလ္မႉးတူးတူးေလးက သူ႔ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနသည့္ၾကားက က်ေနာ့္ကို ေဘးတြင္ေခၚကာ ခတ္တိုးတိုး တားျမစ္ေန၏။ က်ေနာ္ကမူ လက္မေလွ်ာ့ႏုိင္ပါ။
‘ဗိုလ္မႉးေျပာတာ က်ေနာ္သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ဓာတ္ပံုသြား႐ိုက္႐ုံပါ။ ႐ိုက္ၿပီးၿပီးခ်င္း ခ်က္ခ်င္းျပန္လာမွာပါ။ ဗိုလ္မႉး ဒါတခုေတာ့ ကူညီပါဗ်ာ‛
၃-၄ ၾကိမ္တားျမစ္လို႔ မရေသာအခါက်မွ ဗိုလ္မႉးတူးတူးေလးက က်ေနာ့္အတြက္ ကရင္ရဲေဘာ္ ႏွစ္ေယာက္ကို လမ္းျပအျဖစ္ စီစဥ္ေပးခဲ့၏။ ကရင္ရဲေဘာ္မ်ားမွာ ျမန္မာစကားတတ္သျဖင့္ အဆင္ေျပ၏။
အမွန္စင္စစ္ ဒီကေန႔မနက္ ခရီးထြက္ျဖစ္လွ်င္ သူလည္း လိုက္ျဖစ္ေအာင္ လိုက္ေပးမည္ဟု မိုင္အိုက္ပံုးက မေန႔ညေနကတည္းက ကတိေပးထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ဒီကေန႔မနက္ သူ႔ဆီ က်ေနာ္သြားေတာ့ သူက အိပ္ယာက မထေသး။ မေန႔တုန္းက မယ္ေပါထရြာကို မ်က္လံုးႏွင့္ ျမင္လိုက္ရၿပီးခါမွ မသြားလိုက္ရေလျခင္းဟုဆိုကာ ညက တညလံုး အရက္ထိုင္ေသာက္ခဲ့သျဖင့္ မနက္က်ေတာ့ အိပ္ယာက မထႏုိင္ေတာ့။
စိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ လူ႔ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီက ရဲေဘာ္ဗညားထံ က်ေနာ္ ထြက္လာခဲ့သည္။ သူ႔ထံတြင္ ကင္မရာေကာင္းေကာင္း တလံုးရွိသည္။ က်ေနာ့္တြင္ရွိေသာ ကင္မရာက အေဝးခ်ိန္မွန္ဘီလူးမွာ အားနည္း၏။ ရဲေဘာ္ဗညားထံတြင္ရွိသည့္ ကင္မရာက Green Novenber 32 မွ ကင္မရာျဖစ္သည္။ အေဝးခ်ိန္မွန္ဘီလူးမွာ အားအလြန္ေကာင္းသည္ကို က်ေနာ္သိသည္။ အစပိုင္းတြင္ ကိုဗညားက သူပိုင္ပစၥည္း မဟုတ္ဟုဆိုကာ က်ေနာ့္ကို မငွားႏုိင္ဟု ျငင္းေနေသး၏။ က်ေနာ့္ရည္ရြယ္ခ်က္ အမွန္ကို ေျပာျပမွ ငွားမည္ဟု ေစ်းဆစ္ေနေသး၏။
က်ေနာ္က ကင္မရာ ငွားလို႔ရႏုိင္ရန္ အမွန္အတိုင္း ဖြင့္ေျပာေတာ့ က်ေနာ္သြားမည့္ခရီးတြင္ သူလည္း လိုက္ခြင့္ျပဳမွ ငွားမည္ဟု ထပ္ၿပီး ေစ်းဆစ္ေနျပန္သည္။ မတတ္သာသည့္အဆံုး ကင္မရာလည္း ရ၊ အေဖာ္လည္း ရဟု သေဘာထားကာ ကိုဗညား၏ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို လက္ခံခဲ့ရ၏။ ကိုဗညားသည္လည္း က်ေနာ္ႏွင့္ ရင္းနီးသူပင္။ ေန႔တိုင္းလိုလို ထူးရာစိုး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ အတူထိုင္ကာ စကားဝိုင္းဖြဲ႔ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ပေဟလူရြာ ေနာက္ေၾကာ ေတာင္ေပၚခရီးတြင္ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔၌ လူ ၄ ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ေလသည္။
‘ဘယ္လိုလဲ … ကိုၿငိမ္း။ ၿငိမ္လွခ်ည္လား။ ဘာေတြ ေတြးလာတာလဲဗ်‛
‘ဟိုေရာက္ရင္ ခင္ဗ်ား ကင္မရာနဲ ့ ခင္ဗ်ားပဲ ႐ိုက္ဗ်ာ။ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ကင္မရာနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ ႐ိုက္မယ္‛
‘ရတယ္ေလ။ ခင္ဗ်ားက ဒီခရီးမွာ စစ္ေၾကာင္းမႉးပဲဟာ‛
တနာရီခြဲသာသာတြင္ က်ေနာ္တို႔လူစု ေတာင္ေပၚလူသြားလမ္းေပၚ ေရာက္လာၾက၏။ ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္ခန္႔ ရွိေသာအခါ မာနယ္ပေလာဘက္သို႔ ဆင္းသည့္ ေတာင္ေၾကာအတိုင္း ဆင္းလာႏုိင္ၾက၏။ လမ္းတြင္ မည္သည့္အခက္အခဲမွ် မရွိခဲ့။ က်ေနာ္တို႔လူစု ေတာင္ေၾကာအတိုင္း ဆင္းလာေနစဥ္ မာနယ္ပေလာကို ထင္ထင္ရွားရွားၾကီးပင္ ျမင္ေနၾကရ၏။ သာသနာ့အလံတခ်ဳိ႕ကို ေနရာ ၁ဝ ေနရာခန္႔ေလာက္တြင္ လွမ္းေတြ႔ရ၏။ ဒီေကဘီေအ အလံမ်ားပင္ ျဖစ္မည္ဟု ယူဆမိသည္။
က်ေနာ္တို႔ ဆင္းခ်လာရာ ေတာင္ေၾကာႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေသာင္ရင္းျမစ္ တဖက္ကမ္းတြင္ ေစာဘဦးၾကီး စစ္ေရးျပကြင္းကို ျမင္ေနရ၏။ ေစာဘဦးၾကီး ေက်ာက္တိုင္ကိုမူ မေတြ႔ၾကရ။ နဝတ စစ္တပ္က ဖ်က္ဆီးလိုက္၍ပဲလား၊ သစ္ပင္မ်ား ကြယ္ေနလို႔ပဲလား က်ေနာ္ မသိ။ က်ေနာ္တို႔ကို လမ္းျပလိုက္ပါလာသူ ကရင္ရဲေဘာ္ ႏွစ္ဦးကမူ ေအာက္ေျခနားအထိ ဆင္းလာၾကသည့္ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္္ ပါမလာေတာ့ဘဲ လမ္းတဝက္တြင္ပင္ ေနရစ္ခဲ့ၾက၏။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က ၿခံဳမ်ား၊ သစ္ပင္မ်ားကို အကာအကြယ္ယူကာ တေျဖးေျဖးခ်င္း ေအာက္သို႔ ဆင္းလာၾက၏။
‘ေဟ့ … ဟိုမွာ ဆရာေတာ္ရမ္ဘိုရဲ႕ ကားမို႔လား‛
တုိယု္ိတာ ဗင္ကားအျဖဴေလးတစီးကိို ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း ကမ္းပါးယံေအာက္ေျခ၌ ေတြ႔ရ၏။ နဝတႏွင့္ ဒီေကဘီေအ တပ္မ်ား သိမ္းဆည္းရမိသြားေသာ တစီးတည္းေသာ ကားေလးျဖစ္၏။ ဤကားေလးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ေစာဘိုျမက ဆရာေတာ္ ရမ္ဘိုကုိ လႉဒါန္းထားသည့္ ကားကေလးျဖစ္၏။
‘ဟိုမွာ … ကမ္းပါးယံမွာ စာလံုးေတြေဖာ္ၿပီး ခင္းထားတယ္။ ဘာတဲ့ .. နဗဟ (၆၆၁)၊ ခမရ ၂၈ တဲ့။ ေဟ့ … ေဟ့ ကိုဗညားေလး ႐ုိက္႐ုိက္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ႏွစ္ပံုသံုးပံုေလာက္သာ ႐ိုက္‛
ကိုဗညားက အလံေထာင္ထားသည္မ်ားကို ဓာတ္ပံု႐ုိက္ေနရင္းက က်ေနာ္ေျပာျပရာ ကမ္းပါးယံကို တဆက္တည္း ႐ုိက္၏။
‘ၾကည့္စမ္း … ဒီေကာင္ေတြ မာနယ္ပေလာကို သိမ္းတာ၊ သူတို႔တပ္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေကဘီေအ ကပဲ သိမ္းတာဆိုၿပီး ညကပဲ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ ေျပာသြားေသးတယ္။ ဟင္း … အခုေတာ့ သူတို႔ကိုယ္တုိင္ ဝင္သိမ္းတာ၊ ရွင္းေနတာပဲဟာ‛
‘ကဲ … ကိုဗညားေရ။ ဟိုဘက္ က်ဳပ္တို႔႐ုံးေတြဘက္ အခ်ိန္ရွိတုန္း ေရႊ႔ၾကဦးစို႔။ ဒီဘက္က ဒီေလာက္ဆို ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ‛
က်ေနာ္တို႔လူစု မာနယ္ပေလာ၏ ေတာင္ဘက္ကို ေရႊ႔လာခဲ့ၾက၏။ က်ေနာ္ကေတာ့ မာနယ္ပေလာကို လြမ္းသစြာ ေငးၾကည့္ရင္း ရင္ထဲ၌ နာက်င္ေနခဲ့၏။ ဤေနရာ၌ က်ေနာ္သည္ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္မွ် ေနထိုင္ခဲ့၏။ ယခုအခါ မာနယ္ပေလာ ေျမေပၚတြင္ နဝတ စစ္သားတခ်ဳိ႕ကို ဟိုဒီသြားလာေနသည္ကို ျမင္ေနရျပန္သည္။ ဆရာေတာ္ ရမ္ဘို၏ ကားအျဖဴေလးကိုလည္း ဟ္ိုဒီေလွ်ာက္ေမာင္းေနသည္ကို ေတြ႔ေနရ၏။ နဝတ စစ္သားမ်ား ဖြင့္ထားသည့္ ကက္ဆက္သီခ်င္းသံကိုပင္ ၾကားေနရ၏။ နဝတ စစ္သားအခ်င္းခ်င္း ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုသည့္ အသံကိုပင္လွ်င္ သဲ့သဲ့မွ် ၾကားေနရ၏။
‘ကဲ … ဘယ္လိုလဲ၊ ျပန္ၾကမလား။ တျခား႐ိုက္စရာ ေနရာ ရွိဦးမလား‛။ က်ေနာ္က ေခတၱခဏမွ် စဥ္းစားေနလိုက္၏။
‘အခု အခ်ိန္နည္းနည္း ရွိေနေသးတယ္ ငါ့ညီ။ ငါေတာ့ အရင္ေနရာကိုပဲ ထပ္ၿပီး သြားၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။ ဘယ္ႏွယ့္လဲ‛
‘ဟာ … ဒါက ကိုၿငိမ္း သေဘာပဲေလ။ ကိုင္း … ၾကာသလားလို႔၊ ေရႊ႔ၾကရေအာင္‛
ပထမ က်ေနာ္တို႔ ေနရာယူခဲ့ရာ ေနရာသို႔ ျပန္ေရာက္လာၾကျပန္သည္။ က်ေနာ္တို႔လူသိုက္ သတိၾကီးစြာထားကာ၊ သစ္ပင္ၿခံဳပင္မ်ားကို အကာအကြယ္ယူကာ ေအာက္ဘက္ဆီ ဆင္းလာေနခိုက္ ေအာက္တည့္တည့္ ေသာင္ရင္းျမစ္ ဒီဘက္ကမ္းတြင္ ေလွငယ္တစင္း ဆိုက္ထားသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ က်ေနာ္တို႔က ေရာက္ရာေနရာတြင္ပင္ ရပ္ကာ အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ၾက၏။ အသံကို နားစြင့္၏။ နားထဲတြင္ ေလတိုးသံမွအပ ထူးျခားသည့္အသံကိုမူ မၾကားၾကရ။
သို႔ေသာ္ ဟိုဘက္ကမ္း မာနယ္ပေလာ စက္ေလွဆိပ္ဆီက အဝတ္ဖြပ္သည့္ အသံကိုမူ အတိုင္းသားၾကားေနရ၏။ ကရင္ရဲေဘာ္ ႏွစ္ဦးက ေအာက္အထိ ဆက္ၿပီးဆင္းရန္ ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေန၏။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲတြင္ သံသယစိတ္ အနည္းငယ္ျဖစ္လာ၏။ က်ေနာ္တို႔ ခရီးမထြက္လာခင္က ဗိုလ္မႉးတူးတူးေလး ေျပာလိုက္သည့္စကားကို က်ေနာ္ ျပန္စဥ္းစား၏။ ရန္သူက ဒီဘက္ကမ္းေတာင္ေၾကာမွာ ကင္းေတြတက္ၿပီး ထိုးေကာင္းထိုးထားႏုိင္သည္။ စစ္ေခြးေဟာင္သံေတြလည္း ၾကားရသည္ ဟူသည့္စကားကို ျပန္ေတြးမိကာ စိုးရိမ္လိုက္မိေသး၏။
‘ဒီလိုလုပ္။ ခင္ဗ်ားတို႔က ဒီနားမွာပဲ ေစာင့္ေနခဲ့ေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က ေအာက္နားအထိ နည္းနည္းဆင္းၿပီး ဓာတ္ပံု႐ိုက္လိုက္ဦးမယ္‛
က်ေနာ္ႏွင့္ ကိုဗညားက သတိႏွင့္ ေအာက္ကို ဆင္းလာခဲ့ၾကသည္။
‘ေဟာ … ကိုၿငိမ္းေဝ။ ဟိုမွာၾကည့္စမ္း။ ခုနတုန္းက က်ဳပ္တို႔ ေတြ႔ခဲ့တဲ့စာေတြ မရွိေတာ့ဘူးဗ်။ ေဟာ … ဘာတဲ့။ ဒီေကဘီေအ ဆိုၿပီး စာလံုးေတြ ေျပာင္းသြားၿပီဗ်‛
က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ၿပိဳင္တူဆိုသလို ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း ကမ္းပါးယံကို ကင္မရာကိုယ္စီ ထိုးခ်ိန္လိုက္ၾက၏။
လြန္ခဲ့သည့္ တနာရီခန္႔က ဤကမ္းပါးယံၾကီးေပၚတြင္ ေက်ာက္တံုးမ်ားကို ထံုးျဖဴသုပ္ကာ စာလံုးေဖာ္ထားသည့္ နဗဟ (၆၆၁)၊ ခမရ ၂၈ စာတန္း၏ ေနရာတြင္ ဒီေကဘီေအ ဟူေသာ စာတန္းၾကီးကို အံ့ၾသစြာ ဓာတ္ပံု႐ုိက္၏။ အမွန္တကယ္အားျဖင့္ဆိုလွ်င္ မာနယ္ပေလာကို နဝတ စစ္တပ္မ်ားကသာ ဦးေဆာင္ၿပီး သိမ္းပိုက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စခန္းသိမ္းတပ္၏ နာမည္ကို စာလံုးေဖာ္၍ ေဖာ္ျပထားခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လြန္ခဲ့သည့္ ညကမူ စစ္အစိုးရက ျပဳလုပ္သည့္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ၌ မာနယ္ပေလာကို ဒီေကဘီေအ တပ္မ်ားကသာ သိမ္းျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း အသံလႊင့္ခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒီကေန႔ နံနက္ခင္းတြင္ စာလံုးမ်ား ေျပာင္းပစ္လိုက္ၾက၏။ က်ေနာ္တို႔က စာလံုးႏွစ္မ်ဳိးစလံုး၏ ဓာတ္ပံုမ်ားကို ကံအားေလ်ာ္စြာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အခ်ိန္မီရလိုက္ၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
‘ကဲ … ကိုဗညား။ ေမာင္ရင္က ဒီမွာပဲေနၿပီး ႐ုိက္ေတာ့။ က်ဳပ္ ကင္မရာက ေအာက္နည္းနည္း ထပ္ဆင္းၿပီး ႐ိုက္မွ အဆင္ေျပမွာ‛
ဝါးတ႐ုိက္ခန္႔အထိေအာက္ကို က်ေနာ္ ဆင္းလိုက္သည္။ ေစာဘဦးၾကီး စစ္ေရးျပကြင္းကို အတိုင္းသား ျမင္ေနရ၏။ စစ္သားတခ်ဳိ႕ အေဆာက္အဦးပ်က္မ်ားၾကား သြားေနသည္ကို အ႐ုပ္ကေလးမ်ား လႈပ္ရွားေနသည့္သဖြယ္ ေတြ႔ေနရ၏။ ထိုစဥ္မွာပင္ ေခြးေဟာင္သံၾကီးတသံကို က်ေနာ္ႏွင့္ လက္တကမ္းအကြာခန္႔က မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ၾကားလိုက္ရေလသည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို လာလမ္းအတိုင္း က်ေနာ္ ျပန္ေျပးေနမိသည္။ ေျပးေနတက္ေနရင္းက ေနာက္ဆက္တြဲ ၾကားရဖြယ္ရွိသည့္ ေခြးေဟာင္သံႏွင့္ ေသနတ္သံမ်ားကိုလည္း နားစြင့္ေနရေသး၏။ သို႔ေသာ္ ဘာသံမွ်ေတာ့ မၾကားရ။ အားသြန္ၿပီး ေတာင္ေပၚကို အေျပးတက္ေနစဥ္ အေဖာ္မ်ားကိုလည္း အျပစ္တင္မိသည္။ သူတို႔သည္ က်ေနာ့္ကိုပင္ မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ေတာင္ေပၚကို ေျပးႏွင့္ၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ကို အရိပ္အေရာင္မွ်ပင္ မေတြ႔ရေတာ့။
ေျပးရင္းႏွင့္ စဥ္းစားသည္။ သည္အတိုင္း လူသြားလမ္းအတိုင္း ေျပးေနပါက ေနာက္က စစ္ေခြး လိုက္လာခဲ့သည္ရွိေသာ္ လြတ္စရာ အေၾကာင္းမရွိသည္ကို ေတြးမိလာသည္။ က်ေနာ္ၾကည့္ဖူးသည့္ ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ားထဲ၌ စစ္ေခြးၾကီးမ်ား အလိုက္ခံရသည့္အခါ အနံ႔ခံၿပီးမွသာ လိုက္၏။ အလိုက္ခံရသည့္ ဇာတ္လိုက္က စမ္းေခ်ာင္းအတိုင္း ေမွ်ာကူးၿပီး သြားေသာအခါ စစ္ေခြးမ်ားအဖို႔ အနံ႔ခံ၍ မရႏုိင္ေတာ့သည္ကို ေျပးရင္းလႊားရင္း ေတြးမိလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ လူသြားလမ္းေလးအတိုင္း မေျပးေတာ့ဘဲ အနိမ့္ပိုင္းေခ်ာက္ထဲသို႔ ဆင္းခ်လာခဲ့၏။
အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳႏွင့္ ဆင္းခ်လာေနစဥ္ က်ေနာ့္မွာ ဆက္ၿပီး မဆင္းႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အေမာဆို႔လာရ၏။ အခ်ိန္အတန္ၾကာသည္အထိ ဒလိမ့္ေခါက္ေကြး ဆင္းခ်လာေနသည့္တိုင္ ေရရွိသည့္ စမ္းေခ်ာင္းကိုမူ အရိပ္အေရာင္မွ် မေတြ႔ရေသး။ က်ေနာ္ မည္သို႔မွ် မတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျပးလို႔မလြတ္လို႔ ေသခ်င္လည္း ေသေစေတာ့ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ သစ္ပင္တပင္၏ ေျခရင္းတြင္ ပစ္လွဲခ်လိုက္ရ၏။ အသက္ကို ဖားဖိုထိုးသလို ေလကိုရႉ႐ႈိက္ရင္း ေခြးေဟာင္သံ လူသံမ်ားကို နားစြင့္ေနမိေသး၏။ သို႔ေသာ္ ေတာၾကီးတခုလံုး က်ေနာ့္အသက္ရႉသံမ်ားမွအပ မည္သည့္အသံမွ် မၾကားရ။ သစ္ရြက္မ်ား ေလတိုးသည့္ အသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရ၏။
မိနစ္အနည္းငယ္မွ် နားၿပီးမွ ကြဲသြားသည့္ အေဖာ္မ်ားကို က်ေနာ္ ရွာေတြ႔မွ ျဖစ္မည္ကို ေတြးမိလာသည္။ က်ေနာ္ ေတာင္ေပၚက ျပန္ဆင္းသည့္ လမ္းမွန္ကို မသ္ိ။ အေမာ မျပည့္တေျပတြင္ ေခါင္းေပၚက ေတာင္ေစာင္းေပၚ ျပန္တက္ရျပန္သည္။ ေတာင္ထိပ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ ခပ္ျမင့္ျမင့္ သစ္ပင္တပင္ကို ရွာရမည္။ သစ္ပင္ေပၚကတဆင့္ ပေဟလူႏွင့္ ေဖြးေဘာလူရြာမ်ား ရွိရာဘက္ကို ၾကည့္မည္။ ေတြ႔လွ်င္ စိတ္မွန္းႏွင့္ ေတာင္ေပၚက လမ္းရွာၿပီး ဆင္းမည္ဟု စိတ္ကူးထားလိုက္၏။
ေတာင္ေပၚလမ္းေလးေပၚ က်ေနာ္ ေရာက္လာခဲ့ျပန္သည္။ လမ္းေတြ႔သျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ ခေလးတေယာက္လိုပင္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားရ၏။ ခပ္ျမင့္ျမင့္ သစ္ပင္တပင္ကို လိုက္ၾကည့္ေနစဥ္ လူသံၾကားရသျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ လူသြားလမ္းခ်ဳိးေလးဆီမွ လူႏွစ္ေယာက္ ေပၚလာခဲ့၏။
‘ဟာ … ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ေတာင္မွ မေစာင့္ၾကဘူး။ က်ဳပ္လည္း အသားကုန္ေျပးလိုက္ရတာ။ လူခ်င္း ျပန္ေတြ႔လို ့ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ႏို႔မို႔ဆို က်ဳပ္တေယာက္ထဲ ေတာင္ေပၚေတာထဲ ဒုကၡျဖစ္မွာေသခ်ာတယ္‛
လမ္းျပ ကရင္ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦးက က်ေနာ့္ကို မေဝခြဲတတ္သည့္ မ်က္လံုးကိုယ္စီႏွင့္ ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းလည္း ၾကည့္လိုက္ၾကေသး၏။
‘ခင္ဗ်ား … ေတာင္ေပၚတက္ေျပးတာ က်ေနာ္တို႔ ေတြ႔တာပဲ။ က်ေနာ္တို႔က လွမ္းေခၚမယ္ေတာင္ လုပ္ေသးတာ။ ေခၚခ်ိန္ေတာင္ မရလိုက္ဘူး။ တခါထဲ ေတာင္ေပၚ ဒေမ်ာေသာပါး ေျပးသြားတာ။ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႕ကပဲ ခင္ဗ်ား ေျပးသြားတာပဲဟာ။ က်ေနာ္ေတာင္ စဥ္းစားေနတာ၊ ဘာျပဳလို႔မ်ား ဒီလူ ဒီေလာက္ အေရးတၾကီး ေျပးသြားပါလိမ့္ေပါ့‛
‘ဘာ … ခင္ဗ်ားတို႔ေရာ ေျပးၾကတာပဲမို႔လား။ ဟို … ဟို အယ္လ္ေဇးရွင္း ေခြးေဟာင္တာ ခင္ဗ်ားတို႔ မၾကားလိုက္ဘူးလား‛
‘ဘယ္ကလာ ေခြးေဟာင္ရမွာလဲ။ ေခ်တေကာင္ လန္႔ၿပီး၊ ေအာ္ၿပီး ခင္ဗ်ားေဘးနားကပဲ အနိမ့္ထဲ ခုန္ခ်လိုက္တာပဲဟာ‛
က်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္မွာ ေနာက္သို႔ အလိုလိုယိုင္သြားရ၏။ ကရင္ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦး၏ မ်က္ႏွာကိုလည္း မၾကည့္ရဲေတာ့။ သူတို ့ႏွစ္ဦးကလည္း က်ေနာ့္အေျခအေနကို အကဲခတ္ကာ ဒီကိစၥကို ထပ္ၿပီးမဟေတာ့။
‘ခင္ဗ်ားနဲ႔ ပါလာတဲ့ ခင္ဗ်ာ့ရဲေဘာ္ေလးကေတာ့ ေဖြးေပါလူကို ျပန္သြားႏွင့္ၿပီ။ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေတာင္ေအာက္ ေရာက္ၿပီးမွ ဗိုလ္မႉးက ခင္ဗ်ား ပါမလာဘူးဆိုရင္ မျဖစ္ဘူး၊ သြားရွာဆိုလို႔ က်ဳပ္တို႔ ျပန္တက္လာၾကရတာ‛
က်ေနာ္က ကရင္ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦး၏ စကားကို မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး၊ ေခါင္းငံု႔ထားၿပီးမွ နားေထာင္သည္။ သူတို႔ကို က်ေနာ္ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ဝံ့ေလာက္ေအာင္ ရွက္ေနမိသည္။ ေတာင္္ေျခနားသို႔ ေရာက္ေသာအခါက်မွ ပင္ပန္းခ်ိနဲ႔စြာ ေလွ်ာက္လာရင္းက၊ ကရင္ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦးကို ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့ႏွင့္ပင္ က်ေနာ္ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာမိေတာ့၏။
‘ေအးဗ်ာ … အခုလို သက္စြန္႔ဆံဖ်ားလိုက္ၿပီး လမ္းျပကူညီတာ က်ေနာ္ ေက်းဇူး တကယ္တင္ပါတယ္။ ဗိုလ္မႉးတူးတူးေလးကိုလည္း ေျပာျပပါ။ ေၾသာ္ … ဒါေပမဲ့ ေခ်ေဟာက္တာကို ေခြးေဟာင္တဲ့အသံ ေအာက္ေမ့ၿပီး က်ေနာ္ ထြက္ေျပးတာကိုေတာ့ မေျပာလိုက္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ေနာ ..‛
(ဂ)
အိပ္ယာထဲတြင္ ႏွစ္ရက္မွ် နားေနခဲ့ရသည္။ ေတာင္ေပၚတြင္ ေျပးခဲ့လႊားခဲ့ရသည့္ ဒဏ္ေၾကာင့္ က်ေနာ့္မွာ ႏွစ္ရက္မွ် ဖ်ားနာခဲ့ရ၏။ သည္ၾကားထဲ မာနယ္ပေလာကို ႐ုိက္ခဲ့သည့္ ဓာတ္ပုံမ်ားကို အခ်ိန္မီ သတင္းနယ္ပယ္သို႔ ေရာက္ေစရန္ စိတ္ေစာေနမိသည္။ စစ္အစိုးရ၏ လိမ္ညာဝါဒျဖန္႔ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲကို က်ေနာ္တို႔ ရခဲ့ေသာ ဓာတ္ပုံမ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ေခ်ပႏုိင္လိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္ ယံုၾကည္သည္။ သို႔ေသာ္ ေန႔စဥ္ အဖ်ားက မက်ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ မာနယ္ပေလာကို စြန္႔စြန္႔စားစား သြားေရာက္၍ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းကို မိတ္ေဆြမ်ားကို ဂုဏ္ယူဝံ့့ၾကြားစြာ အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ႏွင့္ ေျပာျပခ်င္ေနသည္။ ဒီၾကားထဲ ကိုဗညားေလး ကလည္း က်ေနာ့္ထံ ေရာက္မလာခဲ့။ သူလည္း သူ႔ပါတီကိစၥမ်ားႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနလိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္ ေတြးမိသည္။
အိပ္ယာထဲမွ ထလာႏုိင္ခဲ့ၿပီ။ ဒီကေန႔ဆိုလွ်င္ တဲေပၚကပင္ ဆင္းလာႏုိင္ၿပီ။ တဲေပၚတြင္ လူမမာလာေမးၾကသည့္ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕ ေရာက္ေန၏။ အခုလို လူစံုခ်ိန္တြင္ ကိုဗညားေလးကို က်ေနာ္ ေတာင့္တမိသည္။ က်ေနာ္တို႔၏ မဟာစြန္႔စားခန္းၾကီးကို လူစံုခ်ိန္တြင္ သူႏွင့္က်ေနာ္ အားရပါးရ ေဖာက္သည္ခ်ရလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမည္နည္းဟု က်ေနာ္ ေတြးမိသည္။
‘ေဟာ … ေျပာရင္းဆိုရင္း ရဲေဘာ္ဗညားေတာင္ ေရာက္လာၿပီ‛
ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ေသးေသး၊ ပိန္လ်လ် ခႏၶာကိုယ္ပိုင္ရွင္ ကိုဗညားက တဲေရွ႕ ေျမကြက္လပ္တြင္ လာရပ္လိုက္သည္။ က်ေနာ့္ကိုတလွည့္၊ တဲေပၚက ပရိသတ္ကိုတလွည့္ ဟန္ပါပါ ၾကည့္လိုက္သည္။ ရဲေဘာ္ဗညား၏ မ်က္ႏွာထားက္ုိ ၾကည့္ကာ က်ေနာ္ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္သြားရသည္။
‘သတင္းေထာက္ ကိုၿငိမ္းေဝ ဖ်ားေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းမယ္ဆိုရင္လည္း ပင္ပန္းေလာက္တာေပါ့ဗ်ာ‛
ရဲေဘာ္ဗညားက ေျပာလက္စ စကားကို တံုးတိတိရပ္ထားလိုက္၏။ သူ႔အမူအယာ၊ သူ႔စကား၊ ေလသံကိုၾကည့္ကာ က်ေနာ္ ထိတ္လန္႔သြားရသည္။ သေဘာေပါက္သြားရသည္။ က်ေနာ့္မ်က္လံုးေတြထဲက ထြက္လာသည့္ ေဒါသျမားအစင္းစင္းသည္ ရဲေဘာ္ဗညား၏ ရင္ကို ထုတ္ခ်င္းခတ္သြား၏။ ရဲေဘာ္ဗညား ဘာမွ် ဆက္ၿပီး မေျပာေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ တဲေပၚမွ ထြက္ေပၚလာသည့္ ရယ္သံမ်ားကမူ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားေပၚ လမ္းၾကိတ္စက္ နင္းသလို ျဖတ္နင္းေမာင္းခ်သြားေလေတာ့၏။ ။
(ခ်စ္ခင္ေလးစားအပ္တဲ့ မိုင္အိုက္ပံုးမွာ စစ္အစိုးရ အက်ဥ္းေထာင္အတြင္း က်ဆံုးသြားခဲ့ပါၿပီ။ ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ညီငယ္ ရဲေဘာ္ဗညားမွာ ယခုအခါ ၾသစေၾတးလ်ားႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္လ်က္ ရွိပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ ႐ုိက္ခဲ့ေသာ ဓာတ္ပံုမ်ားကိုမူ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္အတြင္းက ထုတ္ေဝခဲ့သည္ ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ယခုအခါ က်ေနာ္တို႔ထံတြင္ လက္ခံမရွိေတာ့သျဖင့္ ဓာတ္ပံုမ်ားေတာ့ ဤဝတၳဳတိုႏွင့္တြဲလ်က္ တပါတည္း မေဖာ္ျပႏုိင္ေတာ့ပါ။)
No comments:
Post a Comment