ဗုိက္ဆာလုိ႔ လြယ္လြယ္ကူကူေတြ႕ရာကုိ ခုိးယူမိသူတစ္ေယာက္အား ၀ုိင္းရုိက္လုိ႕ အသက္ပါေပးလုိက္ရတဲ့ မႏၲေလးက

အျဖစ္အပ်က္မွန္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းကေမလ္းထဲက ပို႔လာေပးတာ။၀မ္းနည္းမိပါတယ္ မစာနာတက္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြေပါ့....

အခ်ိန္က ညဦးပုိင္းအခ်ိန္ပါ။ မတ္လ ၂၃ရက္ေန႔ကေပါ့ ၊ မႏၲေလးၿမိဳ႕ ၂၆ ဘီလမ္း၊ အေနာက္ဖက္ပုိင္၊ အမွတ္(၆)ရဲစခန္းပုိင္နယ္ေျမအတြင္းမွာပါ။ သဂၤဇာေခ်ာင္းအေရွ႕ဖက္ပုိင္းနဲ႔ ပုလုိင္းရပ္ကြက္အ၀င္လမ္းတုိ႔အၾကားလုိ႔ေျပာလုိ႔ရသလုိ ေရႊေလာင္းရပ္ကြက္ထိပ္ကထြက္ေတာ့ ၂၆လမ္းရဲ႕ေတာင္ဖက္“------------” စတုိးဆုိင္မွာျဖစ္ခဲ့တဲ့ရင္နင့္ဖြယ္ရာျဖစ္ရပ္တစ္ခုပါ။အဲဒီျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ျမန္မာျပည္မွာ တရားဥပေဒရဲ႕အခန္းက႑ကအေရးမပါေတာ့သလုိလုိ။ျဖစ္ရပ္ကဒီလုိပါ။

အသက္ ၄၅ႏွစ္နဲ႔အသက္ ၅၀ၾကားဆုိေပမယ့္ အစာေရစာငတ္ျပတ္ေနတဲ့ဘ၀ဆုိေတာ့ လက္ရွိအသက္ထက္အုိစာတယ္ထင္ရတဲ့ အမ်ိဳးသားႀကီးတစ္ဦးက ၂၆ ဘီလမ္း၊ေတာင္ဖက္လမ္းမွာ အေရွ႕ကေန အေနာက္သုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္လာပါတယ္။ အဲဒီလုိသြားရင္း(------) စတုိးဆုိင္ရဲ႕ လမ္းက်က်ေနရာမွေတာ့ (ယခုေခတ္အေခၚလူႀကီးကပ္ျခင္း)ကန္ေတာ့ျခင္းေတြကုိေတြ႕ပါသတဲ့။ဆုိင္၀န္ထမ္းေတြေစ်း၀ယ္ေတြနဲ႔ရႈပ္ေန တာမုိ႕အဲဒီျခင္းေတြကုိဆုိင္၀န္ထမ္းေတြက ဂရုမထားမိၾကပါဖူး။ဒီလုိနဲ႔ အစာေရစာမစားရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့အမ်ိဳးသားႀကီးဟာ အဲဒီျခင္းကုိ ဆြဲယူၿပီး စတုိးဆုိင္ကုိေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးအေနာက္ယြန္းယြန္းထိသယ္ယူသြာတာကုိ ဆုိင္ရွင္ေရာ၀န္ထမ္းေတြပါမသိလုိက္ဖူးတဲ့။

ဒါေပမယ့္အမ်ိဳးသားႀကီးကံဆုိးတာက စတုိးဆုိင္ရဲ႕ ၃၊၄ အိမ္ေက်ာ္ေလာက္မွာအဲဒီစတုိးဆုိင္ပုိင္ရွင္ရဲ႕ အေဖက လမ္းဖက္ကုိထြက္ထုိင္ကာ သူ႕သမီးဆုိင္ကုိအၿမဲၾကည့္ေနတတ္တာပါ။ ဒီလုိနဲ႔ အမ်ိဳးသားၾကီးနဲ႕ စတုိးဆုိင္ပုိင္ရွင္ရဲ႕အေဖေတြ႕ၾကတာေပါ့။ဆုိင္ရွင္ရဲ႕အေဖက “ခင္ဗ်ားအဲဒါခုိးလာတာမဟုတ္လား”လုိ႔ေမးလုိက္ေရာ အမ်ိဳးသားႀကီးက ေၾကာက္ေၾကာက္ကန္ကန္နဲ႕ ယူလာတဲ့ပစၥည္းကုိသဂၤဇာေခ်ာင္းထဲလြင့္ပစ္လုိက္တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာဆုိင္ရွင္ရဲ႕အေဖက အမ်ိဳးသားႀကီးကုိ ႀကိဳးနဲ႕ခ်ီတုပ္ၿပီး တရစပ္ တုတ္ႀကီးနဲ႕ လႊဲလႊဲၿပီးရုိက္ေတာ့တာပဲ။ အမ်ိဳးသားႀကီးက “ကၽြန္ေတာ္ဗုိက္ဆာလုိ႔ လုပ္မိလုပ္ရာလုပ္မိတာပါ။ကၽြန္ေတာ္သူခုိးမဟုတ္ရပါဘူး။ခြင့္လြတ္ေပးပါ”လုိ႔ေတာင္းပန္တယ္။ လမ္းမႀကီးေပၚမွာရပ္ႀကည့္ေနတဲ့သူေတြက ျပည့္ေနေပမယ့္ ဘယ္သူမွမေျပာရဲၾကဘူးေလ။တကယ့္ေရွးေခတ္က အိႏၵိယ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားထဲက ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ေနတဲ့ဇာတ္၀င္ခန္းတစ္ခန္းလုိပါပဲ။


စတုိးဆုိင္ရွင္ရဲ႕အေဖ ကဦး-----------တဲ့။ သူက အဲဒီနယ္က မီးသတ္တပ္ဖြဲ႕ထဲမွာလည္းပါသလုိ ဆုိင္ရာလူႀကီးေတြကုိလည္း ခါးပုိက္ထဲထည့္ထားတဲ့သူလုိ႔ အဲဒီနယ္ကသတ္မွတ္ထားတဲ့သူပါ။ သူကလက္ကုန္လႊဲၿပီးအားပါးတရ႐ုိက္ေနတာကုိ ေဘးကၾကည့္ေနတဲ့သူေတြေရာ ဆုိင္၀န္ထမ္းေတြကပါ မလုပ္ပါနဲ႔ေသသြားပါလိမ့္မယ္လုိ႔ေျပာေတာ့ အဲဒီဆုိင္ရွင္ရဲ႕အေဖက “သူတုိ႕ပါဓာတ္ပုံ႐ုိက္ထားၾကစမ္း၊အလုိတူအလုိပါေတြျဖစ္မယ္၊ဆြဲစိတဲ့အထဲပါသြားမယ္”လုိ႔ေျပာသတဲ့။ ဒီလုိနဲ႕ပတ္၀န္းက်င္ကလည္းမေျပာ၀ံ့ပဲၿငိမ္က်သြားတာေပါ့။

သူကေတာ့ေဘးကုိေျပာရင္းအ႐ုိက္မပ်က္ဘူး။အဲ . . .ေနာက္ေတာ့ ေအာက္က အ႐ုိက္ခံေနရတဲ့အမ်ိဳးသားႀကီးၿငိမ္က်သြားေတာ့မွ အမွတ္(၆)ရဲစခန္းကုိဖုန္းဆက္ၿပီး“ဒီမွာသူခုိးမိထားလုိ႔ဆုံးမထားတယ္”ဆုိၿပီးရဲကုိတုိင္ခ်က္ဖြင့္တယ္။တဆက္ထဲသူကလည္း “နိဗၺာန္သုခ” နာမႈကူညီေရးအသင္းကကားကုိသူကုိယ္တုိင္သြားယူတယ္။ဒီလုိနဲ႕ အမွတ္(၆)ရဲစခန္းကေရာက္လာေတာ့ လဲေနတဲ့အမ်ိဳးသားႀကီးကုိ ဆြဲထူၿပီး မ်က္ႏွာကုိလက္သီးနဲ႔တစ္မ်ိဳး တုတ္နဲ႔ တစ္ဖုံ ထပ္ဆုံးမၾကတယ္။

“ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတာ့ ဒီျမင္ကြင္းကုိၾကည့္ၿပီးမ်က္ရည္ေတာင္က်မိတယ္။တကယ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး”လုိ႔ေဘးနားကရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကမ်က္ရည္၀ဲၿပီးေျပာပါတယ္။

“ကၽြန္မကေတာ အားမတန္လုိ႔ မာန္ေလ်ာ့ေနရတာ၊စိတ္ထဲမွာေတာ့မေက်နပ္ဘူး”လုိ႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကလာၾကည့္ရင္းေျပာပါတယ္။

ေနာက္ဆက္တြဲအေနနဲ႔ကေတာ့ မတ္လ၂၄ ရက္ေန႔မွာ ျခင္းခုိးယူမိလုိ႔ အ႐ုိက္ခံခဲ့ရတဲ့အမ်ိဳးသားႀကီးလည္းမႏၲေလးအေထြေထြေရာဂါကုျပည္သူ႕ေဆး႐ုံႀကီးမွာဆုံးသြားပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ကန္ေတာ့ျခင္းတစ္ျခင္းဟာျမန္မာေငြနဲ႔ ရွစ္ေထာင္က်ပ္၊တစ္ေသာင္းက်ပ္၀န္က်င္တန္ဖုိးေလာက္သာရွိတဲ့ တန္ဖုိးနည္းကန္ေတာ့ျခင္းေလးေတြပါ။ အဲဒီျခင္းကုိခုိးယူမိတဲ့ အမ်ိဳးသားႀကီးက“၀ဋ္ႀကြး”လုိ႕ဆုိရေလမလား။

တရားဥပေဒမွာခုိးသူကုိသတ္ရမည္လုိ႔မပါေသာ္ျငားသူတုိ႔ကသူ႕ကုိသတ္ခဲ့ေလၿပီ။

သတ္သူတုိ႔က ဆုံးမသည္ဟုပဲဆုိၾကေသာ္ျငား ဥပေဒကုိလက္တစ္လုံးၾကားဘယ္လုိစခန္းသြားဦးမည္မသိ။ တစ္ဖက္ကအသက္ေပးခဲ့ရသူက မထင္မရွားအညတရ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္ျငား“လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္”ဟု စာနာမိ၊ကုိယ္ခ်င္းစာမိ၊ျမင္မိပါက ရင္နင့္ဖြယ္ရာျဖစ္ရပ္တစ္ခုပင္မဟုတ္ပါလား။