မနက္ ၁၀ နာရီပတ္၀န္းက်င္ေလာက္မွာ ဆရာေက်ာ္ရင္ျငိမ္းနဲ႔ မႏၱေလးမွ စာနယ္ဇင္းသမားမ်ား ဂ်ာနယ္လစ္မ်ား စုစု ေပါင္း (၁၂) ေယာက္ခန္႔ဆရာႀကီးရဲ႕ အိမ္ကိုေရာက္ၾကေတာ့ ဆရာက ေတာ္ေတာ္ေလး ေရာဂါေဖါက္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပ မယ့္ ႀကိဳတင္သတင္းေပးထားခဲ့တာအတြက္ အလွဴေငြကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ လပ္အုပ္ေလးခ်ီၿပီး လက္ခံခဲ့ၿပီး သာဓုအႏု ေမာဒနာေခၚဆိုလက္ခံၿပီး ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္းမွာလည္း လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အခုၾကားလိုက္ရတဲ့ သတင္းကေတာ့….
လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာေဝဒနာကိုခံစားေန ရရွာတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ရာဟုလာ (အသက္ ၆၇ ႏွစ္) ဒီကေန႔ ၃၁-၇-၂၀၁၁ မြန္းလြဲ ၁၂:၁၅ အခ်ိန္မွာ မင္းကြန္းမွာရွိတဲ့သူ႔ရဲ႕ေနအိမ္မွာ ကြယ္လြန္သြားပါ၍ က်န္ရစ္သူမိသားစုနဲ႔အတူ အထူးေၾက ကြဲဝမ္းနည္းရပါတယ္။ မနက္ျဖန္ ေန႔လည္ ၃ နာရီမွာ သၿဂႋဳလ္ပါမယ္ ။
(ဂုဏ္ျပဳေငြေတြကို လက္ခံၿပီးဆရာႀကီး ၁ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္အၾကာမွာ ဆရာႀကီးဆံုးပါးသြားခဲ့ပါတယ္။)
ရသအလင္းအေနနဲ႔ မိသားစုနဲ႔ထပ္တူ အႏုပညာေလာကနဲ႔ထပ္တူ ေျဖမဆည္ႏိုင္ေအာင္ ေၾကကြဲခံစားၾကရပါတယ္။ ဒါ ေပမယ့္ ဆရာႀကီး မကြန္လြန္မီ အခ်ိန္ပိုင္းမွာ သူတသက္လံုးျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္းလုပ္ကိုင္လာခဲ့တဲ့ သူ႔အႏု ပညာဟာ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ သူ႔ကိုေစာင့္ေရွာက္သြားတယ္လို႔ ဂုဏ္ယူၾကည္ႏူးခြင့္ ေပးလိုက္ႏိုင္တာအတြက္၊ ေနာက္ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ရာဟုလာ ရဲ႕ တန္ဖိုးရွိလွတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာဘ၀ ျဖတ္သန္းမႈအတြက္၊ ရသအလင္းက ကိုယ္ႏိုင္တဲ့ တာ၀န္ ေလးတခုကိုေတာ့ ေက်ႏိုင္လိုက္တယ္လို႔ ႏွစ္သိမ့္ေျဖဆည္ေနမိၾကပါတယ္။
အခု ဆရာေက်ာ္ရင္ျမင့္နဲ႔ ဆရာေတြအားလံုး ဆရာႀကီး ရာဟုလာရဲ႕စ်ာပနာ အခမ္းအနားမွာ ရွိေနၾကၿပီး၊ ဆရာႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ အလွဴေငြ လက္ခံေနပံုေတြ သတင္းအေသးစိတ္ေတြကို ထပ္မံ ေဖၚျပေပးသြားပါ့မယ္။
ဒဏ္ရာမ်ားနဲ႔ ပန္းခ်ီဆရာ။ ပန္းခ်ီဆရာႀကီးရာဟုလာ ေနာက္ဘ၀မွာ အႏုပညာကို ႐ူး႐ူးမက္မက္ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ပန္းခ်ီ ဆရာႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ေရခံေျမခံမွာ စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာႀကီးျဖစ္ပါေစ..။
ရသအလင္းအဖြဲ႔သားမ်ား
ဆရာႀကီးေနာက္ဆုံးဆြဲေနတဲ့ ကိုကုိးကၽြန္းက အေလာင္းလုပြဲပုံ
ဆရာႀကီးေနာက္ဆုံးဆြဲေနတဲ့ ကိုကုိးကၽြန္းက အေလာင္းလုပြဲပုံ
ဆရာႀကီးေနာက္ဆုံးဆြဲေနတဲ့ ကိုကုိးကၽြန္းက အေလာင္းလုပြဲပုံ
××××××××××××××××××××
ဧရာ၀တီက စီစဥ္တင္ဆက္တဲ့ ဆရာႀကီးရာဟုလာနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးပါ..
××××××××××××××××××××
ပန္းခ်ီဆရာ ရာဟုလာ အေၾကာင္းကို ဆရာေက်ာ္ရင္ျမင့္ ေရးသားျပဳစုတဲ့ “ဘ၀ဇာတ္ခံု” စာအုပ္တြင္လည္း ဖတ္ရႈၾကည့္ ႏိုင္ပါတယ္။
“…..ေနာက္ ဒုတိယတေယာက္က ပန္းခ်ီဆရာ ရာဟုလာ…။ ေျပာရရင္ ဗင္းဆင့္ဗန္ဂုိးကုိ ဘယ္သူမွန္း မသိတဲ့သူေပ့ါ။ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်တယ္။ သူက မိဘသေဘာမတူသူနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳတဲ့ၿပီးေနာက္ လမ္းမွာ ကားနဲ႔ ျဖတ္သြားတဲ့ အေဖကုိေတြ႔ေတာ့ ဆုိက္ကားနဲ႔လုိက္ၿပီး အေမြေတာင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူ႔ကို ရာဟုလာ လို႔ေခၚၾကတယ္။ ပန္းခ်ီဆြဲေတာ့ ပထမနာမည္ရင္းျဖစ္တဲ့ ေအာင္ျမင့္နဲ႔ေရးေသးတယ္။ ေအာင္ျမင့္ ေတြ မ်ားေတာ့ သူက နာမည္ေျပာင္း လုိက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေခၚတဲ့နာမည္ပဲေျပာင္းလုိက္တယ္။ ရာဟုလာ… လုိ႔။ ဆီဒုိးနား ဟုိတယ္မွာ one man show ျပဖုိ႔ ေဇာ္၀င္းထြဋ္က ကူညီေပးတယ္။ ဟုိတယ္မွာ တည္းခုိင္းေတာ့ မတည္းႏုိင္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာပဲ တည္း မယ္လုပ္တဲ့ သူေပါ့။ ရန္ကုန္မွာ အိမ္ေဆာက္ေပးမယ္ဆုိေတာ့ ေတာပဲျပန္မယ္လုပ္သူလည္း ျဖစ္တယ္ေလ…”
ယခုသတင္းေဆာင္းပါးကေတာ့ မႏွစ္တုန္းက လွ်ပ္တစ္ျပက္ (Vol3. No.1) မွာ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ သတင္းေဆာင္းပါးပါ။
“မင္းကြန္းပုထိုးေတာ္ႀကီး ဘုရားေဘးက “Rahula Art Workshop” လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ ၿခံဝင္းက်ယ္က်ယ္နဲ႔ အိမ္က ေလးမွာ ပန္းခ်ီေရးေနတဲ့ “ပန္းခ်ီဆရာ ရာဟုလာ”လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္ေတြနဲ႔ ေဆးလိပ္ခဲၿပီး ေနတတ္ တဲ့ ပန္းခ်ီ၊ ဂီတ အႏုပညာအေၾကာင္းေတြ ေျပာရင္ မ်က္ဝန္းေတြ ေတာက္ပလာတတ္တဲ့ ဆရာ ရာဟုလာကို ေျပးျမင္မိ ၾကမွာပါပဲ။ ဒီ မင္းကြန္းက ဆရာရာဟုလာရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတြကို ကုန္းတတန္၊ ေရတတန္၊ ျဖတ္သန္းၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အထိ ယူလာတာ “Untitled Life “တကိုယ္ေတာ္ျပပြဲကို စီစဥ္က်င္းပေပးၿပီး ၾသဂုတ္လ (၂၅) ရက္ကေန စက္တင္ဘာလ (၂) ရက္ေန႔ အထိ ခင္းက်င္းျပသ ေပးခဲ့ၾကတာကေတာ့ “မိုးခ” ပန္းခ်ီအႏုပညာ ျပခန္းပိုင္ရွင္ ဦးဘိုဘို၊ ဆရာဆန္နီညိမ္းနဲ႔ မိုးခဝိုင္းေတာ္သားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
“မိုးခ”ကို ပိုၿပီး ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းတာကေတာ့ ပန္းခ်ီကားေတြ သာမက၊ က်န္းမာေရးသိပ္မေကာင္းတဲ့ ဆရာ ရာဟုလာကို မင္းကြန္းကေန ရန္ကုန္အထိ သက္ေသာင့္သက္သာလာႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးခဲ့တဲ့အျပင္ စာနယ္ဇင္းေတြ၊ ပန္းခ်ီဆရာေတြ၊ ပန္းခ်ီျမတ္ႏိုးသူေတြနဲ႔ ဆံုေတြ႔ခြင့္ရေအာင္ ဖန္တီးေပးခဲ့ၾကတာပါပဲ။
စာနယ္ဇင္းပြဲမွာ ဆရာ့က်န္းမာေရးအရ စကားသိပ္မေျပာနဲ႔ ကုလားထုိင္မွာ ထုိင္ၿပီးေျပာဖုိ႔ ပန္ၾကားခဲ့ၾကေပမဲ့ ဆရာက အားမရလို႔ဆုိၿပီး မတ္တတ္ရပ္ ၿပီးေျပာတဲ့အျပင္ က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ အားေပ်ာ့ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြပါ တလက္လက္ ေတာက္ပလာၿပီး မရပ္မနား ေျပာေနပါေတာ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္က ပန္းခ်ီကို ဦးသန္းေမာင္တုိ႔နဲ႔ ပိုစတာေရးခဲ့တာက စဝင္လာခဲ့တာ ပါပဲ။ ကားနံပတ္ေရးတာလည္း ပါတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ဘႀကီးေတာ္စပ္သူက ေအာင္ေမာင္းႀကီးဇာတ္ထဲမွာ ပန္းခ်ီေရးေတာ့ မ႑ပ္ဆင္တာေတြ ဘာေတြမွာပါရင္း ဘုန္းႀကီးပ်ံေလာင္တိုက္ေတြမွာလည္း ပန္းေတြဘာေတြ ဝင္ေရးရာကေန မ်က္စိရည္ဝၿပီး ဦးေသာင္းေဖနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ပုိစ တာေတြ၊ ဆုိင္းဘုတ္ေတြ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
မႏၲေလးမွာ ဦးခ်စ္ၿမဲတို႔၊ ဦးေအးေက်ာ္တုိ႔ ဦးကံၫြန္႔တုိ႔ဆီမွာတက္ရင္း ပန္းခ်ီေက်ာင္းမၿပီးခင္ (၁၉၆၄) မွာ တေနရာ ေရာက္သြားၿပီး အၾကာႀကီး ေနခဲ့ရတယ္။ အဲဒီက ျပန္လာေတာ့လည္း ပန္းခ်ီေရးတာပဲ။
ကြၽန္ေတာ္အရင္ကေတာ့ Realism ေရးပါတယ္။ အရွိကိုအရွိအတုိင္း ေရးတာေပါ့။ Solo Show ေတြကို ရန္ကုန္မွာ(၄)ပြဲ၊ မႏၲေလးမွာ (၄) ပြဲ လုပ္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ေတာ့ Realism ေတြကို သင္ၾကားခဲ့ရတာေတြ တျဖည္းျဖည္းပါးလာၿပီး ေရးခ်င္တာေတြ ေရးလာခဲ့တာ ပါပဲ။ အႏု ပညာကို ကြၽန္ေတာ္ဆရာႀကီး ၿမိဳ႕မၿငိမ္းေရးတဲ့ သီခ်င္း (၃) ပုဒ္နဲ႔ တင္စားၿပီး ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းက သီခ်င္း ကို Realism နဲ႔လည္း ေရးတယ္။ နိမိတ္ပံုနဲ႔လည္း ေရးတယ္။ ေနာက္ Abstract လို႔ သူ႔ကိုယ္တုိင္ေတာင္ သိမသြားတဲ့ အ ျမင္သစ္၊ အေတြးသစ္ေတြပါတဲ့ Abstract နဲ႔လည္း ေရးသြားပါတယ္။
ပထမဆံုး “စစ္ကိုင္းေတာင္” သီခ်င္းေပါ့၊ အဲဒါဆုိရင္ Realism ေရးနည္းနဲ႔ ေရးတာ၊ “စစ္ကိုင္းေတာင္ အထက္နားဆီက ေရွ႕တလႊား႐ႈလုိက္ရင္ေလ ဧရာဝတီ၊ ဒုဌာဝတီ . .” ဆုိတဲ့ သီခ်င္း၊ ကြၽန္ေတာ္ အခုမဆုိႏိုင္ေတာ့လို႔ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ သံေနသံ ထားနဲ႔ ေတာင္ဆုိျပခ်င္ပါတယ္။
ဒီသီခ်င္းက အႏုပညာသေဘာေျပာရရင္ Realism ေပါ့။ ပုညရွင္ ေစတီတုိ႔၊ ဒု႒ာဝတီတို႔ကို အရွိအတုိင္း၊ အျမင္အတိုင္း ေရးတာ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ပန္းခ်ီမွာလည္း Realism ဆိုရင္ဘုရား၊ ေက်ာင္း၊ တန္ေဆာင္းျပသာဒ္ေတြ ေရးၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လည္း မႏၲေလးကို Outdoor ထြက္ၿပီး ဒါေတြေရးခဲ့ပါတယ္။
ဒုတိယနိမိတ္ပံု တင္စားခ်င္တာက သႀကၤန္သီခ်င္းပါ။
“ျဖဴျဖဴျပာျပာနီနီဝါဝါ၊ ေဝဆာျမဴးလို႔ေန” ဆုိတာ
ဟုိတုန္းက မႏၲေလးသႀကၤန္ဆုိ မ႑ပ္ေတြက အနီေရာင္ဝတ္စံုေတြ၊ အျပာေရာင္ဝတ္စံုေတြ၊ အဝါေရာင္ဝတ္စံုေတြ ဆုိၿပီး မ႑ပ္အလိုက္ ဝတ္ၾကတယ္။ ဆရာၿငိမ္းက ဒါကိုပန္းေတြနဲ႔ နိမိတ္ပံုတင္စားၿပီးေရးခဲ့တာပါ။
“ေဟာတ႐ံု၊ ေဟာတ႐ံု၊ ပန္းမ်ိဳးစံုလို႔ေလ” “ညႇင္းေလေသြး” တုိ႔ဘာတုိ႔လည္း နိမိတ္ပံုေတြေပါ့။
ဘယ္သူမွ မလုပ္ေသးဘူး ဆရာၿငိမ္းလုပ္သြားတာ။
ေနာက္ Abstract ဆုိတဲ့ သိျခင္း၊ မသိျခင္းေတြေရးတာကေတာ့
“မၿပီးေသးေသာ ပန္းခ်ီကား”သီခ်င္းပါပဲ။” မ်က္ေစ့ကို ေမွးမွိတ္၊ အိပ္စက္ရာတြင္ . . ေခ်ာင္းလိုလို၊ ျမစ္လုိလိုတခုေသာ ကမ္းစပ္ေရာက္လာသည္တြင္ ထုိစဥ္ ေလွာ္ခပ္သူလည္း ေရာက္မလာ”
ဆုိတာေတြက ခပ္ဝါးဝါးေလး ထင္ေနတာေတြ “Abstract” ေတြပါ။
အခု က်ဳပ္တို႔ ဒီေန႔ ေရးေနတာ အဲဒါမဟုတ္လား။
ကြၽန္ေတာ့္ ပန္းခ်ီကားေတြကိုၾကည့္ (၁ဝ) ေယာက္ ၾကည့္ရင္ (၁ဝ) မ်ဳိး ခံစားရတာပဲ။
ဟိုတုန္းကေတာ့ Technique ေတြေရးတယ္။ မိန္းကေလးဆုိလည္း အခ်ိဳးအဆက္ေျပျဖစ္ေအာင္ လွပေအာင္ေရးတာ။
အိမ္မွာ ကင္းဘတ္(စ္)၊ စုတ္၊ ေဆးေတြ အဆင္သင့္အၿမဲခ်ထားတယ္။ ေရးခ်င္တာ၊ အာ႐ံုရတာ ေကာက္ေရးလိုက္တာပဲ။ မ်ဥ္းေျဖာင့္၊ မ်ဥ္းေကြး၊ မ်ဥ္းလဲ၊ မ်ဥ္းမတ္ . . .ဒီ ေဘာင္ထဲက ဘယ္လြတ္လိမ့္မလဲ။
ၿပီးရင္ ေဆးမေျခာက္မခ်င္း ထုိင္ၾကည့္တယ္။ တခ်ိဳ႕က ေလးဘက္ေလးတန္လံုး ခံစားရတယ္။ တစ္ခါတရံ (၃) ဘက္၊ တစ္ခါတရံ (၂) ဘက္၊ တစ္ခါတရံ (၁) ဘက္တည္း ခံစားရတယ္။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း လံုးဝပ်က္စီးသြားတာပဲ။
(၁ဝ) ခ်ပ္ေရးရင္ Masterpiece (၂) ခ်ပ္ပဲ ထြက္တယ္။
အႏုပညာဆုိတာ ပန္းခ်ီမွမဟုတ္ဘူး။ ဂီတတို႔စာေပတုိ႔လည္း ေရးတုိင္း မရပါဘူး။ အာ႐ုံရတဲ့အခ်ိန္ “ဘတ္ခနဲ” ေကာက္ေရးမွရတာ။ Emotion ဆုိတဲ့ “စ်ာန္” ရမွ ေရးတယ္။ တပတ္ေလာက္ေထာင္ၾကည့္ၿပီး ပါးပါးေလးတခ်က္လုပ္ လိုက္တာ။
Emotion နဲ႔ စၿပီး Emotion နဲ႔ ဆံုးတာရွိသလုိ Emotion နဲ႔ စၿပီး Technique နဲ႔ ဆံုးတာရွိတယ္။ Technique နဲ႔ စၿပီး Emotion နဲ႔ ဆံုးတာလည္းရွိတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ Emotion နဲ႔ စၿပီး Technique နဲ႔ ဆံုးတယ္။
ပန္းခ်ီနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အခ်ိန္မေရြးေမး၊ ရွိတာနဲ႔ ဆြဲျပႏုိင္တယ္။ ေရးခ်င္သလို ေရးၿပီး ရခ်င္သလိုရတယ္။ ဒါေပမဲ့ “အေၾကာင္းအရာတခု” အဲဒါႀကီးက ရင္ထဲမွာရွိတယ္။ ဒါကို ၾကမ္းတမ္းသိမ္ေမြ႔မႈေတြ၊ ေဝဒနာေတြနဲ႔ ေပါင္းစည္းလိုက္ ေတာ့ တစံုတခု ေတြ႔သြားတာပဲ။
ပန္းခ်ီကားဝယ္မယ္ဆုိရင္ ပန္းခ်ီဆရာရဲ႕ ေနာက္ေၾကာင္းရာဇဝင္ကို သိကို သိရမယ္။ Abstract ကုိ ဗိုလ္ေစာလည္းေရး တယ္။ ဦးမ်ိဳးခင္၊ ဦးထြန္းစိန္၊ Dr ကိုကိုႀကီးတုိ႔လည္း ေရးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေရးတယ္။
ဒီေလးငါးေယာက္မွာ ဘဝအေတြ႔အႀကံဳခံစားခ်က္ေတြ မတူေတာ့ Abstract ေတြက ဘယ္လိုမွ မတူႏုိင္ဘူး။
အေရာင္ဆုိလည္း ကြၽန္ေတာ့္မွာ အေရာင္စြဲမရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ပန္းခ်ီကား တခ်ပ္မွာ Beauty တခုေတာ့ရွိတယ္။ အလွတ ရား တခုေတာ့ ရွိတယ္။ Colour နဲ႔ Tone ဘယ္ဟာ အဓိကလဲ၊ ဒီႏွစ္ခုက ဒဂၤါးျပားမ်ားလို ဟိုဘက္၊ ဒီဘက္ျဖစ္ေနတာ။
ကြၽန္ေတာ့္ အျမင္ေတာ့ Tone က အဓိကလို႔ ျမင္တယ္။
အႏုပညာရွင္ဟာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ ကင္းရတယ္။ ဒါေတြမ်ားေနရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ပန္းခ်ီကား မျဖစ္ဘူး။
ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာေတြ လုပ္ထားတာ၊ တစ္သိန္းႏွစ္သိန္းေပးရင္ ေတာ္ၿပီေပါ့။ ‘
‘႐ူးသြပ္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရမွာပဲ”
“အႏုပညာဆုိတာ တစံုတခု ႐ူးသြပ္မွ ရတာ”
(ဆရာ ရာဟုလာ ေျပာသြားတဲ့ စကားေတြကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ျပန္တင္ျပထားတာပါ -စာေရးသူ)
ဆရာက ေမးျမန္းေဆြးေႏြးၾကဖို႔ ေျပာေတာ့ “ထူးအိမ္သင္ portrait” ကို Expressionism နဲ႔ ေရးထားတဲ့ ဆရာ့ Emotion ကို ေမးျဖစ္ပါတယ္။
[ကြၽန္ေတာ္က ထူးအိမ္သင္ကို ေလးစားခဲ့တာ၊ မႏၲေလးစိန္ရတုမွာ သံုးည၊ ရန္ကုန္မွာ သံုးညကေတာ့ ထူးအိမ္သင္ကို ေတြ႔ခဲ့တာ၊ အဲဒီတုန္းက သူရွိေသးတယ္။ သူနဲ႔ မသိေပမဲ့ ႀကိဳက္လည္းႀကိဳက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က setting ကိုင္ရေတာ့ သူ႔ကိုကားၾကားထဲမွာ အိပ္ေနတာေတြ႔တယ္။ မိန္းမကိုေတာင္ ေခၚျပရေသးတယ္။
သီခ်င္းလည္း ဆုိလိုက္ေရာ၊ ဒိုင္းခနဲပဲ၊ တပုဒ္ၿပီးတပုဒ္ ဆုိသြားတာ၊ ဒီလူနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အဲဒီမွာ ႐ူးသြပ္သြားတာပဲ၊ ေတာ္ ေတာ္ေလးစားသြားတယ္။ သူ႔သီခ်င္းေတြလည္း စုေဆာင္းခဲ့ဖူးတယ္။ ေနာက္ ဂ်ာနယ္တခုမွာ ဂစ္တာတီးတဲ့ပံုေတြ႔ေတာ့ ထူးအိမ္သင္ portrait ေရးမွပဲဆုိၿပီး ေကာက္ၿပီး Sketch ျခစ္ရင္း အျပာေရာင္ေတြ ေရေဆးအထူ ေရးနည္းေတြ ျဖစ္လာ တာပါပဲ’
ခ်ိတ္ထားတဲ့ ကားေတြထဲမွာ 46×33 inches အရြယ္ Untitled (2010)ဆုိတဲ့ကားဟာ ကြၽန္မမင္းကြန္းသြားတုန္းက ေတြ႔ ခဲ့တဲ့ကားပါ။ ဆင္စီး ခ်င္းတိုက္ပြဲကို အနီေတြ အဝါေတြနဲ႔ ေရးထားတာေတြ႔လို႔ ဆရာ့ကို ဒီကားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေမးတဲ့အခါ ေျပာျပခဲ့တာေလးကိုလည္း သတိရမိပါတယ္။
“မင္းကြန္းမွာ အခုေနေနေပမဲ့ က်ဳပ္ေရႊဘိုသားေလ ဆရာမရဲ႕၊ ဒီေတာ့ ကုန္းေဘာင္ရာဇဝင္လွန္ဖတ္မိၿပီး ဒီကားရးခ်င္ စိတ္ ေပၚလာတယ္။ မုဆုိးဖိုရြာကို တလုိင္းေတြသိမ္းေတာ့ ထန္းလံုးခံတပ္ေတြနဲ႔ ျပန္တုိက္တာ။ ဝါးရင္းတုတ္ေတြနဲ႔ တပ္ သားေတြစုၿပီး မုဆုိးဖိုရြာသူႀကီး ဦးေအာင္ေဇယ်ကိုယ္တုိင္ ထြက္တုိက္တာကို ေရးတာ။
တုိက္တာမွ ဆရာမေရ ေမာင္းထုၿပီးေတာ့ အားရပါးရ တရၾကမ္းတုိက္တာ။ က်ဳပ္မွာေရးေနရင္း ဘယ္ကအားအင္ေတြ ဝင္လာမွန္းမသိဘူး။ အေရာင္ေတြက အနီေတြ၊ အဝါေတြရဲရဲရင့္ရင့္ သံုးၿပီး ကိုယ္တုိင္ ဝင္တုိက္ေနရသလို ပါပဲ”
ဆရာ့စကားေတြထဲက အမွတ္တရစကားေလးကိုလည္း သတိရမိလိုက္ ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့
“ေနာက္ထပ္ တကိုယ္ေတာ္ပြဲ (၈) ႀကိမ္ေျမာက္ တပြဲလုပ္ဖို႔ေတာ့ ေမာင္းတင္ထားတာပဲ။ အခုေတာ့ “ပုထုိးေတာ္ႀကီးေဘး က Rahula Art Workshop မွာ ရာဟုလာ ပန္းခ်ီေရးေနသည္ေပါ့”
ဆုိတဲ့စကားေလး ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာရာဟုလာရဲ႕ ကားေတြနဲ႔ (၈) ႀကိမ္ေျမာက္ တကိုယ္ေတာ္ပြဲ လုပ္ေပးတဲ့အျပင္ “ပုထိုးေတာ္ႀကီးေဘးက Rahala Art Workshop မွာ ပန္းခ်ီေရးေနတဲ့ ရာဟုလာ” ကုိ မိုးခအႏုပညာျပခန္း အထိ ေခၚလာ ႏိုင္တဲ့ မုိးခအႏုပညာျပခန္း ဝိုင္းေတာ္သားေတြကို ေလးစားစြာ ေက်းဇူးတင္မိခဲ့ရပါတယ္။
ဒါဟာ ဆရာရာဟုလာအတြက္ အေကာင္းဆံုးအားေဆး တခြက္လည္း ျဖစ္မွာပါပဲ။ Congratulation ! ပါ ဆရာ ရာဟုလာ
No comments:
Post a Comment