စိတ္ရွည္လက္ရွည္ လက္တြဲေခၚယူေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္ကိုလဲ

တူေမာင္ညိဳ

(၂၀၁၁ခုႏွစ္။ ၾသဂုတ္လ ၁၅ရက္)

(၁/၂၀၁၁) သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ။
အစိုးရသစ္ရဲ႕ ပြဲဦးထြက္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ ျဖစ္တယ္။ အကြက္ခ်ျပင္ဆင္ထားတာလည္း ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ သတိထားၿပီး ဖတ္ရႈေလ့လာပါတယ္။

အဓိကအားျဖင့္ ဘယ္လုိဦးတည္ခ်က္လဲ၊ ဘယ္လို အေၾကာင္းအရာေတြကို အဓိကထားၿပီး ရွင္းလင္းတာလဲ။ ဘယ္လို စကား လံုးေတြ အသံုးျပဳသြားသလဲ၊ သတင္းစာမွာ ဘယ္လိုေဖၚျပခဲ့သလဲ ဆိုတာကို ဂ႐ုစုိက္မိပါတယ္။

တူညီတာက ေနျပည္ေတာ္သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ (၁/၂၀၁၁) နဲ႔ “စိမ္းလဲ့ကန္သာေတြ႔ဆံုမႈ” သတင္းကို တၿပိဳင္နက္တည္း ေဖၚ ျပတာပါ။
မတူညီတာက ဦးေက်ာ္ဆန္းရဲ႕ ရွင္းလင္းပြဲ (၁/၂၀၁၁)ကို သတင္းစာမ်က္ႏွာဖံုးျပည့္ ေဖၚျပထားၿပီး “စိမ္းလဲ့ကန္သာေတြ႔ဆံုမႈ” ကို သတင္းစာ ေနာက္ေက်ာဖံုး (မင္းမဲ့စရုိက္ျဖင့္ ဒီမိုကေရစီမရႏုိင္၊ ဆူပူမႈျဖင့္ ဒီမိုကေရစီမရႏုိင္၊ အေျခခံဥပေဒျဖင့္သာ ဒီမုိက ေရစီ ရႏုိင္သည္နဲ႔ ျပည္သူ႔သ ေဘာထား ) ေအာက္တည့္တည့္မွာ အေသအခ်ာ ေနရာေပး ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

သတင္းစာမွာ ဒီလိုေနရာခ်ထားေဖၚျပမႈေတြဟာ ဘယ္လိုသေဘာထားကို ထင္ဟပ္ေနတယ္ဆုိတာ “ဝါရင့္ သတင္းစာသမား ႀကီးေတြ” ပို သိပါတယ္။ ပုိၿပီး နားလည္ပါတယ္။ ဦးေက်ာ္ဆန္းေျပာတ့ဲစကားနဲ႔ ဦးေအာင္ၾကည္ေျပာတဲ့စကားေတြမွာ ဘယ္သူ က ပုိၿပီး အခရာက်တယ္၊ အရာေရာက္တယ္ဆုိတာလည္း ဝါရင့္သတင္းစာဆရာႀကီးေတြ ပိုသိပါလိမ့္မယ္။

(၁/၂၀၁၁) သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္က KIO/KIA ကိစၥေတြ ပင္တုိင္အေၾကာင္းအရာအျဖစ္ထားၿပီး အျခားအ ေၾကာင္းအရာ ကိစၥေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ရွင္းလင္းသြားတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲရဲ႕ နာမည္အျပည့္အစံုက အခုလိုပါ။

“ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ အတည္ျပဳခဲ့ၿပီးေနာက္ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားကို အေျခခံဥပေဒႏွင့္အညီ ေျပာင္းလဲ ရပ္တည္ႏုိင္ေစေရးအတြက္ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရ၏ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္မႈမ်ားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ေျပာေရးဆိုခြင့္ႏွင့္ သတင္းထုတ္ျပန္ေရးအဖြဲ႔က က်င္းပသည့္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ (၁/၂၀၁၁)”

ဒီေနရာမွာ အဓိက သတိျပဳသင့္တဲ့စကားရပ္က “ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ အတည္ျပဳခဲ့ၿပီးေနာက္—-အေျခခံဥပေဒႏွင့္အညီ ေျပာင္းလဲရပ္တည္ႏုိင္ေစေရး— ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရ၏ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္မႈ“ ဆိုတဲ့ စကားရပ္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

စကားလံုးအသံုးအႏႈန္း ကိစၥမွာလည္း တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အသံုးအႏႈန္းတဲ့ စကားလံုး ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ ယခင္ကလုိ “အထူးေဒသ” ဆိုတာေတြ မသံုးေတာ့ဘူး။ “KIA (ကခ်င္) အဖြဲ႔၊ UWSA (ဝ) အဖြဲ႔၊ NDAA (မိုင္းလား)အဖြဲ႔၊ NMSP (မြန္)အဖြဲ႔နဲ႔ KNU (ဦးေဌးေမာင္)အဖြဲ႔”လု႔ိ ဆိုၿပီး သံုးလာတယ္။ အသံုးအႏႈန္း ေျပာင္းလဲလာတယ္ဆုိ တာ သေဘာထား ေျပာင္းလဲလာလုိ႔ပဲ မဟုတ္လား။

ေနာက္တစ္ခုက ယခင္ အစုိးရအဆက္္ဆက္နဲ႔ မတူဘဲ ေျပာင္းလဲက်င့္သံုးလာတယ္လု႔ိဆိုတဲ့ “ေစတနာအရင္းခံတဲ့၊ ေပ်ာ့ ေျပာင္းတဲ့ နည္းဗ်ဴ ဟာ” ဆိုတဲ့ကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။
ေျပာင္းလဲ က်င့္သံုးလာတယ္လု႔ိ ဆိုတဲ့ “ေစတနာအရင္းခံတဲ့၊ ေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့နည္းဗ်ဴဟာ” ဆိုတာကို ဦးေက်ာ္ဆန္းေျပာတဲ့ စကားအျပည့္အစံုက ဒီလို –

- “အဲဒီလို ႀကိဳးပမ္းတည္ေဆာက္ရာမွာလည္း ယခင္ အစုိးရအဆက္ဆက္က က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ “ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ ေဆာက္ဖို႔ဆိုရင္ ေသာင္းက်န္းသူမ်ားအေနနဲ႔ ပထမဦးစြာ လက္နက္ခ် အလင္းဝင္ပါ။ ဒီလိုလက္နက္ခ် အလင္းဝင္လာသူေတြ အတြက္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကို ႏုိင္ငံေတာ္က တာဝန္ယူမယ္“ ဆိုတဲ့နည္းကို မက်င့္သံုးဘဲ…

- “ဥပေဒေဘာင္အတြင္းကိုသာ အရင္ဝင္ခဲ့ပါ။ ႏွစ္ဖက္အပစ္အခတ္ ရပ္စဲထားမယ္။ လက္နက္မ်ားကိုလည္း ဆက္ လက္ ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ေပးထားမယ္၊ ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးေရးကိစၥေတြကို ႏုိင္ငံေတာ္က တာဝန္ယူ တည္ေဆာက္ေပးမယ္။ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားကလည္း ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ပါ။ ႏွစ္ဖက္နားလည္မႈ တည္ေဆာက္ၾကမယ္” ဆိုတဲ့ ေစတနာ အရင္းခံတဲ့၊ ေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့နည္းဗ်ဴဟာကို ေျပာင္းလဲ က်င့္သံုး ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္“

- “အဲဒီလိုတည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့အတြက္ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ႀကီး (၁၇)ဖြဲ႔န႔ဲ အဖြ႔ဲငယ္ေပါင္း (၂၃)ဖြဲ႔တို႔ ဥပေဒ ေဘာင္အတြင္း ဝင္ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္ ဘယ္အစုိးရလက္ထက္မွာမွ ေအာင္ျမင္မႈ မရႏုိင္ခဲ့တဲ့ ျပည္တြင္းေသာင္းက်န္းမႈျပႆနာကို တပ္မေတာ္အစုိးရလက္ထက္မွာ တစ္ႏုိင္ငံလံုးအတုိင္းအတာနဲ႔ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေျဖရွင္းေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့ျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္”

ယခင္ အစုိးရအဆက္ဆက္က က်င့္သံုးခဲ့တဲ့နည္းနဲ႔ ဦးေက်ာ္ဆန္းတို႔ (နဝတ-နအဖ) စစ္အစုိးရ က်င့္သံုးခဲ့တဲ့နည္းေတြကို က်ေနာ္တုိ႔ ေလ့လာၾကပါစို႔။

ဦးေက်ာ္ဆန္းေျပာခဲ့တဲ့ နည္းဗ်ဴဟာ ၂ရပ္မွာ ယခင္ အစိုးရအဆက္ဆက္ က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ နည္းဗ်ဴဟာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ (နဝတ-နအဖ) စစ္အစိုးရ က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ နည္းဗ်ဴဟာမွာျဖစ္ျဖစ္ အေပၚလြင္ဆံုးနဲ႔ အထင္ရွားဆံုးအခ်က္က “ႏုိင္ငံေရးျပႆနာ”အျဖစ္ အသိအ မွတ္ မျပဳတဲ့အခ်က္နဲ႔ “ျပည္တြင္း ေသာင္းက်န္းမႈျပႆနာ”လို႔သာ သေဘာထားတယ္ ဆုိတဲ့အခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီသေဘာထားအေပၚမွာ လက္ေတြ႔က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ (က်င့္သံုးဆဲ)နည္းဗ်ဴဟာကေတာ့ အျပဳတ္တုိက္ေခ်မႈန္းတာနဲ႔ လက္နက္ခ်ေစ တဲ့ နည္းလမ္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ယခင္ အစုိးရအဆက္ဆက္နဲ႔ ဦးေက်ာ္ဆန္းတုိ႔ (နဝတ-နအဖ) အစုိးရက်င့္သံုးခဲ့ ေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့ နည္းဗ်ဴဟာမွ ျခားနားတဲ့အ ခ်က္ဆိုလို႔ ႀကံဖန္ၿပီး ေျပာရမယ္ဆိုရင္ “လက္နက္အရင္ခ်ရမယ္” ဆုိတဲ့ အခ်က္နဲ႔ “လက္နက္ေနာက္မွခ်ရမယ္” ဆိုတဲ့ အခ်က္ မွာပဲ ျခားနားပါတယ္။ “လက္နက္ခ်ရမယ္” ဆုိတဲ့သေဘာကေတာ့ မေျပာင္းမလဲ အတူတူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ အပစ္အခတ္ရပ္စဲႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္ ဒီကေန႔အထိ တည္တံ့ခုိင္ၿမဲတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရႏုိင္ေသးတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ယခင္ အစိုးရအဆက္ဆက္လည္း မရခဲ့ဘူး။ (နဝတ-နအဖ) စစ္အစုိးရ လက္ထက္မွာလည္း မရခဲ့ဘူးဆိုတာ အခုျဖစ္ရပ္ေတြ က ေဖၚျပေနၿပီပဲ။ ယခင္ အစုိးရအဆက္ဆက္ လက္ထက္ေတြမွာလည္း အဖြဲ႔အစည္းအလိုက္ လက္နက္ခ်တာေတြ၊ အစုလုိက္ အၿပံဳလုိက္ လက္နက္ခ်ခဲ့တာေတြ (၁၉၅၈ ကာလမွာ) ရွိခဲ့ဖူးတာပဲ။

(နဝတ-နအဖ) လက္ထက္မွာ “(၁၅)ဖြဲ႔က ႏုိင္ငံေတာ္သို႔ အၿပီးအပုိင္ လက္နက္စြန္႔လႊတ္ အပ္ႏွံခဲ့တယ္။ အဖြဲ႔ (၅)ဖြဲ႔က နယ္ ျခားေစာင့္တပ္ (BGF) ေျပာင္းလဲခဲ့ၾကၿပီး အဖြဲ႔ (၁၅)ဖြဲ႔က ျပည္သူ႔စစ္အျဖစ္ အသြင္ကူးေျပာင္းႏုိင္ခဲ့တယ္” ဆိုတာ ဘာမွ်မဆန္း ပါဘူး။ ဒါေတြဟာ တကယ့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့အခ်က္ကိုေတာင္ သက္ေသျပေနသလို ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။

ရွင္းလင္းထင္ရွားေနတာက ဘယ္ေခတ္မွာမွ၊ ဘယ္အစုိးရလက္ထက္မွာမွ လူမ်ဳိးစံု ျပည္သူတစ္ရပ္လံုးက လိုလားေတာင့္တေန တဲ့ စစ္မွန္တဲ့ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရရွိခဲ့ေသးတဲ့အခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။

တည္တံ့ခုိင္ၿမဲတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာက တန္းတူရည္တူရွိတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအရ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးမွသာ ရရွိႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အပစ္ရပ္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ (၂၀)ေက်ာ္အတြင္းမွာလည္း (နဝတ-နအဖ)စစ္အစိုးရ လက္နက္ကုိင္တုိင္းရင္းသား အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံ ေရးအရ တန္းတူရည္တူ မေဆြးေႏြးခဲ့ဖူးပါဘူး။

အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး ေပၚေပါက္လာရတာကလည္း ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ၿဖိဳခြဲရာကေန ေပၚထြက္လာတဲ့ အက်ဳိးဆက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ၿပိဳကြဲရင္ ၿပီးေရာဆိုတဲ့ “တစ္နပ္စားဗ်ဴဟာ”နဲ႔ “အထူးေဒသ”ေတြ ေဖၚထုတ္ခဲ့တာပါ။

ဒါေၾကာင့္ “အဖြဲ႔အစည္း၊ နယ္ေျမနဲ႔ က်ည္ဆံတစ္ေတာင့္၊ လက္နက္တစ္လက္ အပ္စရာမလိုဘူး”ဆိုတာ ျဖစ္လာတာပါ။ ဗမာ ျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဦးေဆာင္မႈကို ဖယ္ရွားခဲ့သူေတြကို အဓိက ပစ္မွတ္ထားခဲ့တဲ့ ဗ်ဴဟာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီဗ်ဴဟာကို (နဝတ) စစ္အစုိးရဟာ အျခားတုိင္းရင္းသား အဖြဲ႔အစည္းေတြဘက္သို႔ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးတဲ့ေနာက္မွ တိုးခ်ဲ႕ က်င့္သံုးလာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၉၀ ျပည့္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ (နဝတ) စစ္အစုိးရ တြက္ကိန္းအတြက္ အႏုိင္ရခဲ့ရင္ ဒီေပၚလစီ ဟာ တမ်ဳိးတဖံု ေျပာင္းလဲသြားစရာ ရွိပါတယ္။

ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ ေနာက္ဆံုးခြဲထြက္ခဲ့တဲ့ (၁၀၁) စစ္ေဒသ စခုန္တိန္႔ယိန္းနဲ႔ အပစ္အခတ္ရပ္စဲခဲ့တာ (၁၉၈၉ ဒီဇင္ဘာ ၁၅)ရက္ေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။

(၁၉၉၁ ဇန္နဝါရီ ၁၁ရက္)မွာ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္း အထူးေဒသ(၅) KDA (ယခင္ KIA တပ္မဟာ ၄)နဲ႔ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲ ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီတပ္ေပါင္းစု(NDF) မူလအဖြဲ႔ဝင္ေတြျဖစ္တဲ့ (KIO)နဲ႔ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲခဲ့တာ(၁၉၉၄)၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီနဲ႔ အပစ္အခတ္ရပ္စဲခဲ့တာ (၁၉၉၅)မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလိုေန႔ရက္ေတြ ေဖၚျပေနတာက သူတုိ႔သေဘာထားဟာ တစ္သမတ္တည္းမရွိခဲ့ဘူးဆိုတာနဲ႔ သူတို႔ပရိယာယ္ကို ထင္ရွားေစ ခ်င္လုိ႔ပါ။

ဒီေတာ့ မူလကတည္းက ေစတနာမမွန္တဲ့၊ မ႐ိုးသားတဲ့ ေပၚလစီဟာ အႏွစ္ ၂၀ၾကာတဲ့အခါမွာ မေအာင္ျမင္တာ ဘာမွ်မဆန္း ပါဘူး။ ေစတနာအက်ဳိးေပးတာပဲလုိ႔ ေျပာရမွာပါ။

ႏုိင္ငံေရးျပႆနာ ႏုိင္ငံေရးနည္းအရ တန္းတူရည္တူ မေျဖရွင္းဘဲနဲ႔ ေျပလည္တဲ့အေျဖကို မရႏုိင္ပါဘူး။
“ထာဝရၿငိမ္းခ်မ္းေရး” ဆုိတဲ့စကား ဗလာစကားပဲ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ လွည့္ဖ်ားမႈပဲ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ တကယ့္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို တကယ္တမ္း လုိလားရင္ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာကို ႏုိင္ငံေရးနည္းနဲ႔ တန္းတူရည္တူ ေဆြးေႏြးအေျဖရွာဖုိ႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဖြဲ႔ (၅)ဖြဲ႔က အသြင္ကူးေျပာင္းျခင္းကို လက္ခံျခင္း မရွိခဲ့ဘူးလုိ႔ဆိုတဲ့ KNU (ဦးေဌးေမာင္)အဖြဲ႔ကလြဲရင္ က်န္တဲ့ အဖြဲ႔ (၄)ဖြဲ႔ ဟာ အဖြဲ႔ႀကီး (၁၇)ဖြဲ႔ထဲက ျဖစ္ပါတယ္။

“ႏုိင္ငံေတာ္အေနျဖင့္ KIO အဖြဲ႔၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုိင္ရာ တင္ျပခ်က္မ်ားကို အစြမ္းကုန္ လုိက္ေလ်ာၿပီးျဖစ္ / KIO အေနျဖင့္ စစ္ မွန္ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လိုလားမႈရွိ/မရွိ မိမိကိုယ္မိမိ ဆန္းစစ္ရန္လို”တယ္လိ႔ု ဦးေက်ာ္ဆန္းက ဝမ္နိန္ (warning) ေပးထားပါ ၿပီ။ KIO တစ္ဖြဲ႔ထဲကိုပဲ သီးသန္႔ရည္ရြယ္ၿပီး ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ အားလံုးကို ေပးတဲ့ “ဝမ္နိန္”ျဖစ္ပါတယ္။

ဦးေက်ာ္ဆန္းေျပာေနတဲ့ “ေစတနာအရင္းခံတဲ့၊ ေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့နည္းဗ်ဴဟာ” ဆိုတာေတြဟာ လက္ရွိ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ (၂၀၀၈) ဆုိတဲ့ “ေဘာင္္”ထဲကုိ အသာတၾကည္ ဝင္ေရာက္လာေစဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

“ေစတနာအရင္းခံနဲ႔ သေဘာထားႀကီးစြာ စိတ္ရွည္စြာ ေစ့စပ္ၫႇိႏိႈင္း လုိက္ေလ်ာ ေဆာင္ရြက္ေနတာေတြ”ဟာ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခ ခံဥပေဒ (၂၀၀၈) ဆုိတဲ့ “ေဘာင္္”ထဲကုိ ဝင္ေရာက္လာေစဖို႔အတြက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖြင့္ေပးထားတဲ့ အေပါက္က ဝင္လာခဲ့ၾကပါ ဆိုတာကလည္း ဒီဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ (၂၀၀၈)ေဘာင္ထဲ ဝင္ေရာက္လာဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ တျခားလမ္း ဖြင့္ေပးမထားပါဘူး။

“NLD ဟာ ႏုိင္ငံေရး ေဆာင္ရြက္မယ္ဆိုပါက တရားဝင္ပါတီ ထူေထာင္ခြင့္ရေအာင္ ဥပေဒနဲ႔အညီ လုပ္ေဆာင္ရမွာပဲ” ဆိုတဲ့ စကားကလည္း တရားဝင္ပါတီေထာင္မွ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေဆာင္ခြင့္ ရွိမယ္လို႔ ေျပာလုိက္တာပါ။

ဥပေဒနဲ႔အညီ မွတ္ပံုမတင္ဘဲ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ခြင့္မျပဳဘူးလို႔လည္း အဓိပၸါယ္ သက္ေရာက္ပါတယ္။
ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေနတယ္၊ ေစ့စပ္ေရးစကား ေျပာဆိုေနတယ္ဆိုတာကလည္း ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ (၂၀၀၈)ကို လက္ခံလာ ေစဖို႔သာလွ်င္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဦးေအာင္ၾကည္ ေတြ႔ဆံုေနတယ္ ဆိုတာကလည္း ဒီဦးတည္ခ်က္ေအာက္ကေန ဒီလိုသေဘာထားအေျခခံေတြန႔ဲ ေတြ႔ဆံုေန တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဦးေက်ာ္ဆန္းက သပ္သပ္၊ ဦးေအာင္ၾကည္က သီးျခား၊ သူတို႔ခ်င္း “ကြဲျပား”ေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စနစ္တက် တာဝန္ “ခြဲ ျခား”ၿပီး ကိုင္တြယ္ေနၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ခြဲျခားၿပီး လုပ္ေနတာေတြဟာ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒထဲ ေဘာင္ထဲ ဝင္လာေစ ေရး ဆိုတဲ့ ပင္မလုပ္ငန္းႀကီးရဲ႕ အခက္အလက္မ်ား၊ အကုိင္းအခက္မ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။

သူတို႔ ဘာပဲလုပ္လုပ္၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒေဘာင္ထဲကပဲ ျဖစ္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဦးသိန္းစိန္ သမၼတအစိုးရကေတာ့ လက္နက္ကိုင္တုိင္းရင္းသား အဖြဲ႔အစည္းေတြကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစု ေတြကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ (အေျခခံဥပေဒကို လက္မခံႏုိင္ေသးတဲ့သူေတြအျဖစ္ သေဘာထားၿပီး) ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒေဘာင္ထဲ စိတ္ ရွည္လက္ရွည္ လက္တြဲ ေခၚယူေနတာ ျဖစ္ပါတယ္