အနာဂတ္မွာ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေမာင္းမယ္

ေမလ ၁၁ရက္၊ ၂၀၁၂ခုႏွစ္။ ေနာ္ဆဲကလယ္ (ေကအိုင္စီ)

(ဓာတ္ပံု-ေနာ္ဆဲကလယ္) အသက္ ၉ႏွစ္အရြယ္ ပိုးကရင္လူမ်ဳိး စအိုင္ခလိန္ဟာ ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ၀ါးခယ္မၿမိဳ႕နယ္ထဲက ဂရမ္းရြာရဲ႕ အေအးဆိုင္တဆိုင္မွာ စားပြဲထိုး အလုပ္ကိုလုပ္ေနတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။
ဒီရြာေလးဟာ သူရဲ႕ ဇာတိရြာမဟုတ္ေပမဲ့ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အေဖ၊ အစ္ကိုတို႔နဲ႔အတူ အလုပ္လာလုပ္ေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ါးခယ္မၿမိဳ႕နယ္အပိုင္ထဲက ေက်းရြာအုပ္စု၀င္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဂရမ္းရြာေလးမွာ ပိုးကရင္လူမ်ဳိးေတြ ေနထိုင္ၾကၿပီး ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ခရစ္ယာန္ ဘာသာကို ကိုးကြယ္ၾကပါတယ္။ အိမ္ေျခ ၁၀၀ေက်ာ္ရွိတဲ့ ဒီရြာရဲ႕ အဓိကလုပ္ငန္းကေတာ့ လယ္စပါးစိုက္ပ်ဳိးျခင္းအျပင္ ပဲ၊ ျငဳပ္နဲ႔ ဥယ်ာဥ္ ၿခံလုပ္ငန္းကိုလည္း လုပ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီဂရမ္းရြာကို ရန္ကုန္ကေန သေဘၤာတတန္၊ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္တတန္စီးၿပီး သြားရပါတယ္။ မနက္ ၆နာရီေက်ာ္ထြက္ရင္ မြန္းတည့္ခ်ိန္ ေလာက္မွာ ေရာက္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ေမာ္တင္ဆိပ္ကမ္းကေန လူသံုးကုန္ စတဲ့ ကုန္စည္ေတြတင္တဲ့ ဧရာ၀တီ သံုးထပ္သေဘၤာႀကီးနဲ႔ က်ဳိက္လတ္၊ ဘိုကေလး၊ ေမာ္လၿမိဳင္ကြ်န္းအထိကိုစီးၿပီး အဲဒီကေနတဆင့္ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္နဲ႔ ၃နာရီနီးပါးေလာက္ ထပ္စီးသြားမွေရာက္ တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဧရာ၀တီတိုင္း (ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚ)ရဲ႕ ကုန္စည္စီးဆင္းရာ အဓိကလမ္းေၾကာင္းက ေရလမ္းပါပဲလို႔ ေဒသခံ ခရီးသည္ေတြရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရ သိရပါတယ္။

(ဓာတ္ပံု-ေနာ္ဆဲကလယ္) “ႀကံရည္ ေအးေအးေလး”ဆိုၿပီး ဧည့္သည္ေတြေသာက္ဖို႔အတြက္ ကရင္သံ၀ဲ၀ဲနဲ႔ ဆိုင္ရွင္ဆီ လွမ္းမွာေပးပါတယ္။ စအိုင္ခလိန္အေနနဲ႔ ဗမာစကားကို လိပ္ပတ္လည္(ကြ်မ္းက်င္)ေအာင္ မေျပာတတ္တာကလည္း ဒီရြာတင္မက ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ေတြ အားလံုးနီးပါး ပိုးကရင္လိုပဲ ေျပာၾကလို႔ ကေလးအမ်ားစုက ျမန္မာစကားကို လည္လည္၀ယ္၀ယ္ မေျပာတတ္ၾကတာပဲ ျဖစ္ေၾကာင္း အေအးဆိုင္ပိုင္ရွင္က ေျပာပါ တယ္။ စအိုင္ခလိန္ဟာ စားပြဲထိုး ဆိုေပမဲ့ သူ႕ရဲ႕ေျခေထာက္မွာ ဖိနပ္မပါသလို ၀တ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းစိမ္းလံုခ်ည္က အျဖဴေရာင္သမ္းေနၿပီး အျဖဴ ေရာင္အက်ၤီက ၀ါက်င့္က်င့္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ လံုခ်ည္က မီးပူနဲ႔ မထိခဲ့ရလို႔ ဒူးေခါင္းနားထိ တြန္႔တက္ေနပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သမန္းေခ်း ၀ေနတဲ့ ေျခသည္းလက္သည္းေလးေတြက အညိဳရင့္ေရာင္သန္းေနၿပီး မညီမညာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႔ ၿပံဳးလိုက္ရင္ ပိတ္သြားတဲ့ မ်က္လံုးပိုင္ရွင္ စအိုင္ခလိန္ဟာ အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ဆိုတာ ရြာကို ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္တိုင္းက အသိအမွတ္ျပဳၾကပါတယ္။ ကေလးတို႔ သဘာ၀ အေအးဆိုင္နဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ကုကၠိဳပင္ေအာက္မွာ တျခားကေလးေတြနဲ႕ေဆာ့ကစားလိုက္ ဆိုင္ရွင္က လွမ္းေခၚ ရင္ ၀ိုင္းကူလိုက္နဲ႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မုန္႔ဖိုးရေအာင္ အလုပ္လုပ္ေနသူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေအးဆိုင္မွာ တစ္ရက္စာႏႈန္း လုပ္အားခ ရတာမဟုတ္ဘဲ ေက်ာင္းပိတ္တုန္း၀ိုင္းကူၿပီး ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ရင္ ဆိုင္ရွင္ဆီက ေက်ာင္းစရိတ္ရတာေပါ့လို႔ပဲ သူက ေျပာပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလအကုန္ မတ္လအစပိုင္းေတြမွာ ပဲခူးခ်ိန္ျဖစ္လို႔ စအိုင္ခလိမ္လည္း ၀င္ေငြရေအာင္ ပဲခူးရတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ လည္းျဖစ္တာမို႔ အစ္ကိုျဖစ္သူ စအိုင္စူးရွားနဲ႔အတူ မနက္ ၄နာရီခြဲမွာ အိပ္ယာထ၊ ထမင္းၾကမ္းစားၿပီး ပဲခင္းထဲမွာ ပဲခူးဖို႔ သြားရပါတယ္။ ပဲခူးတဲ့ရက္ေတြဆို လက္ထိပ္ေလးေတြ နာေနတတ္ေပမဲ့ စအိုင္ခလိမ္ဟာ ဂ႐ုမစိုက္အားပါဘူး။ “၂တင္း၀င္တဲ့အိတ္နဲ႔ တစ္အိတ္ ခူးႏိုင္ရင္ ၅၀၀က်ပ္ရတယ္။ အသီးေကာင္းရင္ ညီအကို ၂ေယာက္ ႏွစ္အိတ္ သံုးအိတ္ရတယ္။ အဲဒီအခါ တေန႔စာ ၀င္ေငြက ၁၀၀၀၊ ၁၅၀၀က်ပ္ ရွိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အေမ့ေဆးဖိုး ရတယ္”လို႔ သူက ေျပာပါတယ္။ စအိုင္ခလိန္ရဲ႕ မိခင္ဟာ ေဆးထိုးရင္းနဲ႔ ေဆးခဲသြားလို႔ တင္ပါးမွာ အက်ိတ္ျဖစ္ရာက ျပည္တည္နာျဖစ္ၿပီး လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘဲ ဖင္ကို တရြတ္ဆြဲ သြားေနရတာတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္ေနပါတယ္။ ရြာက ေဆးမႉးက လူနာကို အဓိကမထားဘဲ ရက္လြန္ေနတဲ့ ေဆးကို ရြာသား ေတြ တားေနတဲ့ၾကားက ထိုးေပးလိုက္တာေၾကာင့္ သူ႔မိခင္ဟာ အခုလို ျဖစ္သြားရတာလို႔လည္း နီးစပ္သူေတြက ေျပာျပပါတယ္။ “မို႔မို႔(အေမ)က အခုေတာ့ သက္သာလာပါၿပီး”လို႔ အေမအေၾကာင္းေျပာရင္း လက္ဖ၀ါးေလးႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္ေနတဲ့ စအိုင္ခလိန္ကပဲ ဆက္ၿပီးေတာ့ “မို႔မို႔က အခု ဆို သူ႔ဇာတိ ျမဂိုးေလးရြာမွာ ေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႔ ျပန္ေနတယ္။ အေဖက ႀကံဳရာက်ပမ္းသမားျဖစ္လို႔ အလုပ္အားရင္ က်ေနာ့္ဆီေတာ့ လာပါတယ္။”လို႔ ေျပာပါတယ္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ ေလးေယာက္အနက္ သူ႔ထက္အငယ္ ၅ႏွစ္ရြယ္ ညီမေလးနဲ႔ ၃ႏွစ္ရြယ္ ညီေလးတို႔က အေမနဲ႔ အတူတူေနၾကတယ္။ အသက္ ၁၃ႏွစ္အရြယ္ အစ္ကိုႀကီး စအိုင္စူးရွားက လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ႏွစ္ကတည္းက ေက်ာင္းထြက္လိုက္ၿပီး ရရာအလုပ္နဲ႔ အိမ္၀င္ေငြကို ၀ိုင္းကူ ရွာေနရပါတယ္။ စအိုင္ခလိန္ကေတာ့ လာမယ့္စာသင္ႏွစ္မွာ တတိယတန္းတက္မွာျဖစ္ပါတယ္။ အခု စအိုင္ခလိန္ေနရတဲ့ ဂရမ္းရြာဟာ မူလတန္းေက်ာင္းသာရွိၿပီး အလယ္တန္းပညာကို သင္ၾကားဖို႔ဆို တစ္နာရီေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ သြားရတဲ့ အျခားရြာမွာ သြားတက္ၾကရပါတယ္။ သူတို႔လို ကေလးေတြဟာ အခုလို ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အလုပ္လုပ္၊ ပိုက္ဆံရွာၿပီး မိဘ ေတြကို ၀ိုင္းကူၾကရတဲ့အေၾကာင္း ဂရမ္းရြာက ေက်ာင္းဆရာမေလး နန္႔ေဖာင္ဘြားက အခုလို ေျပာပါတယ္။ “ရြာက ကေလးေတြက ေက်ာင္းစာမွာေတာ့ သင့္႐ံုပါပဲ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ရွာလို႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို မိဘအပ္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ပြဲေလးဘာေလးရွိရင္ သံုးဖို႔ ျပန္ေပးၾကတယ္။ အမ်ားအားျဖင္႔ မိဘေတြက မေျပလည္ၾကေတာ့ အိမ္အတြက္ ကေလးေတြပါ ၀ိုင္းကူရွာၾက ရတယ္ေလ။”လို႔ နန္႔ေဖာင္ဘြားက ေျပာပါတယ္။ ဂရမ္းရြာ မူလတန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ဆရာ၊ ဆရာမ ၇ဦးရွိလို႔ ကေလးေတြကို ေကာင္းေကာင္း ထိန္းႏိုင္ သင္ႏိုင္ပါတယ္။ နာဂစ္မျဖစ္ခင္ကဆို ေႏြရာသီမွာ ဆရာတစ္ေယာက္ကို ငွားၿပီးေတာ့ ပိုးကရင္စာေပသင္တန္း လုပ္ေပးျဖစ္တယ္။ အခု ေတာ့ ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ဆက္လုပ္ဖို႕အစီအစဥ္ရွိပါတယ္လို႔ ေစာေစာက ဆရာမကပဲ ဆက္ေျပာျပပါတယ္။ စအိုင္ခလိန္ေလးကို အေအးဆိုင္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြက အလုပ္လုပ္တာေပ်ာ္လား၊ ေက်ာင္းျပန္တက္ေတာ့မွာလား၊ သူငယ္ခ်င္း ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲလို႔ ေမးရင္ သြက္သြက္လက္လက္ ျပန္ေျဖတတ္ေပမဲ့ “မို႔မို႔ကို လြမ္းလား”လို႔ ေမးရင္ “လြမ္းတယ္”လို႔ ျပန္ေျဖရင္း မ်က္လံုးက ေျမႀကီးကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီး လက္က ေက်ာင္းစိမ္းလံုခ်ည္အႏြမ္းေလးကို ဆြဲလိမ္ေနပါတယ္။ ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့ ကေလးသဘာ၀ မိခင္ကိုလြမ္းသလို ညေနေရခ်ဳိးဆင္းခ်ိန္မွာလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေခ်ာင္းထဲမွာ ဒိုင္ဗင္ထိုးလိုက္၊ ေရငုပ္လိုက္နဲ႔ လြမ္းစရာေလးေတြကို ေပ်ာ္စရာေတြနဲ႔ အစားထိုးေနရပါတယ္။ လက္ရွိမွာ စအိုင္ခလိန္ေလးဟာ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ အနာဂတ္ကို ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း၊ ျမင့္ျမင့္မားမား မေတြးတတ္ေသးသူမို႔ စားပြဲထုိးလုပ္ရင္း ေဆာ့ကစားရင္း က်င္လည္ေနရပါတယ္။ ဆိုင္ကိုလာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ ျပန္ေတာ့မယ္ဆို စအိုင္ခလိန္ဟာ တံတားေပၚကေန လက္ကေလးပိုက္လို႔ ေငးေနတတ္ပါတယ္။ သူေငး ၾကည့္တဲ့ ျမင္ကြင္းမွာ ခရီးသည္ေတြကို တင္ေဆာင္မဲ့ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေတြက စီတန္းေနတာမို႔ “သား ႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မွာလဲ”လို႔ သူ႔ကိုေမးတဲ့ဧည့္သည္ကို “ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ ေမာင္းမယ္”လို႔ပဲ ႐ိုးရွင္းစြာ ျပန္ေျဖရွာပါတယ္။ အင္းအိုင္ျမစ္ေခ်ာင္း ေပါလွတဲ့ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚေဒသမွာ ဂရမ္းရြာက စအိုင္ခလိန္ေလး ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ ေမာင္းခ်င္တာ အဆန္းမဟုတ္ေပမဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေမာင္းတာပါလားလို႔ ဧည့္သည္ေတြက ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ၾကပါတယ္။ ၉ႏွစ္သားေလးရဲ႕ အနာဂတ္မွာ ေမာင္းခ်င္တဲ့ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေလးက ေခ်ာင္း႐ိုးတေလွ်ာက္ ဧည့္သည္ေတြကို ေခၚေဆာင္သြားေပမဲ့ စအိုင္ခလိန္ကေတာ့ “စခုတ္ စတား (ေက်းဇူးအထူးပါ)”လို႔ ပိုးကရင္လို ႏႈတ္ဆက္စကားေလးဆိုရင္း ဆိပ္ကမ္းမွာ လက္တျပျပနဲ႔ က်န္ရစ္ ခဲ့သလို သူေငးေမာေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေလးကလည္း ေမာ္လၿမိဳင္ကြ်န္းဆီ ပံုမွန္ ခုတ္ေမာင္းသြားေနပါေတာ့တယ္။