Wednesday, January 7, 2009
ျပည္တြင္းက ေပးပို႔လာတဲ့ မိသားစုမွတ္တမ္းတခုကို ျပန္လည္ရိုက္ႏွိပ္တင္ျပတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႔ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီေခတ္မွာ တင္ေျမွာက္ခံရတဲ့ ျမန္မာသမၼတတဦးရဲ႔ ရုပ္ပုံလႊာနဲ႔ သမိုင္းမွတ္တမ္းအျဖစ္ အမွတ္တရ ဖတ္ရႈႏိုင္ရန္ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ခံရရွိသမွ်ကို အပိုင္းလိုက္ခြဲ တင္ဆက္ေပးသြားပါ့မယ္။ (မိုးမခ)၁၉၅၇ ခု မတ္လ ၁၃ ရက္ နံနက္ ၁၁ နာရီအခ်ိန္မွာ အတြင္းဝန္မ်ား႐ုံးဝင္း ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္မ်ား အေဆာက္အဦတြင္ လူမ်ဳိးစုလႊတ္ေတာ္ႏွင့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားေရွ႕ေမွာက္ ႏွင့္ ႏုိင္ငံေတာ္ တရားဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေရွ႕ေမွာက္၌ သမၼတအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရန္ က်မ္းသစၥာကုိက်ိန္ဆုိၿပီး လက္မွတ္ေရးထုိးၿပီးသည့္ေနာက္ ပါပါသည္ ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတ ျဖစ္သြားပါတယ္။လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၄ဝ ခန္႔ၾကာေသာအခ်ိန္ကုိ ျပန္လည္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ …ပါပါဟာ ၁၉၁၆ ခု ဧၿပီလ ၁၇ ရက္ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၇၈ ခု၊ တန္ခူးလျပည့္ တနလၤာေန႔ နံနက္ ၆ နာရီ အခ်ိန္၊ အဘ ဦးေရႊရင္၊ အေမ ေဒၚသာယာမွ လဲွဆိပ္ရြာမွာ ေမြးဖြားပါတယ္။ လွဲဆိပ္ရြာဟာ ဧရာဝတီတုိင္း ပုသိမ္ခ႐ုိင္ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕နယ္မွာျဖစ္ၿပီး ပုသိမ္ျမစ္ႏွင့္ဆက္လ်က္ရွိေသာ ဓားကျမစ္ ညာဘက္ကမ္းေျခေပၚမွာ တည္ရွိပါတယ္။ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕ႏွင့္ ငါးမုိင္ခန္႔ေဝးကြာပါတယ္။ လွဲဆိပ္ရြာဟာ ျမစ္ကမ္းပါးတေလွ်ာက္ ရြာတန္းရွည္ျဖစ္ၿပီး ဗမာပုိင္၊ ကရင္ပုိင္ဟူ၍ ခြဲျခားထားပါတယ္။ရြာတဖက္ကမ္းမွာ ဆန္စက္တလုံး ရွိပါတယ္။ ပုသိမ္ၿမိဳ႕မွ ဂ်ပန္ဆရာဝန္ ေဒါက္တာကီမုိးရာ လာေရာက္ တည္ထားေသာ ဆန္စက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆန္ႀကိတ္လုပ္ငန္းအျပင္ ၾကံသကာခ်က္ေသာ လုပ္ငန္းပါလုပ္ ပါတယ္။ ဆန္စက္ကုိ ေဒါက္တာကီမုိးရာက သူ႔ကုိယ္စားလွယ္ႏွင့္လႊဲထားၿပီး ေႏြဦးေပါက္မွစ၍ မုိးကူး သည္အထိ သူကိုယ္တုိင္လာေရာက္ ေနထုိင္ပါတယ္။ သူ လာေရာက္ေနထုိင္စဥ္အတြင္း ေဆးကု သေရးလုပ္ငန္းကုိပါ လုပ္ကုိင္ပါတယ္။လွဲဆိပ္ရြာဟာ ပညာတတ္ေျမာက္တဲ့လူ ခပ္မ်ားမ်ား ေမြးထုတ္တယ္လုိ႔ဆုိရင္ မွားမယ္မထင္ဘူး။ ဘာျဖစ္သလဲဆုိေတာ့ ၿဗိတိသွ်ေခတ္ကပင္ ဆယ္တန္းေအာင္၊ ဘီေအေအာင္ ဆရာျဖစ္သင္ေအာင္၊ ဆရာဆရာမမ်ား ဘြဲ႔ရဆရာဝန္၊ သူနာျပဳဆရာမမ်ား၊ စာေရးစာခ်ီမ်ား အစရွိသည္တုိ႔ကုိ ေမြးထုတ္ ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက ္သမၼတျဖစ္လာမယ့္ ပါပါကုိလည္း ေမြးထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ပါပါ့အေဖႏွင့္ အေမဟာ လယ္သမားသားသမီးမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ လွဲဆိပ္ရြာဟာ ပါပါအေမရဲ႕ဇာတိရြာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပါပါအေမရဲ႕ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမေတြဟာ လွဲဆိပ္ရြာမွာပဲ စုေနၾကၿပီး လယ္ယာမ်ား လုပ္ကုိင္ၾကပါတယ္။ ပါပါ့အေဖဟာ မူလတန္းဆရာျဖစ္သင္ ေက်ာင္းစာေမးပြဲေအာင္ထားေတာ့ လွဲဆိပ္ရြာႏွင့္ သိပ္မေဝးေသာ ေနာ္ဆင္ေခါင္ႀကီးရြာမွာ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ရင္း ပါပါအေမနဲ႔ အေၾကာင္း ပါတယ္။ ပါပါ လူ႔ျပည္ကုိေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ပါပါ့အေဖဟာ ေတာေက်ာင္းဆရာပဲ ျဖစ္ေနေသးတယ္။ ပါပါ့မွာညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမ ၄ ေယာက္ရွိပါတယ္။ ေယာက်္ား ၂ ေယာက္၊ မိန္းမ ၂ ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ အႀကီးဆုံးက မိန္းမျဖစ္ၿပီး ဒုတိယဟာ ပါပါျဖစ္ပါတယ္။ ပါပါေမြးၿပီး ႏွစ္ႏွစ္အၾကာမွာ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕မွာ ပညာအုပ္ရာထူး လစ္လပ္ပါတယ္။ ပါပါ့အေဖဟာ ဆရာျဖစ္လက္မွတ္ရထားတဲ့အျပင္ အေျခခံပညာလည္းရွိတဲ့အတြက္ ပညာအုပ္ရာထူးကုိ ေလွ်ာက္ေတာ့ရပါတယ္။ ပညာအုပ္လုပ္ဟာ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းေတြကို လုိက္လံစစ္ေဆးရတယ္။ပါပါငယ္စဥ္က လွဲဆိပ္ရြာမွာပဲ ေက်ာင္းေနရပါတယ္။ ပညာအုပ္သား၊ ပညာအုပ္သားဆုိေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း အေရးေပးခဲ့ရပါတယ္။ အေရးေပးခံရလုိ႔ ပါပါက ႏြ႔ဲဆုိး ဆုိးတယ္၊ မဆုိးဘူးဆုိတာေတာ့ ပါပါသတိမရဘူးလုိ႔ ေျပာတယ္။ ပါပါတုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းက စာသင္တာ သင္ပုန္းႀကီးတန္းမွ ၂ တန္းအထိ ေက်ာက္သင္ပုန္းႏွင့္ ေက်ာက္တံကုိသာ သုံးရမယ္။ ေက်ာက္တံက တေန႔ တေခ်ာင္းေလာက္က်ဳိးေတာ့ ပါပါ့အတြက္ ပါပါ့အေဖက ေက်ာက္တံကုိ ဘူးလုိက္ထားေပးတယ္။ ေက်ာက္တံ ခဏခဏ လုပ္ခ်ဳိး ေတာ့ လုပ္ခ်ဳိးရေကာင္းလားဆုိၿပီး ပါပါ့အေမက ပါပါ့ကုိ တခါတခါ ႐ုိက္ပါတယ္။ ပါပါ့အေဖကေတာ့ ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ ပါပါေမြးၿပီး သူ ပညာအုပ္ျဖစ္လုိ႔ ပါပါဟာ သူ႔အတြက္ လာဘ္ေကာင္းတယ္ဆုိၿပီး ပါပါ့ကုိ အလုိလုိက္ထားပါတယ္။ပါပါ့အေဖနယ္ထြက္ ေက်ာင္းစစ္ေဆးတဲ့အခါ ပါပါကုိ တခါတခါ ေခၚသြားပါတယ္။ တရြာမွ တရြာကုိ ကူးသန္းသြားလာေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့အခါလည္း ရွိတယ္။ ႏြားလွည္းနဲ႔သြားရတဲ့အခါလည္းရွိေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့အခါဆုိရင္ ပါပါ့အေဖနဲ႔အတူ သြားတဲ့လူေတြက တေယာက္တလွည့္ ပါပါ့ကုိ ပခုံးေပၚ မွာ ထမ္းသြားၾကတယ္။ ပါပါတုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းက ေဗ်ာက္အုိး ေခၚတဲ့ ယမ္းႏွင့္ ေက်ာက္ခဲကေလး ေတြေရာထည့္ထားတဲ့ အအုပ္ရွိတယ္။ အဲဒီေဗ်ာက္အုိးကုိပစ္လုိက္ရင္ ထိတဲ့ေနရာမွာ ေပါက္ကြဲၿပီး အသံျမည္တယ္။ ေက်ာက္ခဲကေလးေတြကေတာ့ လြင့္စင္ကုန္တာေပါ့။ေနာက္ မီးအုိး ဆုိၿပီး လက္သန္းေလာက္အရြယ္ ၎ထက္ငယ္တဲ့အရြယ္ အရွည္က တလက္မ ေလာက္ရွိမယ္။ ထိပ္မွာ မီးဇာအေခ်ာင္းေလး တပ္ထားတယ္။ အဲဒီမီးဇာကုိ ႐ႈိ႕လုိက္ရင္ မီးအုိးဟာ ေပါက္ကြဲၿပီး အသံႀကီးျမည္ လာတယ္။ ဒီေဗ်ာက္အုိးတုိ႔၊ မီးအုိးတုိ႔ဆုိတာ တ႐ုတ္ျပည္က လာတယ္။ ပါပါငယ္ငယ္တုန္းက မီးအုိးေဖာက္၊ ေဗ်ာက္အုိးပစ္ ဝါသနာပါေတာ့ အေဖ့ေနာက္ ေက်ာင္းစစ္လုိက္တဲ့ အခါ ေက်ာင္းဆရာေတြက ပါပါ့ကုိ ဒါေတြပဲ ေပးၾကတယ္။ ပါပါအေနနဲ႔ မီးအုိး ေဖာက္ရမယ္။ ေဗ်ာက္အုိးပစ္ရမယ္ဆုိရင္ ထမင္းစားရမွန္းေတာင္ မသိဘူး၊ အိမ္မွာေနတဲ့အခါ ထမင္းစားခ်ိန္ၾကရင္ ပါပါ့အေမက ပါပါ မီးအုိး ေဗ်ာက္အုိးေတြကုိ သိမ္းထားတယ္၊ ထမင္းစားၿပီးမွ ျပန္ေပးတယ္။ပါပါ့အေဖဟာ ပညာအုပ္ျဖစ္ေတာ့ က်ဳံံေပ်ာ္ၿမိဳ႕မွာ ႐ုံးထုိင္ၿပီးေနေတာ့ လွဲဆိပ္ရြာမွာပဲေနတယ္။ မနက္ ဆုိရင္ သမၺာန္နဲ႔ ႐ုံးတက္ၿပီး ညေနဆုိရင္ သမၺာန္နဲ႔ျပန္လာတယ္။ ပါပါေက်ာင္း မတက္ရတဲ့ေန႔ဆုိလွ်င္ ပါပါ့အေဖေနာက္ ပါပါလုိက္သြားေလ့ရွိတယ္။ တေန႔ ပါပါ့အေဖေနာက္လုိက္သြားေတာ့ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕ကုိ ပုသိမ္အေရးပုိင္လာမယ္ဆုိလုိ႔ အစုိးရ အရာထမ္း၊ အမႈထမ္းေတြ ႀကိဳဆုိဧည့္ခံဖို႔ ျပင္ဆင္မႈေတြလုပ္ ေနၾကတယ္။ ၿဗိတိသွ်အစုိးရ လက္ထက္အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္ဟာ ဗမာျပည္ကုိ တုိင္းအျဖစ္ခြဲၿပီး တိုင္းမွာ ခ႐ုိင္ ၿမိဳ႕နယ္ ဆုိၿပီး ထပ္မံခြဲလုိက္တယ္။ တုိင္းကုိဦးစီးအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အရာရွိကုိ တုိင္းမင္းႀကီးဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ခ႐ုိင္ကုိ ဦးစီးအုပ္ခ်ဳပ္ေသာအရာရွိကုိ အေရးပုိင္ဟူ၍လည္းေကာင္း (အေရးပုိင္ဟူေသာ အမည္ကုိ ဂ်ပန္ေခတ္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ခ႐ုိင္ဝန္ဟု ေျပာင္းလဲေခၚေဝၚသည္။)ၿမိဳ႕နယ္ႏွစ္နယ္မွ သုံးနယ္ကုိ ဦးစီးအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ အရာရွိကုိ ၿမိဳ႕ပုိင္၊ သုိ႔မဟုတ္ ၿမိဳ႕အုပ္ဟူ၍ လည္းေကာင္း ေခၚေဝၚပါသည္။ အေရးပုိင္ရာထူး ထမ္းေဆာင္သူမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဂၤလိပ္မ်က္ႏွာျဖဴမ်ားသာျဖစ္ပါသည္။ အဂၤလိပ္မ်က္ႏွာျဖဴအေရးပုိင္ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕သုိ႔လာေသာေန႔မွာ ပါပါ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕မွာ ရွိပါတယ္။ အေရးပုိင္ ဟာ ပုသိမ္ၿမိဳ႕မွ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕သုိ႔ ပုသိမ္ျမစ္မွ ဓားကျမစ္အတုိင္း အစုိးရသေဘၤာျဖင့္ လာပါတယ္။ အေရးပုိင္ စီးနင္းလုိက္ပါလာတဲ့ သေဘၤာဟာ ေနအိမ္အျဖစ္ စက္မပါဘဲ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ သေဘၤာျဖစ္ၿပီး၊ ယင္း ေနအိမ္သုံးသေဘၤာကုိ စက္ပါေသာ သေဘၤာက ဆြဲလာရျခင္း ျဖစ္တယ္။ အဂၤလိပ္လုိ… ? ေခၚတယ္။ က်ဳံေပ်ာ္ကမ္းနား သေဘၤာဆိပ္မွာ ရာဇမတ္ကာ၊ ထုံးျဖဴသုတ္၊ အုန္းလက္၊ ငွက္ေပ်ာပင္အစ ရွိသည္ တုိ႔ႏွင့္ မြမ္းမံျပင္ဆင္ထားပါတယ္။ ပါပါတုိ႔ အေဖာ္တစုနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေနၾကည့္ပါတယ္။ အေရးပုိင္သေဘၤာကပ္ၿပီးေနာက္ နယ္ပုိင္ကသေဘၤာေပၚ တက္သြားတယ္ (က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕ဟာ ၿမိဳ႕နယ္သုံး နယ္ျဖစ္တဲ့ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕နယ္၊ ေက်ာင္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္ အသုတ္ၿမိဳ႕နယ္၊ မ်ားကုိ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ နယ္ပုိင္႐ုံးစုိက္ရာၿမိဳ႕ျဖစ္ပါတယ္။) ခဏေန နယ္ပိုင္ႏွင့္အတူတူ အဂၤလိပ္အေရးပုိင္ မင္းက ဆင္းလာတယ္၊ ေနာက္ ရာဇမတ္ အတြင္းမွာေစာင့္ေနတဲ့ အရာရွိေတြကုိတဦးစီ လုိက္လံႏႈတ္ဆက္တယ္။ ပါပါတုိ႔အေဖက အရာရွိကေလးဆုိေတာ့ ေနာက္ဆုံးနားေလာက္မွာက ေနရတယ္၊ အေရးပုိင္ကုိ တခမ္းတနား ႀကိဳဆုိတယ္။ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံတာကုိ ပါပါေတြ႔ရေတာ့ အေရးပုိင္ အလုပ္ကုိ လုပ္ခ်င္လာတဲ့စိတ္ ပါပါ့မွာ ေပၚလာပါတယ္။ ပါပါရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕မွာ အေရးပုိင္ေရာက္ လာလုိ႔ တခမ္းတနား ႀကိဳဆုိတဲ့အေၾကာင္း ပါပါေတြ႔ခဲ့ရသမွ်ကုိ ရြာက အေပါင္းအသင္း မ်ားသာမက ဦးႀကီး၊ အရီးမ်ားကုိပါ မေမာတမ္း ေဖာက္သည္ခ်ေျပာျပတယ္။ ေျပာျပ႐ုံတင္မကဘူး၊ ႀကီးလာေတာ့ ပါပါလည္း အေရးပုိင္လုပ္မယ္လုိ႔ေျပာတယ္။အဲဒီကစၿပီး ရြာကလူေတြက မင္းႀကီး လာရင္ဘာလုပ္မလဲလုိ႔ေမးတုိင္း ပါပါ အေရးပုိင္လုပ္မယ္ လုိ႔ ျပန္ေျဖတယ္၊ ဒါနဲ႔ ရြာကလူေတြ ခပ္မ်ားမ်ားက ပါပါကုိ အေရးပုိင္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ (၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တုိ႔ က်ဆုံးၿပီးေနာက္ ပါပါဝန္ႀကီးျဖစ္လာတဲ့အခါ ရြာကုိ ျပန္လည္ပါတယ္၊ ရြာေရာက္ေတာ့လူႀကီးတခ်ဳိ႕က ပါပါကုိ ဘာေျပာသလဲဆုိေတာ့ မင္း ငယ္ငယ္တုန္းက ႀကီးလာရင္ အေရးပုိင္ျဖစ္မယ္ေျပာၿပီး ျဖစ္မယ့္ျဖစ္ေတာ့ ဝန္ႀကီးေတာင္ျဖစ္ေနပါလား ဆုိၿပီး ပါပါကုိ ေျပာၾကတယ္။)လွဲဆိပ္ရြာေက်ာင္းဟာ ျမန္မာစာသင္ေက်ာင္းပဲျဖစ္တယ္။ ၿဗိတိသွ်ေခတ္ ပညာေရးစနစ္ဟာ အဂၤလိပ္ လုိခ်ည္းသင္တဲ့ေက်ာင္း၊ အဂၤလိပ္ ျမန္မာႏွစ္ဘာသာ သင္ေသာေက်ာင္း ႏွင့္ ျမန္မာစာသာ သင္ေသာ ေက်ာင္းဟူ၍ ၃ မ်ဳိး ၃ စား ျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ျမန္မာ ၂ ဘာသာသင္ေသာ ေက်ာင္းမ်ားမွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား အေနမ်ားၾကပါတယ္။လွဲဆိပ္ရြာေက်ာင္းမွာ ၃ တန္းေအာင္အထိသာ ပါပါ့ကုိ ေက်ာင္းထားၿပီး ၃ တန္းေအာင္ၿပီးေနာက္ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ေက်ာင္းမွာ ဆက္လက္ ေက်ာင္းထားဖုိ႔ ပါပါ့အေဖမွာ အစီအစဥ္ ရွိတယ္။ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းေရာက္ ေတာ့ အဂၤလိပ္စာသင္ရမွာမို႔ အဂၤလိပ္စာလုိက္ႏုိင္ေအာင္ဆုိၿပီး ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားမွာ ပါပါ့ကုိ အဂၤလိပ္စာ သင္ခုိင္းတယ္။ ပါပါ့ကုိ အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးတဲ့ဆရာမဟာ ရြာထဲကပဲ။ သူလည္း ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ပုသိမ္ၿမိဳ႕ အဂၤလိပ္ျမန္မာစာသင္ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ လုပ္တယ္၊ ေက်ာင္းပိတ္ တုန္း သူ႔မိဘထံ ျပန္လာျခင္း ျဖစ္တယ္။ပါပါ လွဲဆိပ္ရြာေက်ာင္းမွာ ၃ တန္းေအာင္ၿပီး ပုသိမ္ေက်ာင္းကုိ ေျပာင္းေရႊ႕စာသင္ရတယ္။ ပါပါေန တဲ့ေက်ာင္းဟာ မြန္ ကရင္ အထက္တန္းေက်ာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ အစ္မႀကီးဟာ မြန္ကရင္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာသြားေနတာ ၂ ႏွစ္၊ ၃ ႏွစ္ရွိသြားၿပီး မြန္ ကရင္ အထက္တန္းေက်ာင္းဟာ ေယာက်္ား၊ မိန္းမေရာေနေသာေက်ာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ရပ္ေဝးမွလာေနေသာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား မ်ားအတြက္ ေယာက်္ား ေဘာ္ဒါေဆာင္၊ မိန္းမေဘာ္ဒါေဆာင္ ဟူ၍ ခြဲျခားထားပါတယ္။ ပါပါ ပုသိမ္ေက်ာင္းသြားေနတဲ့ႏွစ္ဟာ ပါပါငယ္ေသးတဲ့အတြက္ အထူးကိစၥတရပ္အေနနဲ႔ ပါပါ့အစ္မႀကီးနဲ႔ အတူတူ မိန္းကေလး ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ ေနခြင့္ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ပါပါက သင္တုိင္းပဲ ဝတ္ပါတယ္။ ပါပါေက်ာင္းတက္ေတာ့ သင္တုိင္းပဲဝတ္လုိ႔ မင္း မိန္းမ လား၊ ေယာက်္ားလားဆုိၿပီး ေက်ာင္းသားႀကီးေတြရဲ႕ ေမးျမန္းျခင္းကုိခံခဲ့ရပါတယ္။ ေဘာ္ဒါမွာ ေကၽြးတဲ့ ထမင္းဟင္းေတြဟာ အိမ္မွာနဲ႔စာၾကည့္ရင္ ေကာင္းတယ္လို႔ မဆုိႏုိင္ပါဘူး။ နံနက္ပိုင္း ေက်ာင္းမတက္မီ တႀကိမ္ႏွင့္ ညေနပုိင္း ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ တႀကိမ္၊ တေန႔ ၂ ႀကိမ္ ေကၽြးပါတယ္။ နံနက္ပုိင္းမွာ ထမင္း၊ ငါးပိရည္ႏွင့္ တုိ႔စရာ၊ ညေနပုိင္းၾကေတာ့ ထမင္းႏွင့္ ပဲဟင္း၊ ဒါပဲ။ ပါပါ အစားအေသာက္ဆင္းရဲမွာစုိးလုိ႔ ပါပါ့အေဖက ပါပါ့အတြက္ လေပးနဲ႔ အျပင္မွာ ဟင္းလ်ာ မွာေပးတယ္။ ေနာက္ လူႀကံဳရင္ အိမ္ကေန ငါးေၾကာ္၊ ငါးပိေၾကာ္ အစရွိသည္တုိ႔ကုိ ပုိ႔ေပးတယ္။ပါပါ မြန္ ကရင္ အထက္တန္းေက်ာင္းေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာ ၃ တန္းမွာ ေနရတယ္၊ ေတာရြာမွာေနစဥ္ အဂၤလိပ္စာႀကိဳတင္သင္ၾကားထားတဲ့အတြက္ ၃ တန္းမွာေနရေသာ္လည္း ပါပါ့အတြက္ အဂၤလိပ္စာ အခက္အခဲ မရွိဘူး။ ဟုိစဥ္က အဂၤလိပ္စာဆုိလွ်င္ သင္ပုန္းႀကီးတန္းမွေန သင္ပါတယ္။ ပါပါ ပုသိမ္ေက်ာင္းေရာက္စမွာ အေဖနဲ႔အေမကို ေအာက္ေမ့တယ္။ ရြာကုိလည္း ေအာက္ေမ့တယ္၊ နံနက္ ၅ နာရီအခ်ိန္ ပုသိမ္မွ ဟသၤာတသုိ႔ထြက္ခြာတဲ့ မီးရထား ဥၾသသံၾကားရင္ ပါပါ ငုိတာပဲ။ ပါပါ ပုသိမ္ေက်ာင္း စတင္ေနေသာႏွစ္မွာ ပါပါ့အေဖကုိယ္တုိင္ ပါပါ့ကုိ လုိက္ပုိ႔တယ္၊ လွဲဆိပ္ရြာမွ က်ဳံေပ်ာ္သုိ႔ သမၺာန္စီးရတယ္။ က်ဳံေပ်ာ္မွ ေရၾကည္သုိ႔ ဖြတ္ကား စီးရတယ္။ ဟုိတုန္းက အေမရိကန္ ဖုိ႔(ဒ္)ကားပဲ ေခတ္စားၿပီး အသုံးမ်ားၾကတယ္။ ဖုိ႔(ဒ္)ကားကုိ ေတာကလူေတြက ဖြတ္ကားလုိ႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ေရၾကည္ဟာ ပုသိမ္နဲ႕ဟသၤာတၾကား မွာရွိတဲ့ ဘူတာၿမိဳ႕ပဲ။ ေရၾကည္ကေန ပုသိမ္ကုိ မီးရထား စီးသြားရပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္္ျပန္ေတာ့ လည္း ဒီလမ္းအတုိင္းပဲ၊ ေက်ာင္းဖြင့္တုိင္း အေဖကုိယ္တုိင္ ေက်ာင္းကုိလုိက္ပုိ႔ၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ အေဖ မအားလုိ႔မလာႏုိင္တဲ့အခါ အေမ လာႀကိဳပါတယ္။ ပုသိမ္သုိ႔ အေဖလာမႀကိဳႏုိင္ေသာ္လည္း ေရၾကည္ဘူတာမွာေတာ့ အျမဲလာႀကိဳပါတယ္။ ပုသိမ္ မြန္ ကရင္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ တႏွစ္ေနၿပီးေနာက္ တႏွစ္ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့ ပါပါ မိန္းကေလး ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ ေနခြင့္မရေတာ့ဘူး။ ပါပါ့အစ္မႀကီးလည္း တျခား ေက်ာင္းတေက်ာင္းမွာ ပဲ ေနရတယ္။ သင္တိုင္းလည္း မဝတ္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းမဖြင့္မီ ပါပါ့အေဖက ပါပါ့ကုိ က်ဳံေပ်ာ္ေခၚ သြားၿပီး ရွပ္အက်ႌ ေဘာင္းဘီတုိေတြ ခ်ဳပ္ေပးတယ္။ ေနာက္ဖိနပ္ဆုိင္မွာ ဘြတ္ဖိနပ္ေခၚတဲ့ ဖိနပ္ အျမင့္စားကုိ ခ်ဳပ္ေပးတယ္။ ေက်ာင္းတက္ေတာ့ ဝတ္ဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ပါပါ့အေဖဟာ ပါပါ့ကုိ ရွပ္အက်ႌ၊ ေဘာင္းဘီတုိ၊ ဘြတ္ဖိနပ္ေတြခ်ဳပ္ေပးေသာ္လည္း ပါပါ့နာမည္ကုိေတာ့ ဗမာလုိပဲ ေပးပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပညာတတ္လူတန္းစားေတြဟာ သူတုိ႔ သားသမီးမ်ားကုိ အမ်ားအားျဖင့္ အဂၤလိပ္ နာမည္ေပးတဲ့ေခတ္ျဖစ္ပါတယ္။ပါပါဟာ ငယ္ရြယ္စဥ္ကပင္ မေတာ္တဆ ထိခုိက္ဒဏ္ရာရျခင္းႏွင့္ ထိေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ပုသိမ္ေက်ာင္း မွာေနစဥ္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ တခ်ိန္မွာ ရြာျပန္လာတဲ့အခါ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ ကမ္းနား သစ္ပင္မွ ႏြယ္ႀကိဳးကုိ တေယာက္တလဲ တြဲလြဲခုိၿပီး၊ ဒန္းအျဖစ္ ျမစ္ဘက္ကုိ လႊဲစီးၾကတယ္။ ပါပါအလွည့္ေရာက္ေတာ့ အေဖာ္တေယာက္ႏွင့္အတူစီးေတာ့ ျမစ္ဘက္ကုိ ေရာက္သြားတဲ့အခါ ႏြယ္ႀကိဳးဟာ ျပတ္သြားပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ျမစ္ထဲမွာ ေပၚခ်ည္ျမဳပ္ခ်ည္ေျမာလာတဲ့ ငါးငုပ္ေပၚမွာ ပါပါတုိ႔ က်သြားတယ္။ ပါပါ့အေဖာ္က ေခါင္းေပါက္ၿပီး ပါပါကေတာ့ ေမးေစ့ထိသြားၿပီး အ႐ုိးေပၚသြား တယ္။ ပါပါအေဖႏွင့္ အေမက ပါပါ့ကုိ ရြာတဖက္ကမ္းရွိ ေဒါက္တာကီမုိးရာဆီ ေခၚသြားတယ္။ ေဒါက္တာကီမုိး ရာ က ေဆးထည့္ၿပီး ျပန္ခ်ဳပ္ေပးတယ္။ေနာက္ ဒီဇင္ဘာခရစ္စမတ္ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္တခ်ိန္မွာလည္း ရြာျပန္ေရာက္ၿပီး ဦးေလးလယ္ထဲကုိ သြားလည္တယ္။ စပါးရိတ္သိမ္းခ်ိန္ျဖစ္ေတာ့ တလင္းထဲမွာ စပါးနယ္တဲ့လူက နယ္၊ ေလႊ႔တဲ့လူက ေလႊ႔နဲ႔ အလုပ္မ်ားေနၾကတယ္။ ပါပါလည္း တလမ္း ထဲေလွ်ာက္ေျပးကစားရင္း ေခ်ာ္လဲပါတယ္။ ဦးေလး ေမြးထားတဲ့ အင္းေခြးႀကီးအေပၚမွာ ေခ်ာ္လဲမိလုိ႔ အင္းေခြးႀကီးက ပါပါ့မ်က္ႏွာကုိ ထကိုက္ တယ္။ ေဘးနားက လူေတြက ပါပါမ်က္ႏွာကုိ ေခြးကိုက္ထားတာေတြ႔ေတာ့ မ်က္လုံးကန္းကုန္ၿပီလုိ႔ တြက္ၾကတယ္။ ေခြးကုိ ေမာင္းထုတ္ၾကၿပီး ပါပါ့ကုိ လာထူၾကတယ္။ ပါပါ့မ်က္ႏွာမွာေတာ့ ေသြးေတြ နဲ႔ေပါ့။ ကံေကာင္းလုိ႔ ေခြးကိုက္တာ မ်က္လုံး မထိဘူး။ မ်က္လုံးနားမွာ ကပ္ထိေတာ့ အနာရြတ္ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ပါပါႀကီးျပင္းလာတဲ့အခါ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး မွာ ေလထီးနဲ႔ဆင္းေတာ့ ေပါင္က်ဳိးခဲ့တယ္။ နံ႐ုိးတေခ်ာင္း လည္း က်ဳိးခဲ့တယ္။ သမၼတျဖစ္တဲ့အခါမွာ ျမင္းေပၚမွလိမ့္က်လုိ႔ ဦးေခါင္းခြံ ကြဲအက္သြားတယ္။၁၉၂၅ (သုိ႔) ၂ဝ ရာစုမွာ ငသုိင္းေခ်ာင္း ေရကာတာ က်ဳိးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပါပါက ပုသိမ္ေက်ာင္းမွာ စာသင္ေနတယ္။ သီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္၊ ပါပါျပန္လာေတာ့ ေရၾကည္ႏွင့္ က်ဳံေပ်ာ္သြား ကားလမ္း တခ်ဳိ႕ေပၚမွာ ေရျမဳပ္ေနေသးတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ ဒီလုိေရျမဳပ္တဲ့ေနရာမွာ ကားျဖည္းျဖည္း ေမာင္းရ တယ္။ က်ဳံေပ်ာ္ေရာက္ေတာ့ ကမ္းနားမွာရွိတဲ့အိမ္ေတြ ေရျမဳပ္ေနေသးတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ဓားကေခ်ာင္းလည္း ၄ - ၅ ဆ ေလာက္ က်ယ္သြားတယ္။ ရြာကုိ သမၺာန္နဲ႔ျပန္ေတာ့ ေရျမဳပ္ေန ေသးတဲ့ ရြာနဲ႔ဥယ်ာဥ္ျခံထဲမွာ ခတ္သြားရတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေအာက္မွာ ေရသုံးေပ ေလာက္ ရွိေသးတယ္။ ေရႀကီးတုန္းက ပ်ဥ္ျပားခင္းထားတဲ့အဆင့္ ေရာက္ဖုိ႔ တထြာေလာက္ပဲ လုိတယ္လုိ႔ အေဖႏွင့္အေမက ေျပာျပတယ္။ ပါပါ့အေဖက ငါးေယာက္ဆန္႔တဲ့ ေလွတစင္း ဝယ္ထားတယ္။ ပါပါလည္း ရြာထဲေလွ်ာက္လည္ေတာ့ ေလွနဲ႔ပဲ သြားရတယ္။ အဲဒီထဲကစၿပီး ပါပါေလွေလွာ္ တတ္တယ္။ တခါ ပါပါ့အေမက ပါပါ့ကုိ ျမစ္ျဖတ္ၿပီး တဖက္ကမ္းေရာက္ေအာင္ ေလွေလွာ္ျပတယ္။ ျပန္လာေတာ့ ပါပါ့အေဖကသိလုိ႕ ေလွေမွာက္သြားရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲဆုိၿပီး ပါပါ့အေမကုိ ဆူတယ္။၁၉၂၇ ခုႏွစ္၊ မတ္လမွာ ခါတုိင္းႏွစ္မ်ားကဲ့သုိ႔ မြန္ ကရင္ အထက္တန္းေက်ာင္းဟာ ေႏြရာသီအတြက္ ေက်ာင္းပိတ္ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာ ပါပါက ၅ တန္းစာေမးပြဲေျဖဆုိထားပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရင္ ပါပါ့ အေဖ သုိ႔မဟုတ္ အေမ အျမဲတမ္း လာေရာက္ႀကိဳပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ ပါပါ့အေဖေရာ အေမပါ မလာၾကပါ။ ပါပါ့အေဖက မအားလုိ႔ အေမက သိပ္ေနမေကာင္းလုိ႔ဆုိၿပီး လူၾကံဳနဲ႔ စကားပါးလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ လူၾကံဳနဲ႔ပဲ ပါပါ ျပန္သြားရပါတယ္။ ေရၾကည္ဘူတာက်ေတာ့ အျမဲတမ္းလာႀကိဳေနတဲ့ ပါပါ့အေဖကုိ လည္း ပါပါ မေတြ႔ဘူး။ ဘာမ်ားျဖစ္ေနၾကသလဲဆုိတာ ပါပါ့စိတ္ထဲမွာ သံသယဝင္လာပါတယ္။က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕ကုိ နံနက္ ၁ဝ နာရီအခ်ိန္မွာ ေရာက္သြားပါတယ္။ ခါတုိင္းဆိုလွ်င္ က်ဳံေပ်ာ္မွာ ထမင္း စားေသာက္ၿပီးမွ ရြာကုိျပန္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီတခါ ပါပါ ထမင္းစားခ်င္စိတ္မရွိဘူး။ ရြာကုိပဲတန္းျပန္ခ်င္ တဲ့စိတ္ဟာ ျပင္းျပပါတယ္။ ရြာကုိ နံနက္ ၁၁ နာရီအခ်ိန္မွာ ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ပါပါ ဘာကုိေတြ႔သလဲဆုိေတာ့ ပါပါ့အေဖ နာမက်န္းျဖစ္ၿပီး အိပ္ရာေပၚမွာလဲေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေနမေကာင္းတာ ၂ လ - ၃ လရွိၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါတယ္။ ပါပါ့အေမကေတာ့ ေနေကာင္းပါတယ္။ ပါပါ့အေဖရဲ႕ေရာဂါဟာ ဝမ္းကုိက္ေရာဂါ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕က ဆရာလည္း တလ တခါ လာ ေရာက္ေဆးထုိး ကုသေပးပါတယ္။သုိ႔ေသာ္ သက္သာလာျခင္း မရွိပါ။ ပါပါျပန္ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ပါပါ့အေဖဟာ ေတာ္ေတာ္ကေလး ပိန္သြားပါတယ္။ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕က ဆရာဝန္နဲ႔ကုသတာ မသက္သာတဲ့အတြက္ ဗိေႏၶာဆရာနဲ႔ ထပ္မံ ကုသတယ္။ အေၾကာင္းမထူးပါ။ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕က ဆရာဝန္ေရာ၊ ဗိေႏၶာဆရာပါ လက္ေလ်ာ့လုိက္ၾက ပါတယ္။၁၉၂၇ ခု၊ ေမလ ၂၉ ရက္ နံနက္ ၂ နာရီအခ်ိန္မွာ ပါပါ အိပ္ေကာင္းတုန္း ပါပါအေမက ပါပါ့ကုိ သားႀကီး သားႀကီး ထထ လုိ႔ ႏႈိးပါတယ္။ ပါပါႏုိးလာေတာ့ ပါပါ့အေမက ငုိယုိၿပီး 'သားႀကီးအေဖ ဆုံးသြားၿပီ' လုိ႔ ပါပါ့ကုိ ေျပာပါတယ္။ ပါပါ့အေဖရဲ႕အေလာင္းကုိ ေရခ်ဳိးေပးၾကၿပီး အဝတ္အစားမ်ား လဲေပးၾကပါတယ္။ ပါပါ့အေဖေသဆုံးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပါပါအေဖဟာ အ႐ုိးႏွင့္အေရေလာက္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ရြာရဲ႕ ဓေလ့ထုံးစံအတိုင္း ပါပါ့ အေဖအတြက္ ေခါင္းစပ္ၾကပါတယ္။ ပါပါ ေခါင္းစပ္တဲ့ေနရာကုိ သြားၾကည့္တယ္။ ေခါင္းစပ္တဲ့လူေတြ က ပါပါ့ကုိေတြ႔ေတာ့ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း ဒီကေလးလည္း သူ႔အေဖဆုံးလုိ႔ ေက်ာင္း ဆက္ေနႏုိင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ ပါပါ့အေဖကုိ ရြာသခ်ဳႋင္းမွာပဲ ျမဳႇပ္ႏွံသၿဂႋဳဟ္ပါတယ္။ လွဲဆိပ္ရြာ သခ်ဳႋင္း မွာ ယခုထက္တုိင္ ပါပါ့အေဖရဲ႕ ဂူဟာ ရွိေနပါတယ္။(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
ျပည္တြင္းက ေပးပို႔လာတဲ့ မိသားစုမွတ္တမ္းတခုကို ျပန္လည္ရိုက္ႏွိပ္တင္ျပတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႔ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီေခတ္မွာ တင္ေျမွာက္ခံရတဲ့ ျမန္မာသမၼတတဦးရဲ႔ ရုပ္ပုံလႊာနဲ႔ သမိုင္းမွတ္တမ္းအျဖစ္ အမွတ္တရ ဖတ္ရႈႏိုင္ရန္ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ခံရရွိသမွ်ကို အပိုင္းလိုက္ခြဲ တင္ဆက္ေပးသြားပါ့မယ္။ (မိုးမခ)၁၉၅၇ ခု မတ္လ ၁၃ ရက္ နံနက္ ၁၁ နာရီအခ်ိန္မွာ အတြင္းဝန္မ်ား႐ုံးဝင္း ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္မ်ား အေဆာက္အဦတြင္ လူမ်ဳိးစုလႊတ္ေတာ္ႏွင့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားေရွ႕ေမွာက္ ႏွင့္ ႏုိင္ငံေတာ္ တရားဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေရွ႕ေမွာက္၌ သမၼတအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရန္ က်မ္းသစၥာကုိက်ိန္ဆုိၿပီး လက္မွတ္ေရးထုိးၿပီးသည့္ေနာက္ ပါပါသည္ ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတ ျဖစ္သြားပါတယ္။လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၄ဝ ခန္႔ၾကာေသာအခ်ိန္ကုိ ျပန္လည္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ …ပါပါဟာ ၁၉၁၆ ခု ဧၿပီလ ၁၇ ရက္ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၇၈ ခု၊ တန္ခူးလျပည့္ တနလၤာေန႔ နံနက္ ၆ နာရီ အခ်ိန္၊ အဘ ဦးေရႊရင္၊ အေမ ေဒၚသာယာမွ လဲွဆိပ္ရြာမွာ ေမြးဖြားပါတယ္။ လွဲဆိပ္ရြာဟာ ဧရာဝတီတုိင္း ပုသိမ္ခ႐ုိင္ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕နယ္မွာျဖစ္ၿပီး ပုသိမ္ျမစ္ႏွင့္ဆက္လ်က္ရွိေသာ ဓားကျမစ္ ညာဘက္ကမ္းေျခေပၚမွာ တည္ရွိပါတယ္။ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕ႏွင့္ ငါးမုိင္ခန္႔ေဝးကြာပါတယ္။ လွဲဆိပ္ရြာဟာ ျမစ္ကမ္းပါးတေလွ်ာက္ ရြာတန္းရွည္ျဖစ္ၿပီး ဗမာပုိင္၊ ကရင္ပုိင္ဟူ၍ ခြဲျခားထားပါတယ္။ရြာတဖက္ကမ္းမွာ ဆန္စက္တလုံး ရွိပါတယ္။ ပုသိမ္ၿမိဳ႕မွ ဂ်ပန္ဆရာဝန္ ေဒါက္တာကီမုိးရာ လာေရာက္ တည္ထားေသာ ဆန္စက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆန္ႀကိတ္လုပ္ငန္းအျပင္ ၾကံသကာခ်က္ေသာ လုပ္ငန္းပါလုပ္ ပါတယ္။ ဆန္စက္ကုိ ေဒါက္တာကီမုိးရာက သူ႔ကုိယ္စားလွယ္ႏွင့္လႊဲထားၿပီး ေႏြဦးေပါက္မွစ၍ မုိးကူး သည္အထိ သူကိုယ္တုိင္လာေရာက္ ေနထုိင္ပါတယ္။ သူ လာေရာက္ေနထုိင္စဥ္အတြင္း ေဆးကု သေရးလုပ္ငန္းကုိပါ လုပ္ကုိင္ပါတယ္။လွဲဆိပ္ရြာဟာ ပညာတတ္ေျမာက္တဲ့လူ ခပ္မ်ားမ်ား ေမြးထုတ္တယ္လုိ႔ဆုိရင္ မွားမယ္မထင္ဘူး။ ဘာျဖစ္သလဲဆုိေတာ့ ၿဗိတိသွ်ေခတ္ကပင္ ဆယ္တန္းေအာင္၊ ဘီေအေအာင္ ဆရာျဖစ္သင္ေအာင္၊ ဆရာဆရာမမ်ား ဘြဲ႔ရဆရာဝန္၊ သူနာျပဳဆရာမမ်ား၊ စာေရးစာခ်ီမ်ား အစရွိသည္တုိ႔ကုိ ေမြးထုတ္ ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက ္သမၼတျဖစ္လာမယ့္ ပါပါကုိလည္း ေမြးထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ပါပါ့အေဖႏွင့္ အေမဟာ လယ္သမားသားသမီးမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ လွဲဆိပ္ရြာဟာ ပါပါအေမရဲ႕ဇာတိရြာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပါပါအေမရဲ႕ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမေတြဟာ လွဲဆိပ္ရြာမွာပဲ စုေနၾကၿပီး လယ္ယာမ်ား လုပ္ကုိင္ၾကပါတယ္။ ပါပါ့အေဖဟာ မူလတန္းဆရာျဖစ္သင္ ေက်ာင္းစာေမးပြဲေအာင္ထားေတာ့ လွဲဆိပ္ရြာႏွင့္ သိပ္မေဝးေသာ ေနာ္ဆင္ေခါင္ႀကီးရြာမွာ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ရင္း ပါပါအေမနဲ႔ အေၾကာင္း ပါတယ္။ ပါပါ လူ႔ျပည္ကုိေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ပါပါ့အေဖဟာ ေတာေက်ာင္းဆရာပဲ ျဖစ္ေနေသးတယ္။ ပါပါ့မွာညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမ ၄ ေယာက္ရွိပါတယ္။ ေယာက်္ား ၂ ေယာက္၊ မိန္းမ ၂ ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ အႀကီးဆုံးက မိန္းမျဖစ္ၿပီး ဒုတိယဟာ ပါပါျဖစ္ပါတယ္။ ပါပါေမြးၿပီး ႏွစ္ႏွစ္အၾကာမွာ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕မွာ ပညာအုပ္ရာထူး လစ္လပ္ပါတယ္။ ပါပါ့အေဖဟာ ဆရာျဖစ္လက္မွတ္ရထားတဲ့အျပင္ အေျခခံပညာလည္းရွိတဲ့အတြက္ ပညာအုပ္ရာထူးကုိ ေလွ်ာက္ေတာ့ရပါတယ္။ ပညာအုပ္လုပ္ဟာ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းေတြကို လုိက္လံစစ္ေဆးရတယ္။ပါပါငယ္စဥ္က လွဲဆိပ္ရြာမွာပဲ ေက်ာင္းေနရပါတယ္။ ပညာအုပ္သား၊ ပညာအုပ္သားဆုိေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း အေရးေပးခဲ့ရပါတယ္။ အေရးေပးခံရလုိ႔ ပါပါက ႏြ႔ဲဆုိး ဆုိးတယ္၊ မဆုိးဘူးဆုိတာေတာ့ ပါပါသတိမရဘူးလုိ႔ ေျပာတယ္။ ပါပါတုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းက စာသင္တာ သင္ပုန္းႀကီးတန္းမွ ၂ တန္းအထိ ေက်ာက္သင္ပုန္းႏွင့္ ေက်ာက္တံကုိသာ သုံးရမယ္။ ေက်ာက္တံက တေန႔ တေခ်ာင္းေလာက္က်ဳိးေတာ့ ပါပါ့အတြက္ ပါပါ့အေဖက ေက်ာက္တံကုိ ဘူးလုိက္ထားေပးတယ္။ ေက်ာက္တံ ခဏခဏ လုပ္ခ်ဳိး ေတာ့ လုပ္ခ်ဳိးရေကာင္းလားဆုိၿပီး ပါပါ့အေမက ပါပါ့ကုိ တခါတခါ ႐ုိက္ပါတယ္။ ပါပါ့အေဖကေတာ့ ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ ပါပါေမြးၿပီး သူ ပညာအုပ္ျဖစ္လုိ႔ ပါပါဟာ သူ႔အတြက္ လာဘ္ေကာင္းတယ္ဆုိၿပီး ပါပါ့ကုိ အလုိလုိက္ထားပါတယ္။ပါပါ့အေဖနယ္ထြက္ ေက်ာင္းစစ္ေဆးတဲ့အခါ ပါပါကုိ တခါတခါ ေခၚသြားပါတယ္။ တရြာမွ တရြာကုိ ကူးသန္းသြားလာေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့အခါလည္း ရွိတယ္။ ႏြားလွည္းနဲ႔သြားရတဲ့အခါလည္းရွိေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့အခါဆုိရင္ ပါပါ့အေဖနဲ႔အတူ သြားတဲ့လူေတြက တေယာက္တလွည့္ ပါပါ့ကုိ ပခုံးေပၚ မွာ ထမ္းသြားၾကတယ္။ ပါပါတုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းက ေဗ်ာက္အုိး ေခၚတဲ့ ယမ္းႏွင့္ ေက်ာက္ခဲကေလး ေတြေရာထည့္ထားတဲ့ အအုပ္ရွိတယ္။ အဲဒီေဗ်ာက္အုိးကုိပစ္လုိက္ရင္ ထိတဲ့ေနရာမွာ ေပါက္ကြဲၿပီး အသံျမည္တယ္။ ေက်ာက္ခဲကေလးေတြကေတာ့ လြင့္စင္ကုန္တာေပါ့။ေနာက္ မီးအုိး ဆုိၿပီး လက္သန္းေလာက္အရြယ္ ၎ထက္ငယ္တဲ့အရြယ္ အရွည္က တလက္မ ေလာက္ရွိမယ္။ ထိပ္မွာ မီးဇာအေခ်ာင္းေလး တပ္ထားတယ္။ အဲဒီမီးဇာကုိ ႐ႈိ႕လုိက္ရင္ မီးအုိးဟာ ေပါက္ကြဲၿပီး အသံႀကီးျမည္ လာတယ္။ ဒီေဗ်ာက္အုိးတုိ႔၊ မီးအုိးတုိ႔ဆုိတာ တ႐ုတ္ျပည္က လာတယ္။ ပါပါငယ္ငယ္တုန္းက မီးအုိးေဖာက္၊ ေဗ်ာက္အုိးပစ္ ဝါသနာပါေတာ့ အေဖ့ေနာက္ ေက်ာင္းစစ္လုိက္တဲ့ အခါ ေက်ာင္းဆရာေတြက ပါပါ့ကုိ ဒါေတြပဲ ေပးၾကတယ္။ ပါပါအေနနဲ႔ မီးအုိး ေဖာက္ရမယ္။ ေဗ်ာက္အုိးပစ္ရမယ္ဆုိရင္ ထမင္းစားရမွန္းေတာင္ မသိဘူး၊ အိမ္မွာေနတဲ့အခါ ထမင္းစားခ်ိန္ၾကရင္ ပါပါ့အေမက ပါပါ မီးအုိး ေဗ်ာက္အုိးေတြကုိ သိမ္းထားတယ္၊ ထမင္းစားၿပီးမွ ျပန္ေပးတယ္။ပါပါ့အေဖဟာ ပညာအုပ္ျဖစ္ေတာ့ က်ဳံံေပ်ာ္ၿမိဳ႕မွာ ႐ုံးထုိင္ၿပီးေနေတာ့ လွဲဆိပ္ရြာမွာပဲေနတယ္။ မနက္ ဆုိရင္ သမၺာန္နဲ႔ ႐ုံးတက္ၿပီး ညေနဆုိရင္ သမၺာန္နဲ႔ျပန္လာတယ္။ ပါပါေက်ာင္း မတက္ရတဲ့ေန႔ဆုိလွ်င္ ပါပါ့အေဖေနာက္ ပါပါလုိက္သြားေလ့ရွိတယ္။ တေန႔ ပါပါ့အေဖေနာက္လုိက္သြားေတာ့ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕ကုိ ပုသိမ္အေရးပုိင္လာမယ္ဆုိလုိ႔ အစုိးရ အရာထမ္း၊ အမႈထမ္းေတြ ႀကိဳဆုိဧည့္ခံဖို႔ ျပင္ဆင္မႈေတြလုပ္ ေနၾကတယ္။ ၿဗိတိသွ်အစုိးရ လက္ထက္အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္ဟာ ဗမာျပည္ကုိ တုိင္းအျဖစ္ခြဲၿပီး တိုင္းမွာ ခ႐ုိင္ ၿမိဳ႕နယ္ ဆုိၿပီး ထပ္မံခြဲလုိက္တယ္။ တုိင္းကုိဦးစီးအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အရာရွိကုိ တုိင္းမင္းႀကီးဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ခ႐ုိင္ကုိ ဦးစီးအုပ္ခ်ဳပ္ေသာအရာရွိကုိ အေရးပုိင္ဟူ၍လည္းေကာင္း (အေရးပုိင္ဟူေသာ အမည္ကုိ ဂ်ပန္ေခတ္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ခ႐ုိင္ဝန္ဟု ေျပာင္းလဲေခၚေဝၚသည္။)ၿမိဳ႕နယ္ႏွစ္နယ္မွ သုံးနယ္ကုိ ဦးစီးအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ အရာရွိကုိ ၿမိဳ႕ပုိင္၊ သုိ႔မဟုတ္ ၿမိဳ႕အုပ္ဟူ၍ လည္းေကာင္း ေခၚေဝၚပါသည္။ အေရးပုိင္ရာထူး ထမ္းေဆာင္သူမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဂၤလိပ္မ်က္ႏွာျဖဴမ်ားသာျဖစ္ပါသည္။ အဂၤလိပ္မ်က္ႏွာျဖဴအေရးပုိင္ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕သုိ႔လာေသာေန႔မွာ ပါပါ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕မွာ ရွိပါတယ္။ အေရးပုိင္ ဟာ ပုသိမ္ၿမိဳ႕မွ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕သုိ႔ ပုသိမ္ျမစ္မွ ဓားကျမစ္အတုိင္း အစုိးရသေဘၤာျဖင့္ လာပါတယ္။ အေရးပုိင္ စီးနင္းလုိက္ပါလာတဲ့ သေဘၤာဟာ ေနအိမ္အျဖစ္ စက္မပါဘဲ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ သေဘၤာျဖစ္ၿပီး၊ ယင္း ေနအိမ္သုံးသေဘၤာကုိ စက္ပါေသာ သေဘၤာက ဆြဲလာရျခင္း ျဖစ္တယ္။ အဂၤလိပ္လုိ… ? ေခၚတယ္။ က်ဳံေပ်ာ္ကမ္းနား သေဘၤာဆိပ္မွာ ရာဇမတ္ကာ၊ ထုံးျဖဴသုတ္၊ အုန္းလက္၊ ငွက္ေပ်ာပင္အစ ရွိသည္ တုိ႔ႏွင့္ မြမ္းမံျပင္ဆင္ထားပါတယ္။ ပါပါတုိ႔ အေဖာ္တစုနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေနၾကည့္ပါတယ္။ အေရးပုိင္သေဘၤာကပ္ၿပီးေနာက္ နယ္ပုိင္ကသေဘၤာေပၚ တက္သြားတယ္ (က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕ဟာ ၿမိဳ႕နယ္သုံး နယ္ျဖစ္တဲ့ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕နယ္၊ ေက်ာင္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္ အသုတ္ၿမိဳ႕နယ္၊ မ်ားကုိ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ နယ္ပုိင္႐ုံးစုိက္ရာၿမိဳ႕ျဖစ္ပါတယ္။) ခဏေန နယ္ပိုင္ႏွင့္အတူတူ အဂၤလိပ္အေရးပုိင္ မင္းက ဆင္းလာတယ္၊ ေနာက္ ရာဇမတ္ အတြင္းမွာေစာင့္ေနတဲ့ အရာရွိေတြကုိတဦးစီ လုိက္လံႏႈတ္ဆက္တယ္။ ပါပါတုိ႔အေဖက အရာရွိကေလးဆုိေတာ့ ေနာက္ဆုံးနားေလာက္မွာက ေနရတယ္၊ အေရးပုိင္ကုိ တခမ္းတနား ႀကိဳဆုိတယ္။ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံတာကုိ ပါပါေတြ႔ရေတာ့ အေရးပုိင္ အလုပ္ကုိ လုပ္ခ်င္လာတဲ့စိတ္ ပါပါ့မွာ ေပၚလာပါတယ္။ ပါပါရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕မွာ အေရးပုိင္ေရာက္ လာလုိ႔ တခမ္းတနား ႀကိဳဆုိတဲ့အေၾကာင္း ပါပါေတြ႔ခဲ့ရသမွ်ကုိ ရြာက အေပါင္းအသင္း မ်ားသာမက ဦးႀကီး၊ အရီးမ်ားကုိပါ မေမာတမ္း ေဖာက္သည္ခ်ေျပာျပတယ္။ ေျပာျပ႐ုံတင္မကဘူး၊ ႀကီးလာေတာ့ ပါပါလည္း အေရးပုိင္လုပ္မယ္လုိ႔ေျပာတယ္။အဲဒီကစၿပီး ရြာကလူေတြက မင္းႀကီး လာရင္ဘာလုပ္မလဲလုိ႔ေမးတုိင္း ပါပါ အေရးပုိင္လုပ္မယ္ လုိ႔ ျပန္ေျဖတယ္၊ ဒါနဲ႔ ရြာကလူေတြ ခပ္မ်ားမ်ားက ပါပါကုိ အေရးပုိင္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ (၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တုိ႔ က်ဆုံးၿပီးေနာက္ ပါပါဝန္ႀကီးျဖစ္လာတဲ့အခါ ရြာကုိ ျပန္လည္ပါတယ္၊ ရြာေရာက္ေတာ့လူႀကီးတခ်ဳိ႕က ပါပါကုိ ဘာေျပာသလဲဆုိေတာ့ မင္း ငယ္ငယ္တုန္းက ႀကီးလာရင္ အေရးပုိင္ျဖစ္မယ္ေျပာၿပီး ျဖစ္မယ့္ျဖစ္ေတာ့ ဝန္ႀကီးေတာင္ျဖစ္ေနပါလား ဆုိၿပီး ပါပါကုိ ေျပာၾကတယ္။)လွဲဆိပ္ရြာေက်ာင္းဟာ ျမန္မာစာသင္ေက်ာင္းပဲျဖစ္တယ္။ ၿဗိတိသွ်ေခတ္ ပညာေရးစနစ္ဟာ အဂၤလိပ္ လုိခ်ည္းသင္တဲ့ေက်ာင္း၊ အဂၤလိပ္ ျမန္မာႏွစ္ဘာသာ သင္ေသာေက်ာင္း ႏွင့္ ျမန္မာစာသာ သင္ေသာ ေက်ာင္းဟူ၍ ၃ မ်ဳိး ၃ စား ျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ျမန္မာ ၂ ဘာသာသင္ေသာ ေက်ာင္းမ်ားမွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား အေနမ်ားၾကပါတယ္။လွဲဆိပ္ရြာေက်ာင္းမွာ ၃ တန္းေအာင္အထိသာ ပါပါ့ကုိ ေက်ာင္းထားၿပီး ၃ တန္းေအာင္ၿပီးေနာက္ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ေက်ာင္းမွာ ဆက္လက္ ေက်ာင္းထားဖုိ႔ ပါပါ့အေဖမွာ အစီအစဥ္ ရွိတယ္။ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းေရာက္ ေတာ့ အဂၤလိပ္စာသင္ရမွာမို႔ အဂၤလိပ္စာလုိက္ႏုိင္ေအာင္ဆုိၿပီး ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားမွာ ပါပါ့ကုိ အဂၤလိပ္စာ သင္ခုိင္းတယ္။ ပါပါ့ကုိ အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးတဲ့ဆရာမဟာ ရြာထဲကပဲ။ သူလည္း ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ပုသိမ္ၿမိဳ႕ အဂၤလိပ္ျမန္မာစာသင္ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ လုပ္တယ္၊ ေက်ာင္းပိတ္ တုန္း သူ႔မိဘထံ ျပန္လာျခင္း ျဖစ္တယ္။ပါပါ လွဲဆိပ္ရြာေက်ာင္းမွာ ၃ တန္းေအာင္ၿပီး ပုသိမ္ေက်ာင္းကုိ ေျပာင္းေရႊ႕စာသင္ရတယ္။ ပါပါေန တဲ့ေက်ာင္းဟာ မြန္ ကရင္ အထက္တန္းေက်ာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ အစ္မႀကီးဟာ မြန္ကရင္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာသြားေနတာ ၂ ႏွစ္၊ ၃ ႏွစ္ရွိသြားၿပီး မြန္ ကရင္ အထက္တန္းေက်ာင္းဟာ ေယာက်္ား၊ မိန္းမေရာေနေသာေက်ာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ရပ္ေဝးမွလာေနေသာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား မ်ားအတြက္ ေယာက်္ား ေဘာ္ဒါေဆာင္၊ မိန္းမေဘာ္ဒါေဆာင္ ဟူ၍ ခြဲျခားထားပါတယ္။ ပါပါ ပုသိမ္ေက်ာင္းသြားေနတဲ့ႏွစ္ဟာ ပါပါငယ္ေသးတဲ့အတြက္ အထူးကိစၥတရပ္အေနနဲ႔ ပါပါ့အစ္မႀကီးနဲ႔ အတူတူ မိန္းကေလး ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ ေနခြင့္ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ပါပါက သင္တုိင္းပဲ ဝတ္ပါတယ္။ ပါပါေက်ာင္းတက္ေတာ့ သင္တုိင္းပဲဝတ္လုိ႔ မင္း မိန္းမ လား၊ ေယာက်္ားလားဆုိၿပီး ေက်ာင္းသားႀကီးေတြရဲ႕ ေမးျမန္းျခင္းကုိခံခဲ့ရပါတယ္။ ေဘာ္ဒါမွာ ေကၽြးတဲ့ ထမင္းဟင္းေတြဟာ အိမ္မွာနဲ႔စာၾကည့္ရင္ ေကာင္းတယ္လို႔ မဆုိႏုိင္ပါဘူး။ နံနက္ပိုင္း ေက်ာင္းမတက္မီ တႀကိမ္ႏွင့္ ညေနပုိင္း ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ တႀကိမ္၊ တေန႔ ၂ ႀကိမ္ ေကၽြးပါတယ္။ နံနက္ပုိင္းမွာ ထမင္း၊ ငါးပိရည္ႏွင့္ တုိ႔စရာ၊ ညေနပုိင္းၾကေတာ့ ထမင္းႏွင့္ ပဲဟင္း၊ ဒါပဲ။ ပါပါ အစားအေသာက္ဆင္းရဲမွာစုိးလုိ႔ ပါပါ့အေဖက ပါပါ့အတြက္ လေပးနဲ႔ အျပင္မွာ ဟင္းလ်ာ မွာေပးတယ္။ ေနာက္ လူႀကံဳရင္ အိမ္ကေန ငါးေၾကာ္၊ ငါးပိေၾကာ္ အစရွိသည္တုိ႔ကုိ ပုိ႔ေပးတယ္။ပါပါ မြန္ ကရင္ အထက္တန္းေက်ာင္းေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာ ၃ တန္းမွာ ေနရတယ္၊ ေတာရြာမွာေနစဥ္ အဂၤလိပ္စာႀကိဳတင္သင္ၾကားထားတဲ့အတြက္ ၃ တန္းမွာေနရေသာ္လည္း ပါပါ့အတြက္ အဂၤလိပ္စာ အခက္အခဲ မရွိဘူး။ ဟုိစဥ္က အဂၤလိပ္စာဆုိလွ်င္ သင္ပုန္းႀကီးတန္းမွေန သင္ပါတယ္။ ပါပါ ပုသိမ္ေက်ာင္းေရာက္စမွာ အေဖနဲ႔အေမကို ေအာက္ေမ့တယ္။ ရြာကုိလည္း ေအာက္ေမ့တယ္၊ နံနက္ ၅ နာရီအခ်ိန္ ပုသိမ္မွ ဟသၤာတသုိ႔ထြက္ခြာတဲ့ မီးရထား ဥၾသသံၾကားရင္ ပါပါ ငုိတာပဲ။ ပါပါ ပုသိမ္ေက်ာင္း စတင္ေနေသာႏွစ္မွာ ပါပါ့အေဖကုိယ္တုိင္ ပါပါ့ကုိ လုိက္ပုိ႔တယ္၊ လွဲဆိပ္ရြာမွ က်ဳံေပ်ာ္သုိ႔ သမၺာန္စီးရတယ္။ က်ဳံေပ်ာ္မွ ေရၾကည္သုိ႔ ဖြတ္ကား စီးရတယ္။ ဟုိတုန္းက အေမရိကန္ ဖုိ႔(ဒ္)ကားပဲ ေခတ္စားၿပီး အသုံးမ်ားၾကတယ္။ ဖုိ႔(ဒ္)ကားကုိ ေတာကလူေတြက ဖြတ္ကားလုိ႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ေရၾကည္ဟာ ပုသိမ္နဲ႕ဟသၤာတၾကား မွာရွိတဲ့ ဘူတာၿမိဳ႕ပဲ။ ေရၾကည္ကေန ပုသိမ္ကုိ မီးရထား စီးသြားရပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္္ျပန္ေတာ့ လည္း ဒီလမ္းအတုိင္းပဲ၊ ေက်ာင္းဖြင့္တုိင္း အေဖကုိယ္တုိင္ ေက်ာင္းကုိလုိက္ပုိ႔ၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ အေဖ မအားလုိ႔မလာႏုိင္တဲ့အခါ အေမ လာႀကိဳပါတယ္။ ပုသိမ္သုိ႔ အေဖလာမႀကိဳႏုိင္ေသာ္လည္း ေရၾကည္ဘူတာမွာေတာ့ အျမဲလာႀကိဳပါတယ္။ ပုသိမ္ မြန္ ကရင္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ တႏွစ္ေနၿပီးေနာက္ တႏွစ္ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့ ပါပါ မိန္းကေလး ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ ေနခြင့္မရေတာ့ဘူး။ ပါပါ့အစ္မႀကီးလည္း တျခား ေက်ာင္းတေက်ာင္းမွာ ပဲ ေနရတယ္။ သင္တိုင္းလည္း မဝတ္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းမဖြင့္မီ ပါပါ့အေဖက ပါပါ့ကုိ က်ဳံေပ်ာ္ေခၚ သြားၿပီး ရွပ္အက်ႌ ေဘာင္းဘီတုိေတြ ခ်ဳပ္ေပးတယ္။ ေနာက္ဖိနပ္ဆုိင္မွာ ဘြတ္ဖိနပ္ေခၚတဲ့ ဖိနပ္ အျမင့္စားကုိ ခ်ဳပ္ေပးတယ္။ ေက်ာင္းတက္ေတာ့ ဝတ္ဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ပါပါ့အေဖဟာ ပါပါ့ကုိ ရွပ္အက်ႌ၊ ေဘာင္းဘီတုိ၊ ဘြတ္ဖိနပ္ေတြခ်ဳပ္ေပးေသာ္လည္း ပါပါ့နာမည္ကုိေတာ့ ဗမာလုိပဲ ေပးပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပညာတတ္လူတန္းစားေတြဟာ သူတုိ႔ သားသမီးမ်ားကုိ အမ်ားအားျဖင့္ အဂၤလိပ္ နာမည္ေပးတဲ့ေခတ္ျဖစ္ပါတယ္။ပါပါဟာ ငယ္ရြယ္စဥ္ကပင္ မေတာ္တဆ ထိခုိက္ဒဏ္ရာရျခင္းႏွင့္ ထိေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ပုသိမ္ေက်ာင္း မွာေနစဥ္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ တခ်ိန္မွာ ရြာျပန္လာတဲ့အခါ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ ကမ္းနား သစ္ပင္မွ ႏြယ္ႀကိဳးကုိ တေယာက္တလဲ တြဲလြဲခုိၿပီး၊ ဒန္းအျဖစ္ ျမစ္ဘက္ကုိ လႊဲစီးၾကတယ္။ ပါပါအလွည့္ေရာက္ေတာ့ အေဖာ္တေယာက္ႏွင့္အတူစီးေတာ့ ျမစ္ဘက္ကုိ ေရာက္သြားတဲ့အခါ ႏြယ္ႀကိဳးဟာ ျပတ္သြားပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ျမစ္ထဲမွာ ေပၚခ်ည္ျမဳပ္ခ်ည္ေျမာလာတဲ့ ငါးငုပ္ေပၚမွာ ပါပါတုိ႔ က်သြားတယ္။ ပါပါ့အေဖာ္က ေခါင္းေပါက္ၿပီး ပါပါကေတာ့ ေမးေစ့ထိသြားၿပီး အ႐ုိးေပၚသြား တယ္။ ပါပါအေဖႏွင့္ အေမက ပါပါ့ကုိ ရြာတဖက္ကမ္းရွိ ေဒါက္တာကီမုိးရာဆီ ေခၚသြားတယ္။ ေဒါက္တာကီမုိး ရာ က ေဆးထည့္ၿပီး ျပန္ခ်ဳပ္ေပးတယ္။ေနာက္ ဒီဇင္ဘာခရစ္စမတ္ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္တခ်ိန္မွာလည္း ရြာျပန္ေရာက္ၿပီး ဦးေလးလယ္ထဲကုိ သြားလည္တယ္။ စပါးရိတ္သိမ္းခ်ိန္ျဖစ္ေတာ့ တလင္းထဲမွာ စပါးနယ္တဲ့လူက နယ္၊ ေလႊ႔တဲ့လူက ေလႊ႔နဲ႔ အလုပ္မ်ားေနၾကတယ္။ ပါပါလည္း တလမ္း ထဲေလွ်ာက္ေျပးကစားရင္း ေခ်ာ္လဲပါတယ္။ ဦးေလး ေမြးထားတဲ့ အင္းေခြးႀကီးအေပၚမွာ ေခ်ာ္လဲမိလုိ႔ အင္းေခြးႀကီးက ပါပါ့မ်က္ႏွာကုိ ထကိုက္ တယ္။ ေဘးနားက လူေတြက ပါပါမ်က္ႏွာကုိ ေခြးကိုက္ထားတာေတြ႔ေတာ့ မ်က္လုံးကန္းကုန္ၿပီလုိ႔ တြက္ၾကတယ္။ ေခြးကုိ ေမာင္းထုတ္ၾကၿပီး ပါပါ့ကုိ လာထူၾကတယ္။ ပါပါ့မ်က္ႏွာမွာေတာ့ ေသြးေတြ နဲ႔ေပါ့။ ကံေကာင္းလုိ႔ ေခြးကိုက္တာ မ်က္လုံး မထိဘူး။ မ်က္လုံးနားမွာ ကပ္ထိေတာ့ အနာရြတ္ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ပါပါႀကီးျပင္းလာတဲ့အခါ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး မွာ ေလထီးနဲ႔ဆင္းေတာ့ ေပါင္က်ဳိးခဲ့တယ္။ နံ႐ုိးတေခ်ာင္း လည္း က်ဳိးခဲ့တယ္။ သမၼတျဖစ္တဲ့အခါမွာ ျမင္းေပၚမွလိမ့္က်လုိ႔ ဦးေခါင္းခြံ ကြဲအက္သြားတယ္။၁၉၂၅ (သုိ႔) ၂ဝ ရာစုမွာ ငသုိင္းေခ်ာင္း ေရကာတာ က်ဳိးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပါပါက ပုသိမ္ေက်ာင္းမွာ စာသင္ေနတယ္။ သီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္၊ ပါပါျပန္လာေတာ့ ေရၾကည္ႏွင့္ က်ဳံေပ်ာ္သြား ကားလမ္း တခ်ဳိ႕ေပၚမွာ ေရျမဳပ္ေနေသးတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ ဒီလုိေရျမဳပ္တဲ့ေနရာမွာ ကားျဖည္းျဖည္း ေမာင္းရ တယ္။ က်ဳံေပ်ာ္ေရာက္ေတာ့ ကမ္းနားမွာရွိတဲ့အိမ္ေတြ ေရျမဳပ္ေနေသးတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ဓားကေခ်ာင္းလည္း ၄ - ၅ ဆ ေလာက္ က်ယ္သြားတယ္။ ရြာကုိ သမၺာန္နဲ႔ျပန္ေတာ့ ေရျမဳပ္ေန ေသးတဲ့ ရြာနဲ႔ဥယ်ာဥ္ျခံထဲမွာ ခတ္သြားရတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေအာက္မွာ ေရသုံးေပ ေလာက္ ရွိေသးတယ္။ ေရႀကီးတုန္းက ပ်ဥ္ျပားခင္းထားတဲ့အဆင့္ ေရာက္ဖုိ႔ တထြာေလာက္ပဲ လုိတယ္လုိ႔ အေဖႏွင့္အေမက ေျပာျပတယ္။ ပါပါ့အေဖက ငါးေယာက္ဆန္႔တဲ့ ေလွတစင္း ဝယ္ထားတယ္။ ပါပါလည္း ရြာထဲေလွ်ာက္လည္ေတာ့ ေလွနဲ႔ပဲ သြားရတယ္။ အဲဒီထဲကစၿပီး ပါပါေလွေလွာ္ တတ္တယ္။ တခါ ပါပါ့အေမက ပါပါ့ကုိ ျမစ္ျဖတ္ၿပီး တဖက္ကမ္းေရာက္ေအာင္ ေလွေလွာ္ျပတယ္။ ျပန္လာေတာ့ ပါပါ့အေဖကသိလုိ႕ ေလွေမွာက္သြားရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲဆုိၿပီး ပါပါ့အေမကုိ ဆူတယ္။၁၉၂၇ ခုႏွစ္၊ မတ္လမွာ ခါတုိင္းႏွစ္မ်ားကဲ့သုိ႔ မြန္ ကရင္ အထက္တန္းေက်ာင္းဟာ ေႏြရာသီအတြက္ ေက်ာင္းပိတ္ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာ ပါပါက ၅ တန္းစာေမးပြဲေျဖဆုိထားပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရင္ ပါပါ့ အေဖ သုိ႔မဟုတ္ အေမ အျမဲတမ္း လာေရာက္ႀကိဳပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ ပါပါ့အေဖေရာ အေမပါ မလာၾကပါ။ ပါပါ့အေဖက မအားလုိ႔ အေမက သိပ္ေနမေကာင္းလုိ႔ဆုိၿပီး လူၾကံဳနဲ႔ စကားပါးလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ လူၾကံဳနဲ႔ပဲ ပါပါ ျပန္သြားရပါတယ္။ ေရၾကည္ဘူတာက်ေတာ့ အျမဲတမ္းလာႀကိဳေနတဲ့ ပါပါ့အေဖကုိ လည္း ပါပါ မေတြ႔ဘူး။ ဘာမ်ားျဖစ္ေနၾကသလဲဆုိတာ ပါပါ့စိတ္ထဲမွာ သံသယဝင္လာပါတယ္။က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕ကုိ နံနက္ ၁ဝ နာရီအခ်ိန္မွာ ေရာက္သြားပါတယ္။ ခါတုိင္းဆိုလွ်င္ က်ဳံေပ်ာ္မွာ ထမင္း စားေသာက္ၿပီးမွ ရြာကုိျပန္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီတခါ ပါပါ ထမင္းစားခ်င္စိတ္မရွိဘူး။ ရြာကုိပဲတန္းျပန္ခ်င္ တဲ့စိတ္ဟာ ျပင္းျပပါတယ္။ ရြာကုိ နံနက္ ၁၁ နာရီအခ်ိန္မွာ ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ပါပါ ဘာကုိေတြ႔သလဲဆုိေတာ့ ပါပါ့အေဖ နာမက်န္းျဖစ္ၿပီး အိပ္ရာေပၚမွာလဲေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေနမေကာင္းတာ ၂ လ - ၃ လရွိၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါတယ္။ ပါပါ့အေမကေတာ့ ေနေကာင္းပါတယ္။ ပါပါ့အေဖရဲ႕ေရာဂါဟာ ဝမ္းကုိက္ေရာဂါ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕က ဆရာလည္း တလ တခါ လာ ေရာက္ေဆးထုိး ကုသေပးပါတယ္။သုိ႔ေသာ္ သက္သာလာျခင္း မရွိပါ။ ပါပါျပန္ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ပါပါ့အေဖဟာ ေတာ္ေတာ္ကေလး ပိန္သြားပါတယ္။ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕က ဆရာဝန္နဲ႔ကုသတာ မသက္သာတဲ့အတြက္ ဗိေႏၶာဆရာနဲ႔ ထပ္မံ ကုသတယ္။ အေၾကာင္းမထူးပါ။ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕က ဆရာဝန္ေရာ၊ ဗိေႏၶာဆရာပါ လက္ေလ်ာ့လုိက္ၾက ပါတယ္။၁၉၂၇ ခု၊ ေမလ ၂၉ ရက္ နံနက္ ၂ နာရီအခ်ိန္မွာ ပါပါ အိပ္ေကာင္းတုန္း ပါပါအေမက ပါပါ့ကုိ သားႀကီး သားႀကီး ထထ လုိ႔ ႏႈိးပါတယ္။ ပါပါႏုိးလာေတာ့ ပါပါ့အေမက ငုိယုိၿပီး 'သားႀကီးအေဖ ဆုံးသြားၿပီ' လုိ႔ ပါပါ့ကုိ ေျပာပါတယ္။ ပါပါ့အေဖရဲ႕အေလာင္းကုိ ေရခ်ဳိးေပးၾကၿပီး အဝတ္အစားမ်ား လဲေပးၾကပါတယ္။ ပါပါ့အေဖေသဆုံးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပါပါအေဖဟာ အ႐ုိးႏွင့္အေရေလာက္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ရြာရဲ႕ ဓေလ့ထုံးစံအတိုင္း ပါပါ့ အေဖအတြက္ ေခါင္းစပ္ၾကပါတယ္။ ပါပါ ေခါင္းစပ္တဲ့ေနရာကုိ သြားၾကည့္တယ္။ ေခါင္းစပ္တဲ့လူေတြ က ပါပါ့ကုိေတြ႔ေတာ့ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း ဒီကေလးလည္း သူ႔အေဖဆုံးလုိ႔ ေက်ာင္း ဆက္ေနႏုိင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ ပါပါ့အေဖကုိ ရြာသခ်ဳႋင္းမွာပဲ ျမဳႇပ္ႏွံသၿဂႋဳဟ္ပါတယ္။ လွဲဆိပ္ရြာ သခ်ဳႋင္း မွာ ယခုထက္တုိင္ ပါပါ့အေဖရဲ႕ ဂူဟာ ရွိေနပါတယ္။(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
No comments:
Post a Comment