Saturday, December 12, 2009

ဒီဇင္ဘာ၁၀ရက္တြင္က်ေရာက္ေသာလူအခြင့္အေရးေန႕တြင္ျမန္မာစစ္အုပ္စု၏စနစ္တက်ျဖင့္က်ဴးလြန္ေနေသာရာဇဝတ္အမွဳမ်ားကိုကမာၻ႕ကုလသမဂၢလံုျခံဳေရးေကာင္စီတြင္ေဆြးေႏြးရန္

ဒီဇင္ဘာ၁၀ရက္တြင္က်ေရာက္ေသာလူအခြင့္အေရးေန႕တြင္ျမန္မာစစ္အုပ္စု၏စနစ္တက်ျဖင့္
က်ဴးလြန္ေန ေသာရာဇဝတ္အမွဳမ်ားကိုကမာၻ႕ကုလသမဂၢလံုျခံဳေရးေကာင္စီတြင္ေဆြးေႏြးရန္
၂၉ နိဳင္ငံလႊတ္ေတာ္အမတ္ ၄၄၂ ေယာက္ကလက္မွတ္ေရးထိုးေတာင္းဆိုခဲ့


ဒီဇင္ဘာ၁၀ရက္တြင္က်ေရာက္ေသာလူအခြင့္အေရးေန႕တြင္ျမန္မာစစ္အုပ္စု၏စနစ္တက်ျဖင့္
က်ဴးလြန္ ေနေသာရာဇဝတ္အမွဳမ်ားကိုကမာၻ႕ကုလသမဂၢလံုျခံဳေရးေကာင္စီတြင္ေဆြးေႏြးရန္၂၉
နိဳင္ငံလႊတ္ေတာ္အမတ္ ၄၄၂ ေယာက္ကလက္မွတ္ေရးထိုးေတာင္းဆိုခဲ့ေသာအခမ္းအနားတရပ္ကို
ယမန္ေန႕က ဂ်ပန္နိဳင္ငံတိုက်ိဳျမိဳ႕ လႊတ္ေတာ္တြင္က်င္းပခဲ့ျပီးတိုင္းရင္းသားေဒသမ်ားတြင္အဓိကလူ႕
အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္ခံေနရမွဳမ်ားကိုပါသတင္းစာရွင္းလင္းပဲြတရပ္ျပဳလုပ္ခဲ့ပါသည္၊၊
ASAHI SHIMBUN ၊ MAINICHI NEWSPAPERS၊ DVB NEWS တို႕မွသတင္းသမားမ်ား၊ NGO၊ NPO ၊
ဂ်ပန္အေျခစိုက္တိုင္းရင္းသားအဖဲြ႕မ်ာျဖစ္ေသာ PONNYAGARI MON NATIONAL SOCIETY(JAPAN)
မွဥကၠဌ ဦးမင္းမ်ိဳးခ်စ္၊ CHIN NATIONAL COMMUNITY((JAPAN ) မွဥကၠဌ ဦးထန္ႏိူင္လ်န္းထန္၊
KACHIN NATIONAL ORGANIZATION( JAPAN )မွဥကၠဌ ဦးပီတာဘရန္ဆိုင္းနွင့္အေထြေထြ
အတြင္းေရးမႉးမရစ္ဆိုင္းဘူ၊ KAREN NATIONAL LEAGUE (JAPAN) ၏ ဥကၠဌလည္းျဖစ္၊
KAREN INFORMATION SPACE (JAPAN ) နွင့္ KAREN HUMAN RIGHTS COMMITTEE
(JAPAN)၏တာဝန္ခံ ေနာ္လွဥမၼာဝင္းတို႕တက္ေရာက္ခဲ့ပါသည္၊၊ထိုအခမ္းအနားကိုဂ်ပန္အထက္လႊတ္
ေတာ္အမတ္မ်ားျဖစ္ေသာMR. AZUMA KONNO နွင့္ MR.TADASHI INUZUKA တို႕မွဦးေဆာင္ျပဳ
လုပ္ခဲ့ပါသည္၊၊
MR. AZUMA KONNO သည္ကရင္ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားသို႕ေရာက္ခဲ့သူလည္းျဖစ္ပါသည္၊၊










ေစာခင္ေမာင္ေအး
INFORMATION KNL - (JAPAN)

ဒီေကဘီေအ တပ္သားတဦး လက္နက္ ၃လက္ႏွင့္အတူ ေကအဲန္ယူထံ ပူးေပါင္း

ဒီဇင္ဘာလ ၁၁ရက္။ ေစာသိန္းျမင့္ (ေကအုိင္စီ)

တုိးတက္ေသာဗုဒၶဘာသာ ကရင္အမ်ဳိးသားတပ္မေတာ္ (ဒီေကဘီေအ) တပ္သားတဦးသည္ လက္နက္ငယ္ ၃လက္ႏွင့္အတူ ယခုလ ဒီဇင္ဘာလ ၄ရက္ေန႔တြင္ ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအရုံး (ေကအဲန္ယူ) တပ္မဟာ(၇)ထံ လာေရာက္ပူးေပါင္းခဲ့သည္ ဟု သိရသည္။

ဒီေကဘီေအ တပ္မဟာ(၉၉၉) တပ္ရင္း(၅) တပ္ခဲြ(၁)မွ တပ္သား ေစာဖုိးေဇာ္ ၂၆ႏွစ္သည္ ေအေက သံုးလက္ ယူေဆာင္ကာ ထုိေဒသတ၀ုိက္တြင္ လႈပ္ရွားေနေသာ ကရင္အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ (ေကအဲန္အယ္လ္ေအ) တပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ား ႏွင့္ ဆက္သြယ္၍ ၎၏ တပ္ခဲြအေျခခ် ခလယ္ေဒးစခန္းမွ လာေရာက္ပူးေပါင္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ထိုသို႔ လာေရာက္ပူးေပါင္းျခင္းအေပၚ ေစာဖိုးေဇာ္က “ဒီေကဘီေအဟာ နအဖကို တိုက္တယ္ထင္လို႔ က်ေနာ္ ၀င္ေရာက္ခဲ့တာ။ အခုဟာက နအဖကို မတုိက္ရဘဲနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ကရင္အခ်င္းခ်င္း ျပန္တုိက္ရတဲ့အေျခအေနမွာ က်ေနာ္လည္း မလုိလားဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေကာ္သူးေလ(ေကအဲန္ယူ)နဲ႔ လာပူးေပါင္းတာျဖစ္တယ္”ဟု ဆိုသည္။

၂၀၀၃ခုႏွစ္ကတည္းက ဒီေကဘီေအတပ္ထဲ ၀င္ေရာက္အမႈထမ္းခဲ့သူ ေစာဖုုိးေဇာ္သည္ လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ ေကအဲန္ယူ တပ္မ ဟာ(၇) လက္ေအာက္ခံ တပ္ရင္းေနရာတခုတြင္ ရွိေနၿပီး ေရွ႕ဆက္၍ ေကအဲန္ယူႏွင့္အတူ နအဖစစ္အစုိးရကို ေတာ္လွန္တုိက္ ခိုက္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ ဇြန္လက ေကအဲန္ယူ တပ္မဟာ(၇)နယ္ေျမကို နအဖႏွင့္ ဒီေကဘီေအ ပူးေပါင္းတပ္တုိ႔ ထုိးစစ္ဆင္ သိမ္းပုိက္ခဲ့ သည့္အခ်ိန္မွစ၍ ယခု ဒီဇင္ဘာလဆန္းပုိင္းအထိ ေကအဲန္ယူ တပ္မဟာ(၇)ႏွင့္ လာေရာက္ပူးေပါင္းသည့္ ဒီေကဘီေအ တပ္ သားဦးေရ (၅၀)ရွိသည္ဟု ေကအဲန္ယူမွတ္တမ္းမ်ားအရ သိရသည္။

ဒုကၡသည္ ေဆးပညာ

ေဆာင္းပါး
Dr. တင့္ေဆြ
ဗုဒၶဟူးေန႔၊ ဒီဇင္ဘာလ 09 ရက္ 2009 ခုႏွစ္

ဆရာဝန္၊ က်န္းမာေရးမႉး၊ သူနာျပဳနဲ႔ သားဖြားဆရာမေတြဟာ ေဆးပညာကို ၁ ႏွစ္ခြဲကေန ၇ ႏွစ္၊ စာသင္ခန္းေတြ၊ ဓာတ္ခြဲခန္းေတြနဲ႔ ေဆး႐ံုေတြမွာ သင္ယူၾကရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ အခု “အေတာ္ေလး” အဆင့္အတန္း က်လာတယ္လို႔ ၾကားရ၊ ဖတ္ရ၊ သိေနရတာ “အေတာ္ၾကီး” စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတယ္။

၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလထုတ္ ရြက္ႏုေဝမဂၢဇင္းထဲက ဆရာေအာင္ၾကီးရဲ႕ ေဆာင္းပါး ဖတ္ရၿပီးေတာ့၊ “ဆရာဝန္၊ ေဆးေက်ာင္းသားမ်ားသည္ သားေကာင္မ်ား ျဖစ္သည္” ဆိုတဲ့ စာတပုဒ္ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္လည္း ေရဒီယိုေတြကေနပါ ၾကားၾကားေနရတာေတြ ရွိတယ္။ ကိုယ္ေတြ႔ ေတြ႔တာလည္း ရွိပါတယ္။ မၾကာခင္က သူနာျပဳ ဆရာမတေယာက္ ျပည္နယ္တခုကေန ေအာင္လာတယ္။ လက္ေတြ႔ မေတြ႔ရတာေတြ အမ်ားၾကီးတဲ့။ ကေလးမီးဖြားတာေတာင္ သိပ္ မသင္ခဲ့ရဘူးတဲ့။ သူ႔ေနာက္ ေရာက္လာတဲ့ အရန္သားဖြားဆရာမ တေယာက္ကလည္း ျပည္နယ္တခုကပါပဲ။ ၆ လ သင္ခန္းစာကို တပတ္ထဲနဲ႔ သင္ေပးလိုက္သတဲ့။ ခနဲ႔ၿပီး ခ်ီးက်ဴးခ်င္စိတ္ေတာင္ မရွိပါ။

“တီဘီ (အဆုတ္) ေရာဂါကို သူမ်ား တိုင္းျပည္ေတြမွာ မျဖစ္ေတာ့တာနဲ႔ ေနာက္ေပါက္ ဆရာဝန္ေတြကို သင္ေပးတာ သိပ္မရွိေတာ့ဘူး” ဆိုတဲ့သတင္း ထြက္လာေတာ့ စာတပုဒ္ ေရးလိုက္ေသးတယ္။ အထဲက ဆရာဝန္တဦးကေန (ကြန္မင့္) ေပးတာက “ျမန္မာျပည္မွာ တီဘီေတြကမ်ား” ဆိုသလို ေပါလြန္လြန္းလို႔၊ ျမန္မာဆရာဝန္ေတြအဖို႔ “ဘယ္က စမ္းမလား၊ ညာက စမ္းမလား” တဲ့။

ေဆးပညာဟာ တျခားတျခား ပညာေတြလိုပဲ အသစ္ေတြ၊ ပိုေကာင္းတာေတြက ေပၚေနတယ္။ ေရာဂါပိုးေတြကလည္း ေဆးအေဟာင္းဆိုရင္ “ဖုတ္ေလတဲ့ ငါးပိ၊ ရွိတယ္လို႔ မထင္” ဆိုသလို၊ “ပိုးစြမ္းေကာင္းေတြ” ျဖစ္လာေနၾကတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေဆးပညာသင္တာမွာ စဥ္တိုက္-ဆက္တိုက္ သင္ယူေနဖို႔ဆိုတာ ျဖစ္လာရတယ္။

က်န္းမာေရးကိစၥ ေရာက္ရာအရပ္မွာ လစာမရေပမယ့္ လုပ္ေပးရမယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ တာဝန္ေပးမိလို႔ အဲဒီအျဖစ္မ်ဳိး အလိုလို ရလာတယ္။ သူမ်ားကို သင္ဖို႔ ျပင္တာနဲ႔ ကိုယ္ပါ ပညာေတြ တိုးရတာမို႔ လက္ငင္း အက်ဳိးေပးတာ ေခၚမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေက်ာင္းမွာတုန္းက မသင္ခဲ့ရတာေတြ၊ အသစ္ေတြ႔ရ။ သင္ခဲ့တာေတြ တခ်ဳိ႕က “ေအာက္” သြားတာတို႔ အမ်ားၾကီး ေတြ႔လာရတယ္။

နာမယ္ၾကီး ေရာဂါေတြျဖစ္တဲ့ ဘီပိုး၊ စီပိုး၊ ဝက္တုပ္ေကြး၊ AIDS ဆိုတာေတြက ဟုိအရင္က ဘယ္ သင္ခဲ့ဖတ္ခဲ့ရမလဲ။ စာအုပ္ထဲမွာေတာင္ ပါတာမဟုတ္ဘူး။ နာမည္ၾကီး မဆိုႏိုင္တဲ့ (ပါရာစီတေမာ) က်ေတာ့ ခုေခတ္မွာ သူမပါ ဘယ္ေနရာမွမၿပီး ျဖစ္ေနတယ္။ ကေလးေတြ ေပးခ်င္ရင္၊ အစာအိမ္နာ ေၾကာက္ရင္၊ ေသြးထြက္မွာ စိုးရိမ္ရင္၊ သူကမွ စိတ္ခ်ရတယ္ မဟုတ္လား။ အရင္ အႏွစ္ ၂ဝ ေလာက္က ေဆးဝါးေဗဒမွာ တပိုဒ္စာေလာက္သာပါၿပီး၊ သိပ္မစြမ္းပါဘူး သတ္မွတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေျပာခ်င္တာက မတူေတာ့တာေတြ၊ အရင္လို မဟုတ္ေတာ့တာေတြပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေဆးပညာကို စဥ္တိုက္-ဆက္တိုက္ သင္ယူေနဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာ အတိအက်ပဲေပါ့။

ဒုကၡသည္ေတြကို ေဆးကုေပးဖို႔ ကိုယ့္ကို ကူေပးမယ့္ ဒုကၡသည္ေတြထဲက ဒုကၡခံႏိုင္သူေတြ လိုက္ရွာရတယ္။ ေတြ႔ရင္ အရင္ဆံုး စာသင္ေပးရေရာ။ စာသင္ရေတာ့ ဟိုအရင္ “အ သံုးလံုး” သင္တာ သြားအမွတ္ရတယ္။ သင္တန္းသား၊ သင္တန္းသူ အရြယ္ဆိုတာ ဘယ္ငယ္မလဲ။ စာသင္ခန္းလည္း ရွိတာမဟုတ္။ စာသင္ခ်ိန္ကိုလည္း အဆင္ေျပသလို။ (ပေရာဂ်က္) ေပးသူမ်ားက ေရာဂါကုေပးတာမ်ဳိး စိတ္မဝင္စားၾကဘူး။ ထိေရာက္တာ မထိေရာက္တာ ေဘးခ်ိတ္၊ ကာကြယ္ေရးတို႔၊ ပညာေပးတို႔၊ ေခတ္ေပၚေရာဂါ (ဆီမီနာ) တို႔ကိုမွ မ်က္စိက်တယ္။ သင္တန္းေပးဖို႔ ႏိုင္ငံေတာ္က က်ခံတယ္ဆိုၿပီး၊ အရပ္က ေငြေကာက္သလိုလည္း လုပ္မရ။ ကုိယ္ထူကုိယ္ထဆိုတာ ဒီဟာမွအစစ္။ “ညည္းတို႔ ဘယ္အခ်ိန္အားလဲ၊ ငါေတာ့ တပတ္ကို ဘယ္ႏွစ္ရက္၊ တေန႔ ဘယ္ႏွနာရီ။ ဆိုက္ကားခလည္း မေပးႏိုင္ဘူး။ လက္ဖက္ရည္ တခြက္စီ အတူတူ ေသာက္ၾကတာေပါ့” ။

ဒါေတာ့ အဆင္ေျပသေလာက္ရွိၿပီ။ ေနာက္တမ်ဳိး တိုးလာတယ္။ ကုိယ့္ဒုကၡသည္ အမ်ားစုက ဗမာလို မတတ္ၾကဘူး။ အစိုးရဆရာဝန္ လုပ္ခဲ့ရတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ နယ္စြန္နယ္ဖ်ား ျပည္နယ္မ်ား ေရာက္ၾကတာကို၊ သြားေရးလာေရး ေဝးတဲ့ အခက္အခဲေလာက္သာ ထင္ခဲ့မိတယ္။ အမွန္က ဘာသာစကား၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ရာသီဥတု စတာ စတာေတြကလည္း တကယ့္ အခက္အခဲေတြပါလားလို႔ ေနာက္က်မွ ကိုယ္ခ်င္းစာမိလာတယ္။ တေယာက္ဆိုရင္ သူ႔အိမ္ေရွ႕ ၾကက္ကို လည္လွီးၿပီး၊ လာခ်တာမ်ဳိး ၾကံဳရဆိုပဲ။ သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ အခုမွသိတာ “ေဆာရီး” ေနာ္။

ဘာသာစကားကိစၥ ဘယ္လိုလုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲ။ ေဆးစာဆိုေတာ့ ဗိုလ္လုိ နည္းနည္း အေျခခံရွိတဲ့ သူမ်ဳိးျဖစ္မွ အဆင္ေျပတယ္။ ဗမာလိုနဲ႔ ဗိုလ္လို ေရာမယ္။ ႏွစ္မ်ိဳးလံုး “ေတာ့” ႏိုင္သူကို ဦးစားေပးရွာရတယ္။ ရပါၿပီတဲ့ တေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စ။ ခက္ျပန္တာက သင္ေပး၊ တတ္သြားၿပီး၊ မၾကာခင္ ထြက္သြားၾကရေရာ့။ လူသစ္ ထပ္ရွာရျပန္ၿပီေပါ့။ သူတို႔ကိုလည္း အျပစ္တင္ မျဖစ္။ သြားဖို႔ဆိုတာ ထြက္လာကတည္းက ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုး။ (ေဘာ္လန္တီယာ) လုပ္ဖို႔ အိုးပစ္၊ အိမ္ပစ္၊ တိုင္းျပည္ပစ္ ထြက္လာတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ထပ္ထပ္သင္ေတာ့ “စာသင္ေပးသူ စာေက်တာေပါ့” လို႔ အေကာင္းဘက္က ေတြးယူရတယ္။ “ကဲ ေဆးပညာသင္မယ္၊ လာၾက” ။

“ဟာ မလာေသးနဲ႔အံုး”၊ မရေသးဘူးဗ်။ ေဆးစာမွန္သမွ် ဗမာလိုက ရွိတာမဟုတ္။ ဒီေတာ့ အကုန္လံုးကို ဗမာလိုျပန္ရမယ္။ ဗမာလို ျပန္တာေတြက တေယာက္ တမ်ဳိးက မ်ားတယ္။ ဆိုပါေတာ့ အသည္း၊ အဆုတ္၊ အစာအိမ္ေလာက္ကေတာ့ တူတယ္။ ေဘလံုးတို႔၊ သရက္ရြက္တို႔ဆိုရင္ မတူခ်င္ေတာ့ဘူး။ သားအိမ္ဆိုတာအထိ တူေပမယ့္၊ “သားအိမ္အဝ” လား၊ “သားအိမ္ဝ” လား၊ “သားအိမ္ေခါင္း” လား။ တျခားဆရာေတြ ဘာသာျပန္တာေတြ လိုက္ၾကည့္၊ အတုယူ၊ မေတြ႔ရင္ ကုိယ္ဘာသာ တီထြင္။ အားလံုးကို ဗမာလိုျပန္ထားဖို႔ ဘာသာျပန္ဆရာ အရင္စလုပ္ရၿပီ။

ခႏၶာေဗဒ၊ ဇီဝကမၼေဗဒကစၿပီး ေဗဒေတြ စံုသေလာက္ကို ဗမာမႈျပဳရတယ္။ စု-တု-ျပဳတာ မွန္သမွ် (ဘေလာ့ခ္) ထဲ သြင္းထားရေသးတယ္။ ဒီေခတ္ကိုး။ ကိုယ့္သင္တန္းက လူေတြလည္း (အင္တာနက္) ဆိုင္ ထိုင္တတ္ၾကသူေတြ ပါသလို၊ ေနာက္ဆိုရင္ သူတို႔ေတြက တျခားတိုင္းျပည္ ဟုိဟိုဒီဒီ ေရာက္ရင္လည္း ျပန္ၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ေပါ့။ စာသင္ေပးတဲ့ဆရာ မျဖစ္ခင္ (ဘေလာ့ကာ) အရင္ျဖစ္တယ္။ (ဘေလာ့ခ္) မွာ (ပို႔စ္) ေပါင္း ၂ဝဝ ေက်ာ္သြားၿပီ။

စာသင္တာကို စိတ္ဝင္စားေအာင္ (မာလ္တီမီဒီယာ) လည္း လုပ္ထားရေသးတယ္။ ဗမာလိုဆိုတာက မရွိသေလာက္ ရွားတယ္။ တေန႔ကမွ အမ်ိဳးသမီး (ကြန္ဒြန္) အသံုးျပဳနည္း (ဗီဒီယို-ဖိုင္) တခု ရဖူးတယ္။ သူမ်ားႏိုင္ငံက (ဗီဒီယို) ေတြကလည္း ကိုယ့္လူမ်ဳိးေတြ မ်က္စိနဲ႔ သိပ္ကိုက္လွတာ မဟုတ္ဘူး။ အေတာ္ၾကီး ေရြးရေသးတာ။ (ဆင္ဆာ) လူၾကီးပါ ျဖစ္သြားေရာ။

သင္ေထာက္ကူေတြ အဆင္သင့္ေပမယ့္ မရေသးျပန္ဘူး။ စကားအသံုးအႏႈန္း။ ဆန္ကာတင္ ေရြးထားသူေတြေပမယ့္ ဗမာစကားကို ဗမာဆန္ရင္ နားမလည္ၾကတာက မ်ားတယ္။ ဆိုပါေတာ့ ခ်မ္းတယ္၊ ေခ်ာင္းဆိုးတယ္ ဆုိတာမ်ဳိးက ျပႆနာမရွိဘူး။ ဗိုက္က “ရစ္နာတာလား” ဆိုတာမ်ဳိး၊ “ရင္တုန္တာလား-ရင္ခုန္တာလား” ခြဲျခား နားမလည္ဘူး။ “ကိုယ္ဝန္” လို႔ မယဥ္မေက်းေလနဲ႔၊ “မီးဖြားခ်င္လို႔လား” ေမးရင္ မ်က္ခံုးပင့္ၾကည့္မယ္။ က်င္ၾကီး၊ က်င္ငယ္မေျပာနဲ႔ ဆီးတို႔၊ ဝမ္းတို႔ဆိုတာေတာင္ မရေလ။ အခက္ဆံုး ေျပာရမလား။ မ်ဳိးပြားလမ္းေၾကာင္းကို သင္ေပးရတာ။ ဒီေတာ့ သူတို႔ထဲက ဗမာစကား အတတ္ဆံုးကို နားလည္ေအာင္ ေဝ့ဝိုက္ ေျပာေပးၿပီး၊ လက္ေထာက္ကထိက အလုပ္ခိုင္းရတယ္။

ဆရာပါးဝလာေတာ့ သူတို႔စကား၊ တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုးေလာက္ ကိုယ္ကလည္း သင္ထားရေသးတယ္။ “ထိုင္ပါ” “မနာဘူးေနာ္” ေလာက္ေတာ့ သိထားမွ။ လူနာျပန္ရင္ ကိုယ္ကေန “မန္းထာ” လို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရင္ ေရာဂါတဝက္ သက္သာေရာ မဟုတ္လား။

ဒါနဲ႔ မရေသးရင္ “ေဘာ္ဒီ-လင္းေဂြ႔ခ်္” ပါရတယ္။ ၁ ရက္၊ ၂ ရက္၊ လက္ေခ်ာင္းေထာင္ ေမး။ ဗိုက္ဆိုရင္ ကိုယ့္ဗိုက္ဖိျပ။ အိႏၵိယလူမ်ဳိးမ်ား စကားေျပာရင္ မ်က္လံုး-မ်က္ခံုး-လက္-ေခါင္း-ေမး၊ လႈပ္လို႔ရတာ မွန္သမွ် လႈပ္ေျပာတာမ်ဳိးလို လုပ္ေပတာ့။ (မြန္ဘိုင္) သြားစရာမလိုဘဲ၊ “ေဘာလိဝုဒ္” ဆရာဝန္ျဖစ္ေရာ။ အိႏၵိယလူမ်ဳိးမ်ား လႈပ္သလား မေမးနဲ႔။ ကားေမာင္းေနရင္ စကားေျပာေတာ့ လက္တဖက္ကို တံခါးကထုတ္ လႈပ္စကားေျပာတာ။ ေနာက္ကားကေန ၾကည့္ၿပီး၊ အဲဒီဘက္ေကြ႔မွာကို လက္ျပေနတယ္ သြားမထင္နဲ႔။

ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ေဆးပညာ သင္ေပးရတာက တျခားစာမ်ဳိးနဲ႔ မတူဘူး။ ဆိုပါေတာ့ အဂၤလိပ္စာကို သင္ရင္ Comprehensive ၿခံဳငံုနားလည္ေစတာနဲ႔ အလုပ္ျဖစ္တယ္။ Choice တို႔၊ Quiz တို႔လို ထင္တာကို မွန္းၿပီး၊ အမွန္ျခစ္ ျခစ္ေပးတာမ်ဳိးနဲ႔လည္း မလံုေလာက္ဘူး။ တကယ္ကို သိ၊ အမွန္အတိုင္း နားလည္၊ အဟုတ္ကုိ ျပန္လုပ္တတ္မွ လက္လႊဲလို႔ ရမွာကိုး။ ဒါ့ေၾကာင့္ သင္ရတာ လက္ဝင္ပါတယ္။ “တပည့္မေကာင္း ဆရာ့ေခါင္း” ဆိုတာ ေဆးပညာ သင္တဲ့ေနရာမွာ ရာႏႈန္းျပည့္ မွန္တယ္။

ေဒလီမွာရွိတဲ့ ယမုန္နာေဆးခန္းက (ေဗာ္လန္တီယာ) ေဆးခန္းလက္ေထာက္ ဆရာမေတြကို (ကြန္ျမဴနတီ) က အေတာ္ ေက်းဇူးတင္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ေဆးခန္း စဖြင့္ကတည္းကေန အခုထိ အေယာက္ ၃ဝ ေလာက္ရွိၿပီ။ အေဝးထြက္သြားရလို႔၊ တျခား အလုပ္သြားလုပ္လို႔၊ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်သြားလို႔ ဆက္မလုပ္ႏိုင္သူေတြနဲ႔ လက္ရွိ ၅ ေယာက္၊ ၆ ေယာက္ ရွိတယ္။ လူနာေတြက ခ်င္းျပည္နယ္က အမ်ားစုၾကီးျဖစ္ၿပီး၊ ဗမာစကား မတတ္သူက ပိုမ်ားတယ္။ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ ေျပာတတ္ေပမယ့္ ကိုယ့္ေရာဂါကို ကိုယ့္စကားနဲ႔ေျပာမွ အားရၾကတယ္။ ကခ်င္၊ ရခိုင္၊ မြန္၊ ကရင္နဲ႔ နာဂေတြက ဗမာလို အကုန္တတ္ၾကတယ္။ ကူကီးနဲ႔ ကေလး-တာဟန္းမွာ ေနလာသူေတြက ေတာ္ေတာ္ေျပာႏိုင္ၿပီး၊ ခ်င္းေတာင္ပိုင္းကလည္း ဗမာစကား ေျပာႏိုင္သူက မ်ားတယ္။ ဟားခါး၊ ဖလမ္းနဲ႔ တီးတိန္နယ္က လူေတြက သိပ္မေျပာတတ္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ တီးတိန္ စကားတတ္သူ တေယာက္နဲ႔ (ဖလမ္း၊ ဟားခါး၊ မီဇို) စကားတခုခု တတ္တဲ့သူတေယာက္ အနည္းဆံုး ၂ ေယာက္ ရွိမွ လူနာ-ဆရာဝန္ ဆက္ဆံေရး အလုပ္ျဖစ္တယ္။
mizzima သတင္းမွ

နအဖ စစ္တပ္ ဒါဏ္ခံေနရတဲ့ ကရင္ျပည္သူမ်ား

နအဖ စစ္တပ္ ေတြ ဒုကၡေပးလို႕ ကေလးေတြ လူမမယ္ ဘဝကတည္းက ထြက္ ေျပး ေနရတယ္ စာသင္ဖို႕ အခြင့္အလွမ္းမရွိပါ။ ဒါ ကရင္လူမ်ဳိးကို ဖိနိပ္ျပီး ပညာတတ္ေတြ မရွိလာေအာင္၊ မ်ိဳးတုန္းေပ်ာက္ကြယ္ျပီး ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မရွိေအာင္ အစီအစဥ္ ႏွင့္ အကြက္က်က် ျပဳလုပ္ေနမွဳ႕မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုကၡနဲ႕ အရြယ္နဲ႕ မမွ်လြန္းပါဘူး။ လူစိတ္မရွိတဲ့ နအဖ ဗမာစစ္သား အမ်ားစုေၾကာင့္ ဗမာ တပ္မေတာ္တစ္ခုလံုး တိုင္းျပည္ခ်ဥ္ဖတ္ နဲ႕ တိုင္းရင္သားေတြရဲ႕ အမုန္းခံရျခင္းဘဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမွာလာဖတ္ေနတဲ့ နအဖ ဗမာလူမ်ဳိးၾကီး ဝါဒီသမားေတြ မင္းတို႕ဒါမ်ဳိးေတြ ငါတို႕လူမ်ဳိးကို ဆက္ျပီး ဒုကၡေပးေနသ၍ ငါတို႕ရဲ႕ေတာ္လွန္ေရးက လည္းဘယ္ေတာ့မွျပီးမယ္မထင္နဲ႕။ မဟာ၀ါဒ ဗမာျပည္မွာ ဆက္လက္တည္ရွိ ေနသ၍ ကာလပါတ္လုံး တုိင္းရင္းသားတုိ ့၏ ေတာ္လွန္ေရးသည္လည္း ဆက္လက္တည္ရွိေနမည္ျဖစ္သည္။

Information-December-9-09 for Karen

Information-December-9-09 for Karen
Information-December-9-09 for Karen